All Chapters of พิษรักโทมัส: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 41ตามสืบเช้าวันถัดมา แสงแดดยามสายส่องลอดกระจกเข้ามาในห้องโถงของที่ว่าการอำเภออย่างแผ่วเบา เสียงพัดลมเพดานหมุนวนเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บรรยากาศเหมือนเมื่อวานทุกอย่าง ต่างกันเพียงผู้ชายร่างสูงที่มาถึงก่อนเวลาเปิดทำการครู่หนึ่งโทมัสนั่งอยู่ที่เก้าอี้มุมเดิม มือถือแก้วกาแฟที่เย็นชืดไปนานแล้ว ข้างกายมีเอกสารใบเดิมซึ่งเขาพับเก็บไว้อย่างประณีตราวกับกลัวมันจะช้ำ ใบหย่าที่รอเพียงลายเซ็นของเธอเขามองนาฬิกาข้อมือเป็นรอบที่ห้าในครึ่งชั่วโมง“สิบโมงแล้ว…” เสียงพึมพำต่ำลอดไรฟัน “เธอคงไม่มาอีกสินะ”คุณเดี่ยวซึ่งยืนอยู่ห่างออกมาเล็กน้อยได้แต่มองเจ้านายอย่างเงียบๆ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นโทมัสนั่งรอแบบนี้ สีหน้าเรียบเย็นแต่ดวงตาแฝงความร้อนรุ่มคล้ายจะรอคอยอะไรบางอย่างที่เกินกว่าคำว่าข้อตกลงเวลาผ่านไปอีกชั่วโมง เสียงพนักงานพูดคุยแผ่วเบาในห้องเริ่มลดลงเมื่อเข้าสู่ช่วงพักกลางวัน“นายครับ” คุณเดี่ยวพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง “ดูท่าคุณขิมคงไม่มาอีกแล้วนะครับ”โทมัสเงียบอยู่อึดใจ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ“อืม…” เขาพึมพำ แล้ววางแก้วกาแฟลงอย่างแผ่ว “ถ้าเธอไม่อยากเจอ ฉันก็จะไม่บังคับ”แต่ในขณะที่เขาพูด เสีย

บทที่ 43เจอหน้าเมียหลายวันต่อมาโทมัสรวบรวมความกล้า แล้วโทรหาจุ๊บแจงเพื่อนของสายขิม(ค่ะ ว่ายังไงคะพี่โทมัส)“พี่รู้ว่าเราอยู่กับสายขิม”(ค่ะ แล้วยังไงคะ?)“พี่ขอคุยกับเราหน่อยได้ไหม”(จุ๊บไม่หว่าง ต้องดูแลขิมค่ะ ขิมไม่สบาย) เธอตอบกลังมสเสียงเข้มจัด ไม่เหมือนจุ๊บแจงที่เขาเคยรู้จัก“พี่รู้เรื่องแล้วนะ ว่าสายขิมท้อง”(…) ปลายสายเงียบไปครู้หนึ่ง (งั้นจุ๊บจะนัดสถานที่และเวลาเอง เอาไว้จะติดต่อกลับไปนะคะ)“ขอบคุณมาก”วันถัดมาโทมัสยืนรออยู่ในร้านกาแฟเงียบๆ แห่งหนึ่งย่านชานเมือง ที่มีเพียงเสียงเครื่องชงกาแฟดังคลอเบาๆ กับกลิ่นหอมกรุ่นของเมล็ดคั่วใหม่ เขามองนาฬิกาข้อมืออยู่หลายครั้ง ใจเต้นแรงด้วยความกังวลที่ไม่อาจปิดบังได้ไม่นาน เสียงประตูผลักดังกริ๊งเบาๆจุ๊บแจงเดินเข้ามาในชุดเสื้อยืดเรียบๆ กับหมวกแก๊ปปิดหน้า เธอเหลียวมองรอบร้านก่อนจะเดินมาหาเขาอย่างระวัง สีหน้าแข็งกร้าวกว่าเดิม ราวกับต้องคอยระแวดระวังทุกคำพูด“ขอบคุณที่มา” โทมัสเอ่ยขึ้นก่อน เสียงทุ้มของเขาแผ่วลงกว่าเดิม “พี่รู้ว่าเราต้องแอบมา คงลำบากใจมากสินะ”“ใช่ค่ะ” จุ๊บแจงตอบสั้นๆ พลางวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ข้างๆ “ถ้าขิมรู้ว่าจุ๊บออกมาพ

บทที่ 45ยอมแล้วสายขิมเบิกตากว้างทันทีเมื่อแสงไฟฉายสาดกระทบใบหน้าคุ้นตา ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้ม เปื้อนดินเต็มแขนและขา ใบหน้ามีเหงื่อซึม แม้สภาพจะดูไม่ต่างจากคนหลบหนี แต่แววตาเขากลับยังคงคมชัดและเต็มไปด้วยความหมายบางอย่างที่เธอไม่กล้าจะสบมองตรงๆ“นาย…มาทำอะไรที่นี่” น้ำเสียงของสายขิมสั่นพร่า ทั้งตกใจและไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองหนุ่มลดปืนลงอย่างระแวดระวัง แต่ยังไม่ไว้ใจ“คุณรู้จักที่นี่ได้ยังไง” หนุ่มเอ่ยถาม“คงไม่มีอะไรที่เขาอยากรู้แล้วไม่รู้หรอกค่ะพี่หนุ่ม” เธอตอบเบาๆ แล้วเบือนหน้าหนี เหมือนไม่อยากให้ใครเห็นแววตาที่เริ่มสั่นไหวของตัวเองจุ๊บแจงรีบเดินเข้ามาแทรก“พี่โทมัสมาที่นี่ทำไม ตอนนี้มันตีสองกว่าแล้วนะ”โทมัสยังคงยืนอยู่ตรงแนวรั้ว หายใจหนักก่อนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ“ฉัน…ขอโทษที่ทำให้ตกใจ แค่ผ่านมา เห็นบ้านนี้มีไฟเปิดเลย…”“ผ่านมา?” หนุ่มขมวดคิ้ว “ผ่านมาหรือแอบอยู่แถวนี้ตั้งแต่หัวค่ำ”โทมัสเงียบไปครู่หนึ่ง สายตาเหลือบมองสายขิมที่ยืนกำชายเสื้อแน่น“ฉันแค่เป็นห่วง…อยากรู้ว่าเธอสบายดีไหม”“ห่วง?” จุ๊บแจงเสียงสูง “ขิมอยู่ดีค่ะ ไม่ต้องห่วง พี่โทมัสควรกลับไปนะคะ”“จุ๊บ…” สายขิมเอื้

บทที่ 47ใจอ่อนเพราะรักผ้าขนหนูในมือสายขิมยังชุ่มน้ำเย็น เธอกำลังจะวางมันลงบนโต๊ะหัวเตียง ทว่าทันใดนั้น ร่างบนเตียงก็ขยับอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าครั้งก่อน เสียงครางต่ำในลำคอดังขึ้นตามด้วยเปลือกตาที่ค่อยๆ เปิดขึ้นช้าๆ“โทมัส…” เธอเรียกชื่อเขาเสียงเบา รีบเอื้อมมือแตะหน้าผากดูอีกครั้ง “อย่าพยายามลุกนะ นายยังมีไข้” แต่ยังไม่ทันจบประโยค มือใหญ่ของเขาก็คว้าเข้าที่ข้อมือเธอแน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปจากตรงนั้น ก่อนที่แรงจากปลายนิ้วจะดึงร่างเธอเข้าไปแนบชิด “โทมัส! ปล่อยสิ นายตัวร้อนอยู่ อย่าทำแบบนี้”ทว่าเสียงเธอถูกกลืนหายไปในอ้อมแขนแกร่งที่โอบกระชับรอบเอว เขาซุกหน้าลงกับไหล่เธอ หายใจแรงและสั่นเล็กน้อยเหมือนคนละเมอหรือกลัวฝันนั้นจะหายไป“ขิม อย่าไป…” เสียงพร่าของเขาดังอยู่ข้างหู เธอชะงัก หัวใจเต้นแรงอย่างไม่อาจควบคุมได้ ร่างเธอแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ความอุ่นจากวงแขนเขาจะค่อยๆ ซึมลึกเข้ามาในใจ ทำให้ความตั้งใจที่จะผลักออกแปรเปลี่ยนเป็นเพียงการนั่งนิ่ง ปล่อยให้เขากอดต่อไปอย่างนั้น“แต่ฉันอยู่ตรงนี้ได้ไม่นาน…” เธอพูดแผ่วเบาเหมือนพูดกับลมหายใจ “นายต้องพักผ่อนนะ โทมัส”เขาไม่ตอบ มีเพียงแรงกอด

บทที่ 49ครอบครัวสองเดือนต่อมาเวลา 21:20 น.ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นใหม่ดำเนินไปอย่างราบรื่น โทมัสเตรียมของบางอย่างไว้ให้สายขิม ขณะที่เธอกำลังนั่งเล่นอยู่ริมสระว่ายน้ำ“ง่วงหรือยัง” เขาถามขึ้นพลางเดินเข้ามาใกล้“ยังเลย ขิมกำลังดูน้ำในสระอยู่… อยากลงไปเล่น แต่กลัวใส่ชุดว่ายน้ำแล้วไม่สวย”“ทำไมล่ะ”“ก็พุงออกขนาดนี้น่ะสิ ใส่ชุดว่ายน้ำมันต้องหุ่นเพรียวๆ เซ็กซีๆ หน่อยสิ”“หึ เอาไว้หลังคลอดแล้วค่อยเข้าคอร์สฟิตหุ่นก็ได้”“แน่นอนอยู่แล้ว” เธอยิ้มบางๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา “แล้วพี่ล่ะ ไม่ง่วงเหรอ มานั่งเฝ้าขิมทุกคืนแบบนี้ ไม่เหนื่อยหรือไง”“ไม่เหนื่อย พี่อยากทำเอง”“อืม…”เขาวางแก้วนมอุ่นๆ ลงบนโต๊ะข้างตัวเธอ แล้วนั่งลงเคียงกัน“พรุ่งนี้เราไปหาพ่อกับแม่พี่กันไหม ท่านถามถึงขิมทุกวันเลย”สายขิมนิ่งคิดครู่หนึ่ง ก่อนตอบเสียงแผ่ว“ขิมไม่อยากออกไปไหน กลัวเป็นข่าว…” แต่พอเห็นแววตาอ้อนปนอบอุ่นของเขา เธอก็ถอนหายใจเบาๆ “ก็ได้ ขิมจะไป แล้วจะแวะหาพ่อกับแม่ด้วย”“ถ้าไม่อยากไป ไม่ต้องฝืนก็ได้ พี่ไม่บังคับนะ”“ไม่ได้ไปเพราะถูกบังคับหรอก แต่อยากไปจริงๆ ตั้งแต่กลับมาอยู่คอนโดก็ยังไม่ได้ไปหาท่านเลย ไปเยี่ยมท่