Saan Ipinanganak Si Issei Sagawa At Ano Ang Pinag-Aralan Niya?

Nakakaintriga at medyo kontrobersyal ang tanong mo, pero sasagutin ko nang diretso at tapat: malaki ang posibilidad na wala talagang 'official merchandise' sa tradisyunal na ibig sabihin — yung mga licensed na t-shirt, figurine, o mass-market collectibles — para sa gawa o persona ni Issei Sagawa dito sa Pilipinas. Ang dahilan: sobrang sensitibo at negatibo ang reputasyon niya dahil sa krimen na kinasangkutan, kaya halos walang mainstream na kumpanya ang lalabas at lalagyan ng brand ang ganoong klaseng materyal. Ano ang umiiral, kadalasan, ay mga publikasyon (mga memoir, artikulo sa magazine, o mga libro ng true crime) at paminsan-minsan may mga rare na self-published o tabloid-type na materyales mula Japan, pero hindi sila karaniwang tinatakdang ‘merch’ na parang fandom item na may logo at figure. Kung naghahanap ka talaga ng physical na bagay na konektado sa kanya, ang mga pinaka-madalas na route ng collectors ay ang paghanap ng mga imported books, magazines, o secondhand na items mula sa Japan. Sa karanasan ko kapag naghanap ng rare o kontrobersyal na materyales, sinusubukan ko munang tignan ang mga malalaking bookstores na may imported section tulad ng Kinokuniya (kung available) o mga online marketplace: Yahoo! Japan Auctions, Mandarake, BookOff, eBay, at Amazon Japan. Para sa shipping papunta Pilipinas, maraming proxy services tulad ng Buyee o FromJapan ang tumutulong mag-bid at magpadala. Locally, minsan may lumalabas sa Facebook collector groups, Carousell, o local secondhand book shops — pero kadalasan sporadic lang at mahirap hulihin. Isinasama ko rin lagi ang payo na i-check ang ISBN at publisher para malaman kung legit at hindi pirated press. Isang mahalagang punto: etika at legalidad. Maraming tao — lalo na mga pamilya ng biktima at mga advocates — ang masakit sa commercialization ng ganoong uri ng krimen. Kaya kung nag-iisip kang bumili o mag-display ng bagay na may kinalaman sa kanya, magandang isipin muna ang sensibilities at consequences. May ilan ding bans o restrictions pagdating sa certain kinds of content sa iba't ibang bansa, at baka may local rules sa import ng some printed material; kapag nag-order ka, double-check customs guidelines at retailer terms. Practical tip: kung gusto mo lang ng matibay na impormasyon o materyal, mas responsable at kapaki-pakinabang na kumuha ng maayos na libro ng true crime journalism o documentary na tumatalakay sa kaso nang kritikal at may respeto sa biktima, kaysa maghanap ng sensational memorabilia. Bilang isang taong medyo mahilig sa koleksyon at sa paghahanap ng kakaibang mga libro at dokumento, palagi kong pinipili ang mga sources na may transparency at respeto. Sa konklusyon, malabong may mainstream official merchandise ni Issei Sagawa sa Pilipinas; kung may makikita ka man ay kadalasan imported, secondhand, o tabloid-type na materyales — at dapat laging may pag-iingat sa etikal at legal na aspeto kapag bumibili.

Nakakabilib at nakakabahala sabay ang kasikatan ni Issei Sagawa sa Japan, ngunit kung ang tanong mo ay ukol sa mga opisyal na parangal o award na natanggap niya, diretso ang sagot: wala siyang natanggap na lehitimong pampublikong award o honor. Mas tama na sabihing ang naging ‘‘parangal’’ niya ay ang hindi kanais-nais na katanyagan — isang uri ng notoriety na nagdala sa kanya ng atensiyon mula sa media, mga publikasyon, at commercial opportunities, hindi mula sa anumang institusyong nagpupugay o nagbibigay ng pagkilala para sa kabutihan o sining. Ang konteksto nito ay madilim: ang krimeng ginawa niya sa Paris noong 1981, ang pagiging hindi makasalanan dahil sa pag-aakala ng insanity sa France, at ang pagbabalik niya sa Japan kung saan nagbago ang dynamics ng kanyang buhay — muling lumabas, nakipag-interview, nagsulat at naging isang public figure ng kakaibang uri. Bilang taong sumusubaybay sa ganitong mga kaso, nakikita ko kung paano nagiging produkto ang kontrobersya. Hindi ‘‘mga award’’ ang dumating kay Sagawa, kundi mga alok sa media: interviews sa telebisyon, features sa magasin, pagkakalathala ng kanyang mga sulatin at photo essays, at paglahok sa ilang showbiz o underground na proyekto. Sa halip na medalya o sertipiko mula sa mga respetadong institusyon, ang pagkilala sa kanya ay komersyal at sensasyonal — readers, producers, at magazine editors na handang magbayad para sa exclusive na access sa kanya. Ito ang mahirap unawain na bahagi: may distansya sa pagitan ng pagtalakay sa krimen para sa pangkalahatang impormasyon at ang pagsasamantala o glamorizing ng kriminal para sa kita at curiosity. Seryosong isiping moral ang nangyayari dito. Bilang tagahanga ng kultura pop at isang taong nagmamalasakit sa kung paano tinatalakay ng media ang mga sensitibong isyu, hindi ako komportable sa ideya na ang isang tao na sangkot sa brutal na krimen ay parang naging celebrity na rin dahil lang sa kanyang kasalanan at sa public fascination. Sa madaling salita: wala siyang natamong pormal na award sa Japan — ang ‘‘recognition’’ na natanggap niya ay infamy at marketable notoriety, na nagbunsod ng maraming debate tungkol sa etika ng media at pagkatao. Personal kong tingin, kahit gaano ka-curious ang publiko, dapat may limitasyon at paraan ng pagtalakay na hindi nagpapalakas sa trauma ng biktima at hindi nagbibigay ng eksena para sa mga taong dapat patuloy na pinag-iimbestigahan at hinahatulan ng kasaysayan para sa kanilang gawa.

Nagulat ako sa unang pagkakataon na binasa ko ang mga pahayag na inuugnay sa kanya—hindi dahil sa detalye ng ginawa kundi dahil sa tono ng pagsulat. Ang boses niya sa papel, ayon sa nabasa ko, ay diretso at personal; parang may taong nagsasalita ng walang filter sa harap mo. Madalas siyang gumamit ng unang panauhan at simple, di-prestihiyosong bokabularyo, pero may paraan siyang gawing ordinaryong pangungusap na nakakapit sa emosyon ng mambabasa. Bilang nagbabasa, naramdaman ko rin ang taktika ng pagkumbinse: paulit-ulit na pagbalik sa mga ideya na nagpapakita ng normalisasyon ng sariling pananaw at pagtatangkang baguhin ang framing ng isang malalim na trahedya. Hindi ako natuwa sa anumang pagtatangkang magsalaysay ng karahasan nang para bang may katuwiran; ngunit dapat kong aminin na sa estratehiya ng pagsulat, malinaw ang hangaring pukawin ang atensiyon at pigilin ang mambabasa na tumigil sa pagbasa. Sa madaling salita, malinaw ang personal na boses at sensasyong layunin—nagpapakilala bilang tapat pero madalas may manipulative na lebel ng pagtatanghal.

Nakakatuwang isipin na marami ang nagtatanong nito, pero ang unang dapat linawin: si Issei Sagawa ay hindi kilala bilang mangaka o gumawa ng manga. Ako mismo, bilang tagahanga ng komiks at historian ng pop culture sa sarili kong mundo, lagi kong sinasabi na iba ang pagiging subject ng isang kuwento at ang pagiging may-akda nito. Sa tingin ko, ang 'pinakamahalagang obra' na konektado sa kanya sa konteksto ng manga ay hindi isang konkretong volume na puwede mong bilhin sa tindahan. Sa halip, ang pinakamahalaga—kung pupuwedeng tawagin na obra—ay ang mga dramatikong representasyon ng kanyang kaso sa media: mga artikulo, dokumentaryo, at mga adaptasyon na minsan ay humuhugot ng inspirasyon mula sa totoong krimen. Nakakailang kapag tinitingnan mo kung paano ginawang elemento ng kathang-isip ang totoong trahedya; doon mo makikita ang implikasyon sa ethics ng storytelling. Personal, mas mahalaga sa akin ang pag-alala sa mga biktima at ang pagtalakay kung paano tinatalakay ng sining ang sensasyonalismo kaysa ang pagbibigay ng 'obra' title sa sinumang may bahid ng panloloob o krimen. Mas gusto kong makita ang mga mangaka na sensitibo sa ganitong materyal kaysa sa mga gumagawa lamang ng shock value.

Medyo nakakagulat man pakinggan, maraming tao ang nagtatanong kung may Filipino edition ang mga sinulat ni Issei Sagawa. Sa pagkakaalam ko at base sa pagsiyasat ko sa mga katalogo ng malalaking bookstore, WorldCat, at ilang online sellers, wala pang opisyal na Filipino translation ng anumang libro niya. Karamihan ng publikasyon tungkol sa kanya ay nakasulat sa Japanese at may ilang salin sa English o French, ngunit bihira at kadalasan iyon ay limitado o kontrobersyal na edisyon. Bilang nagbabasa at nag-iipon ng mga kakaibang memoirs, nakita ko rin na ang mga materyal tungkol sa kanya ay madalas na hindi pinap_publish sa mainstream sa Pilipinas dahil sa sensitibong nilalaman at moral na usapin. May mga artikulo at sanaysay sa Filipino na tumatalakay sa kaso, pati na rin mga blog posts na nag-a-compile ng impormasyon, pero hindi pa ako nakakita ng lehitimong, naka-print na Filipino book edition na nakalathala ng isang kilalang publisher. Kung naghahanap ka talaga ng teksto, ang pinakamainam na paraan ay maghanap sa English translations o sa orihinal na Japanese, o tingnan ang mga academic compilations at journal na maaaring naglalaman ng excerpts. Personal kong pakiramdam, dahil delikado at kontrobersyal ang tema, normal lang na kakaunti ang lokal na interest sa pagsasalin nito sa Filipino.

Sobrang nakakagulat ang kuwento ni Issei Sagawa, kaya natural lang na may mga nagtatanong kung nagkaroon ba ng pelikulang direktang naka-adapt mula sa mga sinulat niya. Sa madaling salita: wala akong nakikitang malaking, respetadong pelikula na opisyal na adaptasyon ng kanyang mga akda. Ang mas karaniwan ay ang pagtalakay sa kanyang kaso sa pamamagitan ng mga dokumentaryo, interview at mga sensational na palabas sa telebisyon sa Japan—si Sagawa mismo ay naging public figure at lumabas sa media, kaya madalas siyang makita sa mga format na iyon kaysa sa pelikulang dramatiko na sumusunod sa isang nobela o memoir. Dahil sa napakasensitibong kalikasan ng krimen at sa ethical issues ng pagpapakita ng biktima at ng karahasan, maraming filmmakers ang nag-iingat bago gawing fiction o pelikula ang ganoon kalalim na trauma. Personal, mas nakakaramdam ako ng discomfort kapag naiisip na gawing mainstream na pelikula ang mga memoir o kuwento na may ganoong tema—mas katuwiran kung dokumentaryo na naglalayong mag-contextualize at humarap sa mga isyu ng batas, media sensationalism, at pananagutan.

Napansin ko kapag binabasa ang mga linyang konektado kay Issei Sagawa na maraming layers ang kanyang pagkukuwento—hindi lang puro sensational na balita. May malakas na pinaghalong personal na obsesiyon, impluwensya mula sa banyagang literaturang na-expose siya habang nasa Europa, at isang tendensiya na gawing performance ang sariling identidad. Sa unang talata ng aking pagbabasa, nakikita ko ang malalim na paghahanap para sa pansin at pagkilala; ang kanyang mga sulatin ay parang naglalakad sa gilid ng taboo para subukang intindihin o ipaliwanag ang sarili. Sa ikalawang bahagi ng aking interpretasyon, napapansin ko rin ang impluwensya ng kulturang pop at true crime—yung paraan ng midya na nag-viral ang mga kuwento at ginagawang commodity ang kontrobersiya. May halo ring estetika ng erotika at dekadensiya, pati ng existential na katanungan tungkol sa kaluluwa at moralidad, na parang hiniram mula sa ilang klasikal at modernong manunulat. Hindi ako nagtatangkang balewalain ang mga krimen, pero bilang nagbabasa, nakikita ko ang mga pinagmumulan: personal pathology, exposure sa banyagang sining at pelikula, at ang mapanuring mata ng media.

Nakakagimbal talagang isipin, pero hindi maikakaila na naging magnet si Issei Sagawa para sa ilang uri ng artistang naghahanap ng kontrobersiya at matinding kuwento. Sa paglalakbay niya mula sa krimen patungo sa public figure sa Japan, hindi siya tinanggihan ng buong mundo ng sining — bagkus, nagkaroon ng mga taong handang makipagtulungan dahil sa kanyang notoriedad at sa kakaibang halo ng kilabot at kuriosidad na dala niya. Hindi karaniwan ang pagkakataon na makapanayam o makakuha ng materyal mula sa isang tao na may naturang kasaysayan, kaya may ilang litratista, dokumentarista, manunulat at mga magasin na nag-reach out para gawing subject siya ng kanilang proyekto, kung minsan sa isang sensational na paraan at kung minsan naman bilang bahagi ng malalimang pag-uusisa sa pananaw ng isang kriminal at ng lipunang tumanggap sa kaniya pagkatapos ng pagkakakulong. Sa praktika, ang mga kollaborasyon niya ay madalas na nasa anyo ng mga panayam, photo shoots, at mga low-budget o underground na dokumentaryo at pelikula. Mga tabloid at magasin na gustong kumita mula sa kakaibang kuwento ang unang lumapit; saka mga photographer na interesado sa borderlands ng erotika, kabuhi at kamatayan — mga artista na karaniwang nasa fringe ng mainstream art scene na hindi natatakot sa backlash. Naglabas din siya ng mga sariling sulatin at memoir-style na pahayag kung saan nakipagtulungan ang ilang publisher at editor upang mailathala ang kanyang bersyon ng mga pangyayari. Ang resulta: isang halo ng sensational journalism, art photography, at exploitation cinema na nagpakain sa kuryosidad ng publiko at nagdulot ng malayong etikal na debate sa mundo ng sining. Hindi naman masasabing maraming respetadong household-name na artista ang lantad na nagtrabaho kasama niya, dahil natural na iniiwasan ng karamihan ang ganitong klaseng stigma—lalo na sa mga panig na pinahahalagahan ang reputasyon at integridad. Sa halip, karamihan ng nagsanib-puwersa kay Sagawa ay mga artist na gumagawa sa margins: independent filmmakers, tabloid journalists, underground photographers, at ilang avant-garde na artist na tinanggap ang ideya ng pagsuway sa moral na norms bilang bahagi ng kanilang gawa. Ito ang nagpaigting ng kontrobersiya: hanggang saan ang sining na sumusubok na mag-dokumentaryo o mag-explore ng madilim na content, at kailan ito nagiging exploitation? Madalas na ang mga gawaing kasama siya ay sinipat at pinuna hindi lang dahil sa subject, kundi dahil na rin sa paano ito isinalaysay at ipinagbenta sa publiko. Personal, napakaraming tanong ang bumabalot sa ganitong klaseng kolaborasyon. Bilang tagahanga ng sining at kultura, nakakagulat man, naiintindihan ko rin ang temptation ng ilang artist na subukan ang hangganan. Pero bilang tao na may pakiramdam ng etika, naiirita rin ako kapag ang kabaliwan at pagdurusa ng biktima ay nagiging commodity lang. Ang listahan ng mga pangalan ng taong nakipagtulungan kay Sagawa ay hindi isang karaniwang celebrity roster; ito ay puno ng mga anino—mga pangalan mula sa underground scene, publishing houses na nag-publish ng memoirs, at ilang independent filmmakers—mga grupong handang yakapin ang kontrobersiya para sa kanilang sining o negosyo. Sa huli, ang kuwento niya ay paalala kung paano hinaharap ng lipunan at mundo ng sining ang kasamaan, kasikatan, at moral na pangangalaga, at palagay ko ay magpapatuloy ang debate na ito nang matagal pa.