Sino Ang Nag-Angkin Bilang May-Akda Ng Sa Aking Mga Kabata?

Parang nakakatuwang isipin na ang isang maikling tula tulad ng 'Sa Aking Mga Kabata' ay may ganitong impluwensiya — pero sa praktika, wala akong nalalaman na buong pelikula na iniaangkop lamang sa tula. Madalas, ang tula ay lumilitaw bilang bahagi ng mas malalaking proyekto tungkol kay José Rizal: mga dokumentaryo, mga espesyal sa telebisyon, o sa mga eksenang nagpapakita ng buhay at akda niya. Dahil sa kontrobersiya hinggil sa sinasabing awtor nito at sa kalikasan ng teksto, bihira ang maglakas-loob na gawing standalone feature film ang isang tula na pang-edukasyon o pampanitikan lang. Personal, nakita ko ang 'Sa Aking Mga Kabata' na nirecite o ginawang soundtrack sa ilang lokal na short films at indie projects — madalas bilang voice-over habang tumatakbo ang mga archival footage o malalalim na close-up. May mga teatro at poetry-musical adaptations rin, at kung titignan mo, mas maraming malikhaing interpretasyon ang nangyayari sa entablado at musika kaysa sa sinehan. Kung target mo ay manood ng pelikulang sumasalamin sa diwa ng tula, mas malamang makakahanap ka ng mga pelikula at dokumentaryo tungkol sa kabataan, wika, at nasyonalismo kung saan ipinapasok ang mga excerpt ng 'Sa Aking Mga Kabata'. Sa tingin ko, tamang-tama iyon: mas maraming tao ang naaabot sa pamamagitan ng magkakaibang anyo ng sining kaysa sa isang purong cinematic adaptation.

Tuwang-tuwa ako kapag naaalala ko ang unang beses na nabanggit ang linyang 'Ang hindi marunong magmahal sa sariling wika, daig pa ang malansang isda' sa klase namin—parang suntok sa dibdib sa tamang paraan. Para sa akin, ang simpleng pangungusap na iyon ay isang matapang na paalala: ang wika ang tahanan ng kultura, alaala, at dignidad. Kapag inuuna mo ang sariling wika, pinahahalagahan mo ang paraan ng pag-iisip at pagdama ng mga ninuno mo—ang mga kasabihan, tula, awit, at simpleng usapan sa palengke na nagbuo sa pagkataong Pilipino. Ang metapora ng 'malansang isda' ay sarkastikong paraan para ipakita na ang kawalan ng pagmamahal o pagpapahalaga sa sariling wika ay nakakababa sa atin bilang mga tao. May punto rin ang historical context: sinulat ang linyang ito sa panahon ng kolonyalismo kung saan pinipilit iwasan ang sariling wika. Kahit may debate kung sino talaga ang may-akda ng buong tula 'Sa Aking Mga Kabata', hindi maikakaila na nagligtas ito ng malalim na emosyon at nagpaigting ng pagkamakabayan. Sa personal, ginagamit ko pa rin ang linyang iyon bilang paalala na hindi nakakahiya ang magsalita sa sariling wika—ito ang unang hakbang para ipaglaban at ipreserba ang ating pagkakakilanlan.

Na-intriga ako noong una kong narinig na may kontrobersiya tungkol sa 'Sa Aking Mga Kabata', at nagsimula akong magbasa-basa ng mga artikulo at talakayan para maintindihan bakit. Una, marami ang tumuturo sa isyu ng awtorhip — sinasabing hindi talaga si José Rizal ang sumulat nito. Ang mga rason? Walang orihinal na manuskripto na naka-link kay Rizal, may mga salitang hindi tugma sa kanyang kilalang estilo, at ang tula ay lumitaw sa publikasyon nang ilang dekada pagkatapos ng panahon kung kailan sinasabing isinulat ito. Ibig sabihin, may puwang para sa pagdududa at posibleng pagkamali sa atribusyon. Pangalawa, politikal ang timpla ng debate: ginagamit ng iba ang tula para patatagin ang Imahe ni Rizal bilang maagang makabayan, habang ginagamit naman ng iba para i-question ang diwa ng pambansang pagsulat. Sa aking palagay, nakakatuwang pag-aralan ang tula bilang bahagi ng kasaysayan ng mga ideya — kahit hindi malinaw ang orihinal na may-akda, malinaw na nakaapekto ito sa pag-uusap tungkol sa wika at pagmamahal sa bayan. Sa huli, mas gusto kong tingnan ang teksto at ang epekto nito kaysa umasa lang sa pangalan sa tuktok ng pahina.

Tingin ko magandang simulan ang klase sa pamamagitan ng pagbasa nang malumanay ng ''Sa Aking mga Kabata'' — hindi lang basta pagbigkas kundi may kaunting pagpapaliwanag pagkatapos ng bawat saknong. Sa unang bahagi, ipakilala ko muna ang konteksto: ang panahon, ang usapin ng wika, at ang kontrobersya tungkol sa pinagmulan ng tula nang hindi agad nagpipilit ng konklusyon. Mahalaga na maramdaman ng mga mag-aaral na hindi sila binibigyan ng dogma kundi sinasanay silang magtanong at mag-analisa. Pagkatapos ng maikling talakayan, hatiin ko ang klase sa maliliit na grupo para sa close reading: bawat grupo ang maglalagay-pansin sa rosas ng salita, imahen, at tono. May isa ring aktibidad kung saan gagawa sila ng maikling modernong bersyon ng tula gamit ang pamilyar nilang sitwasyon o social media post, pagkatapos ay magpe-perform sila. Sa pagtatapos, bibigyan ko ng maliit na pagsusulit na nagsisiyasat ng pag-unawa at pagbibigay-kahulugan, at hihingi ako ng personal reflection paper kung paano nila naiuugnay ang tema ng wika at pagkakakilanlan sa sariling buhay. Sa ganitong paraan, nagiging buhay ang tula at nagiging daan para sa kritikal na pag-iisip at malikhaing pagpapahayag.

Naku, ang tanong mo ay nagpaalala sa akin ng isang seminaryo ng pagbabasa noong kolehiyo kung saan pinag-aralan namin ang iba't ibang salin ng mga klasikong tula. Oo — may mga English translations ng 'Sa Aking Mga Kabata'. Hindi iisa lang ang paraan ng pagsasalin: may mga literal na pagsasalin na sinusubukang panatilihin ang orihinal na mga salita at talinghaga, at may mga poetic adaptations na inuuna ang ritmo at damdamin kaysa sa eksaktong salita. Dahil naglalaman ang tula ng mga makabayan at makalumang ekspresyon, ibang-iba talaga ang tunog kapag isinasalin sa Ingles. May mga pinagkakatiwalaang aklat at antolohiya na naglalaman ng bilingual na edisyon, pati na rin mga academic paper at mga website ng mga unibersidad o historical institutions na naglalathala ng iba't ibang salin at komentaryo. Tandaan din na may debate tungkol sa orihinal na pagkamakatha at kung sino talaga ang may-akda, kaya lalong nag-iiba ang interpretasyon ng mga nagsasalin. Para sa akin, nakakaaliw ihambing ang ilang salin para makita kung paano binasa ng iba ang puso ng tula, at mas naiintindihan ko ang lalim ng mensahe kapag magkasabay kong binabasa ang Tagalog at Ingles.

Habang naglalakad ako sa lumang pasilyo ng aming paaralan, bigla akong naalala ang unang beses na binasa namin ang tula na 'Sa Aking Mga Kabata'. Ang boses ng guro, sunod-sunod na taludtod, at ang pagtibok ng dibdib ng mga kaklase ko—parang kolektibong pag-igting ng pagmamalasakit. Para sa akin noon, hindi lang madamdaming panawagan; naging personal na paalala na mahalin ang sariling wika at bansa. Natutunan ko ring hindi sapat ang pagmamahal lamang; kailangan din ang pagkilos—pag-aral nang masigasig, pagtulong sa komunidad, at pagrespeto sa kasaysayan. Paglipas ng panahon, napansin kong ang tula ay naging salamin ng pag-usbong ng identitad namin bilang kabataan. Sa mga diskusyon sa klase at sa mas simpleng lakaran sa palengke, nagiging madaling usapan ang paksa ng responsibilidad at pagmamalasakit. Minsan, ginagamit ko ang ilang linyang iyon sa liham o sa talumpati sa barangay para paalalahanan ang iba na mahalaga ang ating pananalita at kultura. Hindi perpekto ang impluwensya—may mga nagbago ng kahulugan nito sa pulitika—pero sa personal na antas, naging gabay ito sa kung paano ko tinitingnan ang papel ko sa bayan at sa iba pang nakapaligid sa akin.

Sorpresa: kapag pinag-uusapan ang pinagmulan ng 'Sa Aking Mga Kabata', madalas may konting gulo sa kasaysayan. Personal, naiintriga ako sa magandang pagka-mitus ng tula—na iniuugnay sa batang si Jose Rizal—pero ang totoo, walang matibay na ebidensyang nagpapakitang nailathala ito habang buhay pa ang sinasabing may-akda. Ang pinakalinaw na punto ay: ang unang kilalang paglabas sa print ng tula ay nangyari pagkatapos ng kanyang kamatayan, sa mga koleksyon at publikasyong nagtipon ng mga sinulat na iniuugnay kay Rizal. Ibig sabihin, walang makikitang orihinal na pahayagan o magasin mula sa panahon ng kabataan ni Rizal na nagpapakita ng tula. Sa madaling salita, ang tula ay unang lumabas sa anyong naka-print sa mga pagtipon ng mga tula na inilathala posthumously, at dahil dito ipinakita ng mga historyador ang iba't ibang pananaw sa pagiging tunay ng awtor. Para sa akin, nakakatuwang basahin ang tula kahit may debate—parang lumilipad ang imahinasyon ng kabataan na umaawit ng pagmamahal sa sariling wika.

May hawak akong lumang kopya ng tula na palaging binabanggit sa mga talakayan sa klase: 'Sa Aking Mga Kabata'. Para sa marami, ang pinaka-sikat na taludtod mula rito ay ang linyang 'Ang hindi marunong magmahal sa sariling wika ay higit pa sa hayop at malansang isda.' Madalas itong sinipi dahil direkta at matapang ang mensahe nito — isang malakas na panawagan para pahalagahan ang sariling wika at kultura. Naalala ko noong bata pa ako, ang linyang ito ang unang itinuro sa amin ng guro kapag pinag-uusapan ang pagmamahal sa bayan at identidad. Kahit maraming kontrobersiya tungkol sa eksaktong may-akda at petsa ng pagkakasulat ng tula, hindi maikakaila ang impluwensya ng mensahe. Ginagamit ito sa mga kampanya para sa wikang Filipino, sa mga debate, at sa mga patalastas na nagpapahalaga sa sariling salita. Sa personal, na-e-encourage pa rin ako ng linyang iyon na ipaglaban at gamitin ang sariling wika sa araw-araw — ngunit may pagka-masakit din minsan dahil sa bigating paghusga na dala nito. Para sa akin, magandang paalala, pero mas gusto kong makita ang pag-ibig sa wika na may pag-unawa at respeto sa iba.