เกมรักจับอาจารย์

“ทำได้ตามใจนึก? ชื่อเกมตรงตัวชะมัด”

นาฬิกานับถอยหลังอีกไม่กี่นาทีคลาสก็จะเริ่ม ผมจดจ่ออยู่กับเกมปริศนาลึกลับที่โผล่เข้ามาในเครื่องอย่างไร้ที่มา ความนึกสนุกเริ่มเข้าครอบงำเมื่อผมลองอัปโหลดรูปของอาจารย์เหลียงลงไปในตัวละครจำลอง

รายละเอียดของมันยอดเยี่ยมจนน่าขนลุก ร่างจำลองบนหน้าจอสมบูรณ์แบบจนไร้ที่ติ แม้แต่ริ้วรอยจาง ๆ บนผิวหรือความเนียนละเอียดของเนื้อสัมผัสก็ยังปรากฏให้เห็นได้อย่างชัดเจนราวกับมีชีวิต

หากเกิดขึ้นในโลกความจริงได้ก็คงจะดี

ร่างจำลองในหน้าจอเป็นโมเดล 3D เปลือยเปล่าที่ยั่วยวนล่อตาล่อใจ ทว่าระบบกลับขึ้นข้อความแจ้งเตือนให้เติมเงินถึงจะสามารถเข้าถึงได้ ในฐานะสายฟรีผู้แน่วแน่ ผมทำเพียงเหยียดหยิ้มหยันให้กับข้อเสนอหน้าเลือดนั่น

จังหวะนั้นเอง อาจารย์เหลียงก้าวเดินเข้ามาในห้องเรียน สายตาของผมเคลื่อนไหวไปตามจังหวะการเยื้องกรายของเขาอย่างไม่อาจละเว้น ตั้งแต่ช่วงสะโพกสอบที่งอนโค้งได้รูปรับกับเอวคอดเพรียว ไล่เรื่อยไปจนถึงใบหน้าเรียวยาวสะอาดสะอ้าน ทุกอย่างช่างน่าลุ่มหลงจนแทบหยุดหายใจ

ในโลกแห่งความจริง เขาแต่งกายด้วยชุดสูทเนี้ยบกริบทุกระเบียบนิ้ว ท่าทางที่แสดงออกนั้นทั้งเย็นชาและสูงส่ง ราวกับดอกฟ้าบนสรวงสวรรค์ที่ไม่อาจเอื้อมถึง ทว่าเขาคนนั้นในกำมือผมตอนนี้ กลับเปลือยเปล่าล่อนจ้อน และไร้ซึ่งทางต่อกรใด ๆ

ความย้อนแย้งตรงหน้าปลุกเร้าความตื่นเต้นจนเลือดในกายฉีดพล่าน ความรู้สึกคันไม้คันมือหลั่งไหลออกมาไม่รู้จบ จนสัญชาตญาณดิบเริ่มเข้าครอบงำ ปลายนิ้วที่สั่นพร่าของผมเสียการควบคุมพลั้งกดเลือกคำสั่งหนึ่งลงไปบนหน้าจออย่างไม่อาจยับยั้ง

แน่นอนว่ามันเป็นเพียงการสนองความกระหายในจินตนาการของผมเท่านั้น ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นมองไปยังเบื้องหน้า ผมกลับพบว่า จู่ ๆ อาจารย์เหลียงก็ยกมือเรียวยาวขึ้นมากอบกุมหน้าอกซ้ายตนเองไว้แน่นราวกับกำลังถูกจู่โจม

หรือว่า เขารู้สึกได้ผ่านทางหน้าจอนั่นจริง ๆ ?!

สมองยังไม่ทันได้ประมวลผล ร่างกายก็ขยับไปตามสัญชาตญาณดิบที่พลุ่งพล่าน ผมรีบหอบเอาความตื่นเต้นที่ล้นปรี่ ย้ายจากที่นั่งหลังห้องมาปักหลักนั่งแหมะอยู่ที่แถวหน้าสุด

อาจารย์เหลียงหยุดยืนนิ่งอยู่บนโพเดียมด้วยความรู้สึกงุนงงเพียงชั่วครู่ ก่อนจะดึงสติกลับมาเตรียมตัวสำหรับการบรรยายต่อ แววตาที่อยู่ภายใต้กรอบแว่นสีทองคู่นั่นยังคงฉายแววเย็นชาดุจน้ำแข็งอย่างที่เคยเป็นเสมอมา

โดยปกติแล้ว ห้องเรียนขนาดใหญ่ในมหาวิทยาลัยแทบไม่เคยมีวันที่นักศึกษาจะนั่งจนเต็มพื้นที่ ต่อให้อาจารย์เหลียงจะมีรูปลักษณ์ที่น่าดึงดูดเพียงใด แต่ธรรมชาติของเหล่านักศึกษาที่เน้นมานั่งเช็กชื่อและหลบมุมไปวัน ๆ ก็มักจะเลือกกระจุกตัวอยู่ที่แถวหลังสุด เพื่อรักษาระยะห่างจากรัศมีอันกดดันและเย็นชาของเขา

พื้นที่โซนหน้าจึงมักจะว่างเปล่าจนดูอ้างว้างอยู่เป็นนิจ การที่ผมตัดสินใจขยับมานั่งแถวหน้าเพียงลำพังเช่นนี้ มันจึงดูเป็นการกระทำที่อุกอาจและโดดเด่นอย่างมาก แต่นั่นก็หมายความว่า...

ผมสามารถมองเขาได้อย่างชัดเจน ในขณะที่ผมจะทำอะไรกับเขาก็ได้ตามใจนึก

ในเกมปริศนานั้นมีตัวเลือกทั้ง โหมดอัตโนมัติ และ โหมดบังคับมือ ซึ่งแน่นอนว่าในฐานะลูกศิษย์ที่ดีของอาจารย์เหลียง ผมย่อมไม่ลังเลที่จะทุ่มเงินก้อนโต เพื่อปลดล็อกโหมดหลังทันที

ขอเริ่มจากของขวัญทักทายเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนแล้วกันนะครับอาจารย์

เสียงบรรยายที่เคยราบเรียบของอาจารย์เหลียงขาดช่วงลงอย่างกะทันหัน เขาพยายามข่มลมหายใจและใช้มือกุมหน้าอกไว้อีกครั้ง ทว่าเมื่อเขาสบเข้ากับสายตาที่แสร้งปั้นแต่งให้ดูเป็นห่วงเป็นใยของผมจากด้านล่างโพเดียม เขากลับทำเพียงส่ายหน้าเบา ๆ เป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร

ผมลอบยิ้มละไม

ปลายนิ้วเริ่มกรีดกรายลงบนหน้าจออย่างแผ่วเบาทว่าแฝงไปด้วยความจงใจในทุกจังหวะ จนหัวคิ้วของอาจารย์เริ่มขมวดมุ่นเข้าหากันลึกขึ้นทุกที

เขาขบเม้มริมฝีปากแน่นอย่างกระวนกระวาย พยายามกวาดมองรอบตัว ราวกับกำลังระแวดระวังภัยอันตรายที่มองไม่เห็นซึ่งแฝงตัวอยู่ในอากาศ

เมื่อเห็นปฏิกิริยาดังนั้น ยิ่งทำให้หัวใจผมเต้นรัวหนักกว่าเดิม

ทันใดนั้น ระบบพลันแจ้งเตือนฟังก์ชันใหม่ ข้อเสนอระบุว่า หากยอมจ่ายเงินจะสามารถปลดล็อกการเข้าถึงความรู้สึกนึกคิดในใจของอีกฝ่ายได้ ซึ่งแน่นอนว่าผมกดเติมเงินก้อนใหญ่ลงไปอีกครั้งโดยไม่คิดแม้แต่วินาทีเดียว

หน้าต่างสถานะอารมณ์แสดงผลว่า เฝ้าระวัง พร้อมกับแถบข้อความแสดงผลความคิดที่เด้งขึ้นมากลางหน้าจอว่า

“มีใครแอบแกล้งเราหรือเปล่านะ?”

แน่นอนว่าไม่ใช่การแกล้งสักหน่อยครับอาจารย์

คำว่า เล่นสนุก กับ แกล้งเล่น มันเหมือนกันตรงไหน?

เป็นถึงครูบาอาจารย์แท้ ๆ แต่กลับเลือกใช้คำผิดแบบนี้ เห็นทีลูกศิษย์คนนี้คงต้องหาบทลงโทษหนัก ๆ มาสั่งสอนกันเสียหน่อยแล้ว

อาจารย์เหลียงยังคงกุมหน้าอกไว้แน่น ปลายหางตาของเขาเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ เป็นปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกายที่ไม่อาจซ่อนเร้น ดวงตาสีเทาอ่อนคู่นั่นทอดมองไปรอบห้องอย่างเหม่อลอยและสับสน เขาพยายามหาตัวการของภัยเงียบที่กำลังจู่โจมร่างกายเขา ทว่าสายตานั้นกลับว่างเปล่า

ทำยังไงได้ล่ะทีนี้?

ในเมื่อหาตัวการความเสียวซ่านนี้ไม่ได้ ทางเดียวที่เหลืออยู่ ก็มีแต่ต้องทนเอาไว้จนจบคลาส

ผมยอมรามือผ่อนปรนให้อีกฝ่ายชั่วคราว

เพราะผมเริ่มสังเกตเห็นสายตาจากพวกแถวหลังที่มองมาด้วยความเคลือบแคลง พวกมันพยายามจับผิดความผิดปกติของอาจารย์เหลียงอย่างสงสัย อาจารย์เป็นของผมคนเดียว และผมจะไม่มีวันยอมให้ใครหน้าไหนมาจับจ้องคิดจะงาบเขาไปเด็ดขาด

อีกอย่าง ผมควรให้เวลาเขาได้ปรับลมหายใจบ้าง

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเกมของวันนี้จะจบลงเพียงเท่านี้

อาจารย์เหลียงที่ยืนอยู่บนโพเดียมไม่มีทางรู้เลยว่าผมกำลังวางแผนร้ายอะไรอยู่ ทันทีที่ความทรมานอันแสนหงุดหงิดเมื่อครู่สิ้นสุดลง สีหน้าที่เคยกระวนกระวายของเขาก็ผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด

มือเรียวที่เคยค้ำยันโต๊ะไว้จนเส้นเลือดปูดเริ่มคลายออก

รอยแดงซ่านที่เคยแต่งแต้มตรงติ่งหูและหางตาค่อย ๆ จางหายไป ในขณะที่เขากำลังจัดระเบียบเสื้อผ้า สถานะอารมณ์ในเกมก็กลับคืนสู่ความสงบนิ่ง พร้อมแถบข้อความแสดงผลความคิดใหม่ที่เด้งขึ้นมาสะดุดตา

“ตกลงเป็นฝีมือของใครกันแน่?”

เขาคงไม่มีวันเดาถูกแน่ ๆ ว่า ตัวการที่เขากำลังพยายามตามหาอยู่นั้น นั่งอยู่ใกล้เขาเพียงแค่เอื้อมมือ

ตลอดเวลาที่เหลือในคลาส ผมทำเพียงแค่เฝ้ามองเขาจากมุมที่ใกล้ที่สุด ทว่ายิ่งจ้องมอง แผ่นหลังที่ตั้งตรงอย่างทรนงกับท่วงท่าอันแสนสุขุมนั่น กลับยิ่งกระตุ้นจินตนาการจนกลายเป็นว่าผมกำลังทรมานตัวเองไปเสียอย่างนั้น

ไม่ได้การแล้ว ลำพังแค่การสัมผัสผ่านทางหน้าจอมันจะไปสนุกอะไรกัน วันนี้ผมต้องได้สัมผัสของจริงให้ได้

ทันทีที่สิ้นสุดการบรรยาย ผมไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอย รีบเสนอตัวเข้าไปประคองเขาด้วยท่าทีนอบน้อมและสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้

“อาจารย์ครับ เมื่อกี้ผมเห็นอาจารย์ดูไม่ค่อยสบาย เจ็บหน้าอกเหรอครับ?”

เมื่อสบเข้ากับสายตาที่ถูกฉาบไว้ด้วยความห่วงใยของผม เขาทำเพียงพยักหน้าตอบรับเบา ๆ ด้วยท่าทีเย็นชาตามนิสัย

ในจังหวะนั้นเอง ผมแสร้งทำเป็นไม่ตั้งใจ ค่อย ๆ ลากฝ่ามือผ่านช่วงสะโพกสอบอย่างเชื่องช้า ก่อนจะถือวิสาสะโอบกระชับเข้าที่เอวบางอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวผมช่วยประคองไปส่งที่ห้องพักอาจารย์นะครับ”

เขาขยับตัวหนีผมอย่างเกรงใจ “ไม่ต้องลำบากหรอก”

ความเย็นชาดุจน้ำแข็งของเขามันช่างหลอมละลายยากเย็นเหลือเกิน

ทว่ามีหรือที่คนอย่างผมจะยอมวางมือง่าย ๆ ผมดื้อดึงที่จะเดินไปส่งเขาจนถึงห้องพักอาจารย์ให้ได้

ดูเหมือนโชคจะเข้าข้าง เมื่อภายในห้องเวลานี้ไร้ซึ่งผู้คน แถมระหว่างโต๊ะทำงานแต่ละตัวยังมีฉากกั้นมิดชิดจนลับสายตา

ช่างเป็นสถานที่ที่เหมาะแก่การทำกิจกรรมกระชับมิตรเสียจริง

ผมแสร้งจ้องมองหน้าอกของอีกฝ่ายด้วยแววตาที่ปั้นแต่งให้ดูซื่อตรง และเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “อาจารย์เหลียงครับ ไม่ทราบว่าเจ็บกล้ามเนื้อหรือหัวใจครับ? พอดีผมพอมีความรู้เรื่องนวดอยู่บ้าง ให้ผมช่วยนะครับ”

“เจ็บที่กล้ามเนื้อ...” เขาพยายามกล่าวตัดบท “แต่ตอนนี้เริ่มดีขึ้...”

“อ๊ะ!”

ผมแอบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตนเอง และกะจังหวะนวดคลึงไปที่หน้าอกของตัวละครในเกมเน้นย้ำและหนักหน่วง!

“อาจารย์เหลียง!”

ผมแสร้งอุทานเสียงหลงด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะรีบโผเข้าคว้ากอดร่างบางของคนตรงหน้าเอาไว้แน่น ราวกับเป็นหลักยึดเหนี่ยวเพื่อช่วยพยุงไม่ให้เขาล้มลง สัมผัสจากร่างกายของเขามันช่างนุ่มนวลเหลือเกิน กลิ่นกายเฉพาะตัวที่อบอวลชวนหลงใหลยิ่งทำให้ผมแทบคลั่ง “อาการกำเริบเหรอครับ? ให้ผมช่วยนะครับ?”

ครั้งนี้เขาไม่อาจปฏิเสธได้อีกต่อไป

ในที่สุดก้อนน้ำแข็งที่เคยเยือกเย็นและสูงส่งก็ยอมหลอมละลายอย่างจำนนในอ้อมกอดของผม ผมอุตส่าห์ยอมสละเวลามาช่วยรักษาอาจารย์ถึงขนาดนี้ อาจารย์เองก็ควรจะช่วยเยียวยาความต้องการของผมคืนเป็นการตอบแทนบ้าง มันก็น่าจะแฟร์ดีใช่ไหมครับ

อาจารย์เหลียงเป็นคนสอนเองแท้ ๆ ว่า แม้บุญคุณเล็กน้อยดั่งหยดน้ำ ก็พึงตอบแทนคืนเป็นเท่าทวีดุจสายธารที่ยิ่งใหญ่

ในตอนที่เขานอนพิงอยู่ในอ้อมกอดของผม แว่นกรอบสีทองนั้นเบี้ยวไปข้างหนึ่ง ดวงตาที่มักจะฉายแววห่างเหินและหยิ่งยะโส บัดนี้ กลับเจือไปด้วยแรงอารมณ์บางอย่างที่พร่าเลือน

ความปรารถนาในใจของผมยิ่งพุ่งพล่านหนักกว่าเดิม

แต่สีหน้ายังคงแสดงออกอย่างห่วงใยสุดขีด “อาจารย์รู้สึกดีขึ้นบ้างไหมครับ?”

เขาฝืนพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง หลบสายตาไปทางอื่นอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

“...ดีขึ้นแล้ว”

ผมจำต้องฝืนใจรีบเอ่ยขอตัวลากลับทันที เพราะหากขืนยังรั้งอยู่ต่อนานกว่านี้ ผมคงไม่อาจเก็บซ่อนความลับที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าเอาไว้ได้แน่

ทันทีที่ก้าวพ้นประตูห้องออกมา ผมรีบล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูหน้าจอในทันที สถานะอารมณ์ของตัวละครในเกมแสดงผลขึ้นมาว่า สับสน พร้อมกับแถบข้อความที่ทำให้ผมต้องหยุดหายใจไปชั่วขณะ

“สัมผัสจากมือของเด็กนั่น ทำไมมันถึงร้อนแรงจนแทบมอดไหม้ขนาดนี้”

ผมยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ