All Chapters of หมอสิงห์คลั่งรัก: Chapter 21 - Chapter 30

นรสิงห์ยิ้มกว้างเมื่อได้ฟังคำตอบของพีรญา เขาค่อย ๆ ประคองใบหน้าของพีรญาขึ้นมา ดวงตาของเขาสะท้อนแสงจันทร์ที่อยู่เบื้องหลัง เขาดึงหญิงสาวเข้ามาจูบท่ามกลางบ่อออนเซ็น จูบนี้ร้อนแรงกว่าน้ำในออนเซ็นที่โอบล้อมกายพวกเขาอยู่ แรงปรารถนาปะทุเดือนในค่ำคืนที่แสนโรแมนติก“ฉันดีใจที่เธอพูดแบบนี้นะ เด็กดีของฉัน”เขาก้มลงจูบเธออย่างร้อนแรงลึกซึ้ง ปลายลิ้นกวาดหาความหวานภายในปากเธออย่างหลงใหล พีรญาตอบรับจูบของเขาอย่างเต็มใจสองแขนโอบรอบคอชายหนุ่มไว้แน่นความรู้สึกล่องลอยไปกับอารมณ์ที่เขาพาไปชายหนุ่มถอนจูบออกช้า ๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยไฟปรารถนาที่ไม่อาจควบคุมได้ ร่างกายร้อนราวกับเปลวไฟไม่ใช่เพราะอุณหภูมิน้ำแต่เพราะแรงปรารถนาที่ไม่มีวันจบสิ้น“ให้ฉันตรงนี้ได้ไหมพรีม” เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ“พรีม....” พีรญาหน้าแดงก่ำ เธอรับรู้ถึงความตื่นตัวของเขาที่เบียดอยู่ใต้ผิวน้ำและรู้ว่าเขาต้องการมากกว่าแค่การหยอกล้อ“นะเด็กดี เธอบอกเองว่าจะให้ฉันได้ทุก” เขาทวงคำสัญญาที่หญิงสาวให้เมื่อครู่พีรญาไม่อาจปฏิเสธได้เพราะคำสัญญานั่นเธอเพิ่งจะพูดออกไปไม่กี่นาทีก่อนหน้า หญิงสาวพยักหน้าอย่างยอมจำนนทันทีท

แล้ววันสุดท้ายของการอยู่ที่ญี่ปุ่นก็มาถึงอย่างรวดเร็ว วันนี้พีรญาตื่นขึ้นมาในช่วงสาย เธอมองไปรอบ ๆ ห้องเห็นกระเป๋าเดินทางสองใบวางอยู่ส่วนคนที่เธอนอนกอดอยู่ตลอดทั้งคืนนั้นไม่อยู่ตรงนี้แล้วหญิงสาวรีบลุกขึ้นดูนาฬิกาและเห็นว่ายังเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงก็คิดว่าตอนนี้นรสิงห์น่าจะอยู่ในห้องน้ำ แต่พอเดินเข้าไปดูห้องน้ำก็ว่างเปล่าพีรญาไม่รู้ว่าเขาไปไหนแต่เช้า เธอรีบอาบน้ำแต่งตัวจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับสายเธอใจคอไม่ดีไม่รู้ว่านรสิงห์ไปไหนหรือเขาอาจจะทิ้งเธอไว้ที่นี่หรือบางทีเขาอาจจะเกิดอุบัติเหตุอะไรก็ได้ หญิงสาวรีบสวมรองเท้าแล้วเปิดประตูห้องออกเพื่อจะไปตามหา แต่แล้วก็ยิ้มด้วยความดีใจเมื่อเห็นนรสิงห์เดินมาพอดี“หมอสิงห์ไปไหนมาคะ” หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้แล้วคล้องแขนพาเดินเข้ามานั่งที่โซฟา“ฉันออกไปเดินเล่นมาน่ะ” เขายิ้มอ่อนโยนก่อนจะนั่งลงแล้วอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตัก“พรีมตื่นมาไม่เจอ....พรีมนึกว่าหมอจะหนีกลับ แต่พอเห็นพาสปอร์ตก็เลยโล่งใจค่ะ”“ใครจะทำอย่างนั้นล่ะ คิดถึงฉันไหม”“คิดถึงสิคะ”“เมื่อกี้กำลังจะออกไปไหนเหรอ”“ก็จะไปตามหาหมอสิงห์สิคะ พรีมไม่รู้ว่าหมอเป็นอะไรห

“หมอสิงห์มาได้ยังไงคะ” พีรญาทั้งตกใจและดีใจเมื่อเปิดประตูห้องออกมาแล้วเห็นว่านรสิงห์นั่งอยู่บนโซฟา“คิดถึง” เขาตอบสั้น ๆ ก่อนจะผายมือออกพีรญารีบเอาของวางบนโต๊ะแล้วเดินเข้ามากอดด้วยความคิดถึงไม่ต่างกัน“พรีมก็คิดถึงหมอค่ะ หมอเป็นยังไงบ้างท่าทางเหนื่อยมาก ๆ เลยกินอะไรมาหรือยังแล้วรอพรีมนานไหม”“ให้ฉันตอบคำถามไหนก่อนดีล่ะ”“คำถามสุดท้ายก่อนก็ได้ค่ะ”“ฉันมาถึงได้สักพักแล้วคิดว่าจะมาเซอร์ไพรส์เธอแต่โดนเธอเซอร์ไพรส์กลับ แล้วเธอไปไหนมาเหรอพรีมถึงได้กลับมาช้าแบบนี้ หรือว่าวันนี้มีเรียนถึงค่ำ” น้ำเสียงของเขาไม่ได้ตำหนิหรือต่อว่าแต่มันเป็นน้ำเสียงของความห่วงใย“พรีมไปซื้อของกับเพื่อนค่ะ พรีมพี่ไม่รู้ว่าหมอสิงห์จะมาหา รู้ก็คงจะรีบกลับ ขอโทษนะคะที่ให้หมอต้องรอ”“ไม่เป็นไรหรอกฉันผิดเองที่ไม่ได้โทรบอกเธอก่อน”“แล้วหมอกินอะไรมาหรือยังคะหิวหรือเปล่า”“หิวสิ มีอะไรให้ฉันกินบ้าง”“ถ้าจะกินข้าวคงต้องรอนานหน่อย แต่ถ้าจะกินด่วน ๆ เอาเป็นต้มมาม่าได้ไหม หมอสิงห์กินมาม่าได้หรือเปล่า”“ได้สิ ตอนนี้อะไรฉันก็กินได้ทั้งนั้นแหละ”“ถ้างั้นรอไม่เกิน 10 นาทีนะคะเดี๋ยวพรีมจัดการให้ หมอจะอาบน้ำก่อนไหมคืนนี้จะค้างกับพร

การฝึกงานวันแรกของพีรญาไม่ได้เป็นไปอย่างที่เธอคิดเลยเพราะหลังจากแนะนำตัวกับรุ่นพี่ในแผนกบัญชีและเริ่มต้นเรียนรู้งานได้เพียงครึ่งวัน พอถึงช่วงบ่ายหญิงสาวก็ถูกฝ่ายบุคคลเรียกไปเรียกขึ้นไปพบ“สวัสดีค่ะ” พีรญายกมือไหวคุณวาสนาหัวหน้าแผนกบุคคลที่เธอเจอเมื่อเช้าอีกครั้ง“สวัสดีจ้ะชื่ออะไรนะ บอกอีกทีซิ”“หนูชื่อพีรญาค่ะ ชื่อเล่นชื่อพรีมค่ะ”“หนูมาฝึกงานฝ่ายบัญชีใช่”“ใช่ค่ะ”“คืออย่างนี้นะที่พี่เรียกหนูขึ้นมาพี่มีเรื่องให้หนูช่วยน่ะ” วาสนามองนักศึกษาฝึกงานแล้วมีสีหน้าหนักใจ“ช่วยอะไรคะ”“คือนักศึกษาฝึกงานที่จะมาฝึกกับเลขาของท่านประธานเกิดอุบัติเหตุกะทันหันทำให้มาฝึกงานไม่ได้ พี่เลยอยากขอให้หนูช่วยไปทำหน้าที่แทนเธอก่อนได้ไหม”“แต่หนูเรียนบัญชีนะคะ รู้จะช่วยงานได้หรือเปล่า”“พี่รู้ พี่ก็เลยเรียกหนูมาถามความสมัครใจก่อน ถ้าหนูตกลงพี่ก็จะให้หนูไปฝึกกับเลขาก่อนแล้วพอนักศึกษาคนนั้นออกจากโรงพยาบาลหนูก็กลับไปฝึกที่แผนกบัญชี” คุณวาสนาอธิบายให้หญิงสาวเข้าใจเพราะตอนนี้งานเลขาค่อนข้างยุ่ง คนที่เป็นผู้ช่วยก็เพิ่งลาออกนักศึกษาฝึกงานก็ยังมาเกิดอุบัติเหตุอีกพีรญาอยากปฏิเสธเพราะเธอไม่ได้เพราะเธอไม่ได้ตั้งใจมาฝ

นรสิงห์กำลังเดินเข้าห้องน้ำไปได้สักก็เดินกลับออกมาโดยมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันไว้อย่างหลวมๆ“พรีม ง่วงไหม”“เท่าไหร่ค่ะ เมื่อกี้พรีมได้นอนไปแล้ว หมอสิงห์มีอะไรหรือเปล่าทำไมยังไปอาบน้ำอีกคะ”“ผมเหนื่อย อยากให้พรีมช่วยอาบน้ำหน่อยได้ไหม นะครับเด็กดีของผม” นรสิงห์เดินเข้ามากอดพร้อมกับทำเสียงอ้อนแม้ว่าตนเองจะอาบน้ำมาแล้วแต่เมื่อเขาขอมาแบบนี้หญิงสาวก็ไม่อาจปฏิเสธได้“นำไปสิคะ”“แฟนผมน่ารักจัง”นรสิงห์เดินนำไปในห้องน้ำด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข“ถอดชุดนอนออกก่อนนะเดี๋ยวมันจะเปียก”พูดจบเขาก็รีบถอดชุดนอนของหญิงสาวออก ส่วนอีกมือก็กระตุกปมผ้าเช็ดตัวของตัวเองจนมันไปกองอยู่ที่พื้น เผยให้เห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม หน้าท้องเป็นลอนสวย พีรญาอายจนหน้าแดงที่เห็นทุกสัดส่วนของเขาอย่างเต็มตาท่ามกลางแสงไฟสว่างจ้า“อยากให้พรีมช่วยอาบก็อย่ายืนขวางพรีมไว้แบบนี้สิคะ”“นั่นสินะ ลืมไปเลยว่าเข้ามาอาบน้ำ” เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะเดินไปเปิดฝักบัวแล้วราดน้ำลงบนตัวจนเปียกชุ่มพีรญาเดินตามเขาเข้ามาแล้วกดครีมอาบน้ำใส่มือ จากนั้นก็ลากมือไปตามกล้ามเนื้ออย่างแผ่วเบา หญิงสาวถูครีมอาบน้ำไปยังช่วงบนของลำตัว ต่ำลงมายังหน้าท