All Chapters of เพลิงแค้นใต้เงาบุปผา: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อเซียวหยูกลับมาเยี่ยนซีจึงวางแผนไปงานเลี้ยงโดยไม่ให้หานจวินหลงรู้ตัว นางวางแผนการให้เซียวหยูไปเรียกรถม้ารับจ้างให้มารอรับอีกฟากของจวนตามนัดหมาย เมื่อถึงยามนัดหมายเยี่ยนซีพาเซียวหยูลอบเดินออกมาทางหลังจวน ลัดเลาะไปที่สวนด้านหลังที่เงียบเชียบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมพัดใบไผ่ไหวไปมา นางก้าวเท้าอย่างระมัดระวัง หวังหลีกเลี่ยงสายตาผู้คน ทว่าพ้นพุ่มไม้ได้เพียงครึ่งก้าว ร่างสูงใหญ่ยืนขวางรออยู่ก่อนแล้ว เงาร่างสง่างามนั้นโดดเด่นท่ามกลางแมกไม้ดุจภูผาที่ไม่มีทางสั่นคลอน ใบหน้าเรียบนิ่งดั่งน้ำแข็ง แต่ลึกลงไปในดวงตาคมกริบราวคมกระบี่กลับแฝงความท้าทายที่ทำให้ใจนางไหวสะท้าน ประกายในแววตาที่ไม่ใช่เพียงโทสะ หากยังแฝงความหวงแหนอย่างไม่อาจปฏิเสธ หานจวินหลงก้าวออกมาหนึ่งก้าว ความสูงสง่าของเขาเมื่อเคลื่อนใกล้เข้ามายิ่งบีบคั้นอากาศรอบกายเยี่ยนซี จนเซียวหยูถึงกับตัวสั่นไม่กล้าหายใจแรง "คิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ" เสียงทุ้มต่ำเย็นชา แต่กลับสั่นสะเทือนหัวใจยิ่งกว่าเสียงกลองยามออกศึก เยี่ยนซีเม้มริมฝีปากแน่น สบตาเขาโดยไม่หลบเลี่ยง "ท่านจะตามทุกฝีก้าวหรือไร หรือกลัวว่าข้าจะมีอิสระ" คำพูดของนางเสียดแทงลึกถึง

ฉับพลัน เสียงรองเท้าบูทกระแทกพื้นหินกรวดดังถี่รัวขึ้นทุกขณะ ก่อนที่จะมีเสียงเคาะประตูดัง หานจวินหลงตวัดสายตามองออกไปพลางเดินไปเปิดให้กับผู้มาเยือนใหม่ นายทหารผู้หนึ่งท่าทางกระวนกระวายใจ ใบหน้าซีดเผือดเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น เมื่อสบตากับหานจวินหลง เขาก็รีบโค้งกายประสานมือรายงาน "ท่านแม่ทัพ เกิดเรื่องแล้วขอรับ" หานจวินหลงหันขวับ ดวงตาคมสว่างวาบดุจสายฟ้า น้ำเสียงกดต่ำจนแทบเป็นคำราม "พูด" นายทหารเหลียวซ้ายแลขวาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เห็นเยี่ยนซียืนอยู่ในห้องจึงลังเล แต่เมื่อสายตาเย็นเฉียบกดดัน ก็รีบก้มตัวกระซิบเสียงสั่นข้างหูแม่ทัพเพียงสองสามคำ เพียงเท่านั้น สีหน้าของหานจวินหลงที่ความโกรธยังคุกรุ่นพลันแข็งกร้าว เงามืดครึ้มปกคลุมทั่วใบหน้า เขากัดกรามจนแน่น เส้นเลือดที่ขมับปูดโปน ขับให้ร่างสูงสง่างามยิ่งดูน่าเกรงขามดังภูผาตั้งตระหง่าน "นำทาง" เสียงเขาสั่งสั้นห้วน แต่หนักแน่น จากนั้นก้าวยาวๆ เดินตามนายทหารออกไปโดยไม่หันกลับมาเหลียวแลนางแม้แต่น้อย ร่างสูงทะมึนหายลับไปกับความโกรธเคือง ทิ้งไว้เพียงกลิ่นอายความเครียดและบรรยากาศหนักอึ้งไว้เบื้องหลัง เยี่ยนซีมองแผ่นหลังกว้างนั้นตาไม่กะพริบ ควา

ทหารต่างวิ่งกระจายไปรอบจวนแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า "ค้นให้ทั่ว" เหลือเพียงเรือนของซ่างกวนเหยียนที่ยังไม่ถูกค้น ทหารนายหนึ่งจึงเอ่ยเชิงขออนุญาต "รบกวนนายหญิงรองแล้ว ข้าน้อยจำเป็นขอรับ" ซ่างกวนเหยียนส่งสายตาดุขึ้นเสียงเฉียบขาด "เรือนของข้าท่านแม่ทัพมาดูแล้ว ห้ามผู้อื่นเข้ามา" ทหารได้ยินก็เกิดความลังเลแต่ซ่างกวนเหยียนยืนขวางไว้ไม่เปิดทางให้ เขาจึงจำใจล่าถอยออกไป ทหารรีบเข้าไปรายงานหานจวินหลงทันที "เรียนท่านแม่ทัพ ค้นทั่วแล้วไม่พบขอรับทั้งที่ไปได้ไม่ไกล" หานจวินหลงขมวดคิ้วทันที "จับตาดูทุกคนในจวนไม่เว้นแม้แต่คนเดียว!" ทหารรับคำสั่งแล้วรีบกระจายไปประจำจุดของตนเอง ขณะที่หานจวินหลงเริ่มสงสัย หลายวันผ่านไป ซ่างกวนเหยียนไม่ยอมก้าวออกจากเรือนแม้แต่ก้าวเดียว นางอ้างว่าร่างกายยังอ่อนแอเพราะเป็นไข้ แต่แท้จริงแล้วคอยปรนนิบัติรักษาบาดแผลให้ชายชุดดำที่นางซ่อนไว้ในห้อง เสี่ยวเสวียคอยทำหน้าที่ระแวดระวังไม่ให้ผู้ใดล่วงรู้ แต่พิรุธของนางมิอาจปิดบังใครบางคนได้ ข่าวนี้ลอยไปถึงหูเยี่ยนซีจากคนรับใช้ที่นางจ้างให้จับตาดูซ่างกวนเหยียน นางเพียงยกยิ้มบางเฉียบ ดวงตาแวววาวดุจเหยี่ยวจับจ้องเหยื่อ "

หานจวินหลงจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่งามที่ไม่หวั่นไหวแม้เขาจะบีบข้อมือแน่นเพียงใด ความทระนงของเยี่ยนซีท้าทายอำนาจเขาอย่างเปิดเผย จนในอกปั่นป่วนร้อนแรงกว่าทุกสมรภูมิที่เคยเผชิญ "เจ้ากำลังเหยียบย่ำความอดทนของข้า" เสียงทุ้มต่ำกระชากลอดไรฟัน เยี่ยนซีเชิดคางสูง สายตาเยาะหยันเหมือนจะตอกกลับอีกครั้ง ทว่าก่อนจะทันเอื้อนเอ่ย ร่างสูงใหญ่ก็โน้มเข้ามาประชิด ริมฝีปากร้อนผ่าวบดขยี้ลงบนกลีบปากนุ่มของนางโดยไม่ให้ตั้งตัว จุมพิตนั้นหนักหน่วงดุดันราวกับเป็นการลงทัณฑ์ ทว่าซ่อนแรงปรารถนาที่เจ้าตัวเองก็ไม่ทันรู้ตัว ความใกล้ชิดที่แผ่ซ่านทำให้เยี่ยนซีตะลึงชั่วขณะ แต่เพียงเสี้ยวอึดใจก็ขบฟันตอบโต้ นางไม่ยอมตกเป็นฝ่ายอ่อนข้อให้เขาเด็ดขาด มือเรียวผลักอกเขาเต็มแรง เสียงหอบหายใจดังสลับกันในความเงียบงัน ดวงตาของทั้งคู่ลุกวาบด้วยเพลิงโทสะและความรู้สึกที่ยุ่งเหยิงปั่นป่วน เยี่ยนซีเช็ดริมฝีปากแรง ๆ พลางหัวเราะเย้ยหยัน "นี่หรือคือวิธีการของแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ ใช้อำนาจในสนามรบไม่ได้ จึงมาข่มขืนจิตใจสตรีในเรือน" หานจวินหลงชะงักไปเพียงครู่ ใบหน้าเข้มดุดันฉายแววตะลึง ก่อนเปลี่ยนเป็นโกรธจัดจนเส้นเลือดปูด เขาสะบัดชายเสื้อห

หานจวินหลงกลับมาที่ห้องทำงานพลางมองไปทิศทางเรือนของเยี่ยนซี ใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์แต่ภายในใจเดือดปุดราวกับไฟ "มีจดหมายลับส่งมาขอรับ" นายทหารวิ่งถือซองจดหมายเข้ามายื่นให้ หานจวินหลงรับมาเปิดอ่านเป็นข่าวสารเกี่ยวกับซ่างกวนหรง "ซ่างกวนหรงกำลังซ่องสุมกำลังพลและวางแผนบางอย่างเพื่อแก้แค้นให้ตระกูลซ่างกวน ทั้งที่ฮ่องเต้ชดใช้ให้แล้วและยังปกป้องซ่างกวนเหยียนไว้ที่จวนแม่ทัพ แสดงว่าซ่างกวนเหยียนอาจมีส่วนเกี่ยวข้องไม่มากก็น้อย" นายทหารนิ่งฟังก็ออกความเห็นร่วมด้วย "แล้วซ่างกวนหรงต้องการสิ่งใดกันแน่ขอรับถึงไม่ยอมจบสิ้น เขาเลือกกลับมาแก้แค้นทั้งที่หายสาบสูญจนเข้าใจว่าตายไปแล้ว" หานจวินหลงครุ่นคิด "เรื่องนั้นเราต้องหาสาเหตุให้ได้และต้องไวกว่าเขาหนึ่งก้าวเสมอ อย่ารอให้ซ่างกวนหรงลงมือก่อนเป็นอันขาด เรื่องนี้อันตรายมาก ข้าคิดว่าเป้าหมายสำคัญอยู่ที่จวนแม่ทัพและฮ่องเต้ สืบต่อไปแล้วเตรียมกำลังพลให้พร้อมตลอดเวลา" "รับทราบ" นายทหารออกไปแล้วหานจวินหลงนั่งลงหาหลักฐานเรื่องตระกูลซ่างกวนแต่สายตากลับไม่ลืมมองดูม้วนกระดาษเรื่องราวของน้องสาว บนโต๊ะภายในห้องทำงานของหานจวินหลง ดวงตาคมกริบจับจ้องม้วนกระดาษช