Paano Nakuha Ng 'Walang Forever' Ang Puso Ng Mga Manonood?

Kakaiba talaga ang ideya ng 'walang forever', lalo na sa ating kultura. Isipin mo na lang, mula sa mga usapan sa kanto hanggang sa mga sikat na teleserye, parang laging may sinasabi tungkol sa walang katapusang pag-ibig. 'Walang forever' ay karaniwang nagiging isang paraan ng pag-iisip na nagiging dahilan para maraming tao ang pumili na maging mas maingat pagdating sa kanilang mga puso. Sa isang banda, nakakatulong ito sa mga tao na hindi umasa sa mga bagay na masyadong idealistiko. Madalas na nagiging dahilan ito para mas mahalaga ang kasalukuyan, at pinipilit tayong pahalagahan ang mga moment sa halip na magpakatanga sa isang overlong commitment. Pero, sa kabilang banda, nahahamon ang mga relasyon sa pagbuo ng tiwala at seguridad. Sino nga ba ang hindi matatakot na masaktan kung nandiyan ang ideya na isang araw, lahat ay matatapos? Tila mas maraming tao ang nagiging o gaanong may pagkabahala sa pagbuo ng mas malalim na koneksyon dahil natatakot silang mawala ang tao.

Tila isang nakakaantig na paksa ang pag-usapan ang ‘walang forever’ sa usaping anime. Sa totoo lang, isang serye na agad na sumagi sa isip ko ay ang ‘Your Lie in April’. Ang kwento nito ay nagkukuwento tungkol sa pag-ibig, pag-asa, at pati na rin ang kakayahang tanggapin ang mga pagbabagong dulot ng buhay. Si Arima Kousei, ang pangunahing tauhan, ay bumangon mula sa kanyang madilim na nakaraan sa tulong ni Kaori Miyazono, na nagbigay liwanag sa kanyang buhay. Subalit, sa kabila ng mga magagandang alaala at damdaming nilikha, makikita mo na ang pag-asa at pagpapahalaga sa bawat sandali ay kasabay ng katotohanang ang lahat ay nagbabago. Makikita sa anime na kahit gaano pa man kaliwanag ang mga tao sa ating paligid, may mga tao at pagkakataon talagang maiiwan na tila walang kasiguraduhan sa hinaharap. Sa huli, ang mensahe ng serye ay nag-iiwan ng alaala na dapat pahalagahan ang mga tao at sandali habang may pagkakataon pa. Minsan naman, naiisip ko ang ‘Toradora!’, na mahigpit na umuugma sa temang ito. Habang ang kwento ay puno ng pagmamahalan at pagkakaibigan, lumalabas din ang mga angst ng mga tauhan habang sinusubukan nilang ipakita ang kanilang tunay na damdamin. Si Ryuuji at Taiga, pareho silang nagtatanong kung talagang sila ay ginawa para sa isa't isa. Sa kalaunan, ang pagtanggap sa katotohanan na may “walang forever” ay naging bahagi ng kanilang paglalakbay. Sinasalamin ito ang mga karanasan ng mga kabataan na nagkakaroon ng mga una at natatanging pagmamahalan na sa bandang huli, kailangan nilang harapin ang mga realidad ng buhay. Sinasalamin ng anime ang mga mapait ngunit tunay na katotohanan ng mga tao, na lalong nagiging dahilan kung bakit nakakabighani ang ‘Toradora!’. Huli na lamang, isang makabuluhang halimbawa ay ang ‘Clannad: After Story’, na nagpapakita ng mga pagsubok na dinaranas ng isang pamilya, na sa huli ay naglalantad na ang mga bagay na inaasahan nating pangmatagalang kadalasang nagbabago. Taglay nito ang aspektong ‘walang forever’, dahil tahasang ipinakita ang mga higpit ng mga pampamilyang ugnayan at tila ang hindi maiwasang layunin na makapagpatuloy sa kabila ng pagkawala. Kung ikaw ay sobrang nakaka-relate sa puso ng kwento, makikita mo ang tunay na halaga ng bawat sandali at mga tao sa ating paligid, kaya naman ang tema ng ‘walang forever’ ay hindi maiiwasan, kundi pagtanggap na tila narito tayo sa mundo upang lumikha ng alaala, kahit na hindi ito nagtatagal.

Ang kasabihang 'walang forever' ay tumutukoy sa pananaw ng maraming Pilipino na sa bawat relasyon, pagkakaibigan, o anumang uri ng koneksyon, wala talagang katiyakan na ito’y magtatagal. Isang pagkakataon na nais kong ibahagi ay nung nag-aaral pa ako sa kolehiyo. Maraming kami na magkakaibigan, at sa tuwing may mga alaala kaming binubuo, lagi naming sinasabi na ‘sana walang forever sa pagitan natin’. Parang sinasabi natin na kahit anong mangyari, masaya kami na nariyan kami para sa isa’t isa sa kasalukuyan. Sa isang banda, parang may halong lungkot at saya, di ba? Sinasalamin nito ang katotohanang ang buhay ay puno ng mga pagbabago at hindi natin alam kung hanggang kailan ang mga tao sa ating paligid. Kaya naman marami sa atin ang patuloy na pinahalagahan ang mga sandali, kahit alam nating pansamantala lamang ang lahat. Minsan, pag iniisip ko ang tungkol dito, bumabalik sa akin ang mga alaala ng mga taong naging bahagi ng aking buhay at mga nakaraang ugnayan. Laging may pagkakataon na mga kaibigan na akala ko ay bahagi na ng buhay ko, pero sa kalaunan, nagkalayo kami. Ang 'walang forever' ay tila nagiging reminder ito na dapat tayong magpahalaga sa kasalukuyan. Habang nabubuhay tayo, hayaan nating mag-imbak ng magagandang alaala at masayang sandali kasama ang mga tao sa ating buhay. Ang mga alaala ang magpapanatiling buhay sa atin kahit na ang tao ay wala na sa ating piling. Sa huli, ang 'walang forever' ay may kasamang aral na ang buhay ay unpredictable, pero ang mahalaga ay ang mga relasyon na binuo natin at ang mga bagay na natutunan natin mula rito. Kaya't habang narito pa tayo, ipagpatuloy natin ang pagmamahal at paghahalaga sa bawat tao sa ating paligid nang walang alinlangan, dahil sila ang nagbibigay kulay sa ating paglalakbay.

Isang kawili-wiling pahayag itong 'walang forever' na nagtuturo sa atin ng katotohanan tungkol sa siklo ng buhay. Sa isang bahagi, nga naman, sino ba ang hindi nakakaranas ng mga pagdaang masaya na tahasang natutapos? Marami tayong mga alaala, mga karanasan, at mga relasyon na nagiging bahagi ng ating buhay, ngunit sa kabila ng lahat, may mga pagkakataon talaga na kailangan na natin itong bitawan. Sa anime, madalas natin itong makikita; halimbawa, sa 'Your Lie in April', kung saan ang tema ng pagkawala at pagtanggap ng katotohanan ay umaagos sa buong kwento. Ang mga tauhan ay nahaharap sa ideya na kahit gaano pa man kahalaga ang isang tao, may mga pagkakataon talagang kailangan nating ipaalam ang ating sarili sa ating mga damdamin at pagnanasa. Paano naman ang mga linyang nauukol sa pag-ibig sa mga kilalang drama at bida? Dito pumasok ang mga madaling gamiting pahayag tulad ng 'Ang pagmamahal ay parang bulaklak, may matinding tanong kung kailan ito mamumulaklak at aalis.' Talaga namang nauugnay ito sa karanasan ng maraming tao. Sinasalamin nito ang kakayahan ng tao na luminaw sa kabila ng sakit o hinanakit. Sa isang pagkakataon, naharap ako sa isang relasyong akala ko ay forever na, pero sa huli, natutunan ko ring tanggapin ang katotohanan na ang bawat bagay ay nagbabago, at minsang napagtanto ko na mas mabuting ibuhos ang aking sarili sa mga bagay na mahahawakan. Minsan, naiisip ko na ang kadalasang paghahanap para sa 'forever' ay nagiging dahilan para sa sarili nating sakit. Habang ang eksistensiyang ito ay puno ng mga muling pagsisimula, ang kakayahang tanggapin ang hindi permanente ay talagang isang senyales ng katatagan. Sa mga oras na nadaramang tila walang katapusan ang ating mga pagsubok, tila may mga aral tayong natututunan na sa bawat 'walang forever', ay may mga alaala tayong buhay na buhay sa atin, di ba?

Ilang linggo na ang nakalipas, habang nagkukuwento ang isang kaibigan tungkol sa kanyang mga pinagdaraanan sa pag-ibig, nahulog ang usapan sa tema ng 'walang forever'. Ang simpleng pahayag na iyon ay tila may malalim na ugat sa mga kwentong umiikot sa tema ng pag-ibig at pagkakahiwalay. Napansin ko na may mga nobela na talagang sumasalamin sa pahayag na ito. Isa na rito ang 'If I Stay' ni Gayle Forman. Sa kwentong ito, sinusubukan ng pangunahing tauhan na si Mia na pumili sa pagitan ng buhay at pagkamatay matapos ang isang malagim na aksidente. Ang kanyang paglalakbay ay puno ng mga tanong tungkol sa pagmamahal at pagkawala, na nag-uudyok sa mga mambabasa na pag-isipan ang likas na katangian ng pag-ibig at kung gaano ito kayang magbago. Isang ibang halimbawa ay ang 'The Fault in Our Stars' ni John Green. Dito, ipinakita ang isang romantikong relasyon sa pagitan ng dalawang kabataan na may sakit. Sa kabila ng kanilang malalim na pagmamahalan, nalalantad ang katotohanan na hindi ito pangmatagalan, na tila tumitibok sa tono ng “walang forever”. Pero sa oras na nagmamahalan sila, nagiging pangmatagalan ang kanilang mga alaala, kahit gaano pa man ito kaikli. Ito ay isang magandang paalala na kahit hindi magtagal ang mga relasyon, ang mga alaala at karanasan na idinudulot nito ay mananatili at magiging mahalaga hanggang sa huli. Kaya naman, sa mga kwentong ganito, makikita ang masalimuot at madalas na nakakalungkot na katotohanan ng buhay. Ang mga nobelang ito ay hindi lamang nagkwento ng saya at luha; nagbigay rin sila ng mas malalim na pag-unawa sa ating mga emosyon at sa mga pagbabagong dala ng panahon, na tila aakayin tayong tanggapin ang sagot sa tanong na 'walang forever'.

Ang pag-uusapan ang konsepto ng 'walang forever' ay parang pagtawid sa isang balakang ng tulay. Maraming tao ang may kanya-kanyang pananaw kung bakit tila mahirap itong tanggapin. Para sa ilan, ito ay isang malungkot na katotohanan na ipinapaalala sa atin na lahat ng bagay, kahit gaano pa ito ka-ganda at ka-espesyal sa simula, ay nagbabago at naglalaho. Sa mga usapan kasama ang aking mga kaibigan, nila-‘forever’ ang pag-ibig at nagtutulungan, ngunit sa isang iglap, puwedeng mag-iba ang sitwasyon. Naipapaliwanag ko sa kanila na ang buhay ay puno ng mga pagkabigo at pagbabago na ang mga tao ay dapat tanggapin. Magandang pag-usapan ito dahil nakakatulong ito sa ating pag-unawa sa mga relasyon na hindi laging nagtatagal. Sa kabilang banda, may ilan namang nag-iisip na ang 'walang forever' ay hindi dapat maging isang patakaran. Para sa akin, importante ang pag-asam at pangarap, kahit na tila imposibleng haplusin ang kahulugan ng forever. Para sa kanila, habang may pag-ibig at dedikasyon sa pangangalaga sa mga relasyon, may pag-asa pa rin na makahanap ng forever. Madalas kami nag-aaway ng ganitong tema, dahil sa aking pananaw, mas malaking halaga ang ibinibigay sa kasalukuyan. Tayo ay nabubuhay para sa mga sandaling ito, hindi para sa mga pangako na minsan lamang natin maririnig. Sa kabuuan, parang isipin na ang 'walang forever' ay maaaring magsilbing gamot o nagiging dahilan ng sakit. May mga pagkakataon na mas mainam na tanggapin ang katotohanan ng pagbabago, ngunit sa kabila nito, mayroon paring mga tao na patuloy na nangarap at umasa sa mga pangako ng kahapon. Kaya't sa huli, bawat isa sa atin ay may sariling daloy ng buhay. Kung ano man ang ating paniniwala, mahalaga pa rin ang mga alaala na nabuo natin sa ating mga relasyon.

Nais kong talakayin ang tema ng 'walang forever' na tila luminang sa ating kamalayan sa mga serye sa TV. Sa bawat kwento, ang pag-ibig ay madalas na pinapakita bilang tunay at kaya tayong umibig ngunit nagtapos sa isang mapait na katotohanan. Isang magandang halimbawa nito ay ang 'One More Chance' na nagtampok sa maingat na pag-explore sa mga relasyon na nagdurusa sa pagsubok ni John Lloyd Cruz bilang Popoy at Bea Alonzo bilang Basha. Ang ganitong tema ay tila uhog sa ating mga puso, dahil pinapakita nito ang mga tunay na hamon ng pag-ibig, pagbuo sa mga pagkakamali, at ang hakbang ng pag-move on. Nagsisilbing salamin ito sa ating sariling mga buhay, kung saan madalas tayong naiwan sa desisyong dapat nating gawin sa pag-ibig. Isang bagay na nakakaakit ay ang paraan ng storytelling na ginagamit sa mga serye. Ang pagsasaad ng 'walang forever' ay may kasamang mga kwentong hinabi ang pag-asa, pananampalataya, at pag-yakap sa kaliwanagan kahit sa mga madidilim na pagkakataon. Ang mga karakter na pinapakita ang ganitong tema ay lumilitaw na tunay at maaaring makaugnay sa mga manonood. Minsan, tadhana ang nagiging salarin sa mga nasirang relasyon at ang pag-navigate sa mga inspirasyong ito ay nakakawili at nakakaengganyo na i-immerse ang sarili sa mga kwento na naglalaman ng mga ganitong tema.

Sobrang trip ko sa mga soundtrack na umiikot sa konsepto ng walang kamatayan—parang instant goosebumps kapag tumutugtog ang mga tamang nota. Para sa akin, ang pinakamalakas na example ay ang musikang gawa para sa 'NieR:Automata'. May mga piyesa roon tulad ng 'Song of the Ancients' at ang emosyonal na 'Weight of the World' na hindi lang soundtrack; nagiging commentary sila sa paulit-ulit na siklo, pagkawala, at paghahanap ng kahulugan kahit may endless loop ng buhay at kamatayan. May iba pa akong pinapakinggan kapag gusto kong maramdaman ang tema ng walang katapusan: ang OST ng pelikulang 'The Fountain' ni Clint Mansell ay literal na umiikot sa ideya ng paghahanap ng imortalidad at love across time—ang mga strings at choir dito sobrang nakakantig. Ganun din ang ambient at haunting pieces mula sa 'Death Stranding' at ilang parts ng 'Dark Souls' OST: hindi man direktang nagsasabing “immortal,” pero ramdam mo ang cyclical struggle at permanence sa musika. Praktikal na tip mula sa akin: kapag nagbuo ako ng playlist tungkol sa walang katapusan, hinahanap ko ang mga instrumental na may recurring motifs, choir o monotonic piano lines, at mga lyrics na tumatanong tungkol sa memory at time. Ang magandang soundtrack dito ay hindi lang tungkol sa literal na imortalidad—ito ang pakiramdam na nagtatagal ang emosyon o kwento kahit paulit-ulit ang panahon, at doon talaga ako nahuhumaling.