Sino Ang Pangunahing Tauhan Sa Kwento Ng 'To All The Boys I'Ve Loved Before'?

Nakakatuwang isipin na sa kwento ng 'Adamya', ang mismong pangalan ang unang nagbibigay-hint sa sagot: si Adamya mismo ang pangunahing tauhan—pero hindi siya flat na bida na agad mo maiintindihan. Ako'y mahilig sa mga karakter na kumikilos dahil sa mga bitak sa loob nila, at sobra akong na-enganyo sa paraan ng pagkakabuo ng persona ni Adamya: isang binatang babae na lumaki sa gilid ng paraisong siniraan ng politika, matapang pero may lihim na takot, magulo ang panloob pero may matibay na moral na compass. Sa umpisa ng nobela/manga (depende kung saan mo nakita ang kwento), ipinapakita siyang ordinaryong at mailap, naglalakad sa mga palengke, nakikipagbiruan sa kapitbahay, pero may maliit na bagay—isang marka, isang pangitain—na nagpapahiwatig ng kakaibang kapalaran niya. Habang binabasa ko ang kanyang arko, napansin ko na ang kuwento ay umiikot hindi lang sa mga pangyayaring panlabas kundi sa kanyang panloob na pagbabago. Dito lumilitaw ang tunay na pagka-protagonista niya: siya ang nagtatakda ng moral na tono ng kwento. May mga eksenang talagang tumatak sa akin—ang paglalayag niya sa gitna ng bagyo para iligtas ang isang bayani, ang paglaban sa sariling pamilya na nagtatangkang kontrolin ang kapangyarihan, at ang mga sandaling nagbubukas siya sa kanyang kaibigan tungkol sa takot niyang magbago. Di tulad ng mga tipikal na bayani na flawless, si Adamya ay pawang kumukupas kapag tinutok sa mga relasyon at responsibilidad; doon siya nagiging totoo. May mga sumusuportang karakter—ang isang mentor na si Eri, ang matalik na kaibigan na si Mika—pero ang lahat ng kanilang aksyon ay nagre-reaksyon sa mga desisyon ni Adamya. Sa huli, para sa akin, siya ang sentro dahil ang bawat malalaking pangyayari sa kwento ay may kinalaman sa kung paano siya pumipili: tumanggi bang tumayo, o sasabak at sumulat ng bagong kasaysayan? Ito ang dahilan kung bakit nararamdaman kong siya ang puso ng 'Adamya': hindi lang dahil sa pangalan, kundi dahil siya ang nagdadala ng tanong na tabla ng buong akda—ano ang handa mong isakripisyo para sa sariling katotohanan? Napakalaking koneksyon ang naramdaman ko sa kanya, at madalas ay naiisip kong siya ang tipo ng karakter na tatandaan mo kahit matapos ang huling pahina.

Hindi mo maikakaila na ang kwento ng 'My Hero Academia' ay nakatuon sa napaka-relatable na pangunahing tauhan na si Izuku Midoriya. Isang batang lalaki na isinilang na walang mga superpowers sa mundo kung saan halos lahat ng tao ay may superpowers o tinatawag na 'quirks'. Talagang nakakakilig ang kanyang paglalakbay mula sa pagiging isang outcast na puno ng pangarap hanggang sa maging isa sa mga pinakamahuhusay na bayani. Nagsimula siyang mangarap na maging katulad ng kanyang idolo, si All Might, na isa sa mga pinakamalakas na bayani. Sa kabila ng kanyang mga limitasyon, hindi siya sumusuko. Laking gulat ko na nakamit niya ang kanyang pangarap nang makakuha siya ng 'quirk' mula kay All Might, na nagbukas ng mga bagong pinto para sa kanya. Ang kanyang determinasyon, at ang mga hamong kinakaharap niya, ay talagang nakaka-engganyo at nagbibigay inspirasyon sa mga manonood at mambabasa. Ang mas ikinagagalak ko pa ay ang kanyang mga kaibigan sa UA High School na mas pinabubuti pa ang kanyang kwento. Ang kanilang mga kwento at pag-unlad sa kanilang mga 'quirks' ay nagbibigay ng mas malawak na perspektibo sa tema ng pagkakaibigan at pagkakaisa. Kung iisipin mo, ang bawat karakter ay may kanya-kanyang laban na pinagdadaanan, kaya't pinapadami nito ang damdami at drama sa kwento. Isa sa mga paborito kong eksena ay nang magsama-sama sila sa mga pagsasanay at labanan, na nagpapakita ng kanilang natutunan mula kay Midoriya at sa kanyang pag-unlad. Talagang napaka-positibo at nakaka-akit na ipakita ang pagsusumikap na ito sa isang anime!

Isang napaka-epikong kwento ang 'One Piece' na puno ng mga makukulay na karakter, pero tiyak na ang pangunahing tauhan na sumisikat at nagdadala sa buong kwento ay walang iba kundi si Monkey D. Luffy! Mula sa kanyang unang pagpapakita, agad na nahulog ako sa kanyang katangian—ang pagpapakita ng walang kapantay na tapang, positibong pananaw, at matinding pangarap na maging Pirate King. Bago pa man ako maging talagang abala sa buhay, nai-enjoy ko na ang mga pakikipagsapalaran ni Luffy sa Grand Line, kaya naman para sa akin, siya ang puso ng kwento. Ang kanyang mga pagkakaibigan ay mahalaga rin, lalo na ang mga miyembro ng kanyang crew, ang Straw Hat Pirates. Luffy na may kakaibang kakayahan mula sa kanyang Devil Fruit, ang Gomu Gomu no Mi, ay nagbigay ng isang bagong dimension sa kanyang mga laban at pagsubok. Nagpapakita si Luffy ng isang pananalig na kayang talunin ang anumang balakid at kayang harapin ang mga pinakamasalimuot na kaaway, hindi lamang sa kanyang lakas kundi sa kanyang pakikipagkaibigan. Sa bawat laban, naging inspirasyon siya hindi lamang sa kanyang crew kundi pati na rin sa iba pang mga pirata at mga tao sa paligid. Kung titingnan, si Luffy ay hindi lamang isang simpleng pirata kundi simbolo ng pag-asa at pagkakaroon ng pangarap. Kaya kapag iniisip ko ang 'One Piece,' hindi ko maiiwasang maisip agad si Luffy, ang aming makulit, matatag, at puno ng puso na bida!

Natutuwang isipin na kapag pinag-uusapan ang 'Ibalong', palaging may debate kung sino talaga ang pangunahing tauhan — pero para sa akin, ang pangalan ni Handiong ang madalas lumilitaw bilang sentro ng kabuuan. Hindi lang siya basta mandirigma sa mga kuwentong binabasa ko; siya ang karakter na nagtatag at nagpaunlad ng lipunang ipinapakita sa epiko, ang nagdala ng kaayusan mula sa kaguluhan ng mga dambuhalang nilalang at kalamidad. Sa maraming bersyon ng epiko, makikita mo ang progresyon: si Baltog ang unang bayani na nakipaglaban sa mga una at simpleng panganib, pero si Handiong ang umusbong bilang lider na nagharap ng mas malalaking suliranin — mga higanteng hayop, landlides, at iba pang mga nilalang na sumubok sa kabihasnan. Sa mga pagkukwento ko sa mga tropa ko, madalas kong ilarawan si Handiong bilang taong may malakas na paningin: hindi lang nakikipaglaban, kundi nagpaplano, nagtatag ng batas, at nag-aayos ng relasyon sa pagitan ng tao at kalikasan. Bilang isang tagahanga na madalas magbasa at magkumpara ng iba't ibang salin ng 'Ibalong', napansin ko rin na ang diin ay nag-iiba-iba depende sa bersyon — kung minsan mas binibigyang-halaga si Baltog sa kanyang tapang, kung minsan naman si Handiong ang sentro dahil sa ambag niya sa pag-unlad. Pero kapag iisipin mo ang kabuuan ng kuwento — ang pakikibaka at ang pagtataguyod ng komunidad — mas madalas kong nakikitang si Handiong ang pangunahing tauhan na nag-uugnay ng mga pangyayari. Para sa akin, siya ang puso ng epiko, yung tipo ng bayani na hindi lang umaasang makakamit ng tagumpay sa pamamagitan ng espada, kundi sa pamamagitan ng pag-ayos ng mundo para sa susunod na henerasyon.

Madaling sabihin na 'protagonista' ang pangunahing tauhan, pero sa tingin ko mas malalim 'yon kapag tinitingnan mo ang konteksto ng larang. Para sa isang sports anime, madalas ang pinakamahalaga ay yung player na nagdadala ng kwento—siya yung may malinaw na goal, panloob na hidwaan, at pag-unlad. Halimbawa, sa 'Haikyuu!!' makikita mong si Hinata ang sentro ng emosyonal na paglalakbay, pero hindi ibig sabihin na siya lang ang bida; ang buong koponan at kanilang dynamics ang nagpapalalim sa kwento. Madalas din na sa mga serye kung saan ensemble cast ang bida, yung pangunahing tauhan ay yung may pinakamalalim na karakter arc o yung may pinakamalaking pagbabago. Sa 'One Piece', si Luffy ang malinaw na protagonist dahil sa kanyang mithiin at direktang aksyon, pero ang bawat miyembro ng Straw Hat ay may kanya-kanyang spotlight at parehong mahalaga sa larang ng kwento. Bilang tagahanga, lagi kong hinahanap yung tauhang may malinaw na motibasyon at nakakabilib na paglago. Pwede kang mamili ng literal na bida o ng grupo bilang 'pangunahing tauhan'—depende kung anong tema ang pinapahalagahan ng kwento at kung sino ang nagpapasiklab ng emosyon sa akin.

Sumabog ang saya nung una kong mabasa ang 'Intak' dahil ang pangunahing tauhan — si Amihan Cruz — agad nag-iwan ng marka sa puso ko. Si Amihan ay isang 19-anyos na courier na lumaki sa gilid ng lungsod, may matibay na prinsipyo at napakabilis mag-isip sa ilalim ng presyon. Hindi sya tipikal na bayani na palaging maliwanag ang landasin; madalas siya umiikot sa grey areas, gumagawa ng desisyon na tumatagos sa moralidad at emosyon. Nagustuhan ko na human at tunay ang pag-unlad niya: mula sa maliit na gawaing pangkabuhayan patungo sa pagtuklas ng kakaibang kakayahan na tinatawag nilang 'intak' — isang uri ng echo-manipulation. Hindi lang powers ang pinagtuunan ng kuwento kundi kung paano niya tinatanggap ang kaniyang kahinaan at kung paano niya pinili siyang protektahan ang mga taong mahal niya. Sa kabuuan, si Amihan ang uri ng bida na paulit-ulit mong babalikan sa isip kahit tapos na ang pahina; may kolorete siya ng tapang at kahinaan na napaka-relatable sa akin.

Tuwing nababanggit sa akin ang 'Salvacion', agad kong naiisip ang mismong pangalan ng pangunahing tauhan: si Salvacion Reyes — madalas tinatawag na Sal. Siya ang sentro ng kuwento, isang babaeng may sugat sa nakaraan pero may hindi matitinag na pag-asa. Sa aking pagbabasa, ang charm niya ay hindi dahil sa pagiging perpekto; kabaligtaran, ang pagiging kumplikado niya — ang mga takot, pagkakamali, at mga simpleng tagumpay — ang nagpapakapit sa akin sa bawat pahina. Hindi linear ang paraan ng pagkakalahad ng buhay niya: makikita mo siya minsan bilang ina na pilit tinutustusan ang pamilya, at sa ibang bahagi naman ay isang rebelde na sinusubukang ayusin ang mga naging mali. Bilang mambabasa, napaka-refreshing na makita ang mga maliliit na detalyeng nagpapalutang ng personalidad niya — ang mga gawi, mga alaala, at kakaibang sense of humor. Sa dulo ng kuwento, hindi mo lang siya iniwan; parang kasama mo siya sa paghilom. Para sa akin, si Salvacion Reyes ang tunay na puso ng 'Salvacion', at hanggang ngayon nasa isip ko pa rin kung paano siya nagbago at nagpatawad, sa sarili at sa iba.

Sobrang dami kong nadiskubre tungkol sa 'Ulikba'—ang sentrong karakter nito ay si Mika Balang. Si Mika ay ipinanganak sa isang maliit na baybayin, lumaki na palaging nakatingin sa dagat, at may halo ng takot at pag-usisa sa mga lihim ng mundo. Hindi siya perpektong bayani: walang superpowers sa umpisa, kundi mga maliit na katangian tulad ng tibay ng loob, kakayahang makinig, at isang natatanging ugnayan sa mga nilalang sa tabing-dagat. Habang sumusulong ang kuwento, nakikita ko kung paano siya nababago ng mga karanasan—pagkawala, pakikipagsagupaan sa mga makapangyarihang nilalang, at pakikipagtulungan sa mga taong dati niyang inakala na kaaway. Ang karakter development ni Mika ang pinakamalaking attractions para sa akin; hindi biglaan ang pag-angat o pagbagsak, kundi may mapanuring pagdaloy ng mga emosyon at desisyon. Bilang mambabasa, naiinspire ako sa paraan ng pagkukwento na nagbibigay-diin sa maliit na sakripisyo at personal na paglago. Sa totoo lang, si Mika Balang ang puso ng 'Ulikba'—hindi dahil siya ang pinakamalakas, kundi dahil siya ang pinakatatag na tumitindig sa gitna ng unos, at iyon ang tumatak sa akin.