All Chapters of ปราบรักรหัสร้อน NC 25+ ซีรีส์ Strong Heart 2: Chapter 111 - Chapter 120

แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก!มันตวัดแส้ใส่หลังและสะโพกของผู้หญิงต่อไปใบหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ซาดิสม์ ส่งเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเมอร์ฟีรีบจับแขนของมันเอาไว้ก่อนที่มันจะทันตีลงไปอีกครั้ง ผู้หญิงร้องครางด้วยความเจ็บปวดทรมาน“อุ๊ย สุดหล่อชอบแบบตื่นเต้นอย่างนี้ ดีเลยค่ะ หนูชอบแบบเดียวกันเลย”เมอร์ฟีแสร้งดัดจริตเอ่ยออกไป“แน่นอน ฉันได้ทุกรูปแบบ น้องหนูชอบแบบไหนจัดมาเลย”บราวนด์ตอบด้วยน้ำเสียงฮึกเหิม ดวงตาแดงก่ำด้วยความกระสันหื่นกระหาย“ถ้างั้นแบบนี้มันส์กว่าค่ะ”เมอร์ฟีพูดเสร็จก็ผลักบราวนด์ล้มไปบนเตียง“เธอ ลงไปสิยะ ไปชงเครื่องดื่มมาเสิร์ฟบอสดีกว่าไม่ได้เรื่องเลยย่ะหล่อน”เมอร์ฟีแกล้งไล่ผู้หญิงลงจากเตียง เห็นหล่อนทำท่าโล่งใจแล้วรีบตะเกียกตะกายลงไปทันทีเมอร์ฟีหันไปพยักหน้าให้ไทสัน ให้จัดการใช้กุญแจมือล็อกบราวนด์ไว้กับหัวเตียง มันยิ้มพอใจ“หึหึ โอวว...ขึงเตียงแบบนี้ฉันชอบ เอาให้ถึงใจเลยนะ เดี๋ยวฉันมีรางวัลอย่างงามให้”มันกล่าวด้วยน้ำเสียงหื่นและกระสัน เวลานี้ร่างล่อนจ้อนของมันถูกขึงกับเตียง เมอร์ฟีตวัดแส้ขวับไปบนหน้าอกของมัน เผี๊ยะ!“โอวว เยส...ดีมาก โอว...อีกๆ อูวย์”บราวนด์ครางเสียงกระเส่า ผู้หญิ

“เบิร์น”อมิยาเรียกเขาแผ่วเบา เงยหน้าขึ้นสบตาคมเข้มของเขา เขาก้มมามอง“มีอะไร”น้ำเสียงยังคงมึนตึง เหมือนยังคงเครียดและไม่พอใจอยู่“มีสักวันไหมที่คุณรู้สึกปลอดภัย ไม่ต้องกลัวใครจะส่งคนมายิงคุณน่ะ”หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ ท่าทางไม่แยแสและไม่แคร์โลกของเขาอยากรู้ว่าแท้จริงแล้วเขาไม่กลัวหรือเขาแสร้งแสดงว่ากล้าหาญกันแน่ ได้ยินเขาถอนหายใจออกมานิดหนึ่ง“รู้สึกยังไงก็ไม่สำคัญหรอก ฉันไม่คิดอะไรทั้งนั้น คนเราเกิดมาเมื่อถึงเวลาก็ต้องตาย”“คุณไม่แคร์เลยเหรอว่าหากคุณตายใครๆ ที่ใกล้ชิดคุณเขาอาจจะเศร้าโศกเสียใจและเป็นทุกข์น่ะ”“ใครล่ะ”เขาหันมาถามจ้องหน้าเขม็ง อมิยานิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง“ก็อย่างเช่นครอบครัวของคุณไง คุณแม่คุณจะต้องเสียใจแค่ไหน”หญิงสาวกล่าวออกมา เบอร์นาโดเมินสายตาไปมองแก้ววิสกี้“ท่านเข้มแข็ง ท่านคงเสียใจแต่ก็คงจะทำใจได้ อย่างที่ฉันว่านั่นแหละ คนเราเกิดมาแล้วก็ต้องตาย ไม่มีใครหนีพ้น”“คุณเลยทำตัวเหมือนไม่แคร์ว่าจะตายวันตายพรุ่งแบบนี้เหรอ”“นี่จะพูดอะไรหือ พูดออกมาตรงๆ ฉันไม่มีเวลามาเล่นแร่แปรธาตุ ชอบแบบตรงๆ แล้วปกติเธอก็เป็นคนแบบนั้นอยู่แล้วนี่ ทำไมพูดอ้อมเขาอ้อมโลกล่ะคราวนี้”เ

“แสดงว่าเธอรักฉันอย่างนั้นสิ ให้ฉัน เพื่อที่ฉันจะได้มีความสุข”เขาเอ่ยถามทันควัน อมิยานิ่งไปนาทีหนึ่ง“อย่าทึกทัก เอาเป็นว่าเราเก็บเรื่องนี้ไว้ก่อน ตามนั้นและหยุดพูดได้แล้ว”หญิงสาวสั่งเสร็จก็ก้มไปจูบปากของเขาพอเป็นพิธี แต่เขาใช้มือกดท้ายทอยไว้ไม่ให้หนี จากนั้นก็เป็นฝ่ายจูบหล่อนเสียเองเขาจูบหล่อนหนักหน่วงและเร่าร้อน ลิ้นสอดแทรกไปเกี่ยวกระหวัดพันไล้อย่างเมามัน อมิยาจูบตอบเขาอย่างเต็มใจ จนร่างกายเริ่มร้อนระอุเพิ่มดีกรีขึ้นเรื่อยๆ“อ่าส...ชอบจังที่เธอจูบตอบฉันแบบนี้ ส่งลิ้นมา ขอดูดหน่อย”เสียงพร่ากระซิบ เงยหน้าขึ้น อมิยาจึงแลบลิ้นออกมาตามคำสั่ง เขาแลบลิ้นมาแตะและสู้กันพัลวันอยู่นอกปาก จากนั้นก็ดูดเสียงจ๊วบจ๊าบมือไม่อยู่นิ่งลูบคลำสอดเข้าไปใต้เสื้อ คิ้วหนาขมวดมุ่นเงยหน้าขึ้น“ใส่อะไรของเธอนักหนานี่”เขาดึงกระชากเสื้อเชิ้ตขาวทีเดียวกระดุมกระเด็นไปทั่วทิศทาง ภายใต้เป็นเสื้อยืดสีขาวอีกตัว เขาดึงมันออกทางศีรษะหล่อน จากนั้นก็เป็นสายเดี่ยวอีกตัว“พระเจ้า...อีกกี่ชั้นกันนี่” เขาทำเสียงบ่นไม่ทันใจ ดึงทึ้งเสื้อหล่อนออกจนถึงชั้นในสีขาว“ก็แอมไปทำงานนะ ต้องใส่หลายชั้นเผื่อโดนปล้ำไงล่ะ คนปล้ำจะได้ทำ

****ทางด้านเมอร์ฟีกับไทสันนั้น เมื่อเล็ดลอดออกมาทางประตูด้านหลังก็หวังจะได้พบเจ้านายรออยู่ แต่ทุกอย่างกลับเงียบเชียบและเงียบฉี่“เจ้านายบอกว่าจะจอดรถซุ่มรอในซอยข้างๆ เดินไปดูเถอะ” ไทสันเอ่ยเบาๆ“แต่ไหนบอกว่าจะมาดักรออยู่แถวนี้ไงวะ” เมอร์ฟีกล่าวพร้อมกับเกาหัวแกร็กๆ“ลองส่งข้อความไปหาซิไอ้ฟี่”ไทสันเสนอแนะ เมอร์ฟีพยักหน้า พากันรีบเล่นไปยังซอยข้างๆ แล้วกดโทรศัพท์‘เจ้านายอยู่ไหนครับ’ส่งข้อความแรกไป แต่ก็เงียบ‘พวกผมรออยู่ในซอยข้างๆ’ส่งไปอีกข้อความแล้วรออยู่หนึ่งนาที“เงียบฉี่เลยมึง โทรดีกว่ามั้ง”เมอร์ฟีพึมพำ กำลังจะกดโทรออก พอดีได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากประตูรั้วด้านหลังที่พวกเขาเพิ่งออกมา“หาตัวพวกมันให้เจอ แล้วเอามาให้กู!”เสียงสั่งตวาดของอีวานดังแว่วมา“เฮ้ย ฉิบหายแล้ว มันรู้ตัวแล้วไอ้ไท”เมอร์ฟีร้องอุทาน สองบอดี้การ์ดหันไปมองเห็นพวกลูกน้องไอ้บราวนด์หลายคนกำลังวิ่งมาทางพวกเขา“เฮ้ย โน่น พวกมันอยู่ตรงโน้น มึงสองคน หยุดเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างงั้นกูยิงไส้ทะลุแน่”เสียงสมุนของบราวนด์ตะโกนสั่งดังลั่น เมอร์ฟีกับไทสันไม่สนใจทำตาม รีบใส่เกียร์หมาหันหลังวิ่งทันที“หยุดให้โง่เหรอ ไอ้เวร โอ้ย รองเท

“เอ่อ เชิญพวกมึงมารับประทานได้แล้ว”เสียงห้าวร้องเชิญแกมประชด ทุกคนจึงไปนั่งที่โต๊ะทานข้าวแล้วจัดการกับอาหารอย่างหิวจัด“พวกผมได้เอกสารและพาสปอร์ตของเหยื่อมาครับ”ไทสันกล่าวขึ้นพร้อมกับดึงหลักฐานออกมาจากกระเป๋าสะพายใบใหญ่ออกมายื่นให้เจ้านาย“ไอ้รอยด์มึงดูซิว่า มันเพียงพอสำหรับมึงหรือยัง ที่จะจัดการกับพวกเศษมนุษย์นี่ มึงจะทำอะไรก็รีบๆ ทำเถอะกูเบื่อโดนไล่ยิงแล้ว ตอนนี้กูอยากใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาบ้าง”เบอร์นาโดโยนหลักฐานไปตรงหน้ารอยด์ ในใจอยากให้เรื่องนี้มันจบๆ ไปโดยเร็วที่สุด เมื่อก่อนนี้เขารู้สึกว่ามันเป็นรสชาติชีวิตของลูกผู้ชาย แต่เวลานี้ความคิดนั้นได้เปลี่ยนไปเสียแล้ว เขาหันไปมองประตูห้องนอนนิดหนึ่ง“พวกคุณเยี่ยมมากไทสัน เมอร์ฟี ได้มากเยอะเลยทีเดียว เดี๋ยวเราจะประสานกับหน่วยการสืบราชการลับของไทยด้วย ให้จัดการสืบการเหยื่อตามพาสปอร์ต ส่วนเอกสารพวกนี้สามารถตามรอยพวกหุ้นส่วนของมันได้ด้วย”“สรุปว่าพวกกูปลอดภัยและกลับบ้านได้ใช่ไหม”เบอร์นาโดเอ่ยถามเพื่อความเข้าใจให้ชัดเจนตรงกัน“พวกมึงกลับได้ แต่เรื่องความปลอดภัยนั้น กูไม่แน่ใจหรอก เพราะดูเหมือนไอ้บรูโน่กับไอ้บราวนด์มั