Paano Nagbago Ang Kahulugan Ng Salitang 'Canon' Sa Fanfiction?

Nalalakip sa mga talinghaga ng ating wika ang salitang 'kahabag-habag', na tila may malalim na pinag-ugatan at damdaming nakapaloob. Sa aking panunuring personal, ang salitang ito ay tumutukoy sa isang bagay o sitwasyon na nagdudulot ng labis na pagkalungkot o awa. Baka mga nakaraang karanasan ang nag-udyok sa atin na tawagin ang mga sitwasyong iyon bilang kahabag-habag. Para sa akin, naisip ko ito habang pinapanood ang isang anime, halimbawa, sa 'Your Lie in April', kung saan ang mga karakter ay dumadaan sa emosyonal na paghihirap na dapat nating pahalagahan at unawain. Sa iba pang pagkakataon, maaaring itulad ang kahulugan nito sa ilang mga nobela o kwentong pambata. Dito, makikita ang mga tauhan na nahaharap sa mga pagsubok na hindi nila alam kung paano malalampasan. Isa na rito ang kwento ni 'Harry Potter' sa kanyang mga pakikiharap sa mga pagsubok—kadalasang kahabag-habag ang kanyang pinagdaraanan. Sa mga ganitong sitwasyon, tila nagiging gabay natin ang salitang ito sa pagkilala sa mas malalim na damdamin ng ating mga paboritong karakter. Kaya naman, masasabi kong ang 'kahabag-habag' ay hindi lamang bunso ng 'awa', kundi simbolo ng paglaban sa mga pagsubok sa ating mga paboritong kwento. Pinapaalala nito sa atin ang halaga ng empatiya sa ating araw-araw na buhay. Tumingin tayo sa ating paligid, at makikita natin ang mga sitwasyong kailangan nating bigyang pansin ang ating responsibilidad bilang mga tao, na mas maging maunawain at mapagkalinga sa ating kapwa. Ang salitang ito, sa aking pananaw, ay pansiwang nagsisilbing salamin sa ating mga emosyon. Sigurado akong mahirap ang hindi maawa sa mga taong nangangailangan, at ang simpleng pagkilala sa isang sitwasyon bilang kahabag-habag ay maaaring maging simula ng mas malaking pagbabago.

Nakakatuwang obserbahan kung paano napaka-versatile ng salitang 'matapobre' sa online na usapan — parang Swiss Army knife ng banat at biro. Sa personal kong pag-aabang sa mga comment threads at Facebook posts, madalas ginagamit ito para magtuligsa ng mga taong may pagka-snobbish o nagpapakita ng dating na sila'y mas mataas ang estado. Hindi ito laging malupit; kalimitan ginagamit na pa-joke lang ng barkada kapag may nag-inarte ng hindi makuha ang simpleng bagay o nag-aangking maselan. May pagkakataon din na nagiging paraan ito ng pagbaliktad ng insulto: nagiging self-deprecating na linya para tumawa kasama ang iba. Halimbawa, kapag may kakilala kang todo ang pagpapanggap na sosyal pero nakikita ng mga netizens na ume-effort lang para magmukhang elite, boom — pinapaste nila ng caption na 'matapobre moment'. Sa huli, ang lakas ng salitang ito ay dahil mabilis madala ang tono at konteksto: puwedeng mild banter, puwedeng sarcastic clapback, o puwedeng panlipunan-komentaryo tungkol sa class signaling. Ako, tuwang-tuwa lang kapag nag-evolve ang gamit ng mga salitang ganito; nakakaaliw at nakakapagpabatid pa ng mga dynamics sa paligid natin.

Ang salitang 'buhay' ay puno ng kahulugan sa ating kultura. Isa itong simpleng salita ngunit nagdadala ng malalim na simbolismo at damdamin. Sa taal na kahulugan, tumutukoy ito sa estado ng pag-iral o pagiging buhay ng isang tao, hayop, o kahit na mga halaman. Subalit, mas malalim ang kaulugan nito na nagbibigay diin sa bawat karanasang bumubuo sa ating paglalakbay sa mundo, mula sa mga mabubuting alaala, pakikipagtalastasan, at pagsubok. Nakikita natin ang 'buhay' hindi lamang bilang pisikal na estado, kundi bilang isang serye ng mga karanasan at pagkakataon na hinaharap natin araw-araw. Kapag sinasabi mo na “Buhay ito,” maaari rin itong magpahiwatig ng kasiglahan, iniisip na ang bawat sandali ay may halaga, at ang mga pagkakataon ay narito para samantalahin. Isang magandang halimbawa ang mga tanyag na kwento sa mga nobelang Pilipino, tulad ng 'Noli Me Tangere' at 'El Filibusterismo', kung saan ang tema ng buhay ay talagang namamayani. Nakikita natin kung paano ito nagiging simbolo ng pakikibaka, pag-asa, at kahit kalungkutan. Ang bawat tauhan ay may kanya-kanyang suntok at pag-asa na nagpapahiwatig kung paano natin nirerepresenta ang ating pag-iral at kung ano ang handog ng buhay sa atin. Minsan, ang mga kwento ay tila nagiging gabay sa ating mga karanasan, nagtuturo na ang 'buhay' ay puno ng mga aral na maaaring makaapekto sa landas ng ating hinaharap. Kabilang din sa iba pang aspeto ng 'buhay' ay ang kasiyahan at mga simpleng bagay na nagbibigay saya sa atin. Kahalintulad ng mga maliliit na bagay — tulad ng pagtambay kasama ang mga kaibigan o pagtuklas ng mga bagong anime series — ito ay nagbibigay ng kulay at saya sa ating paglalakbay. Ang mga ito ay mga alaala na mananatili sa ating isipan at puso, siyang nagpapaalala na sa kabila ng mga pagsubok, ang buhay ay puno pa rin ng magagandang sandali na dapat ipagpasalamat.

Aba, nakaka-hook ang tanong na 'to lalo na kung mahilig ka sa Korean dramas at music — oo, karaniwang nangangahulugang 'sorry' ang salitang 'mianhae' (미안해), pero hindi lang basta direktang pagsasalin; puno ito ng nuance. Ako, nasa late twenties na at maraming beses ko na itong narinig sa mga palabas at sa totoong buhay, kaya medyo na-pick up ko na kung paano ginagamit. Salitang impormal ang 'mianhae'—ginagamit kapag nagsisisi o humihingi ng paumanhin sa mga kaibigan, kapatid, o taong kakilala na hindi sobrang mataas ang ranggo o hindi mo kailangan ng sobrang formalidad. Halimbawa, kapag nalaglag mo ang inumin at napasakay mong madumi ang mesa ng tropa, sasabihin mo ang 'mianhae' sa kanila. May mga mas pormal na anyo rin tulad ng 'mianhaeyo' (미안해요) at 'mianhamnida' (미안합니다) na ginagamit kapag kailangan ng magalang na tono, lalo na kung nakikipag-usap sa mas nakatatanda o sa opisyal na sitwasyon. Pero may twist: may mga pagkakataon na ginagamit ang 'mianhae' nang higit pa sa simpleng 'sorry'—pwede itong magpahiwatig ng banayad na pagsisisi, pagkabahala, o kahit pagkaawa sa sarili, depende sa tono ng boses at ekspresyon sa mukha. Sa isang romantikong eksena ng paborito kong K-drama, ang simpleng 'mianhae' ng lead character ay mas malalim ang dating kasi may halong guilt at pagsisigaw ng damdamin, habang sa ibang senaryo puwedeng casual lang, parang 'my bad.' Kung gusto mong magpakita ng higit na respeto, mas safe gamitin ang 'joesonghamnida' (죄송합니다)—ito ang mas formal at mas malalim ang paghingi ng paumanhin. Mga tip na napansin ko: una, tingnan ang relasyon mo sa kausap—close friends? 'Mianhae' ay okay. Pangalawa, pakinggan ang tono—malambing o seryoso ba? At pangatlo, ang sagot sa paghingi ng paumanhin ay madalas na 'gwaenchana' (괜찮아) o 'gwaenchanayo' (괜찮아요) na nangangahulugang 'okay lang' o 'huwag mag-alala.' Sa personal kong experience, mas komportable ako kapag marunong sa mga variations na ito dahil naiiwasan ang awkwardness at naiintindihan mo talaga ang emotional weight ng salita sa kultura ng Korea.

Kakaiba ang pakiramdam ng pagtuklas sa mga salitang umiikot sa pandaigdigang wika. Ang salitang 'book' ay isinasalin sa Tagalog bilang 'aklat'. Sa bawat pahina ng isang aklat, tila nabubuhay ang mga kwento, ideya, at emosyon na bumabalot sa ating pagkatao. Minsan, naiisip ko kung paano isang simpleng aklat ang makakapagbigay inspirasyon at magbukas ng mga bagong pananaw sa ating mga isip. Huwag kalimutan na ang mga aklat ay hindi lamang mga bagay na nakalimbag; may mga aklat na naging mga kaibigan na mismo sa ating mga paglalakbay at marami sa atin ang may kani-kaniyang paboritong aklat na talagang nagpapadama sa atin ng koneksyon sa mga tauhang likha ng magkakaibang manunulat. Sadyang kamangha-mangha ang mga aklat! Sa Tagalog, tinatawag itong 'aklat', isang salita na puno ng diwa at kahulugan. Hindi ko maiwasang isipin kung gaano kahalaga ang papel na ginagampanan ng mga aklat sa ating kultura at tradisyon. Sa kabila ng pag-usbong ng teknolohiya, ang mga aklat ay patuloy na nagbibigay inspirasyon sa mga tao, lalo na sa mga kabataan na naghahanap ng kaalaman at aliw. Laging may hinihingi ang bawat aklat na nag-aanyaya sa ating mga isip na mas uriin pa ang ating pananaw sa mundo. Pagdating sa mundo ng mga kwentong komiks o anime, ang pag-intindi sa mga aklat ay nagiging mas masaya! Ang 'aklat' ay hindi lamang nagpapakita ng mga impormasyon kundi nagdadala ng ating mga imahinasyon sa mga kamangha-manghang mundo. Kaya't kapag may nagtanong tungkol sa 'book', huwag kalimutan na sabihin itong 'aklat' at ipaalam ang kahalagahan nito sa mga mahilig magbasa. Ipinapakita lamang nito na sa simpleng salitang ito, mahahanap natin ang galak at mga aral na nagmumula sa mga pahina. Bilang isang masugid na tagahanga ng mga kwento, bawat aklat na nabubuhay sa aking isipan ay isang pagkakataon para maglakbay at matutunan ang mga bagay na hindi ko pa nahahawakan. Kaya nga, sa mga sandaling naisin natin ang magpahinga at magmuni-muni, ang isang aklat ay puwedeng maging ating kanlungan sa mundo ng mga pangarap at imahinasyon.

Nasaktan, isang salitang naglalaman ng maraming emosyon at damdamin, ay madalas na naiimpluwensyahan ang mga kwento sa fanfiction. Sa mga kwentong ito, nakikita ko ang mga karakter na nagpapahayag ng kanilang mga sakit—mula sa pisikal na pinsala hanggang sa emosyonal na trauma. Napakaganda kung paano kaya ng mga manunulat na ipakita ang komplikadong ugnayan sa pagitan ng mga karakter at kung paano sila bumangon mula sa kanilang mga karanasan. Sa ‘Harry Potter’ fanfiction, halimbawa, madalas kong nararanasan ang mga kwentong naglalantad ng mga pagdurusa ni Severus Snape, na puno ng nasaktang alaala at pagmamahal. Ang mga ganitong kwento ay hindi lamang nagbibigay aliw kundi nagtuturo rin ng mga aral tungkol sa katatagan at pag-asa, na talaga namang nagbibigay inspirasyon sa mga mambabasa. Ang nasaktan, sa ganitong konteksto, ay nagiging isang mahalagang elemento sa pagbuo ng karakter at kwento na bumubuo ng mas maiinit na pananaw tungkol sa buhay. Sa ibang pananaw, maaari ring gamitin ang salitang nasaktan sa isang mas liwanag na konteksto. Tulad ng mga komedya sa fanfiction na tumatalakay sa mga karakter na napapasa sa mga nakatutuwang sitwasyon, kung saan ang 'nasaktan' ay kadalasang nagiging pisikal, tulad ng paghampas sa ibang karakter mula sa hindi inaasahang pagkakataon. Halimbawa, sa mga 'anime' fanfiction, maaaring makita ang mga sitwasyon kung saan ang mga pangunahing tauhan ay nahuhulog mula sa mga puno nang dahil sa isang kapwa, na nagiging sanhi ng maliliit na pinsala. Ang mga ganitong kwento ay nagbibigay-diin sa katatawanan at nagbibigay ng saya sa mga mambabasa sa kabila ng salitang 'nasaktan'. Ngunit, para sa maraming manunulat, ang salitang nasaktan ay nagpapahiwatig ng isang mas malalim na pag-unawa at pagkilala sa sakit at pagpapagaling. Ipinapakita ng marami sa mga ganitong kwento ang paglalakbay ng mga tauhan mula sa kanilang personal na mga pinagdaraanan. Isa sa mga hinahangaan kong kwento ay ’Attack on Titan’ fanfiction, kung saan ang sakit at pagkamatay ng mga kaibigan ay nagiging daan para sa mga tauhan na matuto, magbago, at lumakas. Minsan, ang pagtagpo sa suliraning ito ay nagiging isang mahalagang hakbang sa kanilang pag-unlad bilang tao. Ang pagiging bukas sa obligasyon sa masakit na emosyonal na kwento ay nagiging tulay upang maipakita ang tunay na pagkatao ng mga tauhan. Sa mga nakaraang taon, patuloy na tumataas ang interes sa mga kwentong may temang nasaktan, at tila humihikbi ang mga mambabasa sa mga kwentong ito habang sila ay natututo ng mahahalagang aral. Talagang nakakaengganyo kung paano ang salitang nasaktan, sa kabila ng negatibong konotasyon nito, ay nagiging isang mahalagang elemento sa pagbuo ng masalimuot na daloy ng kwento at pagkatao sa mundo ng fanfiction.

Isang nakakatuwang bagay tungkol sa mga kanta ay ang kanilang kakayahang gawing kaya ang mga salitang mahirap at nakakabigla. Isa sa mga kantang talagang tumatak sa isip ko ay ang 'Tadhana' ng Up Dharma Down. Sa kanilang liriko, madalas silang gumagamit ng mga salitang puno ng damdamin kaya't hindi nakapagtataka na maisama rin ang salitang 'hinayupak' sa konteksto ng pag-ibig at pagkasawi. Ang paggamit ng salitang ito ay nagdadala ng isang matinding damdamin, lalo na kapag ikinukumpara mo ang mga banayad na melodic na tunog sa malalalim na liriko. Hindi lang ito basta isang salitang pang-akit; itinatampok nito ang mga hinanakit at puso ng isang tao na nasaktan. Palagi itong nagdudulot sa akin ng pang-unawa sa mga masalimuot na damdamin na dulot ng personal na karanasan. Nakakatuwang isipin na sa isang simpleng salita, nagagawa nitong buhayin ang isang malalim na damdamin sa isang kanta. Sa ibang banda naman, maaaring makatagpo ka ng mas aktibong paggamit ng salitang 'hinayupak,' gaya ng sa mga rap o hip-hop na kanta. Dito, madalas na inilalarawan ang mga pagsubok na dinaranas sa buhay gamit ang isang tono na puno ng ngitngit at determinasyon. Sa paggamit ng salitang ito, nahahalatang karaniwan ang mga damdamin ng galit, pagkamakaako, at saya. Marahil ito ang dahilan kung bakit patuloy na ginagamit ang salitang ito sa maraming kanta. Ito'y tila naging simbolo na ng pagsuway o ang pakikibaka sa mga hamon na dumarating sa buhay. Nakakatulong ito sa pagdagdag ng timbang at karga sa mensahe ng kanta, na nagiging dahilan kung bakit mahalaga ang mga salitang napili ng mga artista para ipahayag ang kanilang mga kwento.

Nakakaintriga isipin na ang isang simpleng salitang ginagamit natin araw-araw ay may malalim na ugat sa mga kuwentong-pamana at paniniwala. Sa karaniwan kong pakikinig sa mga lola at sa mga matatandang nagkukwento sa baryo, ang 'sumbat' ay laging lumalabas bilang isang paraan ng paghimok ng hustisya—hindi lang simpleng akusasyon kundi parang panawagang ilabas ang katotohanan. Lingguwistiko, may mga koneksyon ang salitang ito sa mas malawak na pamilya ng mga salita sa Austronesian, tulad ng 'sumpa' o Malay/Indonesian na 'sumpah' na nangangahulugang panunumpa o sumpa. Hindi naman agad-agad na pareho ang kahulugan, pero makikita mo ang isang thread: ang ideya ng paglalagay ng mabibigat na salita sa isang tao—mga paratang, sumpa, o ritwal na panawagan sa diyos-diyosan upang magpatupad ng kaparusahan. Dos por dos ako sa mga text ng mytolohiya; madalas na ang akusasyon sa mga kuwento ng diwata at anito ay hindi lamang interpersonal na hidwaan kundi may supernatural na konsekwensiya. May mga alamat kung saan ang pag-sumbat o pananawagan ng isang inagaw na dangal ay nag-uudyok sa isang diwata o espiritu na magbalik ng kapahamakan, at doon nagiging kombinasyon ang wika at ritwal. Sa ganitong konteksto, ang salitang 'sumbat' ay nagiging makapangyarihan—hindi lang tunog, kundi aksyon na may mabigat na epekto sa komunidad. Bilang tagapakinig at tagapagsalaysay, nakikita ko kung paano ang mga salita sa mitolohiya ay nagiging paraan ng panlipunang kontrol: ang takot sa 'sumbat' ay nag-uudyok ng pag-iingat sa kilos, at nag-aambag sa moral na aral ng kuwento. Sa huli, hindi ako magbibigay ng eksaktong linggwistikong certitude dahil madalas maghalo ang politika, relihiyon, at wika sa mga kuwentong-bayan. Pero ang mas personal kong obserbasyon: ang 'sumbat' sa mito ay isang halo ng akusasyon, paniniwalang supernatural, at panlipunang parusa—isang salita na lumalawak mula sa simpleng pagtuturo ng kasalanan tungo sa pagbibigay-boses sa mga kolektibong takot at pag-asa ng isang komunidad. Nakakatuwang isipin na sa bawat beses na maririnig ko ang salitang ito sa isang alamat, ramdam ko ang bigat ng kasaysayan at ang init ng usapang tabo sa gabi.