Saan Makakabili Ng Merchandise Na May Tema Ng Balat Sa Pwet?

Tila kakaiba ang paksa, pero may ilang nobela na tila naglalarawan ng katawan sa paraan na hindi mo inaasahan. Tumalon sa 'The Anatomy of Being', isang nobela na nagsasalaysay mula sa pananaw ng pangunahing tauhan na nakikipaglaban sa kanyang sariling identidad. Ang kwento ay naglalaman ng masalimuot na pagninilay-nilay tungkol sa katawan, kasama na ang mga aspeto ng balat at kung paano ito nag-uugnay sa ating pagkatao. Habang umaabot siya sa kanyang mga takot at insecurities, matutuklasan mo1ng ang kanyang balat, kahit ano pa man ang kondisyon, ay may kwento at halaga sa kanyang paglalakbay. Isang magandang halimbawa din ay ang ‘The Perfume: Story of a Murderer’. Kahit na higit na nakatuon ito sa amoy, narito rin ang pagtalakay sa katawan bilang isang kanang kamay ng mga damdamin at alaala. Ang mga talinhaga ng amoy ay nauugnay sa mga body's physical aspects, kasama na ang balat. Bagaman ang kwento ay madilim, ang pagtalakay dito ay nagbibigay-diin sa koneksyon ng ating mga pandama sa pisikal na anyo at personal na karanasan. Isang mas nakakaaliw na anggulo ay sa mga anime at manga. Sa 'Kiss Him, Not Me', ang mga tema ng balat at katawan ay lumalabas sa mas lighthearted at comical na paraan, kung saan ang pangunahing tauhan ay nahuhumaling sa mga karakter na nakasentro sa pandamdam sa pagkasensitibo at pag-aalaga. Kumpara sa mga nobela, ang mga ito ay nagdadala ng mas kaaya-ayang perspektibo, subalit hindi nawawala ang kahalagahan ng pisikal na anyo sa mga relasyon. Ang mga ganitong kwento ay isang paalala na sa likod ng bawat balat, may kwento, saya, at koneksyon na bumubuo sa ating pagkatao.

Isa sa mga pinaka-tinig na may-akda sa genre ng balat sa pwet ay si Junji Ito. Ang kanyang mga kwentong nakababalisa at nakakabighaning illustrations ay nagdudulot ng kakaibang hirap at pagsasabi ng mga kwento na hindi mo malilimutan. Isang halimbawa ay ang 'Tomie,' tungkol sa isang nakakabighaning babae na bumabalik mula sa kamatayan sa iba't ibang anyo, na naglalantad ng kabangisan ng pagnanasa at pagsisisi. Bukod kay Junji Ito, dapat din banggitin si Hideshi Hino, na naging kilala dahil sa kanyang mga pambihirang visual at nakakagimbal na naratibo, katulad ng 'Mermaid Saga.' Ang istilo ni Hino ay tunay na nakahihigit sa iba, at sinasalamin nito ang mga pinakanakabahalang elemento ng buhay na may mahigpit na koneksyon sa pagnanasa at takot. Sa western context, masasabi ring makilala si Stephen King. Kahit na hindi siya karaniwang ikinokonsider na may-akda sa balat sa pwet, ang kanyang mga kwento ay naglalaman ng elementong nakakapangilabot, na tila umaabot sa sugat ng sikolohiya at mga human flaws. Kadalasang nag-aalok siya ng malalim na pag-unawa sa mga karakter na nahahamon ng mga obscurities ng kanilang pagkatao sa mga kwento gaya ng 'It.' Ang mga kwentong ito ay nagbigay-diin sa tunay na takot, na taglay ng kakayahan ng mga tao na magpanggap Kaya, makikita nating mayaman ang mundo ng balat sa pwet sa mga may-akda mula sa iba’t ibang rehiyon, at ang kanilang mga nilikha ay maaaring maging sagisag ng madilim na parte ng ating kalikasan na palaging naghihintay na tuklasin.

Isang gabi sa ilalim ng malamig na ilaw ng aking desk lamp, napaisip ako tungkol sa kakaibang genre ng anime na tinatawag na 'butt anime'. Iba ang dating nito kumpara sa ibang uri ng anime, at sa tingin ko marami tayong pwedeng pag-usapan dito. Sa kabuuan, yung mga anime na nakatuon sa balat ng pwet ay kadalasang may mga eksena at tema na hindi takot ipakita ang katotohanan ng katawan, ngunit kadalasang may halong komedya o fan service. Makikita mo dito ang natatanging huwaran kung paano ang morena nitong genre ay nagiging paraang tawanan o eskiya sa halip naseryoso. Karaniwan, ang layunin nito ay hindi lamang ang magbigay aliw kundi pati na rin ang magsanay ng sensuality o ang pagkakaalam sa sariling katawan ng mga karakter. Maraming tao ang bumabalik sa mga ganitong anime dahil sa kakayahan nitong maghatid ng matinding saya, mula sa mga nakakatuwang senaryo hanggang sa toned na pakikipagsapalaran sa mga katawang nakatawag-pansin. Hindi puwedeng hindi banggitin na kumpara sa mga tradisyonal na uri ng anime, ang mga ganitong genre ay mababaw lamang sa piitan ng nilalaman. Mas pinagtutuunan nito ang mga sitwasyong amusing sa halip na ang pagbuo ng malalim na kwento, kung saan mas nakatuon ang ibang genre sa malalalim na kwento na puno ng emosyon at pag-unlad ng tauhan. Kaya sa palagay ko, ang 'butt anime' ay isang anyo ng escapism, isang pahinga mula sa seryosong mga tema na kumakalat sa iba pang mga genre, at ito rin ay isang paraan upang magbigay laya sa ating naiisip na naiiba hindi lamang sa pamamagitan ng pananampalataya kundi sa sensibility. Narito ang isang katanungan: gaano kaya kalayo ang maaari nating dalhin ang mga kwento sa iniwan nating estado? Minsan ay nagtatanong ako sa aking sarili kung bakit masyadong nakakaakit ang ganitong klase ng anime sa mga manonood. Marahil dahil ang bawat isa sa atin ay may likas na pagkagiliw sa hindi tradisyunal na mga pananaw, nagsisilbing katuwang sa ating pang-araw-araw na buhay. Para sa akin, napaka-espesyal na makita na may mga tao na kaya ang ganitong pagsasama-sama at pagtanggap ng pinakamasayang bahagi ng mga katawang hindi ginagamit sa mga mainstream na uri ng kwento. Ang kakaibang kagandahan ng ganitong anime ay nagiging isang halimbawa ng kasiyahan sa mga sekreto ng ating mga pinapanood na tila sinasadyang sakupin ang ating araw-araw na mga karanasan.

Isang bagay na talagang nakakaintriga sa mundo ng manga ay ang pagkakaroon ng mga karakter na inilalarawan na may kamangha-manghang personalidad at hitsura, kabilang na ang mga may balat sa pwet na nakakaengganyo. Ang ‘One Piece’ ay isa sa mga paborito kong manga na nagbibigay ng masalimuot na mga karakter. Sa kabila ng mga pambihirang adventures at comedic elements nito, ang bawat tauhan ay may kanya-kanyang pangarap at pinagdaraanan. Isang magandang halimbawa ay si Nami, ang navigator ng Straw Hat Pirates na mayroon talagang sexy design. Pero ang tunay na nagdadala sa kanyang karakter ay hindi lang ang kanyang hitsura kundi ang kanyang determinasyon na makamit ang kanyang pangarap na mapa ang mundo. Madalas kung mag-isip, paano ang ganitong mga tauhan ay hindi lang kalahati ng kanilang kwento sa kanilang pisikal na anyo? Kaya naman mas nakakaengganyo ang kanilang mga kwento sa mga mambabasa. Isang mabuting halimbawa rin ay ang manga na ‘Fairy Tail’. Minsan, rusty ang mga design ng mga karakter, ngunit dito makikita ang ilan sa mga pinaka-makasaysayang karakter upang sanayin ang ating imahinasyon. Ang mga karakter tulad ni Erza Scarlet ay talagang nakakaengganyo hindi lang sa kanilang lakas kundi sa elimu ng halaga ng pagpapahalaga sa kanyang mga kaibigan. Tila ang mga karakter dito na may mga gaanong design ay nagsisilbing simbulo ng nagpapatuloy na mga mensahe ng pagkakaibigan at pag-asa sa mundo ng manga. Sa isang mas malaking sukat, masasabing ang kagandahan ng mga ganitong karakter ay walang hanggan. Mula kay Nami hanggang kay Erza, ang bawat karakter ay may sariling kwento na tila nagiging inspirasyon sa ating mga mambabasa. Itinataas nito ang halaga ng pagkakaroon ng mga ibat-ibang tauhan na may unique na katangian, na siyang nangangailangan ng kahit anong uri ng anggulo ng pagpapahayag. Kaya, sa huli, ang 'mga balat sa pwet' na ito ay isa lamang sa mga aspeto na nagpapakita ng lalim at hirap ng kanilang mga personalidad, na sa palagay ko ay dahilan para tayo ay mahulog sa kanilang kwento.

Narito na naman tayo sa isang masaya at nakakaengganyang usapan tungkol sa mga paboritong soundtrack na talagang nagbibigay-buhay sa ating mga paboritong eksena sa anime, komiks, o laro. Isang totoong halimbawa na naiisip ko ay ang soundtrack mula sa 'Attack on Titan', lalo na ang mga paborito kong 'You See Big Girl' at 'Jiyuu no Tsubasa'. Ang mga kantang ito ay parang mas nag-uudyok sa akin na kahit sobrang nakakatakot ang mga laban, na nandoon ka parin sa tabi ng mga bida. Parang ramdam mo ang bigat ng bawat sabayang pag-atake sa mga higanteng iyon, at talagang nahahamon ka na makisali. Isa talaga itong soundtrack na makakarelate ang mga tao sa kahit anong sitwasyon at nagbibigay ng inspirasyon na makabangon kahit sa ganitong giklit na tema. Isa sa mga paborito ko na hindi lang soundtrack kundi simbolo nato ng mga pangarap natin ay ang 'Unravel' mula sa 'Tokyo Ghoul'. Para sa akin, ang boses ni TK ay may kakayahang dalhin ka sa ibang mundo, na nagiging konektado ka sa damdamin ng pangunahing tauhan. Ang mga kaganapan at ang mga hinaing at takot ay talagang nakakaakit ng emosyon. Kahit bumubulwak ang mga galit na nilalaman ng kwento, ang piling pagkakataon na makinig sa kantang ito habang tinitingnan ang mga animated scenes ay nagbibigay ng iba’t-ibang damdamin na tila ba nag-uusap ang iyong puso at isip. Minsan naman, naiisip ko rin ang mga soundtrack mula sa mga video game. Ang 'Bastion' mayroong napaka-mahusay na pagkaka-compose ng mga piraso. Ang mga melodiyang iyon ay parang nagbibigay ng mas malalim na kahulugan sa mga desisyon na ginagawa ng manlalaro. Hindi lamang ito background music, kundi isang tunay na kalasag sa mga tanong at sagot na binubuo sa bawat hakbang ng kwento. Sa kabuuan, ang mga paboritong soundtrack ko ay hindi lang basta matunog, kundi isang hakbang patungo sa mas malalim na karanasan na nagtutulak sa akin na tuklasin ang mga kuwento sa likod ng mga unsung heroes.

Sa pag-iisip ko tungkol sa mga aklat na may kaugnayan sa paksa ng balat sa pwet, isang pamagat ang agad na pumapasok sa aking isipan, at ito ay ang 'The Good Body' ni Eve Ensler. Bagamat hindi ito tahasang tungkol sa balat sa pwet, talagang tinatalakay nito ang iba’t ibang aspeto ng ating katawan at ang ating mga damdamin tungkol dito. Sa kanyang kwento, nag-iimbestiga si Ensler sa ating mga insecurities at ang mga paminsan-minsan na mga 'taboo' na nauugnay sa katawan, na nagbuo ng mga diskusyon ukol sa tikto ng ating balat at ang kanyang kahalagahan sa ating identidad. Ipinakita nito sa akin ang halaga ng pagtanggap at pagmamahal sa bawat bahagi ng ating katawan, kahit na ano pa man ito. Isa pang aklat na maaari rin nating pagtuunan ng pansin ay ang 'Body Positive Power' ni Megan Jayne Crabbe. Sa aklat na ito, pinapahayag ni Crabbe ang kanyang mga personal na karanasan at ang mga hamon na kanyang hinarap. Nadiskubre ko na madalas na ang mga tao ay nahahadlangan ng kanilang pagtingin sa kanilang balat, at nagiging dahilan ito upang mawala ang kanilang tiwala sa sarili. Itinataas nito ang mga isyu tungkol sa body image, na may koneksyon din sa ating balat sa pwet at kung ano ang mga pamantayan ng lipunan. Mahalaga na mapagtanto natin na ang ating halaga ay hindi nakabatay lamang sa ating pisikal na anyo, kundi sa ating mga kwento at personalidad. Hindi natin dapat kalimutan ang mga mas magagaan na aklat tulad ng 'Skin' ni Ted Dekker. Bagamat ito ay isang fiction novel, pinapaunlakan nito ang mga temang may kaugnayan sa ating katawan at isip. Isang kwento ito tungkol sa pagkakahiwalay ng ating panlabas na anyo mula sa ating kalooban. Napaka-imersive ng kwento, at sa bawat pahina, tila ba nakakaranas tayo ng mga emosyon na kumikilos sa kabuuan ng ating pagkatao. Itinataas nito ang mga katanungan na mahirap sagutin, ngunit nagbibigay din ito ng mga bagong pananaw patungkol sa ating mga pisikal na katangian, kasama na ang balat sa pwet. Sa kabuuan, maraming mga aklat na maaaring pag-usapan sa mga ganitong paksa, at sa bawat isa, madami tayong matutunan tungkol sa ating mga sarili hangga't naririnig natin ang mga kwento ng iba at tinatanggap ang mga bahagi ng ating katawan na madalas nating hindi pinapansin.

Bilang isang masugid na tagahanga ng mga serye sa TV, lumalabas ang mga tanong tulad ng 'bakit nga ba?' lalo na kapag nakikita natin ang mga eksena na tila labis ang pagtuon sa pisikal na kaakit-akit ng mga tauhan. Ang mga tao ay naturally masugid sa visual stimuli, at ang katawan ng tao, sa lahat ng anyo nito, ay mahirap talikuran. Ang balat sa pwet, bilang isang bahagi ng katawan, ay nagiging simbolo ng kapangyarihan, sensuality, at maging ang pag-aasawa sa ilang mga kwento. Kapag ginagamit ito sa mga eksena, kadalasang may layunin ito – mula sa pagpapakita ng karakter na may kumpiyansa, hanggang sa paglikha ng drama sa isang romance. Mahilig ang mga manonood sa drama at emosyonal na koneksyon, at ang katawan ng tao ay madalas na pampaganda ng carnal na paningin. Kaya, hindi na nakagugulat na ang ilang mga serye ay nagtatampok ng ganito para itaas ang tensyon. Tila nakakapagdagdag ito sa kabuuang karanasan ng panonood!

Aba, napakahalaga nito kapag may sensitibong balat ka; hindi lahat ng hikaw ay party-safe para sa balat natin. Sa karanasan ko, ang pinakamadaling solusyon ay tumuon sa mga materyales na kilala bilang hypoallergenic: implant-grade titanium (madalas tinatawag na Ti-6Al-4V o Grade 23), niobium, at platinum. Ang surgical stainless steel na '316L' o '316LVM' ay medyo ligtas din para sa karamihan, pero kapag sobrang sensitibo ka sa nikel, mas magandang iwasan ang murang stainless steel na may hindi malinaw na komposisyon. Bilang dagdag, piliin ang solid 14k o 18k gold na malinaw na 'nickel-free' — iwasan ang gold-plated o gold-filled kung ang poste ay gawa sa base metal kasi puwedeng mag-react ang balat kapag napudpod na ang plating. May mga tao ring mas komportable sa medical-grade plastics tulad ng PTFE o bioplast lalo na kapag gabi at natutulog, dahil magaan at hindi nagri-rub. Personal kong natutunan iyon nang magka-rash ako mula sa mura kong hikaw; nang lumipat ako sa titanium studs, nawala agad ang irritation at mas kumportable ako magsuot araw-araw.