บททั้งหมดของ เมื่อข้าหมดรักสามีไร้ใจ: บทที่ 11 - บทที่ 20

ระหว่างนั่งรถม้ากลับเข้าเมืองหลวงเว่ยซูเหม่ยได้ยินเสียงคนร้องโวยวายจึงได้เปิดม่านดูก็เห็นรถม้าที่สามีของนางกับเหลียวลี่อินนั่งมาถูกชายลึกลับสวมชุดสีดำทั้งตัวโจมตีหวังเอาชีวิต “หยุดรถ!” หญิงสาวตะคอกเสียงดังจนคนขับรถม้าจำต้องหยุดรถกระทันหัน “ฮูหยิน ท่านจะไปไหนหรือขอรับ” “เจ้าไม่เห็นรึว่ารถม้าของท่านโหวถูกโจมตี ข้าจะไปช่วยสามีข้า” เอ่ยอย่างเร่งรีบพร้อมกับวิ่งกลับไปทางเดิม ในใจรู้สึกเป็นห่วงกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป สองเท้าเล็กวิ่งเร็วเกินกำลังจนสะดุดก้อนหินล้มทำให้หัวเข่าเกิดแผลถลอก แต่มิวายดั้นด้นวิ่งต่อไปโดยไร้รองเท้า เศษหินดินทรายเปรอะเปื้อนเท้างามทั้งสองข้าง ครั้นวิ่งมาถึงจุดหมายนางเห็นนักฆ่านับสิบกำลังต่อสู้กับเขา ในขณะที่ชายหนุ่มเผลอซูเหม่ยเหลือบไปเห็นบุรุษอีกคนกำลังง้างดาบใส่สามีนางจากทางด้านหลัง นางใช้แรงที่มีผลักเขาไปอีกทางทำให้คมดาบนั้นจ้วงแทงเข้าที่หน้าอกข้างขวาของตัวเองแทน แม้เลือดสีแดงจะอาบไหลทั่วเรือนร่างก็มิวายมองหาคนที่ตนรัก เขาไม่ได้ชายตามองผู้ใดนอกจากเหลียวลี่อินที่กำลังตื่นตระหนกด้วยความสั่นกลัว กระทั่งนางสิ้นใจต

“จะให้บ่าวทำเช่นไรต่อดี” “ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ข้าจะดูซิว่านางจะไปรอดสักกี่น้ำกัน” บ่อยครั้งที่สืออันหลงพาตัวเองออกมานั่งหน้าเรือนใหญ่ เพื่อหวังเจอหน้าฮูหยินของตัวเอง แต่จนแล้วจนรอดกลับไม่ได้สมหวังดังที่คิด “ท่านโหว บ่าวมีเรื่องอยากถามท่าน” “ว่ามา” “บ่าวแค่สงสัยว่าเหตุใดท่านจึงให้คนนำตำราพวกนี้ออกมาจากเรือนหรือขอรับ แล้วไหนจะตัวท่านอีกไฉนจึงได้ออกมานั่งข้างนอกเช่นนี้” “ข้าแค่อยากออกมารับลม” “ฮูหยิน จะไปที่ใดหรือขอรับ” หย่งเจิ้งหันไปถาม หลังเห็นนางกำลังเดินผ่านหน้าเรือน “ข้ามีเรื่องที่ต้องไปจัดการน่ะ ขอตัวก่อน” สืออันหลงที่แอบชะเง้อหูฟังอยู่จู่ ๆ ก็รู้สึกกรุ่นโกรธเพราะเว่ยซูเหม่ยไม่ได้หันมามองเขาด้วยซ้ำ หลายครั้งแล้วที่นางทำราวกับเขาเป็นอากาศทั้งที่แต่ก่อนคอยเซ้าซี้เขาทุกครั้งที่เห็นหน้า “ฮูหยิน นางไปที่ไหนน่ะ” เหลียวลี่อินถามขึ้น “เห็นบอกว่ามีเรื่องที่ต้องทำน่ะขอรับ” “ท่านพี่ ท่านว่างหรือไม่” “ลี่อิน เจ้ามีอะไรงั้นหรือ” “ข้าอยากออกจากจว

“เจ้าอยากพูดอะไรก็พูดมาตามตรงเถิด” “ท่านคิดจะลงนามเมื่อไหร่หรือเจ้าคะ” “ข้าไม่เคยคิดที่จะทำเช่นนั้น” “ท่านหมายความว่า...” “แม้ข้ากับตระกูลเว่ยจะเป็นปรปักษ์ต่อกัน แต่ข้าจะไม่หย่ากับเว่ยซูเหม่ยแน่นอน” “ทำไมหรือ” “ข้าไม่จำเป็นต้องบอกเหตุผล หวังว่าเจ้าจะเข้าใจ” “แต่ท่านรังเกียจนางถึงเพียงนั้น ท่านยังคิดจะอยู่ครองคู่กับนางอีกหรือ” “ที่ข้าเกลียดนางเพราะนางมีสายเลือดตระกูลเว่ย” “เช่นนั้นท่านจะบอกข้าว่า หากนางไม่ใช่คนตระกูลเว่ยท่านยินดีอยู่เคียงคู่กับนางไปจนแก่เฒ่างั้นหรือ” “ลี่อิน เจ้าเป็นอะไรไปรึ เหตุใดถึงเอาแต่พูดถึงนาง” “ข้าไม่ได้สนใจนางสักนิด คนที่ข้าสนใจคือท่านต่างหาก” “นี่เจ้า” “ตั้งแต่ข้ากลับมาเมืองหลวงพร้อมท่าน ท่านคอยดูแลเอาใจใส่ข้าเป็นอย่างดีหรือท่านจะบอกว่าท่านไม่ได้ชอบพอข้า” “เจ้าเข้าใจผิดไปไกลแล้ว ข้าไม่ได้รู้สึกกับเจ้าเหมือนที่บุรุษรู้สึกกับสตรี ข้ามองเจ้าเป็นน้องสาว” “น้องสาวงั้นหรือ” “ใช่ บิดาของเราทั้งคู่ต่างเป็นสหายร

“เรื่องนี้ข้ารู้อยู่ก่อนแล้ว” “เจ้าบอกว่าเจ้ารู้อยู่แล้วงั้นหรือ แล้วเหตุใดยังปล่อยให้นางอยู่ในจวนอีกเล่า” “สามีข้าเป็นคนพานางเข้ามาด้วยตัวเอง ถ้าข้าไล่นางออกจากจวนรังแต่จะทำให้มองหนากันไม่ติดเสียเปล่า ๆ” “แล้วเจ้าจะทำเช่นไรต่อไป” “ก็ไม่ทำเช่นไร อีกไม่นานข้าจะออกจากตระกูลสือแล้ว” “เจ้าหมายความว่าอย่างไร” “ที่จริงข้าขอให้ท่านโหวลงนามในใบหย่าแล้ว ขอเพียงเขาลงนามเมื่อใดข้าก็จะออกจากจวนทันที” “เรื่องนี้เรื่องใหญ่นัก งานแต่งของเจ้าเป็นการสมรสพระราชทาน หากเจ้าหย่าล่ะก็ตระกูลเว่ยคงยากที่จะมองหน้าองค์ฮ่องเต้ได้อีก” “ข้าไม่สน เดิมทีใช่ว่าตระกูลเว่ยจะดูแลข้าดีหนักหนา” “ซูเหม่ย เรื่องนี้เจ้าต้องคิดให้ดี ๆ อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจ” “ข้าคิดดีแล้ว ข้าทุ่มเททุกอย่างที่ข้ามีแก่เขาหมดแล้ว แต่คนที่เขารักกลับไม่ใช่ข้า” “อย่าบอกนะว่า” “ใช่ คนที่ท่านโหวรักคือเหลียวลี่อิน ข้าไม่อาจทนเห็นได้อีกแล้วถึงได้คิดปล่อยวางเช่นนี้” “แล้วเจ้าจะไปอยู่ที่ใด หากเจ้าหย่าขาดจากท่านโหวตระ

“เจ้ารีบไปเรียกท่านหมอมาดูอาการฮูหยินเร็วเข้า! ฮูหยินท่านอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะเจ้าคะ” ท้ายประโยคหันไปพูดกับเว่ยซูเหม่ยที่นอนตัวสั่นอยู่ทั้งน้ำตา “ข้ามาขอพบท่านโหว” ฉีเยว่เอ่ยบอกสาวใช้ที่เฝ้าอยู่หน้าเรือน “เจ้าคิดว่าท่านโหวเป็นผู้ใด ถึงได้คิดมาขอพบง่าย ๆ เช่นนี้” “ข้ามีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกท่านโหว ได้โปรดเถิด” “กลับไปเสีย! ตอนนี้ท่านโหวกำลังยุ่งอยู่” เสียงสาวใช้ทั้งสองทะเลาะกันเสียงดังจนได้ยินไปถึงด้านใน ท่านโหวหนุ่มจึงได้ให้หย่งเจิ้งออกมาดู “พวกเจ้าสองคนเอะอะโวยวายอะไรกัน ไม่รู้รึว่าท่านโหวต้องใช้สมาธิ” “ก็นางน่ะสิเจ้าคะ ข้าบอกไปหลายหนแล้วว่าท่านโหวกำลังยุ่ง แต่นางไม่ยอมฟัง” “ข้ามีเรื่องด่วนที่ต้องบอกท่านโหว” “เจ้าคือสาวใช้ของเรือนฮูหยินนี่ มีเรื่องใดเกิดขึ้นงั้นรึ” “คือว่า ตอนนี้ฮูหยินไม่สบายอาการหนักเอาการ จำเป็นต้องเรียกท่านหมอมาดูอาการ แต่นางไม่ยอมให้ข้าเข้าไป” “วางใจเถิด ข้าจะไปบอกท่านโหวให้ประเดี๋ยวนี้” “ว่าอย่างไร ข้างนอกเกิดเรื่องอันใด” “ส