All Chapters of บอกแล้วไงว่าจะไม่รัก: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำซีนาย หนุ่มนักศึกษาปีสี่นิสัยทะเล้น ทั้งหล่อ ทั้งรวย ...ใหญ่ ส่วนเรื่องลีลาไม่ต้องพูดถึง จึงเป็นที่ต้องการของสาว ๆ แต่ว่าไม่มีใครได้ครอบครองหัวใจของเขาแม้แต่คนเดียว สำหรับเขาน้ำแตกคือแยกทาง ซึ่งผู้หญิงแต่ละคนที่เข้ามาต่างรู้จักกฎข้อนี้ดี แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็อยากเป็นเจ้าของหัวใจของหนุ่มคนนี้ เพราะเหมือนเป็นการท้าทายอย่างหนึ่งในกลุ่มผู้หญิงด้วยกันแต่เหมือนชะตาจะเล่นตลกกับเขา ในวันที่กำลังเล่นจ้ำจี้กับรุ่นน้องในมหาวิทยาลัยอย่างเมามันอยู่นั้นปาลิน เพื่อนสาวคนสนิท ดันเปิดประตูห้องเข้ามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ต่างคนต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่คนที่หนักสุดคือซีนาย เพราะตั้งแต่วันนั้นน้องชายที่แสนภาคภูมิใจของเขากลับไม่สามารถใช้งานได้อีกเลย จนชายหนุ่มคิดว่าชีวิตเหมือนเข้าใกล้บรรพบุรุษที่อยู่บนสรรค์เข้าไปทุกที~ INTRO ~หญิงสาวทำสีหน้าครุ่นคิด “งั้นตกลง ฉันยอมเป็น FWB…”แค่ก แค่ก แค่ก ซีนายถึงกับสำลักเครื่องดื่ม เพราะมันเป็นจังหวะที่เขายกเครื่องดื่มเข้าปากพอดีชายหนุ่มเช็ดปากแล้วหันหน้าไปมองเพื่อนสาว พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงดุ “เมาแล้วก็ไปนอน”“ไม่ได้เมา” ปาลินยืนยันด้วยน้ำเสียงจริงจ

มหาวิทยาลัย KTUโต๊ะม้าหินอ่อนรายล้อมไปด้วยกลุ่มนักศึกษาที่พากันมานั่งเล่นตามกลุ่มเพื่อนของใครของมัน“ลิน” เพลินเพลงเรียกคนที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ข้าง ๆ ตัวเอง ทว่าไร้วี่แววตอบสนอง“ลิน” เพลินเพลงเรียกอีกครั้ง“...” ปาลินยังคงนั่งเหม่อเช่นเคย“ยัยลิน-!” นานะช่วยเพลินเพลงเรียกอีกแรงเสียงตะโกนจากเพื่อนของตัวเองทำให้ปาลินถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ “ฮะ ฮะ อะไร... มีอะไรเหรอ?”“ช่วงนี้แกดูเหมือนสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวนะ เป็นอะไรหรือเปล่า?” เพลินเพลงถามด้วยความสงสัย“ใช่ ฉันว่าช่วงนี้แกแปลก ๆ ไปนะ” นานะเห็นด้วยกับเพลินเพลง“ฉันดูแปลกไปเหรอ?”“มากกกกก” ทั้งสองคนพูดพร้อมกันช่วงวันเวลาที่ผ่านมาพวกเธอสังเกตได้ว่าเพื่อนตัวเองแปลกไป บางครั้งนั่งเรียนอยู่ดี ๆ ก็เอามือขึ้นมาปิดหน้าปิดตาราวกับเห็นอะไรบางอย่าง หรือกินข้าวอยู่ดี ๆ ก็สำลักข้าวเสียอย่างนั้นปาลินเม้มปากเป็นเส้นตรง เธอเองก็พอรู้ว่าตั้งแต่เจอเรื่องตอนนั้นสติเธอไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวอย่างที่เพื่อนเธอพูด เรียนก็เรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง บางครั้งก็มีอาการผวาอีกแต่ถ้าไม่เล่ามันก็อัดอั้นอยู่ในใจ แต่เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าเรื่องที่เธอเจอใ

“โอ๊ย พอแล้ว ๆ ขอโทษ ๆ ขอโทษได้ไหม จะไม่พูดอีกแล้ว ยอมแล้ว” น้ำเสียงอ้อนวอนอย่างน่าสงสารซีนายรู้แล้วว่าตอนนี้ปาลินโกรธเขามากขนาดไหน ชายหนุ่มลืมไปว่าเพื่อนของเขาคนนี้ไม่ชอบให้พูดมึงกูกับเธอ และบ่อยครั้งที่เขาหลุดปากพูดกับเธอ ก็มักจะโดนปาลินตบตีแบบนี้เสมอจะทำไงได้ล่ะ ในเมื่อเวลาเขาอยู่กับกลุ่มเพื่อนชายก็มักใช้คำว่ากูมึงกันอยู่เสมอ มันก็ต้องมีพลั้งปากกันบ้าง จะมีก็แค่ปาลินนี่แหละ ที่ไม่อ่อนข้อให้กับเขาเลยตอนนี้ปาลินราวกับคนหน้ามืดตามัวไม่ฟังคำอ้อนวอนของซีนายเลยสักนิด จนซีนายต้องได้จับมือหญิงสาวเอาไว้ เพื่อไม่ให้ตีเขาหนักไปมากกว่านี้อีก“ฟังกันก่อนดิ๊” ซีนายพูดให้ปาลินสงบสติอารมณ์“ไม่-!”“แล้วแบบนี้จะคุยกันรู้เรื่องป้ะ?”“แล้วจะทำไม อีกอย่างฉันต้องไปรับรู้เรื่องใต้สะดือของแกเหรอ แข็งไม่แข็งแล้วมันยังไง? รู้ไม่รู้มันเกี่ยวอะไรกับฉัน?”“จะไม่เกี่ยวกับแกได้ยังไง! ก็มันไม่แข็งตั้งแต่ที่แกเปิดประตูเข้ามาวันนั้นนั่นแหละ!!” ซีนายพูดจบพร้อมกับเอามือขึ้นมากุมขมับปาลินได้ยินแบบนั้นถึงกับหยุดโวยวาย แล้วถามย้ำซีนายอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ“วะ...ว่าไงนะ?”“มันเริ่มเป็นตั้งแต่วันที่แกเปิดประตูพรวดพ

ชายหนุ่มเข้ามานั่งรอปาลินที่โซฟาพร้อมกับดูซีรีส์ที่ปาลินเปิดทิ้งไว้ เป็นการฆ่าเวลารอเจ้าของห้องทำกับข้าวให้เขากิน“ใกล้เสร็จยัง”“รออยู่เงียบ ๆ อย่าถามมากได้ป้ะ!” ปาลินดุคนที่นั่งอยู่บนโซฟานอกจากไม่ช่วยแล้วยังมาเร่งอีก กินก็กินฟรี เดี๋ยวแม่ก็โยนไก่ดิบให้กินเสียหรอกคนที่โดนดุถึงกับหน้ามุ่ย ก่อนจะหันกลับไปดูหนังตามเดิม เขาเองก็ไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงไปมากกว่านี้ เพราะไม่อย่างนั้นคงได้อดกินแน่ ๆผู้หญิงอะไรวะ ดุชะมัด!!เวลาผ่านไปไม่นานนัก อาหารที่ปาลินทำก็เสร็จเรียบร้อย ทั้งคู่จึงพากันมานั่งรับประทานอาหารด้วยกันชายหนุ่มไม่รอช้า เขาตักแกงเขียวหวานไก่เข้าปากตัวเองทันที“วันนี้แกงเขียวหวานรู้สึกจะเค็มไปหน่อยนะ” ซีนายวิจารณ์รสชาติแกงเขียวหวานที่ปาลินทำ“กินกับข้าวมันก็พอดีป้ะ?” ปาลินตอบพร้อมกับตักแกงเข้าปาก แล้วยังเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย เหมือนเป็นการบอกว่า สิ่งที่เธอพูดมันคือความจริงคนที่ได้ฟังถึงกับมุมปากกระตุก รสชาติเค็มไปก็กินกับข้าวงั้นเหรอ? ไอ้ความคิดนี้ไปเอามาจากไหน?! เค็มก็คือเค็มเถอะ!ถามว่าเขาทำตามไหม? พอกินพร้อมกับข้าวก็พอดีอย่างที่ปาลินพูดจริง ๆ แหละเพราะแบบนี้ซีนายเลยต้องได้

หลายวันผ่านไปเนื่องจากวันนี้พวกเธอไม่มีคาบเรียนต่อแล้ว ปาลินจึงเอ่ยชวนเพื่อนสาวทั้งสองคนไปชอปปิงด้วยกัน“วันนี้ช่วยไปเลือกของขวัญวันเกิดด้วยกันหน่อยได้ไหม?”“วันเกิดใคร? ลีโอเหรอ?” นานะถามด้วยความสงสัย“อือ พอดีวันนี้ว่างไม่ต้องไปทำงานพาร์ตไทม์ เลยตั้งใจจะไปเดินดูของขวัญให้ลีโอหน่อย เพราะวันเสาร์นี้ก็เป็นวันเกิดนางแล้ว” เพลินเพลงพยักหน้า “เอาสิ ไม่ได้ไปชอปนานแล้วเหมือนกัน”นานะเองก็พยักหน้าเหมือนกัน “ตกลง”หลังจากลงความเห็นกันเรียบร้อยแล้ว สามสาวก็ได้ขับรถของตัวเองไปยังห้างสรรพสินค้าที่นัดแนะกันเอาไว้ทั้งสามคนเดินดูของตามร้านต่าง ๆ ตามที่ตัวเองต้องการ เพลินเพลงกับนานะไม่มีปัญหาเรื่องซื้อของ หากพวกเธอเจอของที่ถูกใจก็ซื้อเลย แต่ปาลินนี่สิ เข้า-ออกเดินดูเป็นสิบ ๆ ร้านก็ยังเลือกไม่ได้ว่าจะซื้ออะไรให้แฟนหนุ่มตัวเองดี“ลิน เราไปหาอะไรกินรองท้องกันหน่อยไหม ฉันหิวแล้วอะ” น้ำเสียงของนานะเต็มไปด้วยความอ่อนล้า“ฉันก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ แล้วค่อยมาเดินดูของกันใหม่” เพลินเพลงพูดเสริมเพื่อนตัวเองอีกแรงปาลินพยักหน้าให้อย่างเข้าใจ เพราะเธอเองก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน “โอเค”