Sino Ang May-Akda Ng Diksyunaryo Sa Ekonomiks: Ingles-Filipino?

Napapaisip ako tuwing may nagpo-post ng fanfic na may eksenang naglalakad sa gilid ng Manila Bay—ang golden hour, malamlam na ilaw, at ang pakiramdam na may malalim na kasaysayan sa likod ng skyline. Bilang isang tagahanga na lumaki sa mga urban seaside meetups, madalas kong makita ang mga baybayin tulad ng Manila Bay at Subic binibigyang-diin bilang lugar ng pagtatagpo: secret dates, clandestine farewells, o eksena ng paghaharap sa nakaraan. Madalas ginagamit ang concrete embankments, ferry lights, at sari-saring barko bilang cinematic backdrops na nagpapalakas ng emosyonal na tensyon. Pero hindi lang urban shores ang uso. Gustong-gusto ko ang mga fanfic na naglalagay ng kuwento sa Boracay o Palawan—mga white sand islands bilang setting para sa summer romance at escapist adventure. Sa mga ganitong gawa, nagiging simbolo ang malinis na beach ng bagong simula, habang ang rocky coves ng Bicol o Siargao ay nag-aalok ng wild, untamed vibe na perfecto para sa mga survival o fantasy plots. Nakakatuwang makita din ang mga lokal na detalye—bangka ng mangingisda, tunog ng kuliglig, o lechon sa tabing-dagat—na nagbibigay ng authenticity. Bilang taong madalas nagko-komento at nagsusulat, napapansin ko rin ang pagkahilig sa supernatural baybayin: merfolk lore, diwata ng dagat, o lumang baitang na may inskripsiyon ng ‘Baybayin’ na nag-uugnay sa contemporary characters sa mitolohiya. Ang pagkakaiba-iba ng ating mga baybayin ay nagiging palette para sa iba't ibang mood: romance, nostalgia, action, o mystic. At para sa akin, doon nagiging espesyal ang fanfic—kapag ramdam mo ang hangin at alat ng dagat sa bawat linya.

May mga pagkakataon na talagang nawiwindang ako kung paano nagbabago ang dating ng isang pangungusap kapag naging pampanitikan mula sa pormal na Filipino. Para sa akin, ang wikang pampanitikan ay malaya at malikhain — puno ng tayutay, talinghaga, at sinadyang pagbaluktot ng gramatika para maghatid ng damdamin o imahe. Hindi nito pinipilit ang istriktong alituntunin; mas inuuna nito ang ritmo, tunog, at ekspresyon. Halimbawa, ang pormal na ‘Ang paaralan ay mahalaga’ ay sa pampanitikan maaaring maging ‘Ang paaralan ang ating ilaw sa dilim’ — nagdadala ng imahen at emosyon. Sa kabilang banda, ang pormal na Filipino ay nakatuon sa kalinawan, wastong baybay, at estruktura na madaling maintindihan ng karamihan, kaya madalas itong makita sa opisyal na dokumento, balita, at akademikong sulatin. Bilang mambabasa, natutuwa ako sa dalawang uri dahil pareho silang may gamit: ang pormal para sa impormasyon at pagkakaunawaan; ang pampanitikan para magpalalim ng pakiramdam at mag-anyaya ng interpretasyon. Natutunan kong magpalipat-lipat sa pagitan nila depende sa hangarin ng teksto at ng aking mood habang nagbabasa.

May pagkakataon na tumitigil ako sa mga salita ng tula at parang kinakausap ako ng isang lumang kaibigan. Una kong ginagawa ay ilahad ang buong tula sa sarili kong salita—literal at hilaw—para malinaw ang mga imahe, tono, at damdamin na nasa likod ng bawat linya. Hindi ako agad nag-iisip ng tugma o metro; mas mahalaga sa akin na mabigyang-katulad ang intensyon: malungkot ba, mapanlibak, mapanlaho, o puno ng pag-asa? Kapag malinaw na ang emosyon, saka ko binubuo ang unang bersyon ng Ingles na may pag-iingat sa mga idiom at kultural na implikasyon. Sa ikalawang yugto mas naglalaro ako ng anyo. Kung ang orihinal ay may tugma o may estrukturang sukat, tinitingnan ko kung makakahanap ako ng katumbas na sound devices sa Ingles—halimbawa, gawing assonance o consonance ang orihinal na tugma kung mahirap gawing eksaktong rhyme. Minsan tinataya ko ang dalawang bersyon: isang very literal translation para hawakan ang eksaktong kahulugan, at isang poetic adaptation na nagbibigay-priyoridad sa tunog at daloy. Halimbawa, ang linyang "Buwan sa tabi ng ilog, naglalaro ng alaala" ay puwede kong gawing literal na "Moon beside the river, playing with memory," pero mas pinipili kong gawing poetic na "A moon beside the river toys with memory's thread," para maibalik ang imahe at ritmo sa Ingles. Ibig sabihin, hindi lang salita ang isinasalin kundi ang imahen at ang paanyaya nitong marinig at maramdaman ng mambabasa. Praktikal na payo: i) basahin nang malakas ang iyong bersyon—malalaman mo agad kung natural ang daloy; ii) huwag katakutan ang mag-iwan ng isang salita sa Filipino kung napakahalaga nito, saka maglagay ng parenthetical gloss o footnote kung talagang kailangan; iii) mag-explore ng iba't ibang linya—madalas may isang linyang mas tumatalab kapag binago ang word order o isang antonym na mas epektibo sa Ingles; iv) humingi ng opinyon mula sa iba—iba ang pagtunog ng tula sa iyong ulo at iba kapag binasa ito ng iba. Para sa akin, ang pagsasalin ng tula ay isang anyo ng malikhaing muling pagsilang: sinusubukan mong ilipat ang espiritu ng orihinal sa bagong wika, at kung minsan, mas maganda pa ang lumabas dahil nabigyan mo ito ng ibang hugis at boses. Sa huli, ang sukatan ko ay kung ang mambabasang Ingles ay makakaramdam ng parehong kirot o saya na ipinadama sa akin ng orihinal na Filipino.

Sobrang tumimo sa puso ko ang inang sa serye — hindi lang dahil sa mga linyang lagi niyang binibitawan, kundi dahil kompleto ang pagkatao niya: may tapang, may kahinaan, at talagang nagdurugo kapag kailangan. Napaka-relatable ng mga eksena niya sa hapag-kainan, sa mga pag-aaway ng pamilya, at sa mga sandaling tahimik lang siya at umiiyak sa loob. Bilang manonood na lumaki sa ganitong mga dinami, nakita ko kung paano nagiging representasyon siya ng mga ina natin: hindi perpekto pero laging may dahilan sa kanyang mga desisyon. Bukod sa performance, malaki ang ginampanang direction at sulat—may mga eksenang inihatid na parang maliit na tadhana, na nag-iwan ng imprint sa manonood. Naalala ko pa noong nag-trend ang isang eksena at napuno ng reaction videos ang timeline; doon ko naramdaman na hindi lang ako ang naantig. Kapag tumataas ang emosyon sa palabas, hindi ito puro melodrama lang—nagbibigay ito ng pagkakataon para mag-usap ang pamilya tungkol sa mga bagay na normal sa atin pero madalas pinipigil. Sa kabuuan, iconic siya dahil naging salamin siya ng kolektibong karanasan: sakripisyo, pagmamahal, at minsang kontrobersiya—lahat ng iyon ay nakakabit sa kanyang katauhan at nagiging dahilan kung bakit hindi siya madaling malilimutan.

Tumama sa akin ang tagpong walang pag-asa ng isang inang nawawala sa sarili sa gitna ng gulo — ang Sisa sa 'Noli Me Tangere'. Hindi simpleng eksena lang ito ng isang baliw na babae; sa bawat hakbang niya habang hinahanap ang mga anak, ramdam mo ang kabuuan ng kolonyal na karahasan: ang sistemang pumatong sa mahina at gumigiba sa pamilya. Nakikita ko ang eksenang ito hindi lamang bilang trahedya ng isang karakter, kundi bilang simbolo ng lipunang nawaring dahil sa abuso, kawalang-katarungan, at maling awtoridad. Tuwing binabasa ko ito, hindi maiwasang bumaha ang isip ko sa mga detalye — ang paghipo sa putik, ang pagtawag sa pangalan ng anak, at ang malamig na paglubog ng araw na parang inilulubog din ang pag-asa. May malalim na sangkap ng emosyon at panlipunang komentaryo ang tagpong ito. Bilang mambabasa, hindi lang ako umiiyak para kay Sisa; umiiyak ako dahil nakikilala ko ang hindi mabilang na Sisa sa kasaysayan natin. Nakakatakot isipin na ang isang simpleng pangyayari sa nobela ay nagiging representasyon ng maraming tunay na karanasan. Kaya naman para sa akin, kapag pinag-uusapan ang pinaka-iconic sa Filipino na nobela, laging nasa isip ko ang Sisa — hindi lang dahil sa drama, kundi dahil sa paraan ng pagkukuwento ni Rizal na pinagsama ang personal at pulitikal sa paraang tumatagos pa rin hanggang ngayon.

Nakakatuwa isipin kung gaano kadalas naitanong iyon sa mga book groups ko — personal kong hinalungkat ang maraming listahan at archive para sa 'Sampung mga Daliri'. Sa sarili kong paghahanap, wala akong nakita na opisyal na English translation na inilabas ng malalaking publisher o ng anumang kilalang university press. Madalas lumilitaw ang pamagat na ito sa mga lokal na talaan sa Filipino at sa mga koleksyon, pero bihira ang dokumentadong tala ng isang opisyal na salin na may credit sa isang tagasalin at ISBN. Kung interesado ka talaga at gustong tiyakin, inirerekomenda kong tingnan ang website ng orihinal na publisher o ng National Library of the Philippines, at maghanap sa WorldCat o Library of Congress catalog kung may entry para sa 'Sampung mga Daliri' na may translation note. Minsan kasi, may mga bahagi lang na naisalin sa mga akademikong journal o anthology, kaya sulit ding silipin ang mga Philippine studies journals. Ako, medyo na-curious na rin — parang hamon para sa mga tagasalin na gawin itong mas kilala sa ibang wika, at sana magkaroon ng opisyal na English version balang-araw.

Nakakaintriga nga pag-usapan 'to — para sa akin, ang pinakaunang malinaw na paggamit ng 'piyeta' bilang simbolikong imahe sa nobelang Filipino ay makikita sa obra ni José Rizal, lalo na sa 'Noli Me Tangere'. Madalas kong naiisip na ginamit niya ang imaheng nag-aanyong relihiyoso — ang ina na nangangapit sa anak na sugatan o patay — para maghatid ng matinding emosyon at magsilbing tuntungan ng kritika laban sa mga pang-aabuso ng kolonyal na simbahan at lipunan. Hindi literal na laging tinawag na "piyeta" ang mga eksena, pero ramdam ang parehong estetika at pakahulugan. Kapag binabalikan ko ang mga eksena nina Sisa, Crispin, at Basilio o ang mga eksenang nagpapakita ng pagkasira ng mga pamilya dahil sa pang-aapi, nakikita ko ang paggamit ng makapangyarihang relihiyosong simbolismo — para siyang lumilipat mula sa banal na imahe tungo sa satirikong komentaryo. Mula rito lumutang ang tradisyon na gagamitin ng mga sumunod na manunulat ang relihiyosong ikonograpiya — hindi para sumamba, kundi para magtanong at umusisa sa mga pagpapahalaga ng lipunan. Sa madaling salita: kung ang tinutukoy mo ay ang motif ng ina na nagdadala ng sugatang anak bilang simbolo ng sakripisyo at paghihirap, malakas ang posibilidad na si Rizal ang pinakaunang nagpasok nito sa nobelang Filipino sa isang sistematikong, kritikal na paraan.

Nakakatuwa pag-usapan 'inútiles' dahil maraming paraan talagang isasalin ito depende sa context at sa tono ng eksena. Ako mismo, kapag nanonood ako ng serye kung saan may harsh villain line na 'sois unos inútiles', madalas kong isiping gamitin ang mas matapang na Filipino tulad ng 'kayong mga walang silbi' o 'kayong mga inutil'. Ang salitang 'inutil' mayroon nang silbi sa Filipino—medyo formal at may lalim ng insulto—kaya maganda siya kung gusto mong panatilihin ang bigat ng panlalait. Sa kabilang banda, kapag casual banter lang sa mga tropa, mas komportable ako sa translations na mas natural sa tenga ng kabataan, gaya ng 'puro walang kwenta kayo' o 'ang useless ninyo'. Mas nakaka-capture yan ng pagka-humor o pagtutukso. Karamihan sa fansubbers ay nag-aanalisa rin ng nuance: kailangan ba ng literal na pagsasalin o mas mahalaga ang impact? Madalas mas pinipili ko ang epekto—kung tumatawa ang eksena, hindi kailangang maging sobrang pangit ang salita. Kung ako ang magrerekomenda, may tatlong tiers ako: formal/serious = 'mga inutil' o 'mga walang silbi'; casual/teasing = 'walang kwenta' o 'useless kayo' (Taglish); mas malupit = 'mga tanga' o 'mga bobo' (pero delikado gamitin dahil mas personal at nakakasakit). Sa huli, mas gusto ko kapag malinaw ang intensyon sa translation kaysa sa perfekto literal na salita—ang goal ko ay ramdam ng manonood ang tamang emosyon bago matapos ang eksena.