THE PAINFUL SERENADE

“Timoteo!” tawag sa akin ni Direk David. Siya ang director sa aming musical theatre play.

Puspusan ang practice dahil mga kilala at mayayamang tao ang manunuod. Isa ito sa pinakahinihintay naming break sa mundo ng teatro dahil sa isang sikat na broadway ito gaganapin.

“Direk?” mahinang sagot ko habang nakatayo sa gitna ng stage kasama ang ka-loveteam ko sa play.

Umiling si Direk bago ako titigan.

 “Just focus on your role, can you?” medyo iritado na niyang sabi. Tumingin ako sa mga kasamang pagod na pagod dahil ilang beses nang inulit ang scene na ito. Binigyan ko sila ng isang apologetic smile at tumango lamang ang mga ito.

“Baka nakakalimutan mong ikaw si Timoteo Toccata!” Gumuhit pa ito ng hugis bahaghari sa ere. “You're one of the most popular theater actor nationwide!” dagdag pa nito. “Huwag mo akong ipahiya!"”

Tumango ako at umayos nang pagkakatayo.

 “Pasensiya na Direk,” mahinahong sagot ko.

“Everyone!” tawag niya sa lahat ng aktor at aktres. “Please take a break except to the both of you!” Tinuro niya kami ni Joy, ang ka-partner ko. Tumango kami at mabilis na bumaba sa entablado ang iba.

Agad naming ibinalik ni Joy ang tingin kay Direk at nakita itong umiiling at nadidismaya.

 “May kulang sa emosyon niyo,” sabi niya at marahang naglakad paakyat sa stage. “Ano ba ang pakiramdam kapag ikinakasal na?" tanong niya at umikot-ikot sa amin habang tinititigan kami. "Ipikit niyo ang inyong mga mata at damhin na ikakasal kayo sa taong pinapangarap ninyo,” bulong niya sa amin at agad naming sinunod.

“Isipin niyo na sigurado na ang taong 'yun na ikaw nga ang makakasama niya habang buhay. Ano ang mararamdaman mo,Timoteo?” bulong niya sa kin. “Ang babaeng pinagdasal mo sa mahabang panahon ay sa wakas naglalakad na sa gitna ng simbahan papalapit sayo habang naluluha dahil sa labis na kasiyahan. Handang-handa na siyang sabihin ang vow niya bilang pag-iisa ninyo. Anong pakiramdam?” Parang may hipnotismo sa boses ni Direk at dinala ako nito sa nakaraan. Isang babae lang naman ang hinangad kong makasama habang buhay. Siya lang naman ang gusto kong pakasalan . Muli akong dinala ng aking isipan sa nakaraan, ilang taon na ang nakakalipas.

Noon, hindi ko pa alam kung ano ang kayang gawin ng pag-ibig. Basta ang alam ko lang kapag humahanga ka, parang kinukuryente ang katawan mo at may kung ano sa tiyan mo ang gumagalaw kapag kinakausap at pinapansin ka ng babaeng hinahangaan mo. Hindi ko alam kung anong kayang gawin ng pagmamahal na sinasabi nila. Kung ano ang kapangyarihan nito at bakit maraming tao ang naghahangad na mahalin kahit pa pwede ka nitong durugin at saktan. Marami akong tanong pero iisa lang ang alam ako, naniniwala ako sa existence ng pag-ibig. At pwede mong maramdaman ang romantikong pagmamahal kahit pa nagsimula lang ito sa paghanga. At hinahangaan ko ang kababata kong si Lyra. Maganda siya pero hindi 'yun ang hinahangaan ko sa kanya kundi ang mga ngiti at ang paraan niya kung paano ako pasiyahin. Palagi siyang tumatawa at parang hindi nalulungkot. Kaya naman nagkakasundo kami sa lahat ng bagay. Ang mga ngiti niya ang nagbibigay sa akin ng inspirasyon para mas lalong mangarap at magsikap. Ang mga ngiti niya ay nakakapawi talaga ng pagod.

Hanggang isang araw…

“Mama! Papa!” Narinig ko ang sigaw ni Lyra sa loob ng kanilang bahay kubo na kasalukuyang tinutupok ng apoy. Natataranta na ako dahil hindi ko alam ang gagawin.

“Tulong! Tulungan niyo kami!” sigaw nito habang umiiyak.

 “Mama si Lyra? Ang magulang niya!” nanghihina kong sabi kay Mama na kasalukuyan akong hinahawakan para siguraduhing hindi susugod sa natutupok na bahay ng aking kababata. “Ma baka mapahamak siya!” dagdag ko pa.

“Hayaan mo na ang mga matatanda ang tumulong sa kanila.Baka ikaw pa ang mapahamak,” mahinahon na sabi ni Mama kahit kitang-kita sa kanyang mga mata ang kaba. Wala akong ibang ginawa kundi manalangin lang nang manalangin.

 Ilang minuto ang lumipas at nailabas ng matatanda sila Lyra. Mabilis akong lumapit para yakapin siya kahit wala itong malay.

 “L-lyra! L-yraaaa?!” tawag ko sa kanya.

“Tim!” tawag sa akin ni Mama at hinawakan ulit ako. “Bitawan mo na siya para madala sila sa Hospital!” dagdag niya pa.

 “Pakiusap, iligtas niyo sila!’ pagmamakaawa ko.

“Pupunta tayo mamaya doon anak,” bulong ni Mama sa akin habang tinititigan namin kung paano nila tulong-tulong na binubuhat ang tatlong katawan para maidala sa bayan at maipagamot. Sampong minuto bago makarating sa kalsada at makahanap ng sasakyan kaya kailangan pa nila itong buhatin. Mabuti na lang at walang nadamay na kapit-bahay sa sunog dahil magkakalayo ang tahanan namin. Sa likod ng bahay nila Lyra ang bahay namin at kailangan pa tumawid sa tulay para makarating doon.

“Tim! Hindi ko maimulat ang isang mata ko!” naiiyak na sabi ni Lyra nang makarating kami sa Hospital. “Tim! Hindi na daw ito makakakita!” naiiyak niyang sabi habang nanghihina. Napuruhan ang kaliwang mata niya dahil may kung anong tumama raw dito habang sinasagip ang mga magulang niya.

Sa kauna-unahang pagkakataon, nakita ko ang babaeng nagsisilbing lakas ko sa lahat ng bagay na nanghihina at nawawalan ng pag-asa.

Sa unang pagkakataon, nakita ko siya kung paano umiyak at magdusa. Sa mga puntong ito ay isa lang ang nasa isip ko, lahat gagawin ko para sumaya siya dahil hindi ko kayang makita siyang malungkot.

 Mabilis ko siyang niyakap habang naiiyak din. Wala akong maisip na dapat gawin kundi ang manatili sa tabi niya.

“Anak?” Narinig ko ang pagbukas ng pintuan at pumasok doon si Mama.

“Ninang Marie?” tawag ni Lyra sa kanya kaya kaagad siyang nilapitan ni Mama para yakapin at umiyak.

“Huwag ka mag-alala, Lyra. Aalagaan kita huh,” bulong nito dahilan kung bakit nagsalubong ang makakapal kong kilay at sinuklay bahagya ang may kahabaan kong buhok.

“P-po? Ninang?” Halata ang kaba sa mga mata ni Lyra kaya mabilis ko siyang hinawakan. “Ituturing kitang anak, Lyra!” Humagulgol si Mama at niyakap pa siya nang mahigpit.

 Nagsimulang lumakas ang pag-iyak ng aking kababata, marahil alam na niya ang ibigsabihin.

“H-hindi Ninang! H-hindi po,” nanghihina niyang sabi. “Mama ko!Papa ko!” hagulgol niya. “Hindi ko po kaya!”

 Tumulo ang mga luha ko habang pinagmamasdan ang paghihirap na nararanasan ni Lyra.

“Mama, Papa!” sigaw niya. “Pakiusap!Pakiusap po!” Hinagod ni Mama ang likod niya at pinapakalma. “Shhhhh,” naiiyak na sabi ni ng aking ina. “Ako ang bahala sayo Lyra,” bulong pa nito. "Hindi ako makakapayag na hindi maalagaan ang nag-iisang anak ni Efren at Lorna."Muling bulong ni Mama sa sarili niya.

Patay na ang magulang ni Lyra at hindi pa siya makakita. Hindi ko siya masisisi kung bakit nararamdaman niya ang labis na lungkot.

“Wala na akong ganang mangarap na makapag-aral,” bulong nito habang nakaupo kami sa harap ng kabaong ng mga magulang niya. “Dati gustong-gusto ko pumasok sa eskwela para kapag nakatapos ako matulungan ko sila Mama,” naiiyak niyang sabi. “Pero ngayon wala na akong gana, Tim.”

Hinagod ko ang likod niya. Sa buong buhay niya, hindi niya naranasan pumasok sa ekswela dahil sa hirap ng buhay at may kalayuan ito. Palagi ko na lang siyang kinukwentuhan ng mga inaral namin at tinuruan siyang magbasa, magsulat at magbilang para may malaman siya kahit papaano.

“Pagod na ako sa buhay na 'to, Tim.” Namamaga ang mata niya nang tingnan niya ako.

“Sasama na lang ako kay Mama at Papa,” nanghihina niyang sabi.

 Agad akong umiyak habang niyayakap siya. “Pakiusap Lyra! Andito pa kami ni Mama!”

 Nakita ko ang pagod sa kanyang katawan at emosyon. Hindi niya alam kung paano lalaban sa binabatong problema sa kanya ng mundo.

“Hindi ko kaya nang wala si Mama at Papa,” malungkot niyang bulong. “Parang ayaw ko na lang huminga,” dagdag niya pa.

 “Pakiusap Lyra. Nandito lang ako,” bulong ko at mahigpit siyang niyakap.

Dumaan ang araw, linggo, mga taon pero minsan ko na lang makita ang saya sa mata ni Lyra. Hindi na siya tulad ng dati.

 Tunay nga na lahat ng tao ay pwedeng baguhin ng sitwasyon at panahon. Matapos ang pangayayaring 'yun ay sa bahay na siya tumira. Inalagaan namin siya ni Mama. Patay na si Papa simula noong sanggol pa lamang ako kaya tatlo lang kami ang nasa bahay. Ilang taon na rin ang lumipas pero madalas pa rin makita sa kanang mata niya ang pighati, pagdurusa, kalungkutan at pagsisis.

 Ngumiti man siya ay hindi ito nagtatagal. Tumawa man siya ay mabilis din itong natitigil. Nawala na ang bagay na hinahangaan ko sa kanya pero hindi ko maintindihan kung bakit gustong-gusto kong manatili sa tabi niya at huwag siyang iwan. Simula nang mawala ang mga ngiti niya,alam ko na higit pa sa awa ang rason kung bakit gusto ko siyang alagaan. Wala na ang katangian na nakita ko sa kanya. Pero hindi ko alam ang dahilan kung bakit mas lalong lumalago ang nararamdaman ko sa sa babaeng ito. Mas lalo kong nakikita ang flaws niya, pero mas lalo kong ginugusto na alagaan at samahan siya palagi. Isa lang ang alam ko, siya pa rin ang lakas ko kahit na nakikita ko siyang mahina. Siya pa rin ang inspirasyon ko para mas mangarap pa. Siya pa rin ang gustong-gusto ko pag-alayan ng musika. Dahil katulad ng isang liriko, malungkot man o masaya ang tono nito ang mahalaga siya pa rin ang awit. Hindi ako magsasawa kung siya man ang awit. Hindi siya malalaos para sa akin.