Sino Ang May-Akda Ng Mga Kwento Na Madalas Ay Sumusunod Sa Makupad?

Sino ang hindi nakatagpo ng isang kwentong nananatili sa puso natin kahit na matapos ang huli nitong pahina? Isang magandang halimbawa ng makupad na kwento ay ang 'Norwegian Wood' ni Haruki Murakami. Ang kwentong ito ay puno ng nostalgia at lungkot, naglalarawan ng pag-ibig at pagkawala sa isang napakabagal na tempo. Ang mga tauhan ay may mabigat na damdamin at ang kanilang mga kwento ay unti-unting bumubuo sa isang malalim na pagsasalamin kung paano natin hinaharap ang mga trahedya sa ating buhay. Sa bawat pahina, damang-dama mo ang bawat sakit at pagninilay, na parang ikaw na rin ang dumaan sa mga karanasang iyon. Narito ang isang kwento na hindi nagmamadali, at sa halip, hinahayaan tayong magsimulang magmuni-muni sa masalimuot na kalikasan ng tao. Pagdating naman sa isang mas tuwid na kwento, ang 'The Road' ni Cormac McCarthy ay tiyak na hindi rin nabibigo. Ang tema ng paglalakbay sa post-apocalyptic na mundo ay tumutok sa relasyon ng ama at anak. Sa kabila ng matinding pagsubok, ang kanilang kwento ay nagiging simbolo ng pag-asa kahit sa mga pinakamasalimuot na pagkakataon. Ang tempo ng kwento ay mabagal, isa itong paglalakbay na nagsusulong ng mga makatawag-pansin na tanong tungkol sa moralidad, buhay, at pag-asa. Habang binabasa mo ito, naramdaman mong sabik at natatakot sa bawat hakbang na kanilang ginagawa. Ang bawat hakbang ay tila mahalaga, at walang madali. Isang kwentong tuwid, ngunit napaka-emosyonal at puno ng kahulugan. Sa isang mas magaan na nota, ang 'My Year of Rest and Relaxation' ni Ottessa Moshfegh ay isa ring kwento na puno ng makupad na tema. Ang kwento ay tumatalakay sa isang batang babae na nagdesisyong magpahinga at magpakatulog sa isang taon upang makalimutan ang mga problemang bumabalot sa kanyang buhay. Ang tempo nito ay tila napaka-ritmo ng buhay na puno ng pangarap at pag-iwas sa realidad. Ang mga pasakit at kalungkutan ng buhay ay ipinaabot sa madalas na tila hindi nagmamadaling paraan, na nagpapakitang minsan, ang pagtakas ay tila solusyon para sa mga komplikadong sitwasyon. Ang kwento ay hindi lamang tungkol sa pagsasawa sa buhay kundi pati na rin sa paghanap ng ating lugar sa mundo, kahit pa sa likod ng mga malalalim na pag-iisip at hindi agarang pagkilos.

Sa bawat kwento, may mga karakter na tila nasa kanilang sariling mundo at kakaiba ang kanilang bilis kumilos at tumugon, hindi ba? Isang halimbawang talagang makakapansin ka ay si Shikamaru Nara mula sa 'Naruto'. Kahit sa pinaka-mahirap na sitwasyon, umaabot siya sa kanyang desisyon sa isang makupad na paraan. Ang kanyang ‘lazy genius’ mentality ay nakakatawang tingnan, ngunit di mo maikakaila na sa likod ng kanyang pagka-makupad ay nagtatago ang napakalalim at masusing pag-iisip. May mga eksena na kailangan niyang makalusot sa mga laban, ngunit bago siya kumilos, nagiging madalas na ang kanyang sitwasyon ay nauuwi sa lambingan at pagtimpla ng kape! Isang iba pang halimbawa ay si Usagi Tsukino mula sa 'Sailor Moon'. Kapag siya ay hindi nagiging Sailor Moon, madalas siyang nakikita na bumabagsak sa mga pisikal na gawain. Laging huli siya sa klase, may kasaysayan ng kalimutan, at kahit gaano man kalaki ang misyong kinakaharap niya, tila naliligaw pa rin siya ng landas. Pinakamagandang tingnan adalah ang kanyang pag-unlad mula sa isang makupad na batang babae patungo sa isang makapangyarihang mandirigma. Mukhang mahirap ibangon siya, pero talagang pinipilit niya ang kanyang sarili. Napaka-ikling kwento naman ni Shinji Ikari sa 'Neon Genesis Evangelion'. Sa kanyang paglalakbay bilang isang piloto ng Evangelion, madalas natin siyang nakikita na puno ng pag-aalinlangan at mistulang naliligaw. Ang kanyang pag-iisip sa mga pagpili niya sa buhay ay tila makupad, tila tatanungin pa ang kanyang sariling kasanayan. Pero sa kabila ng lahat, lumutang pa rin ang kanyang emosyon at pag-unawa na ang pagiging makupad ay bahagi ng kanyang pagkatao pagdating sa malaking desisyon, at yun ang nagpapakita sa atin kung gaano siya kahalaga sa mga sumunod na pangyayari.

Sa mundo ng manga, talagang masigla at masalimuot ang mga makupad na eksena na mahahanap natin dito. Halimbawa, ang mga ganitong eksena ay kadalasang bumubuhos sa mga romance na serye katulad ng 'Kimi ni Todoke' o 'Ao Haru Ride', kung saan madalas na pinapakita ang mga damdamin at tensyon sa pagitan ng mga tauhan. Ang mga kapana-panabik na sandali ay madalas na umuusbong sa mga pivotal na eksena na puno ng emosyon, na nakakapaghatid ng kilig at pagkabalisa, kaya talagang napakalalim ng karanasan kapag ito ay mauunawaan mo. Minsan, kahit sa mga shounen na mga serye tulad ng 'Naruto' o 'My Hero Academia', makikita ang mga makupad na eksena sa gitna ng mga laban, kung saan may mga pagkakataon ng emosyonal na koneksyon ang mga tauhan sa bawat matinding laban. Kalimitan, ang mga makupad na eksena ay hindi lamang nakatuon sa pisikal na interaksyon kundi pati na rin sa sikolohikal na paglalakbay ng mga tauhan. Ang mga ganitong eksena ay naglalaman ng napakalalim na simbolismo na tumutukoy sa kanilang mga takot, pangarap, o mga pagsubok. Kaya halimbawa, sa 'Your Lie in April', ang emosyonal na pagkilala sa mga relasyon at mga nakaraang trauma ay nagdadala sa mga mambabasa sa isang kumplikadong mundo ng damdamin. Makikita mong sagana ang manga sa ganitong mga tema, na nagbibigay-diin kung paano ang mga tao ay mas nakikita at nauunawaan ang isa't isa kahit sa kabila ng mga hang ganito. Kaya naman, ang mga makupad na eksena sa manga ay isang tunay na ginto na nagbibigay-daan sa atin na mas mapalalim ang ating pag-unawa sa pagkatao at damdamin ng mga tauhan. Kung hinahanap mo ang mga makupad na eksena, tingnan ang mga genre na ito at marahil ay makapagbigay ka rin ng sarili mong mga pananaw sa kung paano naipapahayag ang tunay na damdamin sa sining na ito.

Ang tema ng makupad sa pelikulang ito ay tila higit pa sa simpleng salin ng mga imahe; ito ay isang matibay na pahayag ukol sa ating kalagayan bilang tao. Narito ang isang kwento ng mga tauhan na natigil sa kanilang mga takbo sa buhay, nagpapakita ng mga hamon at mga pagkakataong tila walang hanggan. Labis akong naantig sa katotohanan na ang bawat isa sa kanila ay lumiligid sa isang paulit-ulit na siklo, na ang bumubusilak na tema nito ay hindi lamang tungkol sa pag-usad kundi pati na rin sa pagtanggap. Kakalugurin mo ang pagnanais nilang alisin ang mga limitasyon ng time, at makikita mo ang kanilang pakikibaka sa mga pangarap na tila sadyang nakabandera sa kawalang-katiyakan. Hindi lang ito isang simpleng kwento ng drama; sa halip, mayroong mga pagkakataon na ang makupad ay bumabasag sa mga inaasahan natin. Sa mga slow-paced na eksena, kay tagal ng pagtakbo ng oras, pero sa likod nito ay ang mga glimmers ng pag-asa at mga sagot na tila nakatago sa mga tanong na hindi masagot. Ang malalim na diyalogo ng mga tauhan, kung saan naririnig ang mga pagninilay, ay tila nag-aanyaya sa mga manonood na magnilay-nilay ding dapat natin pahalagahan ang mga maliliit na bagay sa ating paligid. Dito mo mapapansin ang tunay na halaga ng buhay, na hindi sa isang mabilis na takbo kundi... sa mga saglit na nagbibigay kahulugan. Ang mga simbolismo ng paggawa at pag-ubos ng oras ay talagang nagtatampok sa ating pagkatao at kung paano natin napakahalaga ang bawat sandali. Matapos ang bawat eksena, tila niyayakap mo ang mga tauhan—at ako mismo, naaaninag ko ang aking sariling mga pangarap at inisip, kailangan ko rin bang dumaan sa makupad nitong daan upang tunay na matutunan ang halaga ng oras? Ang pelikulang ito ay hindi lamang nagtatampok ng pakikibaka bagkus ay nagbibigay rin ito ng turo na sa huli, ang tunay na dayalogo sa ating mga sarili ay mahalaga kaysa sa bilis ng takbo ng buhay.

Sa unang tingin, tila napaka-negatibo ng salitang 'makupad' para sa isang sikat na anime, ngunit may mga dahilan kung bakit ito ang ginagawa. Isang halimbawa ay ang anime na 'Attack on Titan'. Sa mga unang yugto, ang pacing nito ay tila mabagal, pinapakita ang araw-araw na buhay ng mga karakter bago ang mga epic na labanan. Para sa mga baguhan na manonood, maaaring maging nakakainip ito, lalo na kung sabik sila sa mga laban at aksyon. Pero kapag nalampasan mo ang unti-unting pagbuo ng kwento, matutuklasan mong ang makupad na pagbuo ng karakter at mundo ang nagpapalalim sa mga tema ng takot, kalayaan, at sakripisyo. Minsan, ang kasanayan sa storytelling ay hindi tungkol sa bilis; ito ay tungkol sa tamang timing. Kapag unti-unti mong nauunawaan ang konteksto ng kwento, magiging mas makabago at kahulugan ang bawat eksena. Ang mga detalyadong interaksyon at emosyonal na lalim ng mga tauhan ay nagiging kailangang-kailangan sa pagbuo ng sakit ng pagtawid, na siyang pangunahing tema ng anime. Kaya sa kabila ng tila kabagalan, nariyan ang walang kapantay na pananalaksan pagdating ng mga mahahalagang eksena. Kaya sa kabila ng mga pagtutol sa mabagal na pacing, para sa akin, ang makupad na aspeto ng anime ay nagiging isang mahalagang bahagi ng compelling storytelling na talagang nag-uugnay sa akin sa mundo ng kwento. Sa huli, hindi lahat ay kailangang magpasiklab; minsan ang tamang pagbuo ay nagdudulot ng mas masinsinang karanasan para sa mga nanonood.

Isang partikular na sitwasyon na tumatak sa akin mula sa mga sikat na serye sa TV ay ang mga hindi mabilang na filler episodes sa mga anime. Madalas akong nakaupo sa harap ng screen na puno ng pananabik para sa sunod na kabanata ng 'Naruto' o 'One Piece', at pagkatapos ay bigla na lang, boom! Parang naglaon ng mga episodes na puno ng mga walang kabuluhang kwento na tila wala namang dinadala sa pangunahing plot. Nakakainis, diba? Pero nakikita ko rin ito bilang isang bahagi ng karanasan ng pagiging tagahanga. May mga pagkakataon na nagiging sobrang sipag ako sa panonood ng mga ito, hinihintay ang mga sandaling maganda ang laban o ang biglaang twists, at nakakakuha ng mga bagong karakter na kahit papaano, sa kalaunan, ay nagiging mahalaga. Nakakapagod, pero may kasiyahan din na dala ang mga makukulit na moments na naghahahatid ng mga espesyal na alaala, kahit na hindi sila nagtutuloy sa pangunahing kwento. Sa ibang dako, mayroon din tayong mga sitwasyon na makupad dahil sa pagbuo ng karakter. Tulad sa 'Game of Thrones', kung saan abo’t apoy, masyadong maraming tauhan ang binigyan ng napakadulong panahon para bumilis ang kanilang kwento, lumalabas, nagiging sanhi ng pagkabigo. Natatandaan ko ang wakas ng Season 6 kung saan sobrang tagal ng pagpapakita ng tension sa pagitan ng mga tauhan, na parang waffle na nawala ang lasa at nakalimutan ang pangako ng nangyaring mga labanan at trono. Kaya naman, para sa akin, ang balanse ng pacing ay talagang isang sining na dapat pagtuunan ng pansin ng mga tagalikha, upang makuha ang atensyon ng manonood na nagpapahintulot sa ating mga puso na ipagpatuloy ang paglalakbay sa kwento. At siyempre, hindi natin pwedeng kalimutan ang mga classical style ng cliffhangers na nag-iwan sa atin ng labis na pagka-bothered. Tulad sa 'Stranger Things', bawat season ay tila isang mataas na roller coaster, ngunit kapag umabot na tayo sa mga huling minuto, andiyan ang sagot: ‘Tungkol sa mga bagay na hindi mo maiiwasan’. Talagang naiwan akong nag-iisip tungkol sa kung ano ang susunod na mangyayari, hindi lamang dahil sa suspense, kundi dahil may kahalong nostalgia at pag-asa. Minsan kinakailangan ang mga ito para gawing mas memorable ang isang kwento, kahit na nakakainis minsang isipin na kailangan nating maghintay. Ang mga ito, sa lahat ng hiwaga na dala nila, ay bahagi ng kung bakit tinitingnan ko ang mga ito bilang mahalagang bahagi ng ating panonood. Humuhubog sila sa ating dedikasyon bilang mga tagahanga habang naglalakbay tayo sa mga kwento.

Isang bagay ang tiyak: may mas malalim na dahilan kung bakit nahuhumaling ang mga tao sa mga makupad. Madalas na nag-uugat ito sa ating likas na pagkagusto sa mga kwento na puno ng emosyon. Sa mga makupad, hindi lang natin nakikita ang mga simpleng tanawin; nadarama natin ang pasakit, pag-asa, at ngiti ng mga tauhan sa kanilang mga mahihirap na paglalakbay. Kadalasan, nagiging pampalakas ito sa ating araw sapagkat naipapahayag natin ang ating mga damdamin at nakikita natin ang ating sarili sa kanila. Sa bawat bigat ng mga karanasan, parang nakikita natin ang ating mga pangarap at takot na sumasalamin din sa buhay ng mga makupad. Ang pagkakaroon ng mas malalim na pag-unawa sa kanilang mga kwento ay nagiging pagsasakatuparan ng ating sariling paglalakbay.

Sa mundo ng anime at mga kwento, mayroon talagang tiyak na mga karakter na nananatili sa ating isipan. Isang halimbawa nito ay si Shikamaru Nara mula sa 'Naruto'. Nakakatuwang isipin kung paano ang kanyang pagiging makupad ay nagdala sa akin ng maraming aral. Mula sa kanyang karakter, natutunan ko na hindi lahat ng tao ay kailangang magmukhang aktibo para maging epektibo. Siya ay isang master strategist, at kahit medyo tamad siya, sa takdang panahon, namumuhay siya sa kanyang mga prinsipyo at nakakapag-isip ng mga solusyon sa mga problema. Nagbigay siya sa akin ng maliwanag na pang-unawa na kailangan din ng pahinga sa buhay. Ang pagtakbo nang mabilis ay hindi masasabi na palaging tama; ang pagiging mapanlikha kasama ang mahinahong pag-iisip ay pantulong sa pag-abot ng mga layunin. Isang iba pang makupad na karakter na lumutang sa aking isip ay si Gollum mula sa 'The Lord of the Rings'. Nakakabigyang-diin ang kanyang kasaysayan ng pagiging tugatog at pagkabasag, ipinakita sa akin ni Gollum na ang ating mga kahinaan at mga pangarap ay maaaring magsanib. Ang kanyang internal na labanan sa pagitan ng mabuti at masama ay nagbibigay ng isang mahalagang aral: ang mga kapatid na hindi nakakaalam kung sino sila ay may kakayahang magbago. Ako'y naisip na kahit tayo’y nagkakamali, ang dapat ay patuloy na lumaban sa ating mas mabuting sarili. Kahit sa kanyang mga kilos na tila makupad, siya'y nagtagumpay sa pagpapakita na ang ating mga desisyon ay bumubuo sa ating tunay na pagkakakilanlan. Isa pang magandang halimbawa ay si Finn mula sa 'Adventure Time'. Minsang kumikilos na parang walang direksyon, nagbigay siya ng pagkakataon sa mga tao sa kanyang paligid na makita ang kanilang mga tunay na kapasidad. Madalas akong humanga kay Finn dahil ang kanyang mga talino at pagkamakupad ay lumalampas sa mahinahong paraan ng paghusga. Natutunan ko mula sa kanya na ang tunay na lakas ay hindi nakikita sa kung gaano katulin ang isang tao, kundi sa pagiging matatag at at nagtataglay ng magandang puso sa kabila ng mga balakid. Nakakatulong ito sa akin na pahalagahan ang mga taon na puno ng tunggalian — ang mga pagkakataong dapat ay iniisip nang maayos para makarating sa pinakamainam na desisyon.