เมื่อข้าหมดรักสามีไร้ใจ のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 10

ผ้าเช็ดหน้าสีขาวนวลยื่นมาตรงหน้านางอย่างไม่นึกรังเกียจ แม้ใบหน้าของเว่ยซูเหม่ยเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลนเพราะการหลบหนีหัวซุกหัวซุนจากฝีมือนักฆ่ามือฉกาจ “ท่านโหว ข้าเกรงว่านักฆ่าพวกนั้นได้หนีไปแล้ว” “หย่งเจิ้ง เจ้าแบ่งคนของเราแบ่งออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งตามหาคนอีกฝ่ายตามจับนักฆ่าพวกนั้น” “ขอรับ” คล้อยหลังบ่าวรับใช้สืออันหลงจึงได้บอกสตรีตรงหน้า “เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะจับคนที่มันคิดทำร้ายเจ้ามาลงโทษให้จงได้” “แม่นมกับสาวใช้ของข้า ตอนนี้พวกนางจะเป็นเช่นไรบ้างก็มิรู้” “พวกนางสองคนจะต้องปลอดภัยแน่” แม้ชายหนุ่มตรงหน้าพูดจาปลอบโยน แต่ทว่าไม่นานนักกลับได้ยินข่าวร้ายดังเข้าหู น้ำตาของนางไหลอาบแก้มทั้งสองข้างเพราะคนของเขาพบศพหญิงชรารายหนึ่ง นางเป็นแม่นมที่เว่ยซูเหม่ยรักดั่งมารดาแท้ ๆ เหตุเพราะตั้งแต่ลืมตาดูโลกมามารดาของนางได้สิ้นชีพลงทำให้หญิงสาวถูกบิดาไล่ออกจากจวนตอนอายุห้าขวบให้มาอาศัยอยู่บ้านสวนในชนบท ซึ่งอยู่ห้างจากเมืองหลวงยี่สิบลี้ เพราะคิดว่านางเป็นตัวกาลกิณีมีเพียงแม่นมกับสาวใช้หนึ่งคนที่ติดตามด้วยความภักดี

เมื่อทุกอย่างถูกตัดสินใจเป็นอันแน่นอนแล้ว สาวใช้ที่อยู่ในเรือนจึงส่งจดหมายรายละเอียดต่าง ๆ ทั้งคำพูดของใต้เท้าเว่ยฉือที่เอ่ยกับเข่อซิงกับสถานการณ์ทางฝั่งฮูหยินไปให้เจ้านายของตนรับรู้ ไม่นานนักจดหมายจากเมืองหลวงได้มาถึงบ้านสวน "คุณหนู จดหมายจากเมืองหลวงมาถึงแล้วเจ้าค่ะ" "ขอบใจเจ้ามาก เจ้าไปทำงานของเจ้าเถิด" เว่ยซูเหม่ยบอกสาวใช้ ก่อนเปิดอ่านจดหมายเพียงลำพัง ครั้นอ่านจนจบน้ำตาของนางไหลเอ่อออกมาอาบสองแก้ม แม้คิดไว้แล้วว่าท้ายที่สุดบิดาของนางต้องตัดสินใจเช่นนี้ ทว่าคำพูดในจดหมายกลับทำให้รู้สึกโศกเศร้าเสียจนกลั้นเสียงร้องไห้เอาไว้ไม่อยู่ "ท้ายที่สุดแล้วคนที่ท่านเลือกที่จะถนุถนอมก็ไม่ใช่ข้าอีกเช่นเคย" นางขยำจดหมายนั้นทิ้ง พลันใช้มือทั้งสองข้างปาดน้ำตา ไม่มีเวลาที่ต้องมาเสียใจกับเรื่องพวกนี้อีกแล้ว ตอนนี้ควรเตรียมตัวกลับจวนถึงจะถูก แม้จะถูกทอดทิ้งสักกี่หน แต่เว่ยซูเหม่ยไม่อาจลืมความจริงได้ว่าคนที่ทอดทิ้งตัวเองเป็นบิดาแท้ ๆ ที่ในอดีตนางเคยเรียกว่าท่านพ่อด้วยความคะนึงหาและเฝ้ารอมาโดยตลอด หญิงสาวมองไปยังเรือนไม้หลังเล็กด้วยความผูกพัน แ

เหลียงเฟยฮุ่ยลงโทษสาวใช้ในครัวอย่างจำยอม เดิมทีคิดว่าแม้เว่ยซูเหม่ยจะถูกคนในจวนรังแกสามีของตนคงไม่แยแสเรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนในอดีต ทว่ากลับคิดผิดไปเสียนี่ “ท่านแม่ ท่านต้องลงโทษสาวใช้พวกนั้นให้หนักจะได้ไม่มีใครกล้าทำเรื่องเช่นนั้นกับพี่ใหญ่อีก” “ทำไมเจ้าถึงได้เอาแต่ปกป้องนางกัน เจ้าไม่เห็นหรือว่าแม่ต้องใช้ความพยายามมากเท่าใดเพื่อให้เจ้าเป็นคนสำคัญที่สุดในจวน” “นางเป็นพี่สาวของข้า หากวันนั้นไม่มีนางข้าไม่อาจมีชีวิตรอดจนถึงตอนนี้” “บุญคุณส่วนบุญคุณ เจ้าต้องแยกแยะให้ชัดเจน นางเป็นเพียงพี่สาวต่างแม่หาใช่พี่สาวร่วมอุทร” “ท่านแม่ควรบอกตัวเองมากกว่านะเจ้าคะ ข้าจะไม่ทนเห็นนางถูกรังแกอีก ถึงเป็นท่านข้าก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้แน่” “เข่อซิง!” ฮูหยินเว่ยเรียกชื่อไล่ตามหลัง แต่นางหาได้หวนกลับไปหามารดา ที่ผ่านมานางรู้ดีว่าที่เว่ยซูเหม่ยต้องแยกตัวออกจากจวนเป็นเพราะมารดานางอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด แต่ไม่อาจทำอะไรได้เพราะท่านพ่อเห็นดีเห็นงามด้วย แต่บัดนี้ได้กลับมาอยู่ด้วยกันเข่อซิงบอกกับตัวเองว่าไม่ว่าจักเกิดอันใดขึ้นขออยู่ปกป้องพี่สา

“บอกให้นางกลับเรือนไป ตอนนี้ข้าไม่อยากพบผู้ใด” เว่ยซู่เหม่ยได้ยินชัดแจ้งทุกคำ แต่ก็อดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้จึงได้นำน้ำแกงฝากไว้กับสาวใช้ก่อนที่ตนจะกลับเรือน นับแต่นั้นเขาพยายามหลบหน้านางทุกทาง แม้เว่ยซูเหม่ยคอยไปเยี่ยมเยียนทุกวันแต่กลับไม่เคยได้พบสักครา จนบางทีนึกสงสัยว่าบุรุษที่ตนแต่งงานด้วยเกลียดชังอะไรนางนัก เขาเคยเห็นหน้าสตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นฮูหยินของตัวเองสักครั้งแล้วหรือยัง พบกันคราวก่อนนางเป็นเพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น “คิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ” “สามีข้าช่างแปลกคนนัก นี่ข้าทำอะไรผิดไปหรือ” “ท่านไม่ได้ทำอันใดผิดหรอกเจ้าค่ะ เพียงแต่ท่านโหวของเราแต่ไหนแต่ไรมามิเคยสนใจหญิงใดมาก่อน” ป้าจ้าวตอบแทนหวนปี้ นางถือว่าเป็นบ่าวรับใช้อวุโสที่สุดเพราะแต่ก่อนเคยเป็นสาวใช้คู่กายมารดาท่านโหว “ท่านมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อใด” “บ่าวมาตั้วแต่ได้ยินท่านถามสาวใช้นั่นแหละเจ้าคะ” “ที่ว่าท่านโหวไม่เคยสนใจสตรีเป็นเรื่องจริงรึ” “จริงเจ้าค่ะ แต่ท่านเป็นคนแรกที่ท่านโหวคอยหลีกเลี่ยงไม่อยากพบหน้า เรื่องนี้บ่าวก็เข้าใจท่

นับแต่นั้นนางหมั่นเพียรเย็บปักถุงเท้าให้สามีด้วยความประณีต ครั้นเย็บเสร็จก็ถึงคราปักลวดลายลงไปจนทุกอย่างเสร็จสิ้นจึงได้ฝากให้หย่งเจิ้งนำไปมอบให้เขา “เจ้าไปที่ใดมารึ” “ฮูหยินฝากให้บ่าวนำถุงเท้าคู่นี้มามอบให้ท่านโหว” ชายหนุ่มเปรยตามองถุงเท้าคู่นั้นครู่เดียว แม้มันจะประณีตและงดงามแค่ไหนเขาก็ไม่ได้สนใจ “เอาไปทิ้งเสีย” “ฮูหยินปักเย็บเองกับมือเลยนะขอรับ” “แล้วอย่างไร ที่นางทำเรื่องพวกนี้ก็เพราะอยากเรียกร้องความสนใจจากข้า” “ท่านโหวเข้าใจผิดแล้ว” “ข้าน่ะหรือเข้าใจผิด สตรีแซ่เว่ยผู้นั้นคงคิดหาผลประโยชน์จากข้าสิไม่ว่า” “หากนางคิดเช่นนั้นจริง ป่านนี้คงเข้าหาท่านทุกครั้งที่มีโอกาสแล้วล่ะขอรับ” “ก็จริงของเจ้า งานเลี้ยงคราวก่อนข้าต้องอุ้มนางขึ้นรถม้าเจ้าว่าสาเหตุเป็นเพราะอะไร หากนางไม่ได้เป็นคนสั่งให้คนขับรถม้าทำเช่นนั้น” “ท่านโหว ท่านมองนางในแง่ร้ายเกินไปรึไม่ถึงอย่างไรนางก็เป็นฮูหยินของท่านแล้วนะขอรับ” “นางไม่ใช่ฮูหยินของข้า ข้าจะคอยดูว่าคนอย่างนางจะทนอยู่ที่นี่ได้นานเท่าใด”