Share
Chapter 16
"Hay grabe! Ang bilis ng araw. Akalain mo 'yon limang buwan na pala ang lumipas," sabi ni Rachelle habang humihikab.
She's right. Napakabilis nga ng oras at ng mga pangyayari. Hindi pa rin ako makapaniwalang limang buwan na pala ang lumipas. Gano'n siguro talaga kapag nage-enjoy ka.
I could still remember my first day here. Hindi ko talaga inisip na magkakaroon ako ng kaibigan dito sa school. I'm not really approachable and I don't know how to start a conversation.
Kaya naman sobra akong nagpapasalamat na kinausap ako noon ni Honey. Bago ko pa man makita si Rachelle sa comfort room ay sapat na sa akin noon kung si Honey lang ang maging kaibigan ko ngunit hindi ko akalaing may dadagdag pang isa which is Rachelle.
I'm thankful that I have the best dad ever. Kung hindi dahil sa kaniya siguro hindi ko nakita ulit si Rachelle at hindi ko magiging kaibigan si Honey. Mabuti na lang at hindi talaga sinunod ni Dada si Mamu. Speaking of Mamu, pupunta nga pala kami
Related chapters
Seventeen Chapter 1
"Sweetheart, you take care okay? Have fun and don't forget to make friends."I kissed my father's cheek then I stepped backward to face him and rolled my eyes at him."Dada, you've said that three times already," sabi ko sa kaniya na tila ba nagmamaktol.He chuckled."Sorry can't help it. My baby girl is now a Señior Highschool student. Parang dati lang buhat-buhat pa kita tapos ngayon you're soon to be a college girl na," he dramatically said while pouting his lips."Dada..." I moved closer to him.Pinahid niya ang namuong luha sa mata niya bago niya ako niyakap ng mahigpit. I hugged him back."Alright, while I can still manage to control myself from dragging you home, aalis na ako. Be a good girl and make some friends. I love you, sweetie.""I love you more. Drive safely okay? Tell mom I miss her and I love her. Ba-bye!"Hinintay ko munang makaalis si Dada bago a
Seventeen Chapter 1.2
She's beautiful. Maputi siya, medyo chubby ang cheeks niya na sa tingin ko ay natural na mamula-mula, may katangusan din ang ilong niya at medyo manipis ang labi niya. Kulay brown ang buhok niya na nakaladlad at mukha talaga siyang mataray. Maybe it's because of her eyes? Iba kasi siya tumitig; malalim. "You have two years to tell that to me." "Huh?" "Wala, ang sabi ko umayos ka na ng upo dahil nandyan na si Bonsai." "Good morning class!" Lahat ng estudyante ay nagtayuan kaya naman nakigaya na lang din ako. Nang utusan kaming umupo na ay umupo na lang din ako agad at inayos ko ang pagkakaupo ko. "I see some familiar faces.. Anyway, let me introduce myself first before anything else. My name is Rosaline Fernandez and I'll be your General Mathematics teacher," malakas na pagpapakilala ni Ma'am Rosaline para siguro makuha ang atensyon ng mga estudyante sa may bandang likuran na may kung anu-anong ginagawa.&nb
Seventeen Chapter 2
"Thank you nga pala sa libre kanina, Honey," sabi ko sa kaniya nang makalabas na kami sa gate ng school. "Wala 'yon. Minsan lang naman ako manlibre atsaka mumurahin lang 'yong nilibre ko sayo. Anyway, saan ba daan mo? Tara, sabay na tayong umuwi," aya niya sa akin. Umiling ako sa kaniya. "Next time na lang. Dada will pick me up kasi e," nahihiya kong pagtanggi sa kaniya. "Ah, gano'n ba. You want me to stay with you habang wala pa 'yong papa mo?" tanong niya sa 'kin habang tinitignan niya ang kaniyang sarili sa maliit na salamin na hawak niya. Umiling ako sa kaniya. "Naku, hindi na. You've done so much for me today." "No problem you're a friend naman," she nonchalantly said then she shrugged her shoulders. "A friend?" Nakita kong para bang nataranta siya bigla kaya medyo natawa ako sa itsura niya. "Ah, wala. May sinabi ba ako? Okay sige kaya mo naman na
Seventeen Chapter 2.2
My mom died when I was just ten years old. Dada become depressed because of that. Hindi siya kumakain palagi lang siyang nakatulala at kung minsan bigla-bigla na lang namin siyang nakikita na umiiyak. Hanggang sa nailibing na si Mommy hindi pa rin sumilip si Dada sa kabaong. Ang sabi niya kasi gusto niya na ang tanging maaalala niya lang kay Mommy ay 'yong mga panahong buhay pa ito. At iyon din ang naging dahilan kung bakit homeschooled ako. Dada became protective of me after losing mom. I completely understand dad that time kaya naman pumayag din ako. At bukod doon, gusto ko ring bantayan na lang si Dada. He tried harming himself one time while I was in school at kahit pa bata pa lang ako noon tumatak ang pangyayaring iyon sa 'kin kaya mas minabuti ko na lang na mag-aral na lang sa bahay. "Sweetheart, we're here. Kanina ka pa tahimik. Is there something bothering you? nag-aalalang tanong niya sa'kin. "Wala naman, Dada.
Seventeen Chapter 3
Halos hindi ako nakatulog ng maayos sa kakaisip kay Theo at sa mga bagay na sinabi niya doon sa rooftop kahapon. Sa tuwing iniisip ko kasi 'yong mga sinabi niya mas lalo lang akong na-curious sa pagkatao niya. He always wear his jacket kahit hindi naman malamig, tapos palagi pa niyang tinatago ang mukha niya sa pamamagitan ng pagyuko at pagpapanatili niya sa mahaba niyang bangs. At hindi lang 'yon napansin ko ding hobby na niyang magpaalipusta na lang kung kani-kanino. Ang buong akala ko talaga kaya hindi siya nalaban sa Kenneth na 'yon ay dahil takot siya pero nang makita ko ang nangyari sa party ni Tita Anastasia kahapon ay napagtanto ko na hindi niya talaga pinaglalaban ang sarili niya. He's weird and mysterious. "Sweetheart, you're alright? Kanina ka pa nakatulala and you're not eating your food. What's the matter? Ayaw mo ba sa school mo? I could still transfer you to another school if you want," Dad worriedly said. He's always been like that ka
Seventeen Chapter 3.1
Nanginginig ang kamay ko at nag-u-umpisa na rin tumulo ang luha sa aking mga mata. Marahas ko iyong pinahid at mas binilisan ko pa ang paglalakad.Tama na ang pag-iyak, Meadow. Hindi mo na dapat siya iniiyakan.Nang makarating na ako sa classroom agad akong umupo sa tabi ni Honey. Nang mailapag ko na nang maayos ang bag ko ay sinubukan kong itago ang nararamdaman ko.Ayaw kong umiyak dito sa classroom at gumawa ng eksena atsaka ayaw ko namang mag-alala pa sa 'kin si Honey kapag nakita niya akong umiiyak kaya naman kahit mahirap sinubukan kong umakto na para bang hindi ako apektado sa bigla na lang na pagsulpot ni Kenneth.Bakit kasi sa lahat ng school dito pa siya nag-aral? Bakit kasi kailangan pang magtagpo ulit ang landas naming dalawa? Ayos na ako, nakakaya ko nang ngumiti ng totoo. Bakit kung kelan nasa proseso na ako ng pag-ayos sa sarili ko bigla na lang siyang susulpot at sisirain ang lahat?Ang buong akala ko okay na ako, pero bakit gano'n?
Seventeen Chapter 4
I ignored Kenneth's presence. Kahit pa nasa likuran ko lang siya nakaupo. Bukod kasi sa kadahilanang ayaw kong malaman pa ni Honey na kilala ko si Kenneth ay ayaw ko na talagang makausap pa siya. For what? Closure? No thanks. I'd rather live a life not knowing why he left me instead of hearing him out and know his nonsense reasons.Kahit pa magpaliwanag siya he can't undone what happened in the past. We can't do anything about it now. We just have to move on and continue with our life.I'm perfectly fine now. I hope he is too. We seriously need to just forget everything that happened between us in the past. We're so young back then, we thought we're really in love with each other, we're both stupid to think that what we have back then will lasts long. We got hurt, he left me without a single word, end of story.If he's doing this because he's guilty about leaving me I would recommend him to just stay away dahil kahit hindi pa siya humingi ng tawad sa 'kin sa mga
Seventeen Chapter 4.1
Nang makahanap na kami ng mauupuan ay agad kaming umupo doon. Katulad kahapon sa may bandang dulo na naman ang table namin. Masyado kasing maraming tao sa may unahan at kalimitan puro occupied na 'yong seats doon."Ako na lang ang o-order," presinta ko kay Honey."Sure ka? Baka naman magulat ako may pasa ka na pagbalik mo dito.""Grabe naman! Hindi naman siguro."Kinuha na ni Honey ang wallet niya at naglabas siya ng one hundred pesos."Wala akong barya e, pero cup noodles na lang ang sa 'kin. Wala ako sa mood magkanin ngayon.""Anong flavor?""Kahit ano basta cup noodles."Ibinalik ko ang pera niya."Libre ko na, pinasaya mo kasi ako kanina e. Pa-thank you ko lang," nakangiting sabi ko sa kaniya, siya naman ay nakakunot ang noo sa 'kin."You're weird."I just laughed at her pagkatapos ay umalis na ako sa may table namin para makipila na. Buti na lang mabilis magbenta iyong mga tindera kaya naman naging mab
Latest chapter
