Semua Bab เพลิงแค้นใต้เงาบุปผา: Bab 1 - Bab 10

ภายในจวนเงียบสงบเยี่ยนซีลืมตาขึ้นช้า ๆ ภาพตรงหน้าที่ไม่คุ้นเคยปรากฏแก่สายตา ในห้องกว้างขวาง ปลอดโปร่ง แม้จะเป็นไม้ก็ไม้เนื้อดี เครื่องเรือนประดับมีไม่มากแต่มองด้วยตาเปล่าล้วนเป็นของเลอค่า คล้ายห้องนี้เป็นที่เก็บสิ่งล้ำค่าโบราณ "องค์หญิงฟื้นแล้ว ท่านฟื้นแล้วจริง ๆ " เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นใกล้ ๆ พร้อมกับเสียงร้องไห้โฮตามมา "ข้าคิดว่าท่านจะไม่ฟื้นเสียแล้ว ในที่สุดคำวิงวอนของข้าก็เป็นจริง ฮือ ๆ" เยี่ยนซีหันศีรษะไปตามเสียงเล็ก นางมองอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นเด็กสาวอายุราวสิบสี่ปีในชุดโบราณ ใบหน้างดงามแดงก่ำ ดวงหน้าโศกเศร้าเกินบรรยาย "ที่นี่...คือที่ไหน" เสียงของนางแหบแห้ง เด็กสาวปาดน้ำตาส่งยิ้มกว้างมาทดแทนแล้วรินน้ำชาใส่ถ้วยใบเล็ก "ดื่มน้ำชาก่อนเจ้าค่ะ มา ข้าช่วยพยุงท่านเอง" นางค่อย ๆ ลุกขึ้นและดื่มชาจนหมดถ้วยทว่ายังไม่หายมึนงง "เซียวหยู" นางเรียกชื่อนั้นตามความทรงจำที่มี เด็กสาวพยักหน้ายิ้มแย้มแล้วกุมมือนางเอาไว้แน่น "ใช่แล้วเจ้าค่ะ" "แล้วที่นี่ที่ไหนกัน" "ที่นี่จวนของครักษ์ อี้เฟิง ตอนเขาพบท่านเขาพามาที่นี่แล้วตามตัวข้าจากบ้านนอกมาดูแลท่าน" เซียวหยูเล่าเรื่องความเป็นมายังไม่ทัน

งานแต่งงานรับอนุภรรยาในจวนแม่ทัพจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ตามโบราณราชประเพณี มีขุนนางทุกระดับเข้าร่วมเป็นสักขีพยาน ประธานเปิดงานก็คือลู่กงกงแห่งราชสำนัก เป็นขุนนางที่ใกล้ชิดฮ่องเต้มากที่สุด ฤกษ์มงคลมาถึง เสียงกลองดังก้องทั่วลานจวนแม่ทัพ ธงสีแดงสดปลิวไสว เสียงหัวเราะครื้นเครงของขุนนางน้อยใหญ่พร้อมครอบครัวดังระงม โต๊ะอาหารจัดเรียงเป็นแถวยาว กลิ่นหอมของสุราอบอวลไปทั่วทั้งงาน ตรงกลางลานพิธี ซ่างกวนเหยียนในชุดเจ้าสาวสีแดงปักลายหงส์ก้มหน้าอย่างงดงาม มือบีบผ้าเช็ดหน้าเบา ๆ ทั้งนอบน้อมและแช่มช้อยจนน่าปกป้อง ลู่กงกงเป็นตัวแทนของฮ่องเต้ ก้าวขึ้นนั่งบนเก้าอี้ในฐานะประธานของงานนี้ สายตาคมของลู่กงกงกวาดมองไปรอบงาน คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยเมื่อรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างไม่ชอบมาพากล "ฤกษ์มงคลเริ่มขึ้นแล้ว แต่ข้ายังไม่เห็นฮูหยินเอกของจวนแม่ทัพ" คำถามนั้นทำเอาบรรยากาศที่กำลังคึกคักชะงักลงทันที ทุกคนต่างจับตามองเมื่อลู่กงกงเอ่ยขึ้น เพราะก่อนหน้านี้ไม่มีใครสังเกตมาก่อน หานจวินหลงสีหน้าเคร่งเครียด เส้นเลือดบนขมับเต้นแรง เขาไม่คิดว่าลู่กงกงจะจับสังเกตได้ไวขนาดนี้จนหาโอกาสแก้ตัวได้ยาก ขณะนั้นหานจวินหลงกำลั

หานจวินหลงหันมาต่อว่านางที่ทำเกินกว่าเหตุ "เจ้าทำรุนแรงเกินไป นางเป็นคนเก่าแก่รับใช้ในจวนมานาน จงรักภักดีทำหน้าที่ไม่เคยบกพร่อง แค่นางทำผิดครั้งเดียวเจ้าก็สั่งโบยแล้วไล่ออก บางทีนางอาจเพียงแค่ช่วยข้าประหยัดจริง ๆ ก็ได้" เยี่ยนซีเลิกคิ้วสูง ไม่อยากเชื่อว่านี่คือคำพูดของแม่ทัพใหญ่จอมวางแผนที่ชนะศึกมานับไม่ถ้วน นางเอ่ยขึ้นเสียงเย็นเฉียบ "ท่านเชื่ออย่างไรก็ช่างแต่ข้าคนที่ถูกกระทำมาตลอด ถือว่านี่คือความผิดร้ายแรง ดีแค่ไหนแล้วที่ข้าไม่สั่งฆ่านางต่อหน้าท่าน" นางพูดตามความจริง แม่นางหลิ่วนอกจากไม่เคารพนาง เอาอาหารเหลือให้กิน แถมยังเคยเอาข้าวบูดมาให้นางและบังคับนางกินจนหมด "เจ้ามันอำมหิตไม่เคยเปลี่ยน" หานจวินหลงนิ่งอึ้ง จนปัญญากับความร้ายกาจของนาง ไร้คำพูดใดจะกล่าวออกมา "โทษของนางเหมาะสมกับความผิดแล้ว ในเมื่อหมดเรื่องแล้ว ท่านก็พาคนของท่านไปให้พ้นหน้าข้า รำคาญ" นางทำหน้ารำคาญอย่างชัดเจนทำให้หานจวินหลงและซ่างกวนเหยียนชะงักตั้งตัวไม่ทัน เมื่อไม่มีใครขยับนางจึงหันมาสั่งเซียวหยูที่ยืนก้มหน้าอยู่ด้านหลัง "เซียวหยู ปิดประตูเรือน" เซียวหยูรับคำสั่ง เดินก้มหน้าไปที่ประตูค่อย ๆ ปิดลงทีละบาน

รุ่งเช้าของวันใหม่เยี่ยนซีตื่นเช้ากว่าทุกวัน นางนอนหลับไม่สนิทจึงไม่อยากหลับต่อ นางเดินออกมายืนหน้าเรือนทอดสายตามองเหล่าคนรับใช้กำลังเริ่มทำงานของตนอย่างเหม่อลอย คนรับใช้ที่ทำงานแถวหน้าเรือนต่างหลบไปที่อื่นเกรงว่าจะรบกวนเวลาส่วนตัวของฮูหยิน นางยืนอยู่ที่เดิมเหม่อมองดูรอบจวนทอดอารมณ์ยามเช้าจนกระทั่งพระอาทิตย์เริ่มทอแสง เซียวหยูจึงเดินเข้ามาถาม "ฮูหยินเจ้าคะ วันนี้ท่านจะให้ข้าน้อยยกอาหารมาให้ที่เรือนหรือจะไปที่เรือนใหญ่" เยี่ยนซีได้ฟังก็ยกยิ้มมุมปากก่อนหันไปสั่งบางอย่างแก่เซียวหยู ภายในเรือนใหญ่ซึ่งเป็นเวลาของอาหารเช้า หานจวินหลงและซ่างกวนเหยียนนั่งประจำบนโต๊ะอาหารแล้ว เหลือที่นั่งตำแหน่งของเยี่ยนซีที่ยังว่างเปล่า "ท่านพี่เจ้าคะ นี่เลยเวลามาครู่ใหญ่แล้ว ปกตินางก็ไม่มากินที่เรือนใหญ่ เรารอนางทุกวันนางก็ไม่เคยมา ไม่รู้ว่านางกำลังท้าทายอำนาจของท่านอยู่หรือไม่" ซ่างกวนเหยียนพูดจบพร้อมกับลอบมองท่าทีของหานจวินหลง คิ้วคมขมวดเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้น "กินข้าวกันเถิด ถ้านางมาไม่ทันก็เรื่องของนาง" เขาจับตะเกียบคีบอาหารให้ซ่างกวนเหยียนยิ้มให้นาง เอาใจนาง ซ่างกวนเหยียนที่ได้รับการโปรดปรานทั้งพึ

คนรับใช้ได้รู้ว่าซ่างกวนเหยียนจงใจทำให้จวนแม่ทัพเสียชื่อเสียงด้วยการซื้อของราคาถูกมาใช้ในจวน แถมเยี่ยนซียังตรวจสอบยอดสั่งซื้อตามจริงกับพ่อบ้านฝู ผลปรากฏว่าซ่างกวนเหยียนเบิกค่าใช้จ่ายเกินจริงไปเกือบครึ่ง "มีการยักยอกเงินจากค่าใช้จ่ายซื้อของจริงขอรับ ตรวจสอบยอดสั่งซื้อไม่ตรงกับยอดเบิกเงิน" พ่อบ้านฝูรายงานอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง นายหญิงรองท่าทีเมตตาดูซื่อตรง ไม่นึกว่าจะกล้าหาญได้ถึงเพียงนี้ เยี่ยนซีจึงสั่งพ่อบ้านฝูเอาไว้ให้เข้มงวดมากขึ้นและงดให้ซ่างกวนเหยียนเบิกค่าใช่จ่ายในจวนอีก "หากนางมีปัญหาให้นางมาถามข้าเอาเอง" สะสางเรื่องเงินจบเยี่ยนซีจึงเรียกประชุมคนรับใช้ทั้งจวน "ที่ข้าเรียกประชุมในวันนี้ เพราะตั้งแต่ข้าเข้ามาอยู่ในจวนรวมถึงคนใหม่ที่เข้ามาทีหลังยังไม่ได้ถามไถ่กัน ข้าขอถามพวกเจ้าว่าการทำงานในจวนแม่ทัพมีเรื่องใดไม่สบายใจบ้างหรือไม่" ทุกคนต่างก้มหน้าเงียบไม่กล้าเอ่ยปากออกมา "เช่นนั้นข้าจะถือว่าไม่มีปัญหานะ แล้วเรื่องอาหารการกินเล่า กินอยู่กันอย่างไร" ครั้งนี้หลายคนลอบมองหน้ากันซึ่งเยี่ยนซีจับสังเกตได้และพอจะเดาได้จากสีหน้าของอีกหลายคน นางขบคิดเพียงครู่ก็พูดสิ่งที่คนอื่นค