All Chapters of จันทราพยัคฆ์จอมนางรัตติกาล: Chapter 71 - Chapter 80

แม้เหตุการณ์ก่อนหน้า จะมีพายุที่กวาดล้างทุกความหยิ่งทะนงให้พังพินาศแม้ยังมีผู้คนบางส่วนที่คับแค้นใจอยู่ในส่วนลึกของดวงจิตแต่ในยามนี้พวกเขาทำได้เพียงกลืนความรู้สึกนั้นลงคอซ่อนมันไว้เบื้องหลังใบหน้าเรียบเฉยและท่าทีสงบเสงี่ยมเพราะทุกคนล้วนรู้ดีว่า... หากคิดจะเอาตัวรอดหลังจากนี้ความเงียบ คือเกราะป้องกันที่ดีที่สุด และแล้วรุ่งอรุณวันใหม่ก็มาถึงพร้อมกับ พิธีแต่งตั้งผู้นำตระกูลคนใหม่อย่างเป็นทางการณ ลานพิธีใหญ่ใจกลางตระกูลเซี่ยเหล่าผู้คนจากทุกแขนงของตระกูลต่างพากันมารวมตัวไม่มีใครกล้าออกนอกแถวไม่มีใครกล้ากระซิบคำท้วงติงมีเพียงความนิ่งสงบที่คล้ายกับน้ำผิวตื้น… แต่ลึกลงไปกลับขมุกขมัวด้วยอารมณ์หลากหลายท่ามกลางสายตานับร้อยเซี่ยเฟิงจวิ้นยืนสง่าท่ามกลางแสงเช้าอันอบอุ่นไม่ใช่ในฐานะบุตรชายที่ถูกทอดทิ้งอีกต่อไปแต่ในฐานะผู้นำคนใหม่… และผู้ที่ยืนเคียงข้างเขาไม่ใช่ใครอื่นบรรพชนเซี่ยหมิงเหยียนการปรากฏกายของเขาในพิธี ไม่เพียงแต่เป็นเครื่องยืนยันความถูกต้องแต่ยังเป็นเหมือนภาพสะท้อนของอดีตที่เคยรุ่งโรจน์ขณะที่เขายืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับเซี่ยเฟิงจวิ้น…ภาพนั้นทำให้ผู้คนมากมายต้องยอมรับในตัวผู้นำคนใหม่นี้โดย

ณ ดินแดนห่างไกลทางตอนเหนือสุดของแผ่นดิน เมืองหานซินหลิงตั้งตระหง่านท่ามกลางหิมะที่ไม่เคยละลายอากาศเย็นยะเยือกตลอดทั้งปีพื้นดินและยอดเขาขาวโพลนด้วยเกล็ดน้ำแข็งที่ไม่เคยละลายแม้เพียงชั่ววันและที่ใจกลางของเมืองหนาวนั้นคือหุบเขาศักดิ์สิทธิ์หุบเขาเทพยุทธน้ำแข็งสถานที่ที่ถูกกล่าวขานว่าเป็นจุดสูงสุดของพลังปราณสายเยือกเย็นในใต้หล้าและที่นั่นเองฉินเยว่หาน พำนักอยู่สตรีผู้หนึ่งผู้ที่ผู้คนทั่วทุกแคว้นต่างร่ำลือว่านาง… มิใช่มนุษย์อีกต่อไปนางถูกขนานนามว่า นางเซียนเยือกแข็ง ว่ากันว่านางบรรลุขอบเขตพลังปราณที่สูงล้ำเกินกว่าเขตแดนของมนุษย์ทั่วไปลมหายใจของนางสามารถกลายเป็นหิมะเพียงปรายตา ก็สามารถแช่แข็งแม่น้ำทั้งสายและเพียงปลายนิ้ว... ก็สามารถเปลี่ยนฟ้าฝนเป็นน้ำแข็งนิรันดร์แม้จะรู้กันดีว่าคำกล่าวขานเหล่านั้นมีเกินจริงแต่ก็น้อยคนนักที่จะกล้าท้าทายหรือลองพิสูจน์ความจริงเพราะในยุทธภพทุกวันนี้ชื่อของฉินเยว่หาน คือคำต้องห้ามในหลายสำนักเป็นสตรีที่ทั้งน่าเกรงขาม และไม่อาจแตะต้องได้นางมีลูกศิษย์มากกว่าพันกระจายตัวอยู่ในหุบเขาเทพยุทธน้ำแข็งและเมืองหานซินหลิงแต่ละคนล้วนได้รับการฝึกฝนอย่างเข้มงวด และภักดีต่อนา

ภายในห้องโถงน้ำแข็งของหุบเขาเทพยุทธกำแพงหินสลักที่เย็นยะเยือกอยู่เสมอ กำลังสั่นสะเทือนเป็นระลอกคลื่นแผ่นพื้นที่เคยนิ่งสงบเกิดรอยร้าวบาง ๆ ราวกับถูกแรงที่มองไม่เห็นเคลื่อนกระแทกอย่างไม่ปรานีสายลมหนาวในห้องโถงมิได้พัดมาจากภายนอกหากแต่เกิดจาก แรงปราณ ที่แผ่ซ่านออกจากร่างของหญิงเพียงคนเดียวที่นั่งอยู่บนบัลลังก์น้ำแข็งกลางห้องฉินเยว่หาน นางยังคงนั่งในท่วงท่าสง่างามสวมอาภรณ์สีเงินบริสุทธิ์ ผมยาวดำขลับราวราตรีใบหน้านิ่งเฉียบ ไร้ริ้วรอยของความโกรธแต่ดวงตาเปล่งแสงแข็งกร้าวอย่างชัดเจนในมือของนางถ้วยชาที่ถือไว้แน่นจนแทบแหลกคามือใต้รอยยิ้มบาง ๆ ที่แสร้งแต่งไว้คือ เพลิงแค้นที่แผดเผาอยู่ภายในใจข่าวการถล่ม ของปฏิมากรรมน้ำแข็งที่ใจกลางเมืองมาถึงหูนางแล้ว…และนางรู้ดีนั่น ไม่ใช่ฝีมือของธรรมชาติ"ใครกัน...""ใครกล้ามาท้าทายข้า?"น้ำเสียงของนางแผ่วเบา…แต่แฝงด้วยความน่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าเสียงคำรามเพราะปฏิมากรรมสลักน้ำแข็งนั้นมิใช่เพียงศิลปะ หากแต่เป็น สัญลักษณ์ตัวแทนของนางความศรัทธา ภาพลักษณ์ และอำนาจที่ตอกตรึงไว้ในใจผู้คนและที่สำคัญยิ่ง…มัน ถูกปกป้องด้วยพลังปราณของนางโดยตรงนางมั่นใจแม้ผ่านไปพันปี หากไม่

"ฉินเยว่หาน… คนเช่นเจ้า สมควรได้รับโทษทัณฑ์เช่นไรดี?" นี่คือครั้งแรกในชีวิตของไป๋เสวี่ยหรงที่นางต้องใช้สติปัญญาอย่างหนักหน่วงถึงเพียงนี้ไม่ใช่เพราะศัตรูแข็งแกร่งแต่เพราะศัตรู ต่ำช้าเกินกว่าจะประเมินด้วยสามัญสำนึกการที่มนุษย์ผู้หนึ่งสามารถลอบวางยาพิษใส่เพื่อนรักขโมยทักษะของอีกฝ่ายไปใช้ราวกับเป็นของตนเองแล้วยังมีหน้าสวมรอยขึ้นเป็นตำนานอันสูงส่งของยุทธภพนั่นคือสิ่งที่ไป๋เสวี่ยหรง ไม่เคยคิดว่าจะมีอยู่จริงในโลกนี้ยิ่งนางมองเห็นความสำเร็จของฉินเยว่หานที่ยืนอยู่เหนือผู้คน ท่ามกลางแสงแห่งความเคารพบูชาหัวใจของนางยิ่งแน่นราวกับถูกบีบในระหว่างที่ความคิดหมุนวนอยู่ไม่หยุดไป๋เสวี่ยหรง ก็นิ่งไปชั่วขณะก่อนที่ดวงตาของนางจะฉายประกายขึ้นอย่างน่าหวาดหวั่นนางนึกบางสิ่งขึ้นมาได้หนทางที่เจ็บแสบที่สุดในการล้างแค้นริมฝีปากของนางขยับเอ่ยคำเสียงแผ่วเบาแต่เย็นเยียบราวกับน้ำแข็งชั้นลึก"เจ้าทรยศหักหลังข้า...เช่นนั้น ข้าเองก็จะให้เจ้าได้สัมผัสมันด้วยตัวเองบ้าง ว่าการโดนคนที่ ไว้ใจหักหลังนั้นมันเจ็บปวดเพียงใด" นางจะไม่ใช้คมกระบี่ ไม่ใช่พลังปราณ ไม่ใช่คำตวาดแต่นางจะใช้ สิ่งที่ฉินเยว่หานเคยใช้กับนางฉินเยว่หานในยามนี

แม้การกระทำของหญิงสาวลึกลับจะโหดเหี้ยมแต่จิ่วเยว่ซินกลับ… ไม่อาจสัมผัสได้ถึงจิตอาฆาตใดเลยในแววตาคู่นั้นมีเพียงความนิ่งสงบคล้ายสายลมหนาวที่เย็นจัด แต่กลับไม่มีความเกลียดชังใดเจืออยู่"เจ้าเป็นใครกันแน่...เหตุใดเจ้าจึงหมายตาอาจารย์ของข้า?" น้ำเสียงของจิ่วเยว่ซินสั่นเล็กน้อยไม่ใช่เพราะความหวาดกลัว แต่เป็นความสับสนเพราะแม้นางจะใช้ชีวิตอยู่กับอาจารย์มานานแต่นี่คือครั้งแรก…ที่มีใครสักคนกล้าท้าทายความศรัทธานั้นโดยตรงไป๋เสวี่ยหรงยังคงยิ้มบางแววตาของนางยังคงสงบนิ่งราวสระน้ำไร้คลื่นและทันใดนั้น…นางก็เอ่ย"หากข้าคิดจะใช้เจ้าเป็นหมาก…ก็คงต้องเปิดม่านความจริง" ปลายนิ้วของนางแตะลงที่หน้าผากของจิ่วเยว่ซินเบา ๆในวินาทีนั้นไม่มีพลังปราณ ไม่มีแสงเจิดจ้ามีเพียงความเงียบ ที่กลืนกินทุกสิ่งทักษะลับบางอย่างได้สำแดงออกในสมองของจิ่วเยว่ซินม่านหมอกแห่งกาลเวลาเริ่มเปิดออกช้า ๆภาพเหตุการณ์ที่นางไม่เคยพบ ไม่เคยได้ยินกลับค่อย ๆ ไหลบ่าเข้ามา…ราวกับนางเป็นหนึ่งในผู้ยืนอยู่ตรงนั้นนางเห็น…หญิงสาวผู้หนึ่ง ผู้เปี่ยมด้วยพรสวรรค์นั่งเคียงข้างสตรีอีกคนที่มีรอยยิ้มงดงามแต่แววตาเร้นลับบทสนทนาในความทรงจำนั้น…คืออดีตและเสียง