Maapektuhan Ba Ang Mga Bata Ng Nakakahawa Ba Ang An-An?

Sobrang curious ako kapag napanood ko ang isang pelikula na tumatak sa puso ko, kaya agad kong hinahanap kung may soundtrack ito — ganoon din ang ginawa ko para sa 'Ang Aking Ama'. Karaniwan, halos lahat ng pelikula ay may musical score o piniling mga kanta, pero hindi lahat ay naglalabas ng official soundtrack na madaling makita sa Spotify o YouTube. Kung ang pelikula ay gawa ng mas malaki o kilalang production, malaki ang tiyansa na merong OST release; kung indie naman, minsan limitado lang ang distribution o inilalabas ng paisa-isa sa Bandcamp o sa mga artist page. Ang una kong tinitingnan ay ang end credits mismo — andoon ang pangalan ng composer at artist na kadalasang naglalaman ng clue kung may available na album. Pagkatapos noon, sinisearch ko ang eksaktong pamagat na may kasamang 'soundtrack' o 'OST' sa Spotify, Apple Music, at YouTube. Mahilig din akong mag-check sa Bandcamp at sa mga social media ng direktor o ng production company; madalas duon nila unang in-aanunsyo ang mga digital releases o limited physical runs. May pagkakataong nahanap ko ang buong score sa YouTube na tinampok ng composer, at may mga oras na ang tanging paraan lang ay i-rip mula sa pelikula (hindi ko sinosupport ang piracy, pero nagiging dahilan iyon para masundan ko ang artist at abangan ang opisyal na release). Kung seryoso kang humanap, subukan ding i-search ang pangalan ng composer o arranger na nasa credits — madalas mas mabilis mo silang makita kaysa sa mismong pamagat ng pelikula. Sa huli, ang soundtrack ang nagpapalalim ng emosyon ng pelikula, kaya sulit ang paghahanap kapag natagpuan mo nga.

Nakakatuwa, pero oo — marami talagang pelikula na nagsisimula sa letrang 'A' ang umani ng malalaking parangal. Personal kong paborito ang 'Amadeus', na nagwagi ng walong Academy Awards kabilang ang Best Picture at Best Actor; tuwang-tuwa ako nung una kong napanood at nakita ang pagkakasalalay ng istorya sa matinik na produksiyon at acting. Mayroon ding 'Argo' na umani ng Best Picture noong 2013, at 'A Beautiful Mind' na nagdala rin ng Best Picture at ilang iba pang Oscars; pareho silang halimbawa ng pelikulang nakakakapit sa puso ng mga voters dahil sa malakas na kuwento at direksyon. Huwag ding kalimutan ang mga pelikulang banyaga at festival darlings tulad ng 'A Separation' mula sa Iran — nanalo ito ng Golden Globe para sa Best Foreign Language Film at Academy Award para sa Best Foreign Language Film, at 'A Prophet' na tumanggap ng Grand Prix sa Cannes. At syempre, may 'Avatar' na humakot ng technical Oscars para sa visual achievements nito. Bilang manonood na mahilig sa pelikula, nakakatuwang makita na kahit simpleng letrang 'A' lang ang simula, diverse ang mga tema at uri ng parangal na natatanggap ng mga filmong ito.

Nakakatuwang isipin na habang lumalalim ang pag-aaral ko tungkol kay José Rizal, napansin ko na hindi lang siya ang puno ng kwento—ang buong pamilya niya pala ay dokumentado rin sa iba't ibang arkibo at museo. Marami talagang larawan ng mga kapatid niya ang naiingatan sa piling ng mga institusyon dito sa Pilipinas. Halimbawa, makakakita ka ng mga family portraits at personal na kuha sa mga koleksyon ng National Library of the Philippines at National Archives; madalas din silang ipinapakita sa mga exhibit ng National Historical Commission of the Philippines at sa mga Rizal Shrine tulad ng sa Calamba at Fort Santiago. Bukod doon, malaki ang naiambag ng mga historyador tulad ni Ambeth Ocampo sa paglalathala at pagpapakita ng mga lumang retrato ng pamilya ni Rizal sa kanyang mga kolum at libro, kaya marami ring reproductions na lumabas sa mga publikasyon. Hindi pare-pareho ang dami at kalidad ng mga larawan: ang ilan sa mga kapatid—lalo na si Paciano at sina Saturnina at Narcisa—ay mas madalas makita sa mga litrato, samantalang ang iba ay kakaunti lang ang natitirang imahe dahil sa paglipas ng panahon o dahil pribado ang mga koleksyon ng kanilang mga inapo. Makakatulong ang pag-scan sa online catalogs ng NHCP at National Library, pati na rin ang pagtingin sa mga aklat tungkol kay Rizal at ang mga exhibition catalogs—madalas meron silang caption na nagsasabi kung saan nagmula ang orihinal na negatibo o album. Kung mahilig ka sa research, sulit i-follow ang mga publikasyon at social media accounts ng mga institusyon na ito dahil regular silang nagpo-post kapag may bagong digitized na materyal o display. Sa personal na perspektiba, tuwing napapatingin ako sa mga lumang larawan ng pamilya ni Rizal, hindi lang ako nakikita ang mga mukha nila—nakikita ko rin ang konteksto ng buhay noong panahon nila: pananamit, ekspresyon, at ang pag-iingat nila sa mga alaala. Parang nakakabit sa bawat larawan ang isang maliit na piraso ng kanilang araw-araw na buhay. Kung seryoso kang maghahanap, may mga visual traces talaga sa mga arkibo—kailangan lang ng pasensya at konting swerte para matagpuan ang eksaktong mukha na hinahanap mo.

Sa mundo ng fanfiction, talagang walang katapusang pagkakataon na mag-explore at mag-imagine ng mga alternatibong kwento kasama ang mga paborito nating karakter. Isa sa mga pinaka-kapanapanabik na kwento na lumabas kamakailan ay ang tungkol sa bantay salakay. 'Bantay Salakay' ay isang kamangha-manghang kwentong puno ng aksyon, misteryo, at mga prinsipyo ng pagkakaibigan at katapatan. Ang mga tema na ito ay talagang bumubuo ng isang masiglang base ng mga tagahanga, at maaari mong asahan na ang mga hindi mabilang na fanfiction ay umuusbong mula dito. Isipin mo ang mga tagahanga na masigasig na nag-aalok ng kanilang sariling mga bersyon ng kwento, kahit na ginagawa nilang mas kahanga-hanga ang kwento o pinipigilan ang puso ng mga paborito nilang tauhan. Maraming kwentong nakapuntirya sa iba't ibang aspeto ng mga karakter: mula sa kanilang mga backstory hanggang sa kanilang mga natatagong damdamin. Isang halimbawa ang mga kwento na nakatuon sa kanilang mga pakikibaka at paano nila pinananatili ang pag-asa sa kabila ng mga pagsubok at hirap. Posibleng mas gusto ng mga tagahanga ang mga anggulo ng pagkakaibigan, pag-ibig, o mga mapanlikhang kondisyon. Dahil sa dami ng mga ideya na nabuo mula sa 'Bantay Salakay', mahirap na hindi mag-enjoy. Ang mga tagahanga ay madalas na naglalagay ng mga twist sa kwento, gaya ng mga alternate universes kung saan ang mga karakter ay nahaharap sa ibang mga hamon o story arcs na hindi natin nakita sa orihinal na materyal. Sa ilang fanfiction, suriing mabuti ang mga relasyon ng karakter, lumilikha ng mas malalim na ugnayan kaysa sa ipinakita sa orihinal na kwento. Ang mga kwentong ito ay nagbibigay-diin sa mga damdamin, at talagang nagdadala ng isang bagong dimensyon sa ating paboritong kwento. Bilang isang tagahanga, talagang nakakaaliw at nakabukas-isip na makita kung paano ang mga ideya ng mga kasamahan nating tagahanga ay nagbibigay-diin at nagpapalawak ng mga karakter at kwento na mahal natin. Ang fanfiction ay hindi lamang paraan upang i-explore ang mga kwento; ito rin ay isang medium para sa mga tagahanga na ipahayag ang kanilang pagka-original at i-imagine ang mga posibilidad na hindi pangkaraniwan. Kaya, kung ikaw ay nagnanais makahanap ng mga bagong kwento at ideya, tiyak na magiging masaya ka sa pag-subscribe sa ilang mga fanfiction na nakasentro sa 'Bantay Salakay'!

Alam mo, kapag magpi-proofread ako ng fanfiction o blog post, palaging may bitbit akong checklist para sa mga bantas — parang ritual na tumutulong hindi mawala sa linya ang daloy ng teksto. Una, hinahati ko agad ang trabaho: mabilis na scan para sa end-of-sentence punctuation (tuldok, tandang pananong, tandang padamdam) at pagkatapos isang mas malalim na pass para sa commas at semicolons. Tinitingnan ko rin ang consistency: serial comma kung meron man; paggamit ng em-dash vs hyphen (space or no space depende sa estilo); at kung paano nilalagay ang quotation marks sa loob ng quotation. Mahalaga rin ang spacing sa paligid ng punctuation — madalas na pagkakamali ang extra space bago ng tuldok o comma. Sa bawat dokumento, may listahan ako ng karaniwang tseks: pangungusap na run-on o comma splice, maling paggamit ng colon/semicolon, tamang paglalagay ng apostrophe sa contractions, at format ng mga nested quotes. Nag-a-adjust din ako ayon sa pinaggagamitan at style guide; paminsan-minsan bumabalik ako sa 'Chicago Manual of Style' o lokal na gabay para siguradong pare-pareho. Panghuli, binabasa ko nang malakas para marinig kung saan kumakalas ang bantas — talagang nakakatulong 'yang hakbang na 'to.

Sobrang tuwa ko kapag napag-uusapan ang mga tulang Ilocano tungkol sa kalikasan — parang bumabalik ang amoy ng palay at dagat sa isipan ko. Marami nga: mula sa matandang epiko hanggang sa mga kontemporaryong tula, buhay na buhay ang paglalarawan ng bundok, baybayin, at taniman. Ang pinaka-sikat na halimbawa ay ang epikong 'Biag ni Lam-ang', na tradisyonal na iniuugnay kina Pedro Bucaneg; puno ito ng mga talinghaga at eksena kung saan ang kalikasan ay parang karakter din sa kuwento. Mayroon ding mga makata tulad ni Leona Florentino na nagsulat ng mga tula sa Ilocano at naghatid ng malalambing na larawan ng araw, gabi, at halaman. Kung hahanap ka ng mga mas sariwang tula, tingnan ang mga publikasyon at pahayagan gaya ng 'Bannawag' at mga koleksyon mula sa GUMIL Filipinas — maraming modernong makata ang tumutukoy sa rice terraces, dalampasigan, at mga season sa kanilang mga daniw. Personal, nakakagaan ng loob para sa akin ang pagbabasa ng mga tulang ito dahil pamilyar ang mga imahen: alaala ng pag-ani, amoy ng kawayan, at mga kuwentong malamig na simoy ng hangin sa gabi.

Sobrang saya kapag napag-uusapan si Macario Sakay—siyempre kilala siya sa radikal na pakikibaka kontra-kolonyalismo, at meron talagang pelikula na tumutok sa buhay niya: ‘Sakay’ (1993). Sa bersyong iyon, ginampanan ni Joel Torre ang papel ni Sakay at dinirek ni Raymond Red, at kilala ako sa pagkagiliw sa pelikulang yun dahil hindi lang ito simpleng biyograpiya; naroon ang tensyon, dilemma, at ang magulong panahon ng unang bahagi ng ika-20 siglo sa Pilipinas. Kung hahanapin mo ngayon, ang availability ng ‘Sakay’ ay medyo pabago-bago. Minsan may full uploads o clips sa YouTube — katulad ng mga lumang pelikula na na-digitize ng mga archives o minsan ng mga user — pero dapat mag-ingat kung hindi official ang source. Magandang strategy na i-search ang eksaktong kombinasyon na ‘Sakay 1993 Joel Torre’ o ‘Sakay Raymond Red’ sa YouTube para makita kung may lehitimong upload o archival excerpt. Bukod dun, nagkakaroon din ng occasional screenings sa film festivals o retrospectives sa mga cultural centers, at paminsan-minsan may available na DVD sa second-hand shops o sa mga koleksyon ng unibersidad. Personal, tuwang-tuwa ako sa pelikulang ‘Sakay’ kasi binibigyan nito ng laman ang isang bayani na madalas kulang sa mainstream na pagtatalakay. Kahit medyo mahirap hanapin nang permanente, sulit maglaan ng oras mag-surf—baka may mapansin kang restoration o legal upload na nagpapakita muli ng obra na ito.

Ayos, pag-usapan natin ang tanong mo tungkol kay Lope K. Santos sa Maynila — dahil interesante ito para sa akin bilang taong mahilig dumaan sa mga kalye na may pangalan ng makata at manunulat. Wala kasing dambuhalang monumento na kasing sikat ng Rizal Monument na eksaktong nakalaan para kay Lope K. Santos sa sentro ng Maynila, pero makikita mo ang kanyang presensya sa iba-ibang paraan. Isa sa pinaka-kilalang paggunita ay ang 'Lope K. Santos Avenue' na bahagi ng Metro Manila road network; kapag dinadaanan mo iyon, literal na bitbit ng lungsod ang pangalan niya. Bukod diyan, may mga plake at maliliit na busto o commemorative markers sa ilang lugar — karaniwan itong iniaangat ng mga lokal na pamahalaan o paaralan na may koneksyon sa kanyang buhay o gawain. Bilang mambabasa, lagi akong naaantig kapag makita ko ang mga ganitong simpleng palatandaan: pinapaalalahanan nila ako ng kontribusyon niya sa ating wikang pambansa at ng kanyang nobelang ‘‘Banaag at Sikat’’. Hindi man laging malaki ang memorial, ramdam ko ang respeto ng komunidad sa pamamagitan ng mga kalye, plake, at mga institusyong nagngangalang siya.