บททั้งหมดของ พิษรักโทมัส: บทที่ 11 - บทที่ 20

บทที่ 11กรงทองวันต่อมาสายขิมเดินกลับไป กลับมาอยู่ในห้องนั่งเล่น มือเธอถือแก้วกาแฟร้อนที่เพิ่งชงเสร็จ“ขิม เป็นยังไงบ้างแก”“จุ๊บ…” สายขิมเบะปากพร้อมวางแก้วกาแหแล้วเดินเข้าไปกอดเพื่อนสนิท น้ำตาอุ่นๆ ไหลรินพร้อมเสียงร้องไห้งอแงราวกับเด็กน้อย จุ๊บแจงลูบหลังเธอเบาๆ เพื่อปลอบเสียงสะอื้นค่อยๆ แผ่วลงหลังจากได้ปลดปล่อยออกมา สายขิมดึงตัวออกจากอ้อมกอดเพื่อนสนิท เช็ดน้ำตาลวกๆ ก่อนสูดหายใจเข้าลึก พยายามเรียกสติกลับมา“แก…ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว” น้ำเสียงสั่นเครือแฝงด้วยความหวาดระแวง “แค่คิดว่ามันอาจจะมาอีกเมื่อไรก็ได้ ฉันก็แทบไม่กล้าอยู่คนเดียว”จุ๊บแจงพยักหน้าอย่างเข้าใจ“แล้วแกจะทำยังไงต่อ”“ฉันจะเร่งให้คอนโดใหม่เสร็จเร็วที่สุด” เธอคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ผู้ประสานงาน “อยู่ใกล้พวกบอดีการ์ดของโทมัส ฉันคงอุ่นใจกว่าที่นี่”ไม่นานเสียงปลายสายดังขึ้น เธอก็พูดทันที“คุณคะ เรื่องการปรับแต่งห้อง ขิมอยากให้เสร็จก่อนกำหนดค่ะ…ค่ะ รบกวนช่วยเร่งงานให้ทีนะคะ ค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมไม่ต้องกังวล ขิมจ่ายทั้งหมด ขอให้เสร็จเร็วที่สุดก็พอ”หลังจากวางสาย เธอก็เอนตัวลงบนโซฟาเหมือนหมดแรงอีกครั้ง สายตาเหม่อมองออกไปน

บทที่ 13ปลอบใจเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อนดังแผ่วๆ ไปตามทางเดินด้านหลังโรงแรม โทมัสประคองร่างของสายขิมที่ยังดูอ่อนแรงออกมาจนถึงโซนสระว่ายน้ำด้านนอก แสงไฟรอบสระสะท้อนผิวน้ำระยิบระยับเป็นประกายเงียบงาม ทว่าความเงียบนี้กลับทำให้เสียงหายใจถี่ของเธอฟังชัดเจนยิ่งขึ้น“นั่งลงก่อน” เสียงของเขาเรียบและนิ่ง เขาพยุงเธอลงบนเก้าอี้นอนริมสระ ก่อนจะยืนพิงขอบโต๊ะด้านข้าง มองเธออยู่เงียบๆสายขิมยกมือขึ้นกุมอก สูดหายใจเข้าลึกๆ ตามจังหวะที่พยายามควบคุมไว้ แต่ความวูบไหวในใจยังไม่จาง“มันจะไม่เป็นไร” โทมัสพูดขึ้นในที่สุด น้ำเสียงราบเรียบจนแทบฟังไม่ออกว่าเป็นคำปลอบหรือเพียงการรายงานความจริง “เธอแค่ตื่นตระหนกเกินไปหน่อย ร่างกายเลยตอบสนองผิดจังหวะ”“คุณไม่เข้าใจหรอก…” เธอส่ายหน้าเบาๆ เสียงยังสั่น “มันเหมือนหายใจไม่ออก เหมือนหัวใจจะหยุดเต้นจริงๆ นะ”เขาไม่ตอบในทันที เพียงมองเธอด้วยแววตานิ่งลึก ราวกับกำลังประเมินสภาพ ไม่ใช่แสดงความเห็นใจ“ก็หายใจให้ถูกสิ” เขาพูดในที่สุด “ถ้ารู้ว่าตัวเองจะเป็นอีก ก็อย่าฝืน อย่าปล่อยให้ถึงขั้นนั้น”“คุณพูดง่ายนี่” สายขิมหัวเราะขื่นๆ “ตอนที่มันเกิด ฉันควบคุมอะไรไม่ได้หรอก

บทที่ 16เรื่องฝังใจหลังมื้อเที่ยงเสร็จ โทมัสก็กลับเข้าห้องส่วนตัวเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวเข้าบริษัท“เดี๋ยว” สายขิมลุกขึ้นจากโซฟา “หน้าห้อง มีลูกน้องอยู่ไหม”“ทำไม”“ก็กลัว”“ที่นี่ปลอดภัยกว่าคอนโดเธอเป็นพันเท่า ถ้าอยู่แต่ในบริเวณนี้ ไม่ออกไปซ่าที่ไหนก็ปลอดภัย”“รีบไปทำงานเหอะ ไม่อยากอารมณ์เสียกับนายแล้ว” เธอจิ๊ปากใส่เขาแล้วนั่งลงกับที่เดิม “แต่ละคำืี่หลุดออกมาจากปาก พาอารมณ์เสียทั้งนั้น แล้วมาหาว่าฉันทำให้หงุดหงิด! ไอ้บ้านี่” เธอตะโกนด่าไล่หลังโทมัสที่เดินออกไปจากห้องแล้วด้านโทมัส เขาพิมพ์ข้อความส่งไปหาลูกน้องว่า‘เย็นนี้นัดพ่อกับแม่สายขิมให้หน่อย ที่ร้านอาหารประจำฉัน’ช่วงเย็นร้านอาหารหรูใจกลางเมืองถูกจองไว้ล่วงหน้าอย่างเป็นส่วนตัว ห้องรับรองชั้นบนสุดถูกตกแต่งอย่างเรียบหรู เงียบสงบพอจะให้สนทนาได้โดยไม่มีเสียงรบกวนจากด้านนอก แสงไฟอุ่นส่องสะท้อนบนโต๊ะไม้เนื้อดีที่จัดไว้สามที่ พร้อมไวน์แดงขวดโปรดของโทมัสวางอยู่ตรงกลางไม่นาน รถคันหรูของครอบครัวสายขิมก็เลี้ยวเข้ามาจอดด้านหน้า ผู้เป็นพ่อกับแม่ก้าวลงจากรถอย่างสำรวม ท่าทางของทั้งคู่ยังคงเต็มไปด้วยความเกรงใจต่อโทมัสไม่ต่างจากทุกครั

บทที่ 18ดูแล…เมียสายขิมมองไปยังโทมัสกับคนอื่นๆ ที่ยืนคุยกันอยู่ท่ามกลางแดดในช่วงสาย เธอกอดอกมองอยู่นานกระทั่งเขาหันกลับมามองครู่หนึ่ง เธอจึงส่งยิ้มบางๆ ให้ไป“เที่ยงนี้คุณขิมอยากทานอะไรครับ”“ขิมยังนึกไม่ออกเลยค่ะ ว่าแต่คุณเดี่ยวรู้ไหมคะ ว่าโทมัสเจอกับพ่อแม่ยังไง”“เรื่องนั้นผมขอไม่ตอบได้ไหมครับ ถ้าคุณขิมสงสัยก็ถามนายได้เลยครับ”“เข้าใจค่ะ” สายขิมถือขวดน้ำเย็นเดินไปหาโทมัส แล้วส่งให้เขา “ดื่มน้ำหน่อยนะคะพี่โท” ยิ้มหวานๆ ของเธอไม่อาจเรียกความสนใจจากโทมัสได้ เขารับขวดน้ำมาเปิดดื่มแล้วส่งคืนลูกน้อง“คุณสายขิมต้องมาตากแดด เดี๋ยวก็ดำหมดหรอกครับ”“ไม่เป็นไรเลยค่ะ สามีทำงานตากแดดได้ ขิมก็อยู่ได้”“ดีจังเลยนะคะเนี่ย คู่สร้างคู่สมจริงๆ”โทมัสเหลือบตามองคนพูดแค่เสี้ยววินาทีก่อนจะหันกลับไปสนใจแบบแปลนในมือ ริมฝีปากได้รูปขยับเอ่ยเสียงเรียบ“อย่าเพิ่งชม เดี๋ยวจะเผื่อใจผิด”คำพูดนั้นทำเอาลูกน้องที่ยืนอยู่แถวนั้นอมยิ้มเก้อๆ ส่วนสายขิมได้แต่ยิ้มค้าง เธอฝืนหัวเราะแห้งๆ กลบเกลื่อน ก่อนจะถอยมายืนข้างเขาอย่างเงียบๆแดดยามสายแผดแรงจนเหงื่อซึมบนขมับ แต่คนตรงหน้ากลับยังยืนนิ่งราวกับไม่รู้สึกร้อน เขายังคงพู

บทที่ 20มีปากเสียง22:00 น.เสียงแก้วไวน์กระทบกันเบาๆ ดังขึ้นในห้องนั่งเล่นกลางดึก ไฟเพดานถูกหรี่ให้สลัวเหลือแค่แสงอบอุ่นจากโคมมุมห้องที่ทอดเงาอ่อนบนผนัง จานกับแกล้มเหลือแต่เศษหมึกหิมะกับเปลือกมะนาววางปะปนกับขวดไวน์ที่พร่องเกือบหมดสายขิมเอนตัวพิงพนักโซฟา ผมยาวที่เป่าจนแห้งแล้วคลอเคลียอยู่บนหัวไหล่ เธอหัวเราะกับบางประโยคของเพื่อนอย่างอารมณ์ดี แต่รอยยิ้มกลับแฝงความเหนื่อยไว้ลึกๆ“แกจำได้ไหม ตอนปีสามที่เราแอบหนีออกไปเที่ยวหัวหินแล้วเมาจนหลับตรงชายหาดน่ะ” จุ๊บแจงหัวเราะลั่น“จำได้สิ…ตอนนั้นแกยังเอาทรายกลบขาฉันด้วยบอกว่าเป็นพิธีเรียกโชคอีกต่างหาก”“ก็แกนอนขวางคนอื่นเขานี่นา!”เสียงหัวเราะดังสลับกันอยู่พักใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ แผ่วลง เหลือเพียงเสียงเพลงเบาๆ จากลำโพงและเสียงคลื่นลมในความทรงจำที่ลอยย้อนกลับมาในหัวของสายขิมเธอยกแก้วขึ้นจิบไวน์อีกคำ ก่อนพูดเสียงเบา“ตอนนี้ฉันไม่รู้เลยว่ากำลังอยู่ในจุดไหนของชีวิต เหมือนต้องแสดงบทที่ไม่เข้าใจ แต่ก็หยุดไม่ได้”จุ๊บแจงมองเพื่อนอย่างอ่อนโยน“ก็เพราะแกไม่ใช่นางเอกของใครไงขิม แกเป็นแค่ผู้หญิงที่ดันเข้าไปอยู่ในฉากของใครบางคนก็เท่านั้น”สายขิมหัวเราะในลำค