All Chapters of เมียแค้นแสนรัก: Chapter 1 - Chapter 8

1ความแค้นในอดีต อนุชิต ‘ชิต’ เจ้าพ่อเงินกู้เมื่อสิบปีก่อนซึ่งใครๆ ก็รู้จักในนามเสี่ยชิตเจ้าพ่อเงินกู้ขึ้นชื่อโหดเรื่องดอกเบี้ยใครก็ตามที่ผิดนัดผิดสัญญาการจ่ายต้นจ่ายดอก คนอย่างเสี่ยชิตไม่เอาไว้แน่นอน อนุชิตมีลูกสาวอยู่หนึ่งคนคือ ขนมเทียน ‘เทียน’ ซึ่งหลังจากที่เธออายุได้สามขวบแม่ของเธอก็ได้เสียไปทำให้อนุชิตต้องเลี้ยงเธอมาด้วยตัวคนเดียวแต่การจากไปของแม่ของขนมเทียนเธอไม่ได้จากไปแค่ตัวแต่เธอทิ้งสมบัติมากมายไว้ให้สามีซึ่งนั่นเองทำให้อนุชิตปล่อยเงินกู้ดอกเบี้ยโหด ขนมเทียนที่เติบโตมาจากการเลี้ยงดูของพ่อแต่เธอก็ไม่ได้มีนิสัยที่ดื้อหรือมีนิสัยเอาแต่ใจอาจจะเป็นเพราะแม่ของเธอเป็นหญิงสาวที่เรียบร้อยอ่อนหวานทำให้ขนมเทียนได้นิสัยของแม่มาอยู่บ้างแต่เธอก็ได้ความแก่นแก้วมาบ้างเพราะการเลี้ยงดูของพ่อเธอ ขนมเทียนไม่เคยรู้เลยว่าพ่อของเธอมีรายได้จากทางไหนบ้างนอกจากที่เธอรู้คือพ่อเปิดร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าขนาดใหญ่ที่มีรายได้ต่อวันมากมายซึ่งสามารถเลี้ยงดูเธอได้เป็นอย่างดี ชีวิตของขนมเทียนในตอนนั้นสบายจนเธอไม่เคยรู้จักคำว่าลำบากเป็นอย่างไรซึ่งแตกต่างจาก เวหา ‘เวย์’ ท

3เธอไม่มีสิทธิ์เลือก เวหาไม่ว่าเขาไปไหนก็ตาม ขนมเทียนต้องตามเขาไปทุกที่อย่างเช่นตอนนี้ที่เขากำลังประชุมเทียนหอมก็ต้องคอยเดินถือกระเป๋าให้กับเขาราวกับว่าเธอเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของเขา “เดินให้มันเร็วหน่อยได้มั้ย เดินช้าเป็นเต่าอย่างเดี๋ยวฉันก็เข้าประชุมไม่ทัน” เวหาเร่งให้เธอเดินเร็วๆ ขนมเทียนพยายามเดินให้เร็วขึ้นแต่ก็ไม่ทันใจเขา (ไม่ทันใจหรืออยากแกล้งเธอกันแน่ก็ไม่รู้) เวหาหยุดเดินเพื่อให้ขนมเทียนเดินทันแล้วเขาก็เอามือสองข้างของเขาบีบไปที่ก้นของเธอทั้งสองข้าง “ว้าย!!!” ขนมเทียนร้องออกมาด้วยความตกใจเพราะอยู่ๆ ก็โดนบีบก้นอย่างนี้ ตั้งแต่เกิดมาก็ยังไม่มีใครกล้ามาบีบก้นเธออย่างนี้ “นายนี่ต่ำจริงๆ เลยนะ ทำเป็นแต่เรื่องทุเรศๆ” ขนมเทียนโกรธที่เขาทำอย่างนี้ต่อหน้าพนักงานที่กำลังเดินสวนไปมา “ฉันต่ำและทุเรศได้มากกว่านี้อีกและฉันก็ต่ำและทุเรศเฉพาะกับคนต่ำๆ อย่างเธอแล้วก็พ่อของเธอ” เวหาพูดพร้อมกับจับมือเธอให้เดินไปพร้อมเขา (อย่าเรียกว่าจับมือให้เรียกว่ากระชากแล้วดึงเธอให้เดินไปด้วยจะดีกว่า) “นายเลิกพูดถึงพ่อฉันเหมือนพ่อของฉันไปฆ่าใครตา

5ถึงเวลาของเธอ เวหาไล่ให้หว่าหวากลับหลังจากที่เขาสำเร็จความใคร่จากปากของเธอแล้วหนึ่งครั้ง ขนมเทียนที่ยังตกใจเพราะถูกเวหาชักท่อนเอ็นแล้วปล่อยน้ำรักพุ่งใส่หน้าอกของเธอแล้วยังพุ่งไปโดนปากโดนหน้าของเธออีกด้วย “ขนมเทียนถึงเวลาของเธอแล้ว” เวหาเดินไปหาขนมเทียนแล้วจับหัวของเธอไว้ก่อนที่เขาจะเอาท่อนเอ็นไปจ่อที่ปากของเธอ “ไม่ฉันทำไม่เป็น ฉันไม่อยากทำ” ขนมเทียนพยายามเบือนหน้าหนีจากท่อนเอ็นของเวหาแต่คนอย่างเวหาไม่ยอมให้ใครปฏิเสธง่ายๆ แน่นอน “ทำไม่เป็นได้ยังไงในเมื่อเธอพึ่งดูตัวอย่างไปหมาดๆ เธออย่ามาทำเป็นอิดออดหน่อยเลย ทำอย่างกับเป็นสาวบริสุทธิ์อย่างนั้นแหละทั้งๆ ที่ดูยังไงก็รู้ว่าผ่านศึกมาหนักแค่ไหน” เวหาพูดพร้อมกับขยับท่อนเอ็นไปชนที่ปากของขนมเทียนแต่เธอไม่ยอมอ้าปากอยู่ดี “อ้าปาก…” เวหาบอกให้จชขนมเทียนอ้าปากแต่เธอก็ยังคงเม้มปากไว้ไม่ยอมทำตามที่เวหาบอก “ฉันบอกให้อ้าปาก...ไม่อ้าใช่มั้ยได้” เวหาพูดจบก็เอามือของเขาล้วงเข้าไปในบราเซียแล้วบีบที่ยอดอกของเธออย่างแรงจนขนมเทียนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บ “โอ๊ย!!!” ขนมเทีย

7ฉันยังระบมไม่หายเลย เวหานอนข้างๆ ขนมเทียนที่นอนหลับด้วยความเหนื่อยจากเมื่อคืน เธอเจ็บปวดไปทั้งร่างกายของเธอเหมือนโดนคนต่อยมาทั้งร่างกายของเธอ เวหาที่ตื่นขึ้นมาเขาก็คิดถึงรสชาติสวาทของเธอที่ทำให้เขาพอใจมากทั้งแน่นทั้งสดใหม่ เวหาคิดขึ้นมาท่อนเอ็นของเขาก็ตั้งโด่ดันผ้าห่มขึ้นมาแล้วก็เลื่อนมือไปที่กลางกายสาวของขนมเทียนที่บวมเพราะฝีมือของเวหา “อย่า!! ฉันยังระบมไม่หายเลย” ขนมเทียนที่ไม่มีแรงแม้จะขยับร่างกายของเธอแล้วอีกอย่างตัวของเธอก็ร้อนราวกับไฟที่กำลังลุกโชน เวหาไม่ฟังเขาจับท่อนเอ็นกระแทกเข้าไปในตัวของเธอโดยไม่ฟังคำพูดของเธอ ขนมเทียนไม่มีแรงสู้เขาเธอได้แต่นอนให้เขากระทำในสิ่งที่เขาต้องการ เวหากระแทกท่อนเอ็นเข้าออกในตัวของขนมเทียนอย่างที่เขาต้องการ “ฉันเจ็บนายไม่ได้ยินเลยหรือไง” ขนมเทียนพยายามพูดออกมาเผื่อเขาจะยอมหยุด “ต่อให้เธอบอกว่ากำลังจะตายฉันก็ไม่หยุดเพราะนี่คือความต้องการของฉัน เพราะตอนที่พ่อของฉันขอร้องอ้อนวอนพ่อของเธอว่าให้ไว้ชีวิตเขาก็ไม่เห็นว่าพ่อของเธอจะฟังสิ่งที่พ่อของฉันพูด พูดออกมาเลยถ้าไม่ขี้เกียจพูด