Hindi agad dumating ang ingay. Iyon ang una kong napansin pagkagising ko kinabukasan—na sa kabila ng lahat ng inaasahan ko, walang camera sa labas ng pinto, walang sunod-sunod na tawag, walang nagmamadaling hakbang sa hallway. Tahimik ang kwarto, malinis, amoy antiseptic at bagong palit na kumot, at sa pagitan ng lahat ng iyon, naroon ang pinakamalinaw na presensya sa buong mundo: ang marahang paghinga ng anak ko sa tabi ko. Nakahiga siya sa maliit na crib na inilapit sa kama ko, balot ng puting kumot, ang mukha’y mapula pa, parang may bakas pa ng pagod mula sa pagdating niya sa mundong ito. Pinagmasdan ko ang bawat galaw niya—ang bahagyang pag-angat ng dibdib, ang maliit na pagkurap ng mga mata kahit tulog, ang munting pag-ungol na parang reklamo sa kung anong panaginip. At sa sandaling iyon, lahat ng sakit, lahat ng pagod, lahat ng takot na inipon ko sa loob ng maraming buwan ay parang nagkaroon ng saysay. Ito pala ang dulo ng paghihintay. Umupo ako nang bahagya, maingat na m
Last Updated : 2025-12-22 Read more