บททั้งหมดของ รอยสวาทข้ามภพ: บทที่ 11 - บทที่ 20

ตอนที่ 11 สักครั้งจะไม่ลืมพระคุณ NCชานนท์ปรับความเข้าใจกับเกตุศิรินทร์ได้ไม่นาน เพราะจิตใจของเขากลับล่องลอยไปหาแต่ภาพใบหน้าสวยหวานของสุริยาวดีเข้าเสียแล้ว ทุกคำพูดของเกตุศิรินทร์ราวกับเสียงกระซิบที่แผ่วเบา ไม่สามารถดึงความสนใจของเขาไปจากรัศมีอันเจิดจ้าของสุริยาวดีได้เลยสุริยาวดีสังเกตเห็นท่าทีของชานนท์ หล่อนจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความสนใจอย่างจงใจ“ได้ข่าวว่าคุณกำลังจะแต่งงานเหรอคะ คุณชานนท์?”ชานนท์หันขวับมามองสุริยาวดีทันที ราวกับถูกปลุกจากภวังค์“ครับ... เป็นความต้องการของผู้ใหญ่” เขาตอบเสียงแผ่ว ดวงตายังคงจับจ้องอยู่ที่ความงามของหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่ลดละสุริยาวดีคลี่ยิ้มบางๆ ที่มุมปาก ดวงตาของเธอดูลึกลับและเย้ายวน“น่าเสียดายนะคะ...คุณไม่น่ารีบแต่งงานเลย” หล่อนเว้นจังหวะเล็กน้อย ราวกับกำลังรอคอยบางสิ่ง“ครับ...ผมก็รู้สึกแบบนั้น เสียดายทำไมผมไม่เจอคุณเร็วกว่านี้” เขาพลั้งปากออกไปโดยไม่ทันคิดถึงความหมายที่แท้จริงสุริยาวดีหัวเราะเบาๆ เสียงใสราวกับระฆังแก้ว“ถ้าอย่างนั้น... ฉันขอถามบ้างได้ไหมคะ?” หล่อนจ้องมองชานนท์ด้วยแววตาที่ท้าทายชานนท์รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “เชิญ

ตอนที่ 13 เหยื่อรายใหม่สิงขรรีบเข้าไปประคองร่างที่กำลังสั่นเทาของเกตุศิรินทร์ไว้มั่น “คุณเกตุศิรินทร์ครับ ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ” เกตุศิรินทร์ซบใบหน้าที่เปรอะเปื้อนน้ำตาลงบนอกกว้างของสิงขร ปล่อยให้ความเสียใจและความตกใจถาโถมเข้าใส่ราวกับพายุร้าย“ทำไม... ทำไมต้องเป็นคุณนนท์ด้วยคะ...” เสียงสะอื้นเครือสั่นถาม ราวกับหัวใจกำลังแตกสลาย สิงขรรู้สึกถึงความเปราะบางของเธออย่างลึกซึ้ง เขาโอบไหล่ปลอบโยนอย่างเงียบๆ ทว่าในห้วงความคิดกลับเต็มไปด้วยคำถามที่ยังหาคำตอบไม่ได้ ชานนท์มาที่นี่ทำไม? และเหตุใดเขาถึงกลายเป็นเหยื่อรายล่าสุดในเกมมรณะนี้?คมกฤชเดินเข้ามาใกล้ มองภาพอันน่าเวทนานั้นด้วยความรู้สึกหนักอึ้งไม่แพ้กัน “ไอ้สิงห์... รูปแบบการฆ่ามันเหมือนกับเหยื่อรายก่อนๆ เลยว่ะ แต่ทำไมถึงเอาศพมาทิ้งไว้ที่นี่?” คำพึมพำของคมกฤชสะท้อนความสงสัยในใจของสิงขรเช่นกัน การทิ้งศพอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ไม่ใช่พฤติกรรมเดิมของฆาตกร มันอาจเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญ หรือเป็นการส่งสัญญาณบางอย่างที่พวกเขายังตีความไม่ออก“เราต้องสืบสวนเรื่องนี้อย่างละเอียด” สิงขรกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังคฤหาสน์เทวาลัยที่ต

ตอนที่ 15 มันคือผีดิบเงาดำนั้นเคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับสัตว์ร้าย ก่อนจะกระโจนลงมาจากบันไดแคบๆ แสงไฟฉายของสิงขรสาดส่องไปที่ร่างนั้นอย่างจัง เผยให้เห็น... ธนา!ดวงตาสีแดงก่ำของธนาจ้องเขม็งมาที่พวกเขาทั้งสาม มันคำรามต่ำๆ ในลำคอ เสียงนั้นแหบพร่าและน่าขนลุก“ธนา!?” เกตุศิรินทร์อุทานด้วยความตกใจ ใบหน้าของเธอซีดเผือดยิ่งกว่าเดิม“มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” คมกฤชกระซิบเสียงเครียด พร้อมกับชักปืนพกออกมาสิงขรเองก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นธนาในห้องใต้ดินลับแห่งนี้ ทุกอย่างเริ่มประติดประต่อกันอย่างรวดเร็ว ธนาต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน“ถอยไปก่อนคุณเกตุ!” สิงขรสั่ง พลางผลักเกตุศิรินทร์ไปด้านหลังธนาไม่รอช้า มันพุ่งเข้าใส่พวกเขาทันที ร่างสูงใหญ่ของมันเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่คนธรรมดาจะทำได้“ยิงเลยไอ้คม!” สิงขรตะโกนคมกฤชลั่นไกปืน กระสุนพุ่งเข้าใส่ร่างของธนาหลายนัด แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับทำให้พวกเขาต้องตกตะลึง... กระสุนไม่สามารถทำอะไรธนาได้เลย! มันยังคงพุ่งเข้าใส่พวกเขาด้วยความเร็วเท่าเดิม“มันไม่เป็นอะไรเลย!” คมกฤชอุทานด้วยความตกใจสิงขรรู้ทันทีว่าพวกเขาไม่ได้กำลังเผชิญหน้ากับมนุษย์

ตอนที่ 17 ห้วงเวลาบรรพกาล NC“ท่านหมื่นช่างจงรักภักดีเสียนี่กระไร” มณทิราเอ่ยขึ้นพลางทอดสายตามายังนักรบผู้กล้าอย่างยั่วยวน“ฝีมือการใช้ดาบของท่านก็เก่งกาจมิมีใครเทียบเทียมได้ จักกลัวไปใยกันเล่า”“เช่นนั้นแล้ว ข้ากระหม่อมขออนุญาตติดตามพระธิดาไปได้หรือไม่? เพียงเพื่อได้ถวายการดูแล... และคอยห่วงใยพระองค์อยู่ใกล้ๆ” หมื่นสุนทรเทวาตอบพลางคลี่ยิ้มบางๆ“ด้วยความงามของพระธิดานั้น... เปรียบประดุจแสงจันทร์ที่ส่องสว่างในยามรัตติกาล ข้ากระหม่อมมิอาจละสายตาได้เลย” มนทิราณีเทวีได้ยินคำชมจนสีหน้าแดงเรื่อชัดกว่าเดิม นางทรงก้มพระเศียรลงเล็กน้อยอย่างเขินอาย“คารมท่านหมื่นช่างหวานล้ำเยี่ยงนี้ ประสงค์จะเกี้ยวข้ากระนั้นรึ?” มณทิราตรัสเสียงแผ่ว หมื่นสุนทรเทวารู้สึกราวกับโลกทั้งใบเป็นสีชมพูเมื่อได้ยินคำตรัสของนาง“มิได้บังอาจหมายเกี้ยว เพียงแต่ดวงใจข้ากระหม่อมมันโหยหาที่จะได้ชื่นชมพระพัตร์ใกล้ชิด”“หากความงามของพระธิดาเปรียบดั่งแสงจันทร์นำทางในความมืดมิด คำคารมของข้ากระหม่อมคงเป็นเพียงหิ่งห้อยน้อยที่ปรารถนาจะส่องแสงเคียงข้างเท่านั้น” หมื่นสุนทรเทวาตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก ดวงตาคมกริบจับจ้องอยู่ที่พระพักตร์งามร

ตอนที่ 19 ครั้งแรก... ในห้วงเสน่หา NCหมื่นสุนทรเทวาส่งยิ้มอ่อนโยนให้ ก่อนจะเริ่มเคลื่อนไหวช้าๆ ทีละน้อย ให้ร่างของทั้งสองได้ปรับตัวเข้าหากัน ความเงียบในห้องบรรทมมีเพียงเสียงลมหายใจถี่กระชั้นของทั้งคู่ และเสียงเนื้อหนังเสียดสีกันเบาๆ ราวกับดอกไม้แรกแย้มต้องน้ำค้างยามเช้า เขาก้มลงจุมพิตหน้าผากมนทิราอย่างแสนรักใคร่ ก่อนจะเพิ่มจังหวะการเคลื่อนไหวให้หนักแน่นขึ้น ทว่ายังคงอ่อนโยน ประหนึ่งกลัวว่านางจะบอบช้ำเมื่อเวลาผ่านไป ความตึงเครียดในร่างของมนทิราก็ค่อยๆ คลายลง นางเริ่มตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวของเขาอย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้น สองพระหัตถ์เรียวงามโอบรัดแผ่นหลังกว้างของเขาไว้แน่น“ท่านหมื่น...” มนทิราครวญเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว ดวงเนตรค่อยๆ เปิดขึ้น สบกับดวงตาคมกริบของเขา“ว่าอย่างไร... ดวงใจของข้า?”“มัน... รู้สึกประหลาด... แต่ก็...สุข... เหลือเกิน” นางตรัสด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า แฝงไว้ด้วยความเคลิบเคลิ้มหมื่นสุนทรเทวารู้สึกปิติในหัวใจ เขาก้มลงจูบหน้าผากมนทิราอย่างรักใคร่ ก่อนจะเพิ่มจังหวะการเคลื่อนไหวให้หนักแน่นขึ้น ทว่ายังคงนุ่มนวลและใส่ใจความรู้สึกของนางเสียงครางหวานเริ่มดังระงมจากริมพระโอษฐ์