All Chapters of One Hot Night with the CEO: Chapter 1 - Chapter 10

May mga desisyong akala mo’y malinaw na malinaw na—hanggang sa dumating ang isang sandaling guguluhin ang lahat ng pinanindigan mo.Tatlong araw na ang lumipas mula nang makita ko si Adrian. Tatlong araw na pilit kong ibinabalik ang sarili ko sa dating ritmo—trabaho sa umaga, tahimik na paglalakad sa hapon, at pakikipaglaban sa sariling isip tuwing gabi. Pero kahit anong pilit kong magpanggap na normal ang lahat, may isang katotohanang hindi ko na kayang takasan: alam na nila.Alam na niya.Hindi ko man siya nakikita, ramdam ko ang presensya ni Sebastian sa bawat hakbang ko—sa bawat tunog ng sasakyan na humihinto sa tapat ng shop, sa bawat unknown number na lumalabas sa phone ko, sa bawat panaginip na ginugulo ang tulog ko.Gabi-gabi, pareho ang tanong sa isip ko: Hanggang kailan ako tatakbo?Pero sa tuwing haharap ako sa salamin at makikita ang tiyan kong unti-unti nang bumibilog, agad kong naaalala ang sagot: Hanggang sa maging ligtas ang anak ko.Maulan ang umagang iyon. Hindi mala

Lumipas ang mga buwan na parang alon—may mga araw na kalmado, may mga gabing halos lamunin ako ng takot.Pagkatapos ng desisyong huwag siyang hanapin, sinimulan kong burahin ang lahat ng bakas ng dati kong buhay. Hindi literal na pagbura—kundi pagputol. Pinutol ko ang mga tanong, ang mga alaala, at ang mga “what if” na palihim na bumubulong tuwing tahimik ang gabi. Sa isip ko, ito ang tanging paraan para manatiling buo, para manatiling ligtas ang batang dinadala ko.Lumipat ako sa probinsya, sa isang bayan na minsan ko lang napuntahan noong bata pa ako. Tahimik ang lugar—may palayan sa magkabilang gilid ng kalsada, may ilog na mabagal ang agos, at may mga taong kilala ang isa’t isa sa pangalan. Dito, hindi ako tinatanong kung sino ako noon. Ang mahalaga lang, kung sino ako ngayon.Nag-renta ako ng maliit na bahay—isang kwarto, isang kusina, at isang banyo na kailangan pang tabingan ng kurtina dahil sira ang pinto. Simple. Pero sapat. Sa unang gabi ko roon, nakaupo ako sa sahig, yakap

Tahimik ang probinsya—isang katahimikang una’y nakapaninibago, pero kalaunan ay naging kanlungan ko.Sa unang gabi ko roon, halos hindi ako makatulog. Nakahiga ako sa makitid na kama ng inuupahan kong bahay, nakatitig sa kisame na may bitak-bitak na bakas ng panahon. Sa labas, naririnig ko ang huni ng mga kuliglig at ang marahang ihip ng hangin na dumadaan sa mga puno. Wala ang ingay ng busina, wala ang tunog ng mga nagmamadaling paa. Dito, parang mabagal ang takbo ng oras—at sa unang pagkakataon matapos ang mga nakaraang linggo, nakahinga ako nang bahagya.Pero kahit tahimik ang paligid, magulo pa rin ang isip ko.Paulit-ulit kong tinatanong ang sarili ko kung tama ba ang desisyong ginawa ko. Iniwan ko ang lahat—trabaho, eskwela, mga taong minsang naging parte ng buhay ko—para sa isang mundong hindi ko lubos na kilala. Pero sa tuwing mararamdaman ko ang bahagyang kirot sa tiyan ko, bumabalik ang dahilan kung bakit ako narito.Para sa anak ko.Kinabukasan, maaga akong nagising. Ang ar

Nagising ako na parang may mabigat na bato na nakapatong sa dibdib ko—isang bigat na hindi ko maipaliwanag, pero ramdam hanggang sa pinakaubod ng pagkatao ko. Sandaling hindi ako gumalaw. Nanatili akong nakahiga, nakapako ang mga mata sa kisame ng silid na hindi pamilyar pero masyado nang maraming alaala. Tahimik ang paligid. Masyadong tahimik para sa isang gabing dapat ay maingay sa alaala ko. Walang tunog ng sasakyan mula sa labas, walang halakhakan, walang kahit anong senyales na may nangyari rito kagabi. Pero alam kong hindi panaginip ang lahat. Dahan-dahan, parang pelikulang ayaw kong panoorin, unti-unting bumabalik ang mga eksena sa isip ko. Ang ilaw ng gala—matingkad, nakakahilo. Ang musika—mabigat sa tenga pero parang humihila sa katawan ko. Ang baso ng inumin na paulit-ulit na napupuno. Ang pakiramdam na parang lumulutang ako, na parang hindi ko hawak ang sarili kong katawan. At siya. Ang mga mata niya. Matalim pero pagod. Parang may dinadalang bigat na mas mabigat pa sa

Hindi ako agad nakatulog matapos ang gabing iyon. Kahit pagod ang katawan ko, kahit mabigat ang mga mata ko, may kung anong ayaw tumahimik sa loob ko—isang pakiramdam na parang may paparating, hindi malinaw, hindi rin biglaan, pero sapat para manatiling gising ang buong pagkatao ko. Nakahiga ako sa kama, nakatalikod sa bintana, pinakikinggan ang mahinang tunog ng hangin sa labas at ang paminsan-minsang tahol ng aso sa malayo. Sa pagitan ng mga tunog na iyon, naroon ang sarili kong paghinga—mabagal, maingat, parang takot na takot na masyadong malakas. Inilagay ko ang kamay ko sa tiyan ko, isang galaw na halos naging reflex na sa mga huling linggo. May munting galaw. Hindi malakas, hindi rin masigla—parang marahang paalala lang na naroon pa rin siya, na kahit gaano kabigat ang mga iniisip ko, hindi siya umaalis. “Konti na lang,” bulong ko ulit, mas mahina kaysa kanina. Hindi ko alam kung ilang beses ko na iyong nasabi nitong mga nakaraang araw. Konti na lang ang paghihintay. Kont