อวนกลิ่นละอองรัก

[ทรมานก่อน สะใจทีหลัง] แต่งงานกันตามข้อตกลงมาห้าปี แม้รู้ทั้งรู้ว่าฟู่ซือเหยียนเลี้ยงชู้รักสวยเย้ายวนยั่วใจไว้ข้างนอก เสิ่นชิงซูก็ยังคงเลือกที่จะกล้ำกลืนฝืนทน กระทั่งเธอค้นพบว่าลูกชายที่เธอเห็นเป็นลูกในไส้เกิดจากฟู่ซือเหยียนกับชู้รัก เธอถึงตระหนักว่าที่แท้การแต่งงานครั้งนี้เป็นการหลอกลวงตั้งแต่ต้น ชู้รักทำเหมือนตัวเองเป็นเมียหลวง บุกมาถึงบ้านพร้อมกับใบหย่าที่ฟู่ซือเหยียนร่างขึ้นมา ในวันนั้นเอง เสิ่นชิงซูตรวจสอบรู้ว่ากำลังตั้งครรภ์ ในเมื่อผู้ชายได้แปดเปื้อนไปแล้ว งั้นก็อย่าเอามันเลย ส่วนลูกชายที่เป็นลูกชู้ก็ส่งคืนให้ชู้ไปเสีย เสิ่นชิงซูที่ตัดขาดจากความรักและความสัมพันธ์ได้แสดงความสามารถอย่างเฉิดฉาย หาเงินเองอย่างสง่างามตามลำพัง ญาติใกล้ชิดที่เคยดูถูกเหยียดหยามเธอในวันวานนึกเสียใจแล้ว พยายามแย่งกันมาประจบเอาใจเธอกันยกใหญ่ บรรดาลูกหลานตระกูลเศรษฐีที่เคยหัวเราะเยาะเธอว่าพึ่งผู้ชายในการไต่เต้าก็นึกเสียใจแล้วเหมือนกัน ต่างพากันทุ่มเงินวิงวอนขอความรักจากเธอ เด็กน้อยซึ่งถูกหญิงอื่นสั่งสอนจนเสียผู้เสียคนก็เสียใจแล้วเหมือนกัน จึงร้องห่มร้องไห้พลางเรียกเธอว่าแม่ ...... กลางดึกในคืนนั้น เสิ่นชิงซูได้รับสายหนึ่งจากหมายเลขที่ไม่รู้จัก น้ำเสียงเมามายของฟู่ซือเหยียนดังมาจากปลายสาย “อาซู คุณจะตอบตกลงแต่งงานกับหมอนั่นไม่ได้นะ ผมยังไม่ได้เซ็นใบหย่า”

และในที่สุดสิ่งที่ดีที่สุดที่จะแยกสตรีแพศยานั่นออกจากน้องเขยเลวของเขาก็คือ แยกพวกมันจากกันเสีย และนั่นก็เป็นสาเหตุที่เขาส่งคนไปสู่ขอสตรีนางนั้นทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้า แต่ก็ไม่ประสงค์จะเห็นเพราะแค่ได้ยินเรื่องฉาวของแม่นั่นเขาก็รังเกียจแทบจะไม่อยากจะพบเจอ แต่นี่จำต้องรับนางมาเป็นฮูหยินที่เขาไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด ก็แพศยาปานนั้น เปือดเปื้อนกลิ่นอายบุรุษมากี่คนแล้วล่ะ แม้แต่สามีของผู้อื่นนางก็ไม่เว้น แพศยาถึงปานนี้ จะทอดสะพานให้บุรุษเดินไปกี่คนแล้วก็ไม่รู้ได้ แม่ทัพหนุ่มจึงเพียงแค่รับนางเข้าจวนและให้เข้าพิธีแต่งกับป้ายชื่อของเขา โดยอ้างว่าเขาติดราชการด่วน ไม่..ฮูหยินที่เขาไม่ต้องการนั้นร้ายกาจดังเช่นที่น้องสาวของบอกเล่าหรือไม่

เดิมทีเซียวอี้เซียนต้องแต่งงานกับจ้าวเฉิง แต่ใครจะรู้ว่าวันแต่งงานเขากลับยกขบวนไปรับหลิวเย่วคุณหนูตระกูลหลิวแทน ทำให้เรื่องนี้เป็นที่ขบขันของทั้งเมือง เซียวอี้เซียนตัดสินใจจบชีวิตตนเองทั้งๆที่สวมชุดเจ้าสาว จนกระทั่งวิญญาณอีกดวง ได้มาสิงสถิตแทน เซียวอี้หลานป่วยด้วยมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้ายเธอต้องจากครอบครัวไปในวัยเพียง27ปี หยางเทียนหลงอมยิ้มทันที ชินอ๋องและพระชายาถึงกับมองหน้ากัน ปกติบุตรชายเย็นชายิ่งนัก ตั้งแต่ได้พบกับดรุณีน้อยตรงหน้า รอยยิ้มของเขาก็ได้เห็นง่ายขึ้น หยางเทียนหลงทักทายคนที่ยืนหน้างอตรงหน้า "เจ้ารอพี่นานหรือไม่ เซี่ยนเซี่ยนคนดีของพี่" คนตัวเล็กทักทายเขาตามมารยาท "อี้เซียนถวายพระพรหนิงอ๋องเพคะ เราเพิ่งเจอกันเมื่อวานที่ตลาดมิใช่หรือเพคะ" ("ตาแก่...แอบมาบ้านเจ๊ทุกวันแหม่ทำมาเป็นพี่อย่างนั้นพี่อย่างนี้ เดี๋ยวแม่ก็โบกด้วยพัดในมือเลยนี่") ("คนงาม..เจ้ามองข้าแบบนี้เสน่หาในตัวข้ามากหรือ ก็รู้ว่าข้านั้นหน้าตาหล่อเหลา แต่ไม่คิดว่าจะทำเจ้าเสียอาการเช่นนี้") คนหนึ่งกำลังคิดในใจอยากจับเขาทุ่มลงพื้นแล้วขึ้นคร่อมข่วนหน้าตายั่วยวนชวนอวัยวะเบื้องล่างนั้นให้เป็นรอย ส่วนอีกคนก็หลงคิดว่าดรุณีน้อยตรงหน้าหลงเสน่ห์อันหล่อเหลาตนเองจนตะลึง

จากโลกปัจจุบัน สู่ตำหนักเย็นแห่งต้าเหยียน เธอทะลุมิติ มาเป็นพระชายาที่ถูกทอดทิ้ง เป็นเวลาเกือบสามปี ในตำหนักที่เงียบเหงา และ เธอกลายมาเป็นพระชายาที่ลำบากที่สุด แต่ว่า... เธอมีระบบปลูกผักติดตามมาด้วย สามารถเข้าไปปลูกผักในระบบ และ มีร้านค้าข้างใน ราวกับมีร้านสะดวกซื้อส่วนตัว แต่ใช้คะแนนจากระบ เธอก็ไม่ง้อใคร แต่ก่อนอื่นต้องออกไปจากตำหนักเย็นเสียก่อน “ตำหนักเย็นหรือ ไม่ใช่ปัญหาเสียหน่อย คนอย่างข้าไม่ง้อใคร”

เกิดมาพร้อมกับความทรงจำในชาติก่อนยังไม่พอ ยังต้องเกิดเป็นคู่หมั้นชินอ๋องซื่อจื่อที่เป็นถึงพระเอกสุดท้ายก็ถูกตัวร้ายฆ่าตายเพื่อบูชาความรักที่แสนโง่งม เพื่อเอาชีวิตรอดจึงพยายามหลีกเลี่ยงตัวซวยผู้นั้น ข้าว่าข้าอยู่เฉยๆ ไม่ได้ล่อลวงอันใดบุรุษพวกนั้น แต่เหตุใดบุรุษที่ควรจะถูกนางเอกดอกบัวขาวล่อลวง กลับเอาแต่บังเอิญมาเจอนางอยู่ร่ำไป หากเป็นเช่นนี้ต่อไป คนงามอย่างนางก็ลำบากใจน่ะสิ ..................................... “ชินอ๋องซื่อจื่อ พระองค์จะเอาแต่ใจเช่นนี้ไม่ได้ พระองค์ไม่มีสิทธิ์มาห้ามหม่อมฉัน” ตัวซวยผู้นี้เหตุใดถึงได้หน้าหนาหน้าทน นางแสดงตัวว่าไม่อยากอยู่ใกล้มากถึงเพียงนี้ ก็ยังดื้อรั้น “หึ” กล่าวถึงสิทธิ์หรือ หากตอนนั้นนางไม่เอ่ยปฏิเสธคำของบิดาเข้าด้วยท่าทางไร้เดียงสา วันนี้เขาและนางก็คงได้กลายเป็นคู่หมั้น ++++++++++++++++++++++++

ลู่ซิงหว่านที่ทำให้ทุกคนในโลกแห่งการบําเพ็ญเพียรต่างก็ต้องปวดหัวไปตาม ๆ กันนั้น ในขณะที่กำลังข้ามผ่านทัณฑ์สายฟ้าฟาดนั้น กลับถูกอาจารย์ตัวเองถีบลงมายังโลกมนุษย์ กลายเป็นเจ้าหญิงน้อยในท้องแม่ที่ถูกคนกดไว้ไม่ให้คลอดออกมา [ท่านแม่ ท่านแม่ แม่นมทําคลอดคนนี้เป็นคนเลว... ] [เสด็จพ่อ น้องชายของพระองค์ไม่ใช่คนดี เขาสมคบคิดกับสายลับของศัตรู คิดจะก่อกบฏและแย่งชิงบัลลังก์! ] [นี่ก็คือพี่องค์รัชทายาทผู้แสนดีเสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อยเหรอ? ชาตินี้เปลี่ยนมาให้หวานหว่านปกป้องท่านแทนนะ! ] [อาจารย์ล่ะก็! ศิษย์ประสบความสําเร็จแล้วนะเจ้าคะ ในโลกแห่งการบําเพ็ญเพียรทุกคนต่างก็ปวดหัวกับศิษย์ แต่ในโลกมนุษย์นี้มีแต่คนรักคนเอ็นดูศิษย์กันทั้งนั้น] ทุกคน: เจ้าแน่ใจเหรอ?