One Hot Night with the CEO

Nagising ako sa pakiramdam na parang may kulang na hangin sa silid, na para bang kahit bukas ang bintana ay hindi sapat ang hangin para mapuno ang dibdib ko, at ilang segundo akong nakahiga lang, nakatitig sa kisame, hinihintay na humupa ang bigat na iyon bago ako tuluyang bumangon.

Tahimik ang bahay, masyadong tahimik, at sa katahimikang iyon mas malinaw kong naririnig ang sarili kong mga iniisip ang mga tanong na pilit kong itinatago tuwing may ibang tao sa paligid, ang mga takot na hindi ko masabi kahit kanino. Dahan-dahan kong inilagay ang kamay ko sa tiyan ko, hinaplos ito nang marahan, at doon ko naramdaman ang munting galaw na parang paalala na kahit gaano kabigat ang lahat, may buhay na umaasa sa akin na manatiling matatag.

“Konti na lang,”

bulong ko, hindi ko alam kung para sa kanya o para sa sarili ko, dahil sa totoo lang, pakiramdam ko ako ang mas nangangailangan ng lakas sa sandaling iyon.

Mula noong araw na hinarap ko si Sebastian at inilatag ang mga kondisyon ko, nagbago ang takbo ng mga araw ko—hindi sa panlabas, kundi sa loob. Sa labas, pareho pa rin ang routine: trabaho, check-up, tahimik na gabi. Pero sa loob ko, may patuloy na pag-uusap na hindi natatapos, isang digmaan sa pagitan ng instinct kong protektahan ang anak ko sa pamamagitan ng distansya at ng tahimik na katotohanang hindi ko na kayang itanggi ang presensya ng ama niya sa buhay namin. Hindi mapilit si Sebastian, iyon ang isang bagay na hindi ko inaasahan. Hindi siya basta-basta sumusulpot. Hindi siya nagpapadala ng mga mensaheng may halong pangako o drama. Pero nandoon siya—palaging sapat ang lapit para maramdaman ko, at sapat ang layo para hindi ako masakal.

Minsan, nakikita ko ang kotse niya na nakaparada sa tapat ng maliit na tindahan sa kanto tuwing umaga, at alam kong nandoon lang siya, nagkakape, naghihintay, hindi ako hinihintay na tawagin siya, kundi hinahayaan lang ang mundo na umikot gaya ng dati. May mga araw na gusto ko siyang pasalamatan dahil doon. May mga araw namang gusto ko siyang tanungin kung hanggang kailan niya kayang manatili sa ganitong setup, dahil kahit ako, hindi ko alam kung hanggang kailan ko kakayanin ang ganitong katahimikan na puno ng tensyon.

Sa mga check-up ko sa health center, mas naging maingat na ang mga tanong. Mas madalas na sinusukat ang presyon ko, mas matagal na pinapakinggan ang tibok ng puso ng baby. Isang beses, napansin ni Midwife Lorna ang bahagyang panginginig ng kamay ko habang pinipirmahan ko ang logbook. “Okay ka lang ba?” tanong niya, hindi mapanghimasok, pero may lambing. Tumango ako agad, gaya ng palagi kong ginagawa, pero nang ilagay niya ang Doppler sa tiyan ko at narinig ang mabilis at matatag na tibok ng puso ng anak ko, bigla na lang pumatak ang luha ko, tahimik, walang hikbi, parang kusa na lang bumigay ang isang parte ng pagkatao ko na matagal ko nang pinipigil.

“Stress ka,” sabi niya, hindi bilang tanong kundi bilang obserbasyon. “Kailangan mong magpahinga, hija. Hindi lang para sa’yo.”

Tumango lang ako ulit, dahil paano ko ipapaliwanag na ang stress ko ay hindi galing sa pagod o hirap ng buhay, kundi sa isang desisyong alam kong tama pero masakit pa ring panindigan araw-araw—ang pagpili kung hanggang saan ko papayagan ang ama ng anak ko na pumasok sa mundong matagal kong binuo nang mag-isa.

Habang ako ay pilit na pinananatiling tahimik ang buhay namin, sa kabilang mundo, unti-unting nagsisimulang gumalaw ang mga bagay na hindi ko kontrolado. Isang umaga, pagdating ko sa flower shop, sinalubong ako ng bulungan ng dalawang customer na hindi ko naman kilala. Hindi ko agad narinig ang sinasabi nila, pero sapat na ang paraan ng pagtigil nila sa pag-uusap nang mapansin nila ako para maramdaman ko ang kakaibang bigat sa hangin. Nang mag-check ako ng phone ko sa likod ng counter, doon ko nakita ang notification—isang link na ipinadala ng hindi kilalang numero. Hindi ko sana bubuksan, pero may kung anong nagtulak sa akin, at sa isang pindot, bumungad sa akin ang isang artikulong walang pangalan pero malinaw ang pahiwatig: usap-usapan tungkol sa isang batang CEO na biglang nawala sa public eye sa loob ng ilang linggo, at ang bulung-bulungan na may personal siyang problemang pilit tinatago ng kumpanya.

Nanlamig ang mga daliri ko habang hawak ang phone. Hindi binanggit ang probinsya. Hindi binanggit ang akin. Pero alam kong ganito nagsisimula ang lahat—sa mga tanong, sa mga hinala, sa mga mata na naghahanap ng kuwento. Agad kong tinawagan si Sebastian, at sa unang ring pa lang ay sinagot na niya.

“Nakita mo na,” sabi niya, hindi bilang tanong.

“Oo,” sagot ko. “Sabi ko sa’yo, kapag nagsimula na ’to—”

“Ayusin ko,” mabilis niyang putol, pero hindi iyon ang tono ng isang CEO na nag-uutos, kundi ng isang lalaking sinusubukang pigilan ang isang apoy bago pa ito lumaki. “Hindi ko hahayaang umabot sa’yo.”

“Hindi iyon ang punto,” sabi ko, pinipigilan ang panginginig ng boses ko. “Ang punto, kahit ayusin mo, may presyo ’yan. At ayokong ang presyo ay ang katahimikan ng anak ko.”

Tahimik siya sa kabilang linya. “Alam ko,” sagot niya sa huli. “Kaya nga hindi ako lalapit kung hindi mo gusto.”

Iyon ang problema. Hindi na sapat ang ayaw o gusto. Dahil habang mas pinipili naming manahimik, mas nagiging malinaw na ang katahimikan ay pansamantala lamang.

Kinagabihan, bigla akong nakaramdam ng matinding hilo. Hindi ito katulad ng dati. Parang biglang umikot ang buong paligid, at kinailangan kong kumapit sa gilid ng mesa para hindi bumagsak. Pawis na pawis ako kahit malamig ang hangin, at may kung anong kaba na gumapang mula sa sikmura ko paakyat sa dibdib ko. Tinawagan ko si Sebastian kahit ayokong gawin iyon, at sa loob ng sampung minuto ay nasa bahay ko na siya, halatang nagmamadali, halatang takot.

“Hospital,” sabi niya agad nang makita niya ang itsura ko.

“Hindi pa,” sagot ko, kahit nanginginig ang tuhod ko. “Sandali lang.”

Pero hindi siya nakinig. Hindi siya nakipagtalo. Dahan-dahan niya lang akong inalalayan palabas, hawak ang siko ko na parang anumang oras ay mababasag ako. Sa biyahe papunta sa health center, hindi siya nagsalita, pero ramdam ko ang higpit ng hawak niya sa manibela, ang tensyon sa bawat paghinga niya, at sa sandaling iyon, doon ko naintindihan kung gaano kalalim ang takot na pinipigilan niya—takot na hindi para sa sarili niya, kundi para sa amin.

Matapos ang ilang oras ng pagsusuri, sinabi ng nurse na mataas lang ang stress level ko at kailangan ko ng pahinga. Walang komplikasyon, pero malinaw ang babala. Nang makauwi kami, tahimik lang kaming dalawa. Pagkapasok ko sa bahay, naupo ako sa kama, pagod na pagod, at bago ko pa mapigilan ang sarili ko, bigla na lang akong nagsalita.

“Hindi ko alam kung tama ang ginagawa ko,” sabi ko, nakatitig sa sahig. “Hindi ko alam kung mas pinapahamak ko ba siya sa pagprotekta ko, o sa pagpayag kong manatili ka.”

Hindi agad siya sumagot. Umupo siya sa tapat ko, hindi masyadong malapit, hindi masyadong malayo. “Hindi ko rin alam,” sagot niya nang tapat. “Pero ang alam ko, hindi na kita kayang talikuran ulit.”

Sa katahimikan ng gabing iyon, walang yakap, walang pangako, walang solusyon. Tanging dalawang taong parehong pagod na sa pagtakas, parehong takot sa hinaharap, at parehong may hawak na responsibilidad na mas mabigat kaysa sa anumang desisyong nagawa nila noon. At habang nakahiga ako nang gabing iyon, nakatingin sa kisame, naramdaman ko ang marahang galaw ng anak ko, at sa unang pagkakataon, hindi ko iyon tinuring na paalala ng takot, kundi ng katotohanang hindi na kami maaaring bumalik sa dati—dahil ang buhay na ito, ang kwentong ito, ay patuloy nang umaandar, at anuman ang mangyari, kailangan na naming harapin ang susunod na kabanata nang hindi na tumatakbo.