All Chapters of บอกแล้วไงว่าจะไม่รัก: Chapter 31 - Chapter 40

น้ำผึ้งเอียงคอทำตากะพริบปริบ ๆ ด้วยความสงสัยพร้อมกับยิ้มน้อย ๆ ให้กับปาลิน...“แล้วทำไมถึงไม่ถามเจ้าตัวดูล่ะ?” ปาลินตอบกลับแบบไม่เงยหน้า เพราะตอนนี้เธอกำลังเก็บอาการบางอย่างเอาไว้“ถามแล้วค่ะ แต่หนูกลัวว่าพี่นายจะโกหกน่ะค่ะ เลยอยากมาถามพี่ลินเพื่อความมั่นใจ เพราะเห็นว่าพวกพี่สนิทกัน”คำพูดของน้ำผึ้งเหมือนเป็นการพูดให้รู้ว่าพวกเขาสองคนกำลังสนิทสนมกันอย่างที่ผู้คนเล่าลือ แต่ความเป็นจริงแล้ว เธอไม่ได้ถามจากปากซีนายด้วยซ้ำ เธอก็แค่พูดไปอย่างนั้นแหละ เพื่อดูปฏิกิริยาอีกฝ่ายว่าเป็นยังไง“ก็ตามที่นายพูดนั่นแหละ” ปาลินตอบด้วยน้ำเสียงเรียบน้ำผึ้งได้ยินแบบนั้นเธอก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ “ดีจังเลยค่ะ แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย เพราะกลัวว่าตัวเองจะไปทับไลน์กับคนอื่นเข้า”ปาลินได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักเล็กน้อย เธอเงยหน้ามองฝั่งตรงข้ามพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบ“คบกับนายเหรอ?”หญิงสาวยิ้มอย่างเขินอาย “ยังค่ะ ตอนนี้ก็แค่กำลังคุย ๆ กันอยู่”คำตอบของน้ำผึ้งทำให้ข้างในของปาลินมีความรู้สึกบางอย่างก่อเกิดขึ้นมา มันเป็นความรู้สึกทั้งไม่พอใจและรู้สึกหน่วงจนจุกในอกไม่พอใจ?... เธอไม่พอใจเรื่องอะไร? ไม่พอใจซีนายส

ระหว่างที่ซีนายกำลังเดินไปยังลานจอดรถก็มีเสียงผู้หญิงตะโกนตามหลังเขา“พี่นายคะ พี่นาย”ซีนายหันหลังกลับไปก็เห็นเป็นน้ำผึ้งกำลังเดินมาหาเขาด้วยความเร่งรีบ“มีอะไรหรือเปล่า?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม“คะ...คือ” หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรง “คะ...คือ หนูขอติดรถกลับด้วยได้ไหมคะ?”“อ้าว ทำไมถึงจะกลับแล้วล่ะ ไม่อยู่เที่ยวต่อเหรอ?”น้ำผึ้งส่ายหน้าไปมาเบา ๆ “หนูรู้สึกไม่ค่อยสนุกน่ะค่ะ”“แล้วเพื่อนคนอื่น ๆ ล่ะ?”“น้ำกลับกับพี่หินค่ะ ส่วนคนอื่น ๆ ก็อยู่คนละทิศละทางเลย” หญิงสาวมองหน้าซีนายแล้วพูดต่อ “หนูขอลงตรงเซเว่นก็ได้ค่ะ เพราะคอนโดของหนูอยู่แถว ๆ นั้น”ได้ยินอย่างนั้นซีนายก็พยักหน้าตกลง “เอาสิ”เจ้าตัวลืมไปเสียสนิทว่าเคยเจอน้ำผึ้งตรงร้านสะดวกซื้อแถว ๆ คอนโดของเขา และถ้าจะปฏิเสธเพื่อนสนิทของน้ำก็คงจะใจร้ายเกินไป ยังไงเสียก็คนกันเองซีนายเปิดประตูรถยนต์เพื่อเตรียมตัวขับรถกลับคอนโดของตัวเอง โดยไม่ได้สังเกตใบหน้าหญิงสาวที่ขอติดกลับด้วยแม้แต่น้อย ว่าใบหน้างามกำลังยิ้มร้ายอย่างมีแผน...รถยนต์คันหรูกำลังแล่นอยู่บนถนนเพื่อตรงไปยังจุดหมาย บรรยากาศภายในรถไร้เสียงสนทนามีเพียงเสียงเพลงเบา ๆ เท่านั้น ที่ดังอยู่ใ

บนเตียงนอนสีหวานมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งกอดเข่าอยู่เพียงลำพัง เธอนั่งอยู่แบบนี้ทั้งคืนโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเป็นเช้าวันใหม่แล้ว ถือว่าโชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุดไม่ต้องไปเรียน ไม่อย่างนั้นร่างกายของเธอคงไม่ไหว เพราะไม่ได้นอนมาทั้งคืนสายตาปาลินเต็มไปด้วยความเลื่อนลอย‘ไม่ยึดติดว่าต้องเป็นแฟนกัน ไม่มีความรู้สึกหึงหวงกัน ไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ เป็นแค่เพื่อนนอนยามที่ต้องการ…’‘ห้ามหึง ห้ามหวง ห้ามบอกความสัมพันธ์นี้กับใครแม้แต่เพื่อนตัวเอง และถ้าเกิดวันหนึ่งแกมีคนที่ต้องการคบหาดูใจด้วยจริง ๆ ก็ให้บอกกันตรง ๆ เราจะยุติความสัมพันธ์นี้ทันที แต่ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม’คำพูดของเธอที่ยื่นข้อเสนอให้ซีนายในวันนั้นยังคงชัดเจน...แม้ที่ผ่านมาทุกอย่างมันดีเสียจนเธอเผลอไผลไปไกลเกินกว่าคำว่าเพื่อน และไม่คิดเลยว่าความสัมพันธ์เพียงชั่วคราวที่เธอเป็นคนเสนอขึ้นเอง จะทำให้เป็นถึงขนาดนี้ ทั้งที่ตัวเธอเป็นคนบอกเองว่าจะไม่รักแต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ควรหยุด เธอไม่ควรฉุดรั้งซีนายไว้ เพราะยังไงก็ตกลงกันไปแล้ว และอีกอย่างเธอรู้นิสัยของเพื่อนตัวเองดี ซีนายไม่เป็นคนบอกเลิกความสัมพันธ์นี้กับเธอก่อนแน่นอน ฉะนั้นคนที่ต้

หลังจากได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ตอนนี้คนที่มีอาการเศร้าสร้อยเสียใจกลับกลายเป็นเพลินเพลงเสียอย่างนั้น เพราะเธอคาดไม่ถึงว่าเพื่อนสาวของเธอจะใจเด็ดขนาดนี้“ถามตรง ๆ นะลิน แกชอบไอ้นายใช่ไหม?”“...” คำถามจากเพลินเพลงเหมือนจี้ลงจุดกลางใจเห็นอาการของเพื่อนตัวเองแล้วเพลินเพลงถึงกับพูดไม่ออก“เฮ้อ~” เพลินเพลงได้แต่ถอนหายใจออกมาลินนะลิน รักใครไม่รักดันไปรักซีนาย...“ลิน ถ้าเป็นฉันนะ ฉันคงถามนายมันไปตรง ๆ ว่าเป็นอะไรกันกับผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า?”“ฉันมีสิทธิ์นั้นด้วยเหรอ? แกอย่าลืมสิว่าฉันกับนายตกลงกันไปแล้วว่าจะไม่ก้าวก่ายชีวิต ไม่ล้ำเส้น ไม่หึง ไม่หวง เพราะเพื่อนเขาไม่ทำกัน”“แล้วถ้ามันไม่ใช่แบบที่แกคิดล่ะ? ถ้าสองคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วแกเข้าใจผิดไปเองล่ะ?”ปาลินชะงักไปครู่หนึ่ง หากเธอเข้าใจผิดอย่างนั้นเหรอ? ไม่น่าใช่ เธอยังจำวันที่คนชื่อน้ำผึ้งเข้ามาคุยกับเธอที่โรงอาหารของคณะได้อยู่เลยว่าทั้งคู่กำลังคุย ๆ กันอยู่แวบหนึ่งก็มีความคิดนี้เข้ามา ถ้าผู้หญิงคนนั้นโกหกล่ะ?...ปาลินหันหน้าไปยิ้มให้เพื่อนสาว “ไม่เป็นไรหรอก จะเข้าใจผิดหรือไม่เข้าใจผิด ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรขนาดนั้น เพราะยังไงฉัน

ปาลินมาเที่ยวที่นี่เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ด้วยกัน ซึ่งวันนี้ก็เข้าวันที่ห้าแล้วที่เธออยู่กับเพื่อนสาวคนนี้ แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือเธอนึกออกแล้วว่าผู้ชายที่อ้ายแนะนำให้รู้จักคือใครภาคิน... รุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยที่เธอเพิ่งเรียนจบ ซึ่งเป็นรุ่นพี่รุ่นเดียวกันกับพี่อาร์ต ทั้งสองคนนั้นเคยประกวดเดือนคณะปีเดียวกันเธอเลยจำได้ ปาลินไม่นึกเลยว่าโลกจะกลมขนาดนี้ เธอว่าเธอมาไกลแล้วนะ ยังมาเจอคนรู้จักอีกและที่สำคัญกว่านั้นที่ทำให้เธอคิดหนักจนถึงวันนี้ คือ เธอจะเล่าเรื่องอดีตของภาคินให้เพื่อนสาวเธอฟังดีไหม? เพราะสมัยที่ภาคินเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ที่นั่น ประวัติของเขาไม่ค่อยอภิรมย์เท่าไหร่นัก เธอควรบอกเพื่อนเธอให้ระวังตัวระวังใจเอาไว้ดีหรือเปล่า?ที่ผ่านมาเธอก็เฝ้าสังเกตพฤติกรรมของภาคิน ก็เห็นว่าเขาคอยเฝ้าดูแลและเอาใจใส่เพื่อนสาวของตนอย่างดี และอ้ายก็มีความสุขดีและยังดูเหมือนว่าจะชอบผู้ชายคนนี้มากเสียด้วยเธอควรบอกหรือไม่บอกดีนะ?ตั้งแต่ปาลินมาที่นี่ ตอนกลางวันอ้ายจะพาปาลินไปเที่ยวทั้งวันแล้ว กลางคืนทั้งสองคนก็ยังสามารถพูดคุยกันต่อแบบไม่หลับไม่นอนเลยย่อมได้ เพราะมัวแต่เม้าท์มอยกันแบบไม่รู้จบ และคืนนี้