May Adaptasyon Ba Ng "Ang Alamat Ng Bulkang Mayon" Sa Pelikula?

Tila ba tuwing tinitingnan ko ang hugis ni Mayon, naririnig ko ang bulong ng mga matatanda sa amin—ang alamat ng magandang babaeng tinawag na ‘Daragang Magayon’. Ako mismo lumaki sa mga kwentong iyon: isang dalagang napakaganda, minahal at pinagtanggol ng isang magiting na mandirigma, at nagwakas sa trahedya na nag-iwan ng dambuhalang burol na hugis-kono. Sa pinakapayak na bersyon, binaril si Magayon sa gitna ng alitan ng dalawang manliligaw; inilibing o inilyas ang kanyang katawan kasama ng minamahal, at doon na tumubo ang bulkan—ang anyo ng kanyang katawan at ang abo na parang luha tuwing umaapoy ang puso ng lupa. Hindi ako papayag na puro kulay lang ang kuwento; marami ring nag-iibang bersyon na narinig ko mula sa iba't ibang baryo. May nagsasabing ang minamahal ay tinawag sa langit o kaya’y pinangalanang iba-iba depende sa sinong nagsasalaysay. May mga kwentong mas malalim ang simbolismo: pag-ibig, pag-aalay, at panghabang-buhay na katapatan na ginawang malinaw ng anyo ng bundok na hindi nagmamaliw ang ganda kahit nasaktan. Nang lumaki ako, nakita ko rin kung paano ginagamit ang alamat upang ipaliwanag ang mga pagputok at pag-ulan—ang bulkan na parang may damdamin. Sa bandang huli, ako’y nabighani hindi lang sa estetika ng kuwento kundi sa paraan nitong nagbubuklod ng komunidad—pagpapasa ng aral at pag-alala sa pinagmulan. Kahit alam ko na siyentipiko ang paliwanag sa pinagmulan ng bulkan, hindi mawawala sa puso ko ang mala-epikong imahen ng isang dalagang naging bundok, na humuhubog ng ating pananaw sa kalikasan at pag-ibig.

Tumalon ang imahinasyon ko nang unang marinig ko ang kuwento tungkol sa bundok na para bang nilikhang perpekto sa mukha ng isang babae — ang alamat ni Daragang Magayon. Ayon sa pinakapayak na bersyon na pinalaganap sa Bikol, may isang napakagandang dalaga na tinawag na Magayon (talagang literal ang ibig sabihin: magandang mukha). Mahal niya ang isang mandirigma — sa ilang bersyon siya'y si Panganoron — ngunit may ibang naghangad sa kanya at nagresulta sa isang bakbakan na nauwi sa trahedya. Mapapako ang katahimikan ng burol nang mailibing si Magayon sa lupa; ayon sa alamat, doon nabuo ang hugis perpektong kono ng Bulkang Mayon bilang kanyang libingan, at ang pagsabog ay sinasabing galaw ng kanyang damdamin. Hindi pareho ang bawat bersyon: may nagsasabing ang nag-away ay nagdulot ng pagkamatay ni Magayon, may iba namang nagsasabing namatay ang kanyang minamahal at nagtatayo ng buntod bilang pugay. Ang mahalagang punto para sa akin ay: ang alamat ay etiyolohiya — paliwanag ng sinaunang tao kung bakit may ganoong hugis at nag-aalsa ang bulkan. Pinagyaman ito ng mga pag-uulat noong panahon ng mga Kastila at ng muling pagsasalaysay ng mga Bikolano sa mga henerasyon, kaya maraming nuances ang naidagdag. Sa madaling salita, ang bulkang iyon ay hindi lang bato't abo sa mata ng mga tao roon: buhay ang kuwento at damdamin ng komunidad, at kapag tumingin ako sa Mayon, lagi kong naiisip si Magayon at ang kanyang malungkot na tula ng pag-ibig at pagkawala.

Nakakabighani talaga ang kuwento ng 'ang alamat ng bulkang mayon'—parang pelikula na laging inuulit sa bawat baryo tuwing may pikit-matang kwentuhan. Sa bersyong alam ko, umiibig si Daragang Magayon kay Panganoron, at may umalalay na si Kanor na nauwi sa trahedya; ang bulkan raw ay nabuo mula sa libingan ni Magayon at ang perpektong hugis ay tanda ng kanyang kagandahan. Bilang isang tao na lumaki sa tabing-bundok at nakikinig sa matatandang nagkukwento, ramdam ko agad ang malalim na emosyon at aral na dala ng alamat—hindi lang ito tungkol sa pag-ibig kundi babala rin sa panganib ng kalikasan at inggit ng tao. Kung titingnan naman sa agham, may mga konkretong ebidensya na ang Bulkang Mayon ay aktibong bulkan: maraming sinulat na tala mula pa sa panahon ng kolonyal na Español, mga lapok at lava flow layers na pinag-aralan ng mga geologo, at malinaw na senyales ng paulit-ulit na pagsabog. Halimbawa, ang pagguho ng siyudad sa ilalim ng abo at lava ay may mga konkretong kuwentong pangkasaysayan—hindi kathang-isip. Ibig sabihin, hindi literal na lumabas ang bulkan mula sa katawan ng isang tao, ngunit totoo na ang bundok ay nagdulot ng malaking pagbabago at trahedya sa buhay ng mga naninirahan dito. Kaya para sa akin may dalawang katotohanan: mitolohiya at geolohiya. Ang alamat ay nagpapanatili ng kolektibong alaala at emosyon ng komunidad, habang ang agham naman ang nagbibigay ng paliwanag kung bakit umiiral ang hugis at panganib ng bulkan. Maganda ang dalawa kapag pinagsama—nabibigyang-halaga natin ang kuwento, at natututo ring mag-iingat sa tunay na panganib na dala ng Mayon. Sa huli, mas malalim ang pag-unawa ko sa bundok kapag iniisip ko ang parehong puso at bato na bumubuo rito.

Tila ba lagi kong naririnig ang mga bulong ng mga ninuno tuwing binabasa ko ang iba't ibang bersyon ng 'Ang Alamat ng Bulkang Mayon'. Sa pananaw ko bilang isang taong lumaki sa tabing-bundok na mahilig makinig sa gabi-gabing kuwento, ang alamat na ito ay hindi produkto ng iisang manunulat kundi isang kolektibong likha na hinubog ng maraming salinlahi. Mula sa oral na tradisyon—mga kuwentong binibigkas ng lola o ng matatanda sa barangay—lumipas ang elemento ng pag-ibig, pagtataksil, at pagkawasak hanggang sa maging matibay na imahe ng magandang bulkan na umiilaw kapag may pag-ibig o pagdadalamhati. Habang tumatagal, may mga lokal na poeta at guro na nagsimulang isulat at i-edit ang iba't ibang bersyon para gawing mas madaling basahin, pati na rin ang mga kolonisador na nagpahiwatig ng kanilang perspektiba. Kaya makikita mo sa mga nakasulat na bersyon ang mga pagbabago sa salita, estruktura, at diin sa moral at simbolismong nais itampok ng nagsusulat. Madalas ginagawang mas dramatiko ang mga eksena ng labanan at pagluluksa para mas umabot sa damdamin ng mambabasa. Habang nagbabasa ako ng iba't ibang reinterpretasyon ngayon—mga pambatang adaptasyon, mga akademikong pag-aaral, at mga malikhaing reimagining—nakakatuwang isipin na ang alamat ay patuloy na nabubuhay dahil sa mga taong nagkukuwento. Para sa akin, ang paraan kung paano isinulat ang alamat ay isang buhay na proseso: oral origins, kolonisadong dokumentasyon, at makabagong pagsulat na lahat ay nag-ambag sa anyo na kilala natin ngayon.

Noong maliit pa ako, napabilib talaga ako sa kuwento ng 'ang alamat ng bulkang mayon'. Pinakinggan ko iyon mula sa lola habang naka-yuko ang ulo ko sa kanyang kandungan, at magkahalong takot at paghanga ang naramdaman ko — ang ganda na nagdadala ng panganib, at ang pag-ibig na humuhubog ng kapalaran. Sa paningin ko noon, malinaw ang unang aral: igalang ang kalikasan. Ipinapakita ng alamat na ang kagandahan ng bulkang Mayon ay hindi lamang para panoorin; ito ay isang pahiwatig na may kapangyarihan itong magbalik-tanaw sa atin kapag hindi tayo nag-ingat. Natutunan ko ding huwag gawing sukatan ng halaga ang panlabas na kaanyuan—sa kuwento, ang labis na pagnanais na magmukhang maganda o makuha ang sinisinta ay nagdala ng trahedya. Ang pagpapahalaga sa simple at tapat na pagmamahal ay mahalaga. Higit pa diyan, nakakabit din ang tema ng komunidad at sakripisyo: may mga karakter na nagpakita ng kabayanihan at malasakit sa kapwa, at doon ko natutunan na ang lipunan ay dapat magtulungan sa harap ng sakuna. Sa personal, bawat pagbisita ko sa Albay ay nagiging paalala na ang mga alamat ay hindi lang kuwento—kani-kanilang paraan itong turuan tayo ng pag-iingat, pagpapakumbaba, at pag-alala sa pinagmulan. Hindi lang ito moralitas; ito ay pagmamalasakit sa mundong binahagi natin.

Nakakabilib talaga ang paraan ng mga matatanda sa amin sa Bicol sa pagkukuwento ng ‘ang alamat ng bulkang mayon’. Para sa akin, ito ang klasiko: may isang napakagandang dalaga na tinawag na Daragang Magayon, at dahil sa kanyang kagandahan maraming nagnais na maging kasintahan niya. Ang pwede mong ituring na pangunahing tauhan, si Panganoron, ay isang mandirigmang umibig rin nang tapat kay Magayon; may iba pang mga manliligaw na naging sanhi ng inggit at alitan. Sa madalas na bersyon na narinig ko, nagkaroon ng labanan kung saan napatay si Panganoron dahil sa panlilinlang ng isang masamang magasawa o karibal (madalas tinutukoy bilang Pagtuga sa ilang kwento). Nasaktan nang labis si Magayon nang mabalitaan ang pagkamatay ng kanyang minamahal, kaya kinuha niya ang kanyang sariling buhay upang sumunod kay Panganoron. Ipinaglibing sila nang magkasama, at ayon sa alamat, doon umusbong ang bundok na tinawag nilang Mayon — hugis kono, perpektong simetrikal — na animo’y katawan ni Magayon na humiga na. Ang pangalan ng bulkan at ang salitang "magayon" ay nag-uugnay pa rin hanggang ngayon sa ideya ng kagandahan. Mas malalim kaysa sa kwento ng pag-ibig at trahedya, pakiramdam ko’y adbokasiya rin ito para igalang ang kalikasan: ang Mayon ay maganda pero mapanganib. Sa bahay at paaralan, madalas naming pag-usapan ang alamat tuwing may paggalang o pag-aalaga sa bundok, at tuwing nakikita ko ang perpektong cone ni Mayon, naiisip ko lagi ang dating at sakripisyong iyon — maganda ngunit may bigat na kwento sa likod.

Tuwang-tuwa akong magkuwento tungkol dito dahil para sa akin, isa itong napakakilalang alamat sa Pilipinas na palaging bumabalik sa isipan kapag nakikita ko ang perpektong hugis ng Bulkang Mayon. Sa karamihan ng bersyon ng 'ang alamat ng bulkang mayon', ang pangunahing tauhan ay si Daragang Magayon — isang napakagandang dalagang Bicolana na ang pangalan mismo ay nangangahulugang "maganda" o "kaakit-akit". Siya ang sentro ng kuwento: ang kanyang kagandahan ang nag-udyok ng pag-iibigan, selosan, at sa huli, isang trahedya na nagbigay-daan sa pag-iral ng bulkan. Maraming bersyon ang umiikot sa pag-iibigan ni Magayon at ng kanyang kasintahang madalas tawaging Panganoron (o may kaunting pagkakaiba sa pangalan sa iba pang bersyon). Ano'ng laging pareho? Si Magayon ang simbolo — hindi lang ng pisikal na ganda kundi ng malalim na pag-ibig at pagsasakripisyo. Sa ilang bersyon, nagtatapos ang kuwento sa isang malungkot na kamatayan o pagluluksa na sinasabing humantong sa pagputok at pagbuo ng bulkang Mayon; sa iba naman, ang kanyang bangkay o hampas ng trahedya ang naging dahilan ng hugis ng bulkan at ng kanyang tila di-matapos na pagluha. Personal, tuwing tinitingnan ko ang bulkan, naiisip ko si Daragang Magayon — isang babaeng naging alamat at naging bahagi ng tanawin at kasaysayan ng Bicol. Ang kagandahan at kalungkutan ng kanyang kuwento ay isa sa mga dahilan kung bakit nananatiling buhay ang alamat sa kultura at puso ng mga tao.

Naku, sobrang saya kapag naghahanap ako ng libreng bersyon ng mga alamat tulad ng 'ang alamat ng bulkang mayon'—parang treasure hunt lang sa web at sa komunidad! Una, kadalasan sinisimulan ko sa mga opisyal na digital library: i-check ang National Library of the Philippines online collections at ang Philippine eLib. May mga lumang anthology at school readers na minsan naka-scan at malayang ma-download, lalo na ang mga pampublikong domain o mga inilathala noon para sa edukasyon. Susunod, binubuksan ko ang Internet Archive—madalas may mga scanned copies ng lokal na textbooks o folktale compilations na libre nang i-download (tignan ang copyright note para siguradong legal). Hindi rin mawawala ang Wikisource o mga community-driven na site kung saan may mga retelling na inilathala nang may pahintulot o nasa public domain. Panghuli, maraming bayan o paaralan ang may PDF resources sa DepEd o mga lokal na cultural centers na nag-share ng materyales para sa storytime. Kung gusto mo ng audio/read-aloud, marami ring libreng videos sa YouTube na nagbabasa ng 'ang alamat ng bulkang mayon'—magandang alternatibo para sa batang hindi pa marunong magbasa. Bilang tagahanga, palagi kong sinusuri ang status ng copyright bago i-download—mas maganda kung legal at libre. Masarap magbahagi ng alamat nang may respeto sa pinagmulan nito, at mas masaya kapag may maayos kang kopyang pwedeng ipakita sa mga bata o kaibigan habang nagku-kwento tayo.