Saan Makikita Ang Orihinal Na Poster Ng Dalagang Bukid?

Tinabi ko ang kape at nagbukas ng lumang talaan—habang umiikot ang isip ko sa pinagmulan ng pelikulang Pilipino, laging lumalabas ang isang pangalan at taon. Ang pelikulang ‘Dalagang Bukid’ unang ipinalabas noong 1919. Madalas itong itinuturing na unang malaking pelikulang ginawa ng mga Pilipino sa ilalim ng direksyon ni José Nepomuceno, at karaniwang binabanggit ang Setyembre 12, 1919 bilang petsa ng opisyal na premiere sa ilang talaan. Bilang tagahanga ng lumang pelikula, nakakatuwang isipin kung gaano kalalim ang naging impluwensya nito: nagmula sa tanyag na zarzuela at nagbukas ng pintuan para sa industriya ng pelikula sa bansa. Marami sa mga material na iyon ay nawala na ngayon, kaya’t ang mga natitirang kasulatan, poster, at paglalarawan lang ang nagbubuo ng imaheng naiwan ng pelikulang iyon. Sa tuwing iniisip ko ang ‘Dalagang Bukid’, nakakaramdam ako ng paggalang sa tapang ng mga unang gumagawa ng pelikula—mga taong nagtayo ng pundasyon para sa mga kwento natin sa sine.

Hala, ngayong pinag-usapan ang 'Dalagang Bukid', lagi kong naiisip ang mismong dalagang nasa gitna ng kuwento—ang titular na dalaga na siyang puso ng lahat ng pangyayari. Sa mga bersyon na napanood at nabasa ko, hindi lang siya basta pag-ibig na target; siya ang representasyon ng inosenteng buhay-bukid, ang kontrapunto sa ingay at kumplikasyon ng lungsod. Karaniwan siyang inilalarawan bilang mabait, masipag, at may simpleng mga pangarap—pero may katalinuhan din sa mga pagpapasya niya. Ang buong kwento umiikot sa kanyang relasyon sa mga kalalakihan, pamilya, at komunidad, kaya literal na siya ang gumagalaw ng plot at emosyon ng audience. Minsan ang pangalan niya ay binibigyan depende sa adaptasyon; pero sa puso ng kuwento, ang pinakamahalaga ay ang kanyang katauhan bilang 'dalagang bukid'—ang simbolo ng tradisyon at pag-asa sa isang lumang panahon. Kahit ilang dekada na ang lumipas, madali pa rin akong maantig sa kanyang simpleng tapang at kung paano niya hinaharap ang mga hamon ng pag-ibig at pamayanan.

Sobrang nakakatuwa kapag nababanggit ang 'Dalagang Bukid'—ako mismo agad napupuno ng imahinasyon tungkol sa entablado at musika noong unang bahagi ng ika-20 siglo. Ang orihinal na 'Dalagang Bukid' ay isinulat ni Hermogenes Ilagan, isang kilalang manunulat ng sarsuwela na malaki ang naiambag sa paghubog ng dulaang Tagalog. Hindi lang ito simpleng kwento; sarsuwela ang anyo nito kaya halo ang awit, sayaw, at dula—iyon mismo ang nagpaangat sa anyo at nagpasikat sa palabas sa mga baryo at lungsod. Bilang tagahanga ng lumang Philippine theater, palagi kong iniisip kung paano nag-ugat ang modernong pelikula at teatro mula sa mga gawaing ito. Ang adaptasyon ng 'Dalagang Bukid' sa pelikula noong 1919 ng ilang mga unang filmmaker ay isa ring mahalagang bahagi ng kasaysayan, pero ang pangunahing may-akda ng orihinal na piraso ay si Hermogenes Ilagan—siya ang naglatag ng istruktura at estilo na minahal ng maraming henerasyon.

Ang saya ng tanong na 'to—perfect para sa late-night cinephile ramble! Hindi ko matandaan na nagkaroon ng isang malawakang modernong pelikulang remake ng 'Dalagang Bukid' na tumagos sa mainstream kamakailan. Ang orihinal na 'Dalagang Bukid' (1919), na kilala sa pagiging isa sa mga unang pelikulang Pilipino na ginawa ni José Nepomuceno at sa pag-angat ng karera ni Atang de la Rama, madalas binabanggit sa mga talakayan ng kasaysayan ng sinehan. Pero sa modernong konteksto, wala pa akong nakikitang buong cinematic reimagining na inilabas na nag-upgrade ng setting at mga tema para sa kasalukuyang audience na parang blockbuster remake. Mas marami akong nakita na revivals sa entablado, scholarly essays, at mga short projects o film festival entries na kumukuha ng elemento at tema mula sa kwento—mga adaptasyon sa teatro, musika, o kahit interpretative pieces sa mga independent film festivals. Ito ay hindi nakakagulat: ang orihinal na materyal ay zarzuela-based at may malakas na musikalidad at sosyal na commentary, kaya mas natural siyang nabubuhay muli sa stage. Personal, gusto kong makakita ng sensitibo at modernong pag-interpret: hindi lang simpleng paglilipat sa urban setting, kundi isang remake na magtatanong tungkol sa identity, migration, at class na relevant sa Millennial at Gen Z viewers. Kung gagawin ng isang filmmaker na may malasakit, puwede itong maging napakalakas—isang paghalo ng nostalgia at bagong perspektiba na tumitibay sa sariling boses ng pelikula.

Sobrang malinaw sa aking isipan ang imahe ng kanayunan kapag naiisip ko ang kwento ng 'Dalagang Bukid'. Hindi ito nangyayari sa isang modernong lungsod kundi sa tipikal na baryo ng Pilipinas: malalayong bukirin, bahay-kubo, simbahan sa gitna ng plaza, at palengke kung saan nagtatagpo ang mga tao. Sa mga lumang bersyon o adaptasyon—lalo na noong panahon ng zarzuela at unang mga pelikula—makikita mong ang eksena ay nagpapakita ng buhay-ayon-sa-isan: pang-araw-araw na gawain sa bukid, panliligaw sa ilalim ng buwan, at simpleng kagalakan at problema ng komunidad. Para sa akin, ang setting ay hindi lang background kundi parang karakter din: nagbibigay ito ng tono at gumagalaw bilang salamin ng kulturang Pilipino noong mga unang dekada ng ika-20 siglo. Ang pag-ibig at hamon ng mga bida ay mas nagiging makahulugan dahil sa kontekstong rural—mas malapit ang pamilya, mas matindi ang tsismisan sa plaza, at mas tradisyonal ang mga kaugalian. Kaya kapag tiningnan mo ang 'Dalagang Bukid', isipin mo ang isang maliit na bayan sa Pilipinas kung saan umiikot ang buhay sa agrikultura at komunidad, hindi sa mga kalsada ng Maynila kundi sa payapang tanawin ng probinsya.

Nakakabighani ang tahimik na umaga sa baryo kapag iniisip ko ang kwento ng ‘Dalagang Bukid’. Sa aking pag-intindi, umiikot ito sa isang dalagang lumaki sa bukirin — mabini, masipag, at may dalang walang kapantay na pag-asa para sa kanyang pamilya. Bata pa lang siya ay pinakiring ang tradisyon: pag-aaruga sa mga magulang, pagsunod sa mga alituntunin ng komunidad, at pananatili sa purong imahe ng kabayanan. Habang umuunlad ang kwento, may papasok na pag-ibig — isang binatang simpleng galing rin sa paligid, tapat at nagmamahal nang hindi hamak. Dito pumapasok ang tensyon: may hadlang mula sa mga opinyon ng kapitbahay, posibleng alitang pampamilya, o mga pribilehiyo ng mas mayamang lalaki na gustong magpakasal sa dalaga. Nakikita ko rito ang banggaan ng personal na kagustuhan at ng inaasahan ng lipunan. Sa dulo, maaaring magtapos ang nobela sa sakripisyo o sa tagumpay depende sa bersyon: minsan nakakamit ang ligaya at kasal; minsan naman mananahan ang aral na ang pagiging tapat sa sarili ay may kapalit. Para sa akin, pinakamaganda sa ‘Dalagang Bukid’ ang pagbibigay-diin sa simpleng kabutihan at sa mga suliraning universal ng pag-ibig at tungkulin, na parang laging may hangin ng nostalgia sa likod ng bawat eksena.

Tuwing naiisip ko ang imahe ng dalagang bukid, umaalala ako ng mga kuwentong pinapasa-pasa ng lola habang naglalatag ng banig sa hapon. Ang terminong ‘dalagang bukid’ hindi lang isang literal na imahe ng batang babae mula sa probinsya — ito ay naging simbolo sa kulturang Pilipino: pagkabiro ng kalinisan, kabaitan, at pagkaalalay sa pamilya. Ang pelikulang ‘Dalagang Bukid’ bilang isang maagang gawain sa sinehan ay tumulong maglatag ng visual na template kung paano natin tinitingnan ang rural na kagandahan at ang ideyal ng dalaga sa pambansang imahinasyon. Sa personal, nakita ko rin kung paano napasok ang trope na ito sa musika, panitikan at pati na rin sa pagdiriwang ng baryo — mula sa kundiman hanggang sa mga pista. Nagbubunga ito ng positibong nostalgia pero may kasamang pagtatangkang gawing simple ang mas kumplikadong realidad ng kababaihan at ng buhay probinsya. Minsan nakakatuwang balikan, pero bilang tagahanga ng lumang pelikula at tula, alam ko ring may kailangang baguhin sa paraan ng paghawak natin sa karakter na ito. Kaya ngayon, mas interesado ako sa mga reinterpretasyon: mga awit at pelikula na hindi lang nagrereklamo sa romantikong imahe kundi nagbibigay-diin sa kalakasan, pangarap at sakripisyo. Ang dalagang bukid ay patuloy na buhay sa ating kultura — umaangkop, nasusuri, at pinupunas depende sa panahon. Sa huli, nakakaantig pa rin siya sa puso ng maraming Pilipino, kasama ang akin.

Aba, pag-usapan natin 'yung tipong kanta na agad tumatatak sa isip kapag narinig ang pamagat na 'Dalagang Bukid'. Para sa akin, ang pinakasikat na awit na may titulong iyon ay yung tradisyunal na kundiman/folk tune na madalas iugnay sa lumang pelikula at teatro na may parehong pangalan—hindi gaanong detalyado ang talaan ng kompositor dahil parang bahagi na siya ng kolektibong alaala ng bayan. Madalas ko itong marinig na inaawit ng mga lola ko tuwing pista: mabagal, malumanay, puno ng pagnanasa at pangungulila. Ang liriko at melodiya niya ay simple pero nakakabitin sa damdamin—larawan ng dalaga sa bukid na puno ng pag-asa at hiwaga. Maraming bersyon ng kantang ito ang umiiral, kaya depende sa rendition, puwede siyang maging nostalgic ballad o mas barer at folk ang dating. Lagi akong napapaisip na ganito talaga ang lakas ng mga lumang awitin: kumakapit sa puso ng mga tao kahit anong panahon, at 'yun ang pinaka-akit para sa akin.