All Chapters of วิวาห์ลวงรักเจ้าพ่อมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 8

ฉันเดินออกมาจากห้องทำงานของแพทย์เจ้าของไข้ ในมือถือใบวินิจฉัยโรคแผ่นนั้นเอาไว้แน่น มะเร็งสมอง ระยะลุกลาม “หากรีบเข้ารับการผ่าตัดและรักษาด้วยยาแบบมุ่งเป้าทันที อาจจะพอมีโอกาสรอดชีวิตอยู่บ้างครับ” คำพูดของหมอยังคงดังก้องอยู่ในหัวของฉันไม่หยุด สิบปีก่อน ในเหตุการณ์ลอบสังหารผู้นำตระกูลคอร์สิกา พ่อกับแม่ของฉันเสียชีวิตเพราะเอาตัวเข้าปกป้องลอเรนโซที่ตอนนั้นยังเป็นเพียงเด็กหนุ่ม ธุรกิจของตระกูลมอร์โตพังทลายและล้มละลายลงทันทีหลังจากนั้น ฉันรอดชีวิตมาได้และถูกตระกูลคอร์สิกาของพวกเขารับเลี้ยงดู ก็เพราะมาดามเอลิซ่ายึดมั่นในกฎเหล็กของมาเฟียที่ว่า “เลือดล้างด้วยเลือด ชีวิตแลกด้วยชีวิต” แต่เงินเก็บทั้งหมดที่ฉันมีในตอนนี้ มันไม่พอที่จะจ่ายค่าผ่าตัดและค่ารักษาต่อเนื่องอันแสนแพงลิบลิ่วได้เลย ฉันคิดทบทวนอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจไปที่บริษัทของลอเรนโซ ประตูห้องทำงานของลอเรนโซเปิดกว้างอยู่ โซเฟียกำลังจัดดอกไอริสสีม่วงลงในแจกันบนโต๊ะของเขา ส่วนลอเรนโซก็มองเธอด้วยสายตาหวานซึ้ง ใบหน้าเปื้อนยิ้ม ฝีเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปของฉันชะงักค้าง อยู่กับเขามานานขนาดนี้ ฉันรู้ดีว่าเขาไม่ชอบดอกไม้

สิ้นเสียงรายงานของลูกน้อง ลอเรนโซก็ลุกพรวดขึ้นยืนทันที สติสัมปชัญญะทั้งหมดของเขาขาดผึง บนใบหน้าเหลือเพียงความหวาดกลัว “เคียร่า! เธอกล้าดียังไง!” เขาจ้องมองฉันด้วยสายตาแทบจะกินเลือดกินเนื้อ ต่อให้รู้จักกันมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาหลุดการควบคุมได้ขนาดนี้ เขาไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้อธิบายแม้แต่คำเดียว กลับส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดด้านหลังลากตัวฉันขึ้นรถอย่างหยาบคาย แล้วมุ่งหน้าไปยังที่พักของโซเฟีย ภายในวิลล่าข้าวของกระจัดกระจายเละเทะ รูปคู่ของเขากับโซเฟียทั้งหมดถูกทุบทำลายจนแตกเกลื่อนพื้น โซเฟียนอนหน้าซีดเผือดอยู่บนเตียง ไร้ซึ่งสัญญาณแห่งชีวิต หน้าอกแทบจะไม่กระเพื่อมไหว เข่าทั้งสองข้างของลอเรนโซอ่อนยวบ เขาแทบจะถลากเข้าไปหาเธอที่เตียง น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ มือหนากุมมืออันเย็นเฉียบของโซเฟียไว้แน่น “โซเฟีย! มองผมสิ! ผมไม่แต่งงานแล้ว! คุณลืมตามองผมสิ!” ข้างมือของโซเฟียมีขวดยานอนหลับที่ถูกเปิดฝาทิ้งไว้ และจดหมายลาตายฉบับหนึ่งที่เปื้อนเลือด เธอโยนความผิดเรื่องการฆ่าตัวตายทั้งหมดมาที่ฉัน ในจดหมายเต็มไปด้วยข้อความกล่าวหาฉัน รูม่านตาของลอเรนโซหดเกร็งด้วยความโกรธจัด

ลอเรนโซระดมกำลังคนเพิ่มขึ้น แทบจะพลิกแผ่นดินค้นหาไปทั่วเครือข่ายใต้ดินของเมือง แต่กลับไม่พบร่องรอยของเคียร่าแม้แต่น้อย ราวกับว่าเธอไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ ท้ายที่สุด เขาจำต้องบากหน้าไปหาแม่ของเขา ผู้กุมอำนาจที่แท้จริงคนหนึ่งของตระกูลคอร์สิกา “แม่ครับ แม่รู้ไหมว่าเคียร่าอยู่ที่ไหน? เธอหายตัวไป ผมหาเธอไม่เจอ” น้ำเสียงของลอเรนโซเจือความร้อนรนที่แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่ทันสังเกต มาดามเอลิซ่าปรายตามองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ไม่ต้องหาแล้ว ในนามของตระกูลคอร์สิกา แม่ได้ยกเลิกสัญญาหมั้นหมายระหว่างลูกกับเคียร่าไปแล้ว ตอนนี้เธอไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับลูกอีกต่อไป” ประโยคนั้นเปรียบเสมือนค้อนปอนด์ที่ทุบลงกลางใจของลอเรนโซอย่างจัง เขารู้สึกวิงเวียนไปชั่วขณะ ก่อนจะโพล่งแย้งออกมาเสียงหลง “ยกเลิกงานหมั้น?! ทำไมครับ! นี่เป็นสัญญาที่ตระกูลมอร์โตแลกมาด้วยชีวิตนะ! พวกเราเคยให้สัตยาบันเลือดกันไว้!” มาดามเอลิซ่ายิ้มเยาะ “สัตยาบันเลือด? ลูกยังจำได้ด้วยเหรอว่านี่คือคำสาบานที่ลูกกรีดเลือดสาบานไว้? แล้วหลังจากนั้นลูกทำอะไรลงไปบ้าง?!” ลอเรนโซจุกจนพูดไม่ออก เขากัดฟันพูดอย่างดื้อรั้น “เคียร่าไม่มีทางยอ

มาดามเอลิซ่าส่งตัวฉันมารักษาที่ศูนย์พักฟื้นระดับท็อปแห่งหนึ่งในสวิตเซอร์แลนด์ซึ่งมีความเป็นส่วนตัวสูงมาก หลังจากถูกกรอกยานอนหลับเข้าไปจำนวนมาก ร่างกายที่ทรุดโทรมเพราะโรคมะเร็งอยู่แล้วของฉันก็แทบจะพังทลายลง เป็นมาดามเอลิซ่าที่มาช่วยฉันไว้ได้ทันเวลา ในวันนั้น ภาพที่ฉันจำได้แม่นคือ นายหญิงแห่งตระกูลคอร์สิกาผู้สง่างามและเข้มแข็งมาโดยตลอด กำลังคุกเข่าลงต่อหน้าฉัน น้ำตาไหลอาบสองแก้ม เอ่ยคำสารภาพผิดต่อฉันและต่อพ่อแม่ที่ล่วงลับไปแล้วของฉัน แต่เรื่องพวกนี้ สำหรับฉันแล้ว มันไม่สำคัญอีกต่อไป เนื้องอกในสมอง เปรียบเสมือนระเบิดเวลาที่ฝังลึกอยู่ภายใน ฉันอาจจะตายเมื่อไหร่ก็ได้ ความเสียใจเพียงหนึ่งเดียวก็คือ แหวนหยกที่พ่อทิ้งไว้ให้ มันแตกไปแล้ว ฉันเก็บรวบรวมเศษซากของมันอย่างทะนุถนอม ใส่ไว้ในกล่องกำมะหยี่ แต่ไม่ว่าจะพยายามต่อมันอย่างไร มันก็ไม่มีวันกลับคืนมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก หลังจากที่ฉันเข้ารับการรักษาได้สามเดือน ในที่สุดลอเรนโซก็ตามหาฉันจนเจอ ฉันรู้ว่า เป็นเพราะมาดามเอลิซ่าใจอ่อน ไม่เจอกันไม่กี่เดือน เขาดูซูบตอบลงไปมาก ปลายคางเขียวครึ้มไปด้วยตอหนวด นัยน์ตาแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้