All Chapters of หมอสิงห์คลั่งรัก: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงเพลงในผับยังคงดังเป็นจังหวะสนุกสนานหัวใจของพีรญาเต้นแรงไม่ต่างจากจังหวะเบสที่ออกมาจากเครื่องเสียงราคาแพง คืนนี้เป็นคืนแรกที่หญิงสาวมาทำงานในที่ผับหรูใจกลางกรุงที่คนส่วนใหญ่แต่งตัวดี มีเงินใช้ไม่อั้น และมักมองผู้หญิงในชุดเดรสเหมือนเธอเป็นเพียงของเล่นคลายเหงาเด็กสาววัยยี่สิบเอ็ดปีที่ไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งจะต้องมาอยู่ในที่แบบนี้ กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับน้ำหอมราคาแพงลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ เสียงหัวเราะของลูกค้าดังระงมทั่วร้าน พีรญายืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ในมุมเงียบของร้าน ผสมน้ำแข็งลงแก้วตามที่วรษาหรือปลาเพื่อนที่เคยทำงานมาก่อนคอยให้คำแนะนำเมื่อหมดรอบเสิร์ฟของตนเองแล้วพีรญาจึงได้กลับมานั่งพักในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเล็ก ๆ หลังร้านที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมงาน“เหนื่อยไหมพรีม” เสียงวรษาทักขึ้น พลางยื่นน้ำเย็นให้“เหนื่อยสิ ฉันไม่ชินเลยปลา”“วันแรกก็ต้องแบบนี้แหละ แต่แกโชคดีนะ ได้ดูแลโต๊ะเพื่อนของคุณสุรัช หมอที่มาด้วยกันนั่น หล่อจะตายไป เห็นเงียบ ๆ แบบนั้นแต่เขาใจดีมากนะ”“หล่อจริง....แต่เขาดูน่ากลัวจัง”“น่ากลัวเหรอ? ผู้ชายแบบนั้นน่ะ เรียกว่าอันตรายต่างหาก พวกสายสุขุม นิ่ง ๆ แต่ตาเห

พีรญาก้าวออกจากมุมวีไอพีของชั้นสองอย่างรวดเร็ว เธอรีบเดินลงบันไดทันทีหลังปฏิเสธข้อเสนอที่น่ารังเกียจของนรสิงห์ ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาไม่ใช่เพียงความโกรธ แต่เป็นความเจ็บปวดลึก ๆ ที่ถูกหยามเกียรติ ลมหายใจของเธอร้อนผ่าวจนเหมือนมีไฟจุดอยู่ในหน้าอก ไม่ใช่แค่โกรธที่เขาเสนอเงินแต่เสียใจอย่างที่สุด ที่ผู้ชายที่ดูดีมีการศึกษาและมีท่าทีสง่างามคนหนึ่ง กลับมองเธอว่าเป็นเพียงสินค้าที่ความจนทำให้เขาเสนอซื้อได้ทั้งที่เธอพยายามต่อสู้และรักษาศักดิ์ศรีอันเป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่เสียงดนตรีในผับยังคงดังอย่างต่อเนื่อง พอเธอเดินลงมาถึงชั้นล่างบรรยากาศในร้านก็ยังคงวุ่นวาย แต่สำหรับเธอแล้วทุกอย่างมันไม่สนุกเลยสักนิด เสียงเพลง เสียงหัวเราะดัง ๆ เสียงแก้วกระทบกันมันเหมือนลอยห่างออกไปเรื่อย ๆ จนกลายเป็นเสียงเบา ๆ ที่อื้ออึงอยู่ในหู เธอกำลังสร้างกำแพงเพื่อป้องกันไม่ให้ความจริงเข้ามาทำร้ายได้มากกว่านี้“พรีม เป็นอะไรน่ะ หน้าแดงเชียว” พลอยลดาเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงหลังเห็นสีหน้าเธอที่ซีดสลับแดงอย่างผิดปกติ“เปล่า ฉันแค่เหนื่อยนิดหน่อย” พีรญาส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วฝืนยิ้ม แต่เสียงเธอสั่นจนเพื่อนจับได้ว่ามันไ

เมื่อประตูรถปิดเสียงร้องสะอื้นของพีรญาดังก้องภายในห้องโดยสาร เธอร้องไห้อย่างไม่อาย ไม่สนใจเลยว่าคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นั้นเป็นคนที่เธอเคยเจอแค่ไม่กี่ครั้งบรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความกดดันและความใกล้ชิดที่มากกว่าทุกครั้งพีรญานั่งก้มหน้าตัวสั่นและยังคงสะอื้นเบา ๆ เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เธอไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเขาไม่อยากให้เขาเห็นถึงความอ่อนแอแต่ครั้งนี้มันอดกลั้นไว้ไม่ไหวจริง ๆ น้ำตาแห่งความและรู้สึกว่าตนเองจนตรอกยังคงไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่“ร้องไห้พอนะพรีม...ร้องในนี้ไม่มีใครเห็นนอกจากฉัน” หมอนรสิงห์พูดเสียงเรียบฟังดูห่วงใย แต่ก็แฝงความหงุดหงิดที่ทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยรับมือกับอารมณ์อ่อนไหวของผู้หญิงมาก่อน“พรีมอยากหยุดร้องแต่ทุกอย่างมัน…มันเกินไปหมดแล้วค่ะ…” เสียงเธอสั่นสะอื้นอย่างยอมแพ้ต่อโชคชะตานรสิงห์มองเธอเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาคมของเขามองใบหน้าเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาอย่างพิจารณา เขาเห็นความอ่อนแอที่พยายามจะเข้มแข็งและความรู้สึกอยากปกป้องที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อน เขาไม่ต้องการให้ใครมาปกป้องเธอนอกจากเขาเองเขาไม่พูดอะไรแต่ดึงทิชชู่จากช่องเก็บของแล้วยื่นให้ หญิงสาวรับม

เมื่อตอบตกลงไปแล้วพีรญาก็นึกถึงคำพูดของนรสิงห์ที่ว่า ‘ฉันจะปล่อยเธอไป… เมื่อถึงเวลาที่ฉันพอใจเท่านั้น’ หญิงสาวรู้สึกเหมือนมีก้อนหินหนักอึ้งทับอยู่ในอก เธอรู้ว่าการยอมครั้งนี้ไม่ใช่การซื้ออิสรภาพการหนี้สินทั้งหมดแต่เป็นการเปลี่ยนเจ้าของเท่านั้น“คุณหมอคะพรีม ขอถามขอความชัดเจนของคำว่าพอใจได้ไหมคะ”“ฉันจะบอกเธอเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม แต่สิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้คือยอมรับมันอย่างไม่มีเงื่อนไข” นรสิงห์ยิ้มมุมปาก“ค่ะ พรีมยอมรับ” พีรญาพยักหน้าอย่างช้า ๆ เสียงตอบรับนั้นเบาอย่างยอมรับในชะตากรรมของตัวเองไปแล้ว“คืนนี้เธอพักผ่อนก่อน เรื่องเสี่ยทรงพลเดี๋ยวฉันจะจัดการให้เองไม่ต้องกังวล”เมื่อพีรญากลับไปแล้วเขาก็รอจนรอจนลูกน้องของสุรัชกลับไปแล้วจึงเดินเข้าไปคุยกับเพื่อน“ตกลงว่าไงบ้าง เธอยอมรับข้อเสนอของนายหรือเปล่าวะสิงห์” เพราะสีหน้าของเขาเรียบเฉยสุรัชจึงเดาเหตุการณ์ไม่ออก“ฉันจัดการเรื่องพรีมแล้ว เธอตกลงจะมาอยู่กับฉัน” นรสิงห์เปิดประเด็นทันที“จัดการยังไงวะ เห็นเธอลงไปพร้อมกับสีหน้าที่เหมือนเพิ่งไปผ่านสงครามมา” สุรัชถามอย่างเป็นห่วงเพื่อนและเด็กในร้าน“ก็ตามที่เคยบอก”“แกซื้อเธอมาด้วยการบีบให้เธอจน

หลังจากทานอาหารตรวจเลือดและเลือกวิธีคุมกำเนิดแล้วนรสิงห์ก็พาพีรญามาส่งที่คอนโดชายหนุ่มรอจนกระทั่งหญิงสาวเก็บของเข้าที่แล้วเขาก็เรียกเธอมานั่งข้าง ๆ “พรีม” เสียงเข้มต่ำของเขาเรียกชื่อเธอ ทำให้หัวใจเธอสั่นระรัว“คะ?”“เธอรู้ใช่ไหมว่าการมาอยู่ที่นี่ มันหมายถึงอะไร”“รู้ค่ะ….พรีมรู้” เธอตอบแล้วก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขาเขาขยับเข้ามาใกล้จนเธอได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงซึ่งเป็นกลิ่นที่เธอจำได้ตั้งแต่คืนแรกที่เจอ“ดี รู้ไว้นะพรีมว่าคนอย่างฉันไม่ชอบเด็กดื้อ” เขายกมือขึ้นมาจับปลายคางเธอเบา ๆการใกล้ชิดแบบนี้ทำให้พีรญารู้สึกประหม่าและตื่นเต้น เธอเคยใกล้ชิดเขามาแล้วก็หลายครั้งแต่มันต่างจากวันนี้วันที่เขามีสิทธิ์ในตัวของเธออย่างเต็มที่“คือ....คืนนี้…” หญิงสาวอยากปฏิเสธว่าเธอยังไม่ได้ทานยาคุมกำเนิดและผลเลือดก็ยังไม่ออกแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา“คืนนี้ฉันไม่ค้างหรอก เอาไว้วันไหนมาหาจะบอก”“ค่ะ” พีรญาเผลอโล่งใจและยิ้มจนเห็นได้ชัด“ดีใจมากหรือไงที่ฉันไม่อยู่”“มะ… ไม่ได้ดีใจค่ะ แค่… แค่กลัว”“ฉันให้เวลาเธอเตรียมตัวและเตรียมใจ พรุ่งนี้ฉันอาจมาหรืออาจไม่มา แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ฉันมาหา….เธอต้องพร้อม เข้าใจใช่ไหม” เ