บททั้งหมดของ ใต้เงาหลงเฟย: บทที่ 131 - บทที่ 140

ยามเย็นเซี่ยงไฮ้เริ่มโรยแสงแดดลงบนกระจกตึกระฟ้าเป็นประกายสีทอง ทั้งเมืองเหมือนเปลี่ยนจากความคึกคักในตอนเช้าไปเป็นความหรูหราแบบลึกซึ้งขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากเดินทั้งวันตั้งแต่สวน ยู การ์เด้น ไปจนถึงตรอกขนมหวาน คะน้าถือถุงเล็ก ๆ หลายใบ ส่วนหลงเฟยถือกระเป๋าใบเดียวของเธอ เพราะเขาแย่งถือทุกอย่างตั้งแต่ใบแร

หนึ่งเดือนหลังจากวันที่คะน้ากลายเป็นแฟนของหลงเฟย เซี่ยงไฮ้ที่เคยเป็นเมืองเย็นเยียบสำหรับเธอกลับค่อย ๆ กลายเป็นบ้านหลังใหม่อย่างช้า ๆ เพราะผู้ชายคนหนึ่งที่ทั้งดุ ทั้งเงียบ ทั้งเย็นชา แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอเขากลับอบอุ่นมากพอจะละลายหิมะทั้งเมืองได้ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ได้หวือหวา…แต่มันลึกขึ้นทุกว

ไฟของสนามบินสุวรรณภูมิส่องสว่างกลางคืนที่ยังไม่สงบดีนัก เมื่อเครื่องบินส่วนตัวของหลงเฟยแตะล้อบนรันเวย์ เสี้ยววินาทีนั้นโลกของหลงเฟยเหมือนเปลี่ยนจากความเงียบสงบของเซี่ยงไฮ้…กลายเป็นสมรภูมิที่รอเขาอยู่ เสียงประกาศดับลง เครื่องหยุดนิ่ง คะน้ามองออกไปนอกหน้าต่างกรุงเทพฯ ในยามดึกเต็มไปด้วยแสงสี แต่หัวใจเ

คะน้าเบิกตากว้าง น้ำตาไหลพรั่งพรูราวกับเขื่อนแตก เธอเอามือปิดปากเผลอสะอื้นทันที “ยายเขียนแบบนี้จริง ๆ เหรอ ทำไม” หลงเฟยเข้ามาประคองไหล่คะน้าแต่ไม่กอดแน่น เขาอยากให้เธอเลือกเองว่าจะยอมให้เขาแตะหรือไม่ “ยายเธอรู้ตัวว่าอยู่ได้ไม่นานแล้วแต่แรก” เสียงหลงเฟยเบามาก “ทำไม…ทำไมไม่มีใครบอกฉัน…ฉันอยู่กับยา

‘นายทุนหน้าเลือด!’ คะน้าหน้าซีดทันที หลงเฟยมองออกไปนอกกระจกรถ สีหน้าของเขากลับนิ่งจนน่ากลัว แววตาไม่ใช่ความโกรธแต่เป็นความพร้อมลุยแบบมังกรเต็มตัว “อยู่ข้างหลังฉัน” เขาพูดเสียงต่ำ ประตูรถเปิดออก… เสียงผู้คนดังขึ้นอีกเท่าตัวเมื่อเขาก้าวลงไป ทุกสายตามองมาเหมือนพร้อมจะรุมต่อว่าเขาในทุกวินาที คะน้าก้