All Chapters of วิวาห์หวานรัก: Chapter 21 - Chapter 30

กิจวัตรประจำวันขณะอยู่บ้านคุณยายก็คือตื่นเช้ามาทำบุญตักบาตร นั่งคุยกับคุณยาย ร้อยมาลัย ทำขนม ทำอาหาร เธอได้เคล็ดลับสูตรเด็ดจากคุณยายมาพอสมควร ท่านไม่หวงวิชาเลยแม้แต่น้อย แต่ยินดีสอนให้ บอกว่าทำอาหารอร่อย เสน่ห์ปลายจวัก สามีจะได้รักจะได้หลงการเที่ยวตลาดเป็นอีกหนึ่งกิจกรรมที่เธอชอบ ในตลาดมีของกินมากมาย มีขนมแปลกๆ ให้ลิ้มรสอยู่เสมอๆ ขนมบางอย่างหากินไม่ได้ในกรุงเทพฯ แต่ที่นี่มีอะไรอร่อยๆ และราคาไม่แพงให้กินหลากหลายมากเรื่องของกินถ้าไม่ไปเที่ยวตลาดคุณยายก็ทำอาหารบำรุงรสชาติอร่อยอย่างที่ไม่เคยกินที่ไหนมาก่อน ขนมไทยหน้าตาแปลกๆ ชื่อไม่คุ้นเคยแต่สุดแสนจะอร่อย เรียกว่าอยู่ที่นี่มีลาภปากทุกวัน“นั่นตากันต์นี่นา ออกรายการกับเค้าอีกแล้วสิหลานยาย”คุณยายพูดอย่างตื่นเต้นขณะนั่งรับประทานอาหารว่างกับหลานสะใภ้อยู่ในห้องนั่งเล่น และดูทีวีไปด้วย คุณยายจะใช้เวลาดูทีวีกับหลานสะใภ้เวลาว่างและพูดคุยกันบ่อยครั้งให้เคยชินและสนิทสนมมากขึ้น“เอ๊ะ! ทำไมพิธีกรถึงถามอะไรแบบนั้นล่ะ” คุณยายหน้านิ่วคิ้วขมวด แต่หลานสะใภ้นั้นเม้มปากเข้าหากันแน่นด้วยความไม่พอใจ เมื่อพิธีกรถามถึงความสัมพันธ์ของกันต์กับนางแบบสาวดาวรุ่งที

คนอื่นอยู่ด้วยแล้วมีความสุข เราก็น่ารักจนตาย จงจำเอาไว้ว่าไม่มีอะไรในโลกนี้สมบูรณ์เพียบพร้อมหรอก คนเราก็มีข้อด้อย มีตำหนิ เค้าบอกว่านางงามสวยที่ 1 ยังมีคนมองว่าคนที่ไม่เป็นนางงามสวยกว่าเสียอีก ดูเอาเถอะ”“ขอบคุณเหลือเกินค่ะคุณยาย”“ความมั่นใจไม่มีใครสร้างได้นอกจากตัวเราเองนะพิมพ์” ท่านเชยคางเธอให้เงยขึ้นสบตา พิมพ์นารายิ้มกว้างอย่างมีความสุข“รู้สึกยังไง บอกเขาไป อย่าปฏิเสธใจตัวเอง จะหลบจะหนียังไงก็หนีกันไม่พ้นเมื่อตัดสินใจอะไรลงไปแล้ว มันก็ต้องอยู่ ณ จุดนั้นเพื่อทำทุกอย่างให้มันดีขึ้นไม่ใช่แย่ลงยายกล้าพูดเลยว่าหลานชายคนนี้ยายเลี้ยงมากับมือ กันต์ไม่ใช่คนที่จะทำอะไรโดยไม่มีเหตุผล บางทีสิ่งที่เห็นอาจจะใช่อย่างที่คิดก็ได้ นักข่าวก็ชอบเขียนข่าวที่เสริมแต่งให้คนอยากอ่านไปมากมาย หนูเข้าใจที่ยายพูดใช่ไหม”“ค่ะคุณยาย”“เราเป็นเมีย เป็นแม่ของลูก เราก็ต้องผูกใจผัวให้ได้ นอกเสียจากว่าไม่อยากอยู่ด้วยกันแล้วจริงๆ อย่าเอาแต่คิดไปเองคนเดียว คิดมากเข้าในเรื่องที่อาจจะไม่เกิดขึ้นจริงๆ ก็เครียด ลูกในท้องเราสุขภาพจิตไม่ดีเสียเปล่าๆอยากรู้อะไรถามยายได้ ยายน่ะไม่หวงวิชาทั้งการบ้านการเรือนหรือเรื่องอื่นๆ” ค

กันต์ดีดตัวขึ้นจากโซฟา เขามองคนที่ยืนร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่ตรงหน้าเหมือนจะทำอะไรไม่ถูก“พิมพ์...” กันต์ยื่นมือไปหา เขาต้องการง้องอนเธอ“ไม่ต้องมาจับเค้าเลย เค้าอ้วน เค้าไม่สวยก็ไม่ต้องมายุ่ง”เธอสะบัดมือหนีเดินไปนั่งที่ปลายเตียง ร้องไห้สะอึกสะอื้น“โอ๋ๆๆ ไม่เอานะไม่ร้อง” เขาตามไปกอดปลอบ ลูบหลังลูบไหล่เหมือนเธอเป็นเด็กๆพิมพ์นาราสะอื้นก่อนจะสูดน้ำมูกที่เสื้อนอนของเขา คลุกใบหน้าเข้าหาเหมือนเด็กๆ กันต์มองแล้วส่ายหน้าไปมาอย่างเอ็นดูมากกว่าจะรำคาญ“ร้องไห้ทำไม ไม่พอใจอะไร”“ไม่พอใจพี่กันต์นั่นแหละ” เธอผลักเขาออกห่าง ก่อนจะสะบัดตัวหนี เดินไปนอนที่เตียงเหมือนงอนๆกันต์คลานตามขึ้นไปนอนเคียงข้าง ตบก้นงอนๆ เหมือนง้อ“ไม่ต้องมาจับเลยนะ เมียอ้วนขนาดนี้คงไม่อยากมอง”“นอนเถอะพิมพ์” กันต์อยากอธิบายแต่ตาเขาจะปิดแล้วจริงๆ รู้สึกเพลียๆ ล้าๆ แค่อยากงีบสักนิดเท่านั้นเอง“ไม่นอน มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน” เธอถอนสะอื้นมองเขาอย่างน้อยใจ ในขณะที่กันต์หลับตาอย่างเหนื่อยล้า“เห็นพิมพ์เป็นตัวอะไร ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ” พิมพ์นาราเขย่าร่างของกันต์ไปมา แต่เขายังเฉย พลิกตัวหนีเสียด้วย“รำคาญกันขนาดนี้เลยเหรอ ถึงกับต้อ

“วันนี้ค่อยเป็นค่อยไปแล้วกัน” เขาลูบไล้เรือนกายเธอเกร็งตัวเพราะไม่คุ้นชิน หลับตาปี๋เพราะความอาย“หลับตาแบบนั้นจะเห็นอะไรๆ ได้ยังไงล่ะ” เขาเย้าลูบแก้มเธอเบาๆ ก่อนจะกดจูบเปลือกตาทั้งสองข้างเธอลืมตาสบกับเขาเหมือนต้องมนตร์สะกด แล้วใบหน้าของเขาก็เคลื่อนมาหา ประทับริมฝีปากทาบทับเคล้าคลึงลงมาอย่างดูดดื่ม“วันก่อนทำไมถึงทำท่าโกรธพิมพ์ล่ะ”“โกรธตัวเอง หงุดหงิดตัวเองที่ต้องการพิมพ์เหลือเกิน”..ดูเขาพูดเข้า เธอเลยพูดไม่ออก“นึกว่าโกรธพิมพ์”“อึดอัดตัวเองที่อยากกอด อยากหอม เลยหนีกลับไปทำงานซะ รอให้พิมพ์พร้อมก่อน”“ที่หนีไปเพราะอยากให้พิมพ์พร้อมเหรอ” เธอถามอย่างแปลกใจ“ใช่ครับ” แล้วเขาก็จูบเธออีกอย่างดูดดื่ม“เค้ามีน้องอยู่นะ” กันต์แทบหลุดขำกับประโยคของเธอ ตอนที่เขาซุกไซ้ริมฝีปากร้อนๆ ไปที่ซอกคอหอมๆ พิมพ์นารานั้นยังไร้เดียงสา ก็เธอเพิ่งจะยี่สิบ เรียนยังไม่จบด้วยซ้ำ วันนั้นถ้าไม่เพราะยานั่นเขาก็คงไม่ได้กอดเธอแบบนี้“มีน้องก็ไม่เป็นไร”“ได้เหรอ” ถามแล้วหน้าแดง ดูเขาสิ ทำท่าจะกลืนกินอย่างเดียวเลย“ได้ เดี๋ยวทำเบาๆ ก็ได้”“บ้า!”“รู้เหรอว่าจะทำอะไร”“ไม่รู้ไม่ชี้”“พอทำเบาๆ ก็อย่าเรียกร้องให้ทำแรงๆ

“เจ็บไหม” เขาจูบซับน้ำตา รู้ดีว่าเธอไม่คุ้นชินกับการถูกล่วงล้ำ เธอส่ายหน้าไปมา เริ่มขยับสะโพก อึดอัดจากการถูกเสียบสอด“โอ้... ขยับแบบนี้ จะฆ่าพี่หรือไง” กันต์ครางใบหน้าเหยเกเมื่อเธอขยับไปมากระตุ้นเขา แถมยังบีบรัดเสียแน่นถนัด ความคับแน่นของเธอเกิดจากการห่างหายการเสพสมร่วมรัก เขาประชิดเข้ามาแต่ไม่ทิ้งน้ำหนักกดทับหน้าท้องนูนๆ ในขณะที่เธอถูกยกสะโพกขึ้นด้วยหมอนใบโต และแยกขาออกห่างให้ชันเข่า“พะ... พี่กันต์คะ” เธอกะพริบตาปริบๆ เมื่อเขาเริ่มขยับ“ชอบไหม รู้สึกยังไง”“สะ... เสียวค่ะ อื้อ...” เธอครางเสียงสะท้านหวั่นไหวกับสัมผัสแนบชิดของเขา“ตอนนี้เรามีสติดีทุกอย่าง ไม่เหมือนตอนนั้น”“ค่ะ ไม่เหมือนตอนนั้น”“ตอนนี้เรามีความสุขจากตัวตนของเรา”“ค่ะ...” เธอรับคำ สัมผัสได้ถึงร่างกายแข็งแกร่งของเขาที่เชื่อมประสานเข้ามาในกายอ่อนนุ่ม“กลัวไหม”“ไม่ค่ะ” เธอส่ายหน้าไปมา“ไม่มีอะไรต้องกลัว คราวหน้าคราวหลังห้ามหนีไปนอนห้องคุณยายอีกนะ”“พิมพ์คงรบกวนคุณยาย”“ไม่หรอก คุณยายยินดีให้ลูกหลานไปนอนด้วย แต่พี่ใจจะขาดต่างหากที่เมียหนีหน้าไป”“แน้...” เขาพูดแบบนี้เธอก็เขินน่ะสิ“จับมือพี่ไว้นะ” เขายื่นมือไปหา เธอจึงป