All Chapters of เกมรักจับอาจารย์: Chapter 1 - Chapter 5

“ทำได้ตามใจนึก? ชื่อเกมตรงตัวชะมัด”นาฬิกานับถอยหลังอีกไม่กี่นาทีคลาสก็จะเริ่ม ผมจดจ่ออยู่กับเกมปริศนาลึกลับที่โผล่เข้ามาในเครื่องอย่างไร้ที่มา ความนึกสนุกเริ่มเข้าครอบงำเมื่อผมลองอัปโหลดรูปของอาจารย์เหลียงลงไปในตัวละครจำลองรายละเอียดของมันยอดเยี่ยมจนน่าขนลุก ร่างจำลองบนหน้าจอสมบูรณ์แบบจนไร้ที่ติ แม้แต่ริ้วรอยจาง ๆ บนผิวหรือความเนียนละเอียดของเนื้อสัมผัสก็ยังปรากฏให้เห็นได้อย่างชัดเจนราวกับมีชีวิต หากเกิดขึ้นในโลกความจริงได้ก็คงจะดีร่างจำลองในหน้าจอเป็นโมเดล 3D เปลือยเปล่าที่ยั่วยวนล่อตาล่อใจ ทว่าระบบกลับขึ้นข้อความแจ้งเตือนให้เติมเงินถึงจะสามารถเข้าถึงได้ ในฐานะสายฟรีผู้แน่วแน่ ผมทำเพียงเหยียดหยิ้มหยันให้กับข้อเสนอหน้าเลือดนั่นจังหวะนั้นเอง อาจารย์เหลียงก้าวเดินเข้ามาในห้องเรียน สายตาของผมเคลื่อนไหวไปตามจังหวะการเยื้องกรายของเขาอย่างไม่อาจละเว้น ตั้งแต่ช่วงสะโพกสอบที่งอนโค้งได้รูปรับกับเอวคอดเพรียว ไล่เรื่อยไปจนถึงใบหน้าเรียวยาวสะอาดสะอ้าน ทุกอย่างช่างน่าลุ่มหลงจนแทบหยุดหายใจในโลกแห่งความจริง เขาแต่งกายด้วยชุดสูทเนี้ยบกริบทุกระเบียบนิ้ว ท่าทางที่แสดงออกนั้นทั้งเย็นชาและสูงส

ผมโน้มตัวลงไปกระซิบชิดใบหูเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดผิวพรรณที่ขึ้นสีชมพูระเรื่อ ริมฝีปากของผมคลอเคลียอยู่ไม่ห่างแทบจะอดใจไม่ไหวอยากจะขบเม้มมันเสียให้ได้ใบหูที่ดูบอบบางรับกับกรามคมชัดนั้น ช่างดูละเอียดอ่อนและงดงามราวกับวงพระจันทร์เสี้ยว“ยังเจ็บอยู่ไหมครับ?”อาจารย์เหลียงพ่ายแพ้และทิ้งตัวซบลงกับแผงอกของผมอย่างหมดท่า ริมฝีปากของเขาที่เคยปิดสนิทสั่นระริก เมื่อใบหน้าที่คมคายบัดนี้ปราศจากแว่นสายตาที่เคยใช้เป็นเกราะป้องกัน แววตาที่เจือไปด้วยความเปราะบางจึงปรากฏชัดมันเป็นภาพที่ช่างยั่วยวน ปลุกสัญชาตญาณดิบ จนผมแทบอยากจะฉุดกระชากคนตรงหน้าลงมาจากสวรรค์ชั้นฟ้าอันสูงส่งให้แปดเปื้อนด้วยน้ำมือของผมเหลือเกินอาจารย์ผู้เยือกเย็นในยามปกติ บัดนี้กลับนอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของผมราวกับเด็กน้อยผู้เปราะบาง ฝันที่ผมเคยเฝ้าละเมอซ้ำแล้วซ้ำเล่ากลับกลายเป็นความจริงที่สัมผัสได้เสียที“ดีขึ้นแล้ว” “ค่อยยังชั่วครับ” ผมแสร้งลอบถอนหายใจเฮือกหนึ่งให้ตายเถอะ ใครจะรู้บ้างว่าผมปรารถนาจะจูบซับรอยแดงที่หางตาคู่เย้ายวนนั่นใจจะขาด รอยระเรื่อที่เกิดจากการถูกผมรังแกผ่านเกมปริศนาที่เขาไม่เคยรู้ น้ำเส

คำถามของเขาช่างหนักอึ้งเกินกว่าที่ผมจะเค้นถ้อยคำใดมาหาคำตอบได้ร่างกายของอาจารย์ในยามนี้ร้อนผ่าวราวกับสุมด้วยเปลวเพลิง ทว่าเขากลับไม่ได้ผลักไสสัมผัสของผมเหมือนทุกครั้ง มีเพียงลมหายใจหอบถี่ที่คละคลุ้งด้วยกลิ่นสุราเข้มข้นที่พรั่งพรูรดรินอยู่ชิดใกล้ ยิ่งใกล้มากเท่าไหร่ กลิ่นอายของเขาก็ยิ่งมอมเมาผมให้จมดิ่งลงไปมากกว่าเดิม“โดนยาอะไร...”เขายกมือขึ้นประคองศีรษะของตนเองที่หนักอึ้ง สีหน้าฉายแววทุกข์ทรมานจนผมไม่อาจทนนิ่งเฉยอยู่ได้ ผมจึงตัดสินใจรีบเรียกแท็กซี่เพื่อพาเขากลับสู่ที่พักโดยเร็วที่สุดตลอดทางภายในรถแท็กซี่ที่เงียบสงัด อาจารย์เหลียงกลับสงบเสงี่ยมผิดคาด ร่างกายที่ร้อนผ่าวราวกับเปลวเพลิงแผดเผารุ่มอยู่ภายในซุกตัวอยู่ภายใต้อ้อมกอดของผมอย่างโหยหา บางคราเขาก็พึมพำถ้อยคำแผ่วเบาที่ไม่เป็นคำศัพท์ ราวกับกำลังต่อสู้กับความรู้สึกบางอย่างที่กำลังถาโถมเข้าใส่ตัวเขาไม่หยุดหย่อน“เซียวรุ่ย...”ยามที่เขาว่าง่ายเช่นนี้ กลับดูเปราะบางจนน่ารังแกให้แหลกคามือผมทำได้เพียงป้อนน้ำเย็นให้เขาด้วยความกระวนกระวายใจทันทีที่ถึงจุดหมายและควานหากุญแจมาเปิดประตูได้สำเร็จ เพียงก้าวแรกที่เท้าพ้นขอบประตูห้องเข้