Sino Ang Responsableng Ahensya Sa Pagmonitor Ng Bulkang Mayon?

Tuwang-tuwa akong magkuwento tungkol dito dahil para sa akin, isa itong napakakilalang alamat sa Pilipinas na palaging bumabalik sa isipan kapag nakikita ko ang perpektong hugis ng Bulkang Mayon. Sa karamihan ng bersyon ng 'ang alamat ng bulkang mayon', ang pangunahing tauhan ay si Daragang Magayon — isang napakagandang dalagang Bicolana na ang pangalan mismo ay nangangahulugang "maganda" o "kaakit-akit". Siya ang sentro ng kuwento: ang kanyang kagandahan ang nag-udyok ng pag-iibigan, selosan, at sa huli, isang trahedya na nagbigay-daan sa pag-iral ng bulkan. Maraming bersyon ang umiikot sa pag-iibigan ni Magayon at ng kanyang kasintahang madalas tawaging Panganoron (o may kaunting pagkakaiba sa pangalan sa iba pang bersyon). Ano'ng laging pareho? Si Magayon ang simbolo — hindi lang ng pisikal na ganda kundi ng malalim na pag-ibig at pagsasakripisyo. Sa ilang bersyon, nagtatapos ang kuwento sa isang malungkot na kamatayan o pagluluksa na sinasabing humantong sa pagputok at pagbuo ng bulkang Mayon; sa iba naman, ang kanyang bangkay o hampas ng trahedya ang naging dahilan ng hugis ng bulkan at ng kanyang tila di-matapos na pagluha. Personal, tuwing tinitingnan ko ang bulkan, naiisip ko si Daragang Magayon — isang babaeng naging alamat at naging bahagi ng tanawin at kasaysayan ng Bicol. Ang kagandahan at kalungkutan ng kanyang kuwento ay isa sa mga dahilan kung bakit nananatiling buhay ang alamat sa kultura at puso ng mga tao.

Nakakabighani talaga ang alamat ng Bulkang Mayon — para sa akin, isa itong halo ng pag-ibig, trahedya, at kalikasan na nagpapatingkad sa ganda ng Bicol. Sinasabing nagmula ang bulkan sa isang magandang dalaga na tinawag na Daragang Magayon (Magayon ang ibig sabihin ay "maganda"). Lumaki siya bilang anak ng isang datu at maraming mga mandirigma ang naghangad ng kanyang kamay dahil sa kanyang kagandahan at kabaitan. Hindi mawawala sa variant ng kuwento ang tema ng pag-ibig na kumikilos bilang gitna ng lahat ng pangyayari: may isang mapagmahal at matapang na binata na tunay na nagmahal sa kanya; sa kasamaang palad, sumulpot din ang mga kaaway at inggit na nagdulot ng labanan at pagdurusa. Sa isa sa pinakakilalang bersyon, nagkaroon ng salpukan ang dalawang magkatunggaling mandirigma dahil sa pag-ibig kay Magayon. Sa gitna ng kaguluhan, nasawi ang kanyang minamahal. Nang makita ni Magayon na patay na ang kanyang sinta, piniling wakasan ang sarili upang sabay sila sa kamatayan — o, sa ibang bersyon, nasawi rin siya sa labanan. Ang mga tao, nalungkot at nagdadalamhati, inilibing silang magkatabi at itinabon ng lupa hanggang sa umusbong na parang burol at sa huli ay naging isang perpektong kono: ang Bulkang Mayon. Sinasabing ang mga pagsabog at usok ng bulkan ay luha at galaw ng damdamin ng dalaga — minsan gumuguhit ng apoy sa gabi bilang paghahayag ng galit o lungkot, at minsan tahimik na parang nagpapahinga ang isang nahimbing na nilalang. Marami ring lokal na bersyon na may maliit na pagkakaiba: may nagsasabi na ang labi ng binata ay naging isang kalapit na burol, may humahango ng pangalan ng ibang mandirigma, at may mga detalye tungkol sa kung paano iginagalang ng mga taga-Bicol sina Magayon at ang kanyang minamahal. Mahalaga ring tandaan na ang alamat ay hindi lamang nagpapaliwanag kung bakit mukhang perpekto ang hugis ng bulkan; ito rin ay nagsisilbing paalala ng kahalagahan ng dangal, pag-ibig, at sakripisyo sa kultura ng mga taga-rito. Tuwing binibisita ko ang Mayon o nakakakita ng litrato, naaalala ko ang halo-halong damdaming iyon — ang ganda na may kasamang lungkot at lakas — at hindi maikakaila kung bakit ito isang pambansang simbolo at inspirasyon sa mga tula, awit, at sining. Sa dulo, ang alamat ni Daragang Magayon ay isang napakagandang halimbawa kung paano nilalarawan ng mga bayan ang kalikasan gamit ang emosyonal at makataong kuwento. Kahit alam natin ngayon ang agham sa likod ng pagbuo ng bulkan — mga volcanic cone na nabuo sa paulit-ulit na pag-apaw ng lava at abo — hindi nito binabawasan ang alindog ng alamat. Sa halip, pinayaman nito ang ating koneksyon sa lugar at sa mga tao na nag-ukit ng kanilang mga kwento sa bawat ulap ng usok na umaakyat mula sa tuktok. Masarap isipin na sa likod ng bawat tanawin na kamangha-mangha ay may kuwento ng pag-ibig at kabayanihan na nagmumungkahi kung paano tayo umiibig at nagdadalamhati bilang mga tao.

Nakakatuwang isipin na ang pinaka-sentro ng alamat ng Bulkang Mayon ay isang dalagang tinatawag na Daragang Magayon — literal na ang pangalan niya ay nangangahulugang ‘maganda’. Palagi kong naiimagine siya na parang karakter sa isang lumang kwento na may malalim na mata at determinadong puso. Sa maraming bersyon, siya ang dahilan kung bakit nagmukhang perpekto ang cone ng Mayon: inilibing siya nang malapit sa kanyang pag-ibig at, ayon sa alamat, ang kanyang libingan ay naging bundok na tumutindig na parang palayok na napakaganda. Bilang tagapakinig ng iba't ibang salaysay, natutuwa ako sa mga detalye ng kanyang katauhan — mapagmahal, matapang, at minsang napag-aagawan ng mga kalalakihan o ng kapalaran. Hindi pareho ang lahat ng bersyon; may mga bersyong mas malungkot at may mga bersyong mas malalim ang simbolismo. Pero sa puso ng alamat, siya ang bida: ang maganda at trahedyang nagbigay-kahulugan sa tanawin ng Bicol. Sa bawat pagtingin ko sa larawan ng Mayon, naiisip ko si Magayon at ang malambing ngunit malungkot na destiyero niya.

Tila hindi malilimutan ang Enero 2018 para sa mga taga-Albay at sa mga sumusubaybay sa Mayon. Noon nagsimula ang serye ng mga lava fountain at makakapal na abo na umabot ng ilang kilometro sa himpapawid — iyon ang huling malakihang pagbuga ng abo na malawakang naiulat at naitala sa pandaigdigang balita. Personal akong nanood ng mga footage at nagbasa ng sunod-sunod na mga bulletin mula sa PHIVOLCS noon; ramdam mo ang tensiyon sa komunidad dahil sa paglikas at pagkabahala sa kalusugan at agrikultura. Pagkatapos ng mga unang linggo ng Enero 2018 nagkaroon ng pagbaba ng aktibidad, ngunit hindi nangangahulugang tuluyang patay ang bulkan. May mga sumunod na buwan na may mga maiikling puffs ng abo o gas na minamaliit ang saklaw kumpara sa pinakaseryosong pagbuga, at maingat lagi ang PHIVOLCS sa pag-uulat ng maliit o lokal na ash emissions. Bilang taong madalas magbasa ng mga observatory bulletins, lagi kong sinasabing importante ang pag-unawa sa konteksto: iba ang "malakihang pagbuga" at ang "sporadic ash puffs". Kung naghahanap ka talaga ng pinakahuling opisyal na petsa para sa anumang uri ng ash emission, pinakamainam talagang tingnan ang pinakabagong bulletin ng PHIVOLCS o ang kanilang mga situational reports — doon naka-detalye kung kailan at gaano kalaki ang naitalang ash column. Sa personal, nananatili akong maingat at curious: ang Mayon ay unang-pitong magpakitang-gilas kapag nagising, kaya hindi nakakagulat na maraming nagmamasid hanggang ngayon.

Noong maliit pa ako, napabilib talaga ako sa kuwento ng 'ang alamat ng bulkang mayon'. Pinakinggan ko iyon mula sa lola habang naka-yuko ang ulo ko sa kanyang kandungan, at magkahalong takot at paghanga ang naramdaman ko — ang ganda na nagdadala ng panganib, at ang pag-ibig na humuhubog ng kapalaran. Sa paningin ko noon, malinaw ang unang aral: igalang ang kalikasan. Ipinapakita ng alamat na ang kagandahan ng bulkang Mayon ay hindi lamang para panoorin; ito ay isang pahiwatig na may kapangyarihan itong magbalik-tanaw sa atin kapag hindi tayo nag-ingat. Natutunan ko ding huwag gawing sukatan ng halaga ang panlabas na kaanyuan—sa kuwento, ang labis na pagnanais na magmukhang maganda o makuha ang sinisinta ay nagdala ng trahedya. Ang pagpapahalaga sa simple at tapat na pagmamahal ay mahalaga. Higit pa diyan, nakakabit din ang tema ng komunidad at sakripisyo: may mga karakter na nagpakita ng kabayanihan at malasakit sa kapwa, at doon ko natutunan na ang lipunan ay dapat magtulungan sa harap ng sakuna. Sa personal, bawat pagbisita ko sa Albay ay nagiging paalala na ang mga alamat ay hindi lang kuwento—kani-kanilang paraan itong turuan tayo ng pag-iingat, pagpapakumbaba, at pag-alala sa pinagmulan. Hindi lang ito moralitas; ito ay pagmamalasakit sa mundong binahagi natin.

Naku, sobrang saya kapag naghahanap ako ng libreng bersyon ng mga alamat tulad ng 'ang alamat ng bulkang mayon'—parang treasure hunt lang sa web at sa komunidad! Una, kadalasan sinisimulan ko sa mga opisyal na digital library: i-check ang National Library of the Philippines online collections at ang Philippine eLib. May mga lumang anthology at school readers na minsan naka-scan at malayang ma-download, lalo na ang mga pampublikong domain o mga inilathala noon para sa edukasyon. Susunod, binubuksan ko ang Internet Archive—madalas may mga scanned copies ng lokal na textbooks o folktale compilations na libre nang i-download (tignan ang copyright note para siguradong legal). Hindi rin mawawala ang Wikisource o mga community-driven na site kung saan may mga retelling na inilathala nang may pahintulot o nasa public domain. Panghuli, maraming bayan o paaralan ang may PDF resources sa DepEd o mga lokal na cultural centers na nag-share ng materyales para sa storytime. Kung gusto mo ng audio/read-aloud, marami ring libreng videos sa YouTube na nagbabasa ng 'ang alamat ng bulkang mayon'—magandang alternatibo para sa batang hindi pa marunong magbasa. Bilang tagahanga, palagi kong sinusuri ang status ng copyright bago i-download—mas maganda kung legal at libre. Masarap magbahagi ng alamat nang may respeto sa pinagmulan nito, at mas masaya kapag may maayos kang kopyang pwedeng ipakita sa mga bata o kaibigan habang nagku-kwento tayo.

May hiningang malamig ang pumawi sa ulo ko habang binabalikan ko ang alamat ng Bulkang Mayon—parang lumutang ang larawan ng napakagandang dalaga sa isip ko. Sa pinakapayak na bersyon, may isang dalagang tinatawag na Magayon dahil sa kanyang ganda; maraming nagnais magpakasal sa kanya pero siya ay nagmahal ng isang binatang magpapakasal din sa kanya sa kabila ng mga pagsubok. Sa gitna ng kasiyahan at kasunduan, pumasok ang selos at sigalot: isang karibal ang nagpasiklab ng away na nauwi sa trahedya. Sa huli, parehong nasawi ang dalaga at ang kanyang kasintahan; dinala ng mga tao ang kanilang mga katawan at inilibing sa isang burol. Akala nila doon matatapos ang lahat, pero mula sa pagluwas ng lupa at abo ay tumindig ang isang bundok—perpektong kono, tila hugis mukha ng napakagandang dalaga—at doon nag-iwan ng marka ang lungkot at pag-ibig. Ito ang dahilan kung bakit sinasabing may hugis-perpektong tuktok ang Mayon: alaala ng isang pag-ibig na humantong sa pagsilang ng isang bulkan. Hindi ako eksperto sa iba't ibang bersyon nito, pero gusto ko ang simple at malungkot na kabuuan: pag-ibig, selos, sakripisyo, at ang kalikasan na nag-iwan ng tanda. Tuwing nakita ko ang perpektong kono, hindi maiwasan ng puso ko ang magmuni-muni sa alamat na nagbigay-kulay at damdamin sa tanawin na iyon.

Sumisilip pa rin sa isip ko ang unang beses na narinig ko ang kwento ng bulkan—hindi man kumpletong akademiko, puno ito ng kulay at damdamin. Sa mga katutubong bersyon ng alamat, nauuwi sa katauhan ng isang magandang dalaga ang bulkan: tinatawag siyang ‘Daragang Magayon’, mula sa salitang Bikol na 'magayon' na ibig sabihin ay maganda. Ang pangalan ng bulkan—Mayon—malimit na iniuugnay sa dalagang ito, at ang kanyang perpektong kono sinasabing puno ng pag-ibig, pagdadalamhati, at sakripisyo. Marami ang bersyon: sa ilan, isang pag-iibigan kina Magayon at ng isang mandirigma ang nagwakas sa trahedya dahil sa inggit at away; sa iba naman, ang mga pangalan ng mga tauhan nag-iiba pero ang tema ay pareho—pag-ibig, pagkakanulo, at libing na nagbunga ng bundok. Ang pagsabog ng bulkan madalas inilalarawan bilang iyak o galit ni Magayon kapag inaalala niya ang kanyang mahal. Nakakatuwang isipin na ang simpleng pangangailangang ipaliwanag ang anyo at galaw ng kalikasan ang nag-udyok sa mga sinaunang tao na likhain ang ganitong mga alamat. Sa bandang huli, hindi lang ito kwento ng pinagmulan kundi isang paraan ng komunidad para maipahayag ang takot, pag-asa, at pagpapahalaga sa ganda ng kapaligiran.