All Chapters of ใต้เงาหลงเฟย: Chapter 101 - Chapter 110

เขาหันไปมองเธอเต็ม ๆ คะน้าไม่ได้ร้อง ไม่กลั้นเสียงสะอื้น เธอแค่เหม่อ เหมือนคนที่วางหัวใจไว้ที่เตาเผาหลังนั้นแล้วกลับมาเปลือมือตัวเปล่า หลงเฟยค่อย ๆ เอื้อมมือไป วางบนหลังมือของเธอ ไม่ดึง ไม่จับแน่น แค่วางอุ่น ๆ และมั่นคงจนคะน้ากะพริบตาช้า ๆ เหมือนเพิ่งรู้สึกตัว ร่างบางหันมามองเขาช้า ๆ หลงเฟยเอ่ยเสี

ลมทะเลยามเช้าพัดเอื่อย ๆ คล้ายตั้งใจปลอบใครบางคนที่กำลังยืนมองเส้นขอบฟ้าด้วยดวงตาแดงเรื่อ คะน้ายืนอยู่บนชายหาดทรายละเอียด ชุดเดรสสีขาวเรียบของเธอปลิวตามแรงลม เบื้องหน้าคือผืนทะเลที่ทอดยาวไม่มีที่สิ้นสุด ในมือเธอคือโกศใบเล็กแต่หนักพอให้รู้ว่าทุกสิ่งที่เธอผูกพันทั้งชีวิตกลายเป็นผงเบาแค่นี้เอง หลงเฟย

แสงแดดอ่อนยามเช้าส่องลอดผ้าม่านสีครีมเข้ามาในห้องนอน ภาพแรกที่คะน้าเห็นเมื่อค่อย ๆ ลืมตาคือเพดานสีขาวและความเงียบที่ปกติแล้วทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยวแต่วันนี้มันไม่ได้อึดอัดเหมือนวันก่อน คะน้านอนนิ่งอยู่สักพัก ความรู้สึกว่างเปล่าหลังจากสูญเสียยายสมพรยังคงอยู่ แต่ไม่ได้หนักจนทำให้เธอหายใจลำบากเหมือนคื

ระหว่างทางกลับเพนส์เฮาต์บนรถเงียบมากจนคะน้าจ้องมือตัวเองรอยที่โดนน้ำร้อนลวก ขณะที่หลงเฟยมองทางแต่คิ้วขมวดนิด ๆ เหมือนกำลังคิดหลายอย่างจนเขาพูดขึ้นเบาแต่ชัดเจน “อย่าเชื่อทุกคำพูดของเขา” “คุณหมายถึงใครคะ?” “เคน” หลงเฟยมองเธอเต็ม ๆ “เขาไม่ได้ทำอะไรไม่ดีสักหน่อยค่ะ” “เขาไม่ได้ทำตอนอยู่ต่อหน้าเธอ” เ

เช้าวันต่อมา แสงแดดอ่อนลอดผ่านม่านห้อง ทำให้คะน้าลืมตาตื่นทั้งที่ยังรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นเร็วกว่าเดิม วันนี้เป็นวันแรกและครั้งแรกที่เธอต้องบินไปต่างประเทศกับหลงเฟย ร่างบางนั่งอยู่หน้ากระเป๋าเดินทางที่เพิ่งถูกนำมาวางให้เมื่อคืน ทุกอย่างยังจัดไม่เรียบร้อย แต่เสื้อผ้าหลายชุดพับซ้อนกันเป็นระเบียบสวยงาม