May Ebidensya Ba Ng Tiktik Aswang Sa Modernong Panahon?

Sige, hilig ko talaga maghukay ng folklore kaya suportado ko yang curiosity mo tungkol sa 'tiktik'. Bilang isang taong lumaki sa lungsod pero madalas bumisita sa probinsiya, nakita ko ang dalawang mukha ng isyung ito: una, ang modernong ebidensya na nakakalula pero kadalasan mahina pag tinignan scientifico; pangalawa, ang emosyonal at kultural na ebidensya na napakalakas at hindi dapat baliwalain.

Sa 'hard evidence' side, wala pa tayong solidong dokumentadong proof na may tunay na supernatural na nilalang na tumatawag sa sarili nilang tiktik. Mga viral na video at larawan na kumakalat sa social media? Karamihan ay grainy, may bad lighting, o madaling mapatunayan na na-edit. Ang mas makatotohanang paliwanag ay mga misidentification: maliliit na mamalya na lumilipad o gumagapang, malalaking ibon, kahit mga aso o unggoy na nasisilayan sa kakaibang anggulo kapag gabi. May scientific literature tungkol sa sleep paralysis at hypnagogic hallucination na nagpapaliwanag kung bakit nakakaranas ng pakiramdam ng presensya o nakikitang nilalang ang ilang tao sa gabi—lalo na kung pagod o stressed. Mayroon ding mga kaso ng mass hysteria o paniniwala na lumalakas dahil sa social amplification: isang viral story sa barangay, ilang pagkakakita ng kakaibang liwanag o tunog, at boom—nagkakaroon ng serye ng mga ulat.

Ngunit hindi rin dapat itapon ang kuwentong-bayan na may sariling kabuluhan. Bilang taong mahilig makinig sa mga matatanda, napansin ko ang consistent na motifs: tunog na parang ‘tiktik’ na lumalabasan kapag may nilalapa sa palaka, unggoy o pugo; mga hayop na natatagpuang nawala o napatlyA—madalas manok; at mga ritwal na ginagawa para proteksyon gaya ng paglalagay ng asin o pag-iwan ng pagkain. Ang antropolohikal na pananaw ko: ang paniniwala sa tiktik at aswang ay naglilingkod bilang paraan ng komunidad para ipaliwanag biglaang sakit, kamatayan, o mga bagay na mahirap ipaliwanag ng karaniwang tao. Kung ang tanong mo ay striktong 'may ebidensya ba na scientifically verifiable?', ang sagot ko ay hindi pa — pero kung ang tanong ay 'may ebidensya ba na umiiral ang paniniwala at mga karanasan ng tao tungkol sa tiktik sa modernong panahon?', oo, at buhay-lakas ito sa mga kuwentong naipapasa at sa mga modernong viral na kwento. Sa huli, gusto kong maniwala sa rason, pero hindi ko rin minamaliit ang takot at misteryo na nagbibigay kulay sa buhay ng mga tao sa labas ng siyudad, at iyan din ang dahilan bakit patuloy akong naaakit sa usaping ganito.

Sa probinsya, lumaki ako na palaging may usapang tiktik tuwing gabi—hindi biro, parang second nature sa amin ang maglagay ng asin at ilaw kapag natutungga. Personal akong nakaranas ng gabi na may tumunog na parang ‘‘tiktik’’ sa bubong ng bahay ng lola ko; nagising ang buong pamilya at kinabukasan, may ilang manok na nawala at may natirang kakaibang marka sa lupa. Hindi ako agad naniniwala noon, pero sapat na iyon para mag-ingat kami.

Bilang tao na nakalipas at nakinig sa maraming kuwentong-bayani, nakikita ko na kahit walang laboratory-proof na nagpapakita ng nilalang na lumilipad at kumakain ng dugo, hindi mawawala ang mga kwento at ang kanilang epekto sa buhay ng tao. Nakakakilabot? Oo. Makatuwiran? Depende sa paningin mo. Pero para sa akin, may ebidensyang pampulso ng kultura—mga testigo, ritwal, at mga bakas sa gabi—na hindi dapat agad itapon bilang walang kabuluhan.