เก้าอี้ขาวในห้องแดง

ภาพฉายมาที่เมืองใหญ่ที่มีตึกระฟ้าจำนวนมากตั้งเบียดเสียดกันอย่างหนาแน่น แสงนีออนบาดตา เสียงแตรดังระงม กลิ่นดินปืนคละคลุ้งในอากาศเย็นเยียบของเครื่องปรับอากาศ เห็นเงาสะท้อนของตนเองในกระจก เป็นหญิงสาวในชุดดำขลับ เรือนผมสั้นกุด ดวงตาเย็นชาเฉียบคม ในมือถือปืนเก็บเสียงกระบอกยาว นักฆ่ามือหนึ่งโค้ดเนมไคเมร่า ก่อนที่ภาพจะฉายมาอีกที่หนึ่ง เรือนไม้โบราณที่อบอวลไปด้วยกลิ่นยาจางๆ สัมผัสอ่อนโยนของฝ่ามืออบอุ่นที่ลูบศีรษะ รอยยิ้มของสตรีงดงามผู้หนึ่งที่เรียกว่าท่านแม่ แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็เริ่มซีดจางลง กลายเป็นเสียงไอและใบหน้าที่ซูบตอบ ความทรงจำถัดมาคือความหิวโหยที่กัดกินลำไส้ ไอเย็นของพื้นไม้ที่นอนทับ เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของเหล่าพี่น้องและบ่าวไพร่ที่ตราหน้าว่าปัญญาอ่อน ทุกภาพล้วนพร่าเลือนและชุ่มโชกไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจ “ความตายไม่ใช่จุดสิ้นสุดหรอกเหรอ?” ภาพความทรงจำทั้งสองสายวิ่งเข้ามาปะทะกันอย่างรุนแรง เสียงระเบิดที่ปลิดชีวิตในโลกอนาคตดังประสานกับเสียงฟ้าร้องคำรามในอีกภพหนึ่ง แสงไฟจากปากกระบอกปืนสาดส่องทับซ้อนกับแสงตะเกียงน้ำมันที่ริบหรี่ ความเจ็บปวดจากการถูกทรยศหักหลังในชาติก่อน ผสมปนเปกับความรวดร้าวจากการถูกทอดทิ้งในชาตินี้

ทูตสวรรค์ผิดพลาด... จับวิญญาณผิดตัว กำลังจะส่งหลินเยว่มาเกิดใหม่ในบทชีวิตรันทด เพื่อชดใช้เวรกรรมที่เจ้าตัวไม่เคยก่อ พวกเขาปิดปากนางด้วยการมอบมิติลับ พร้อมของสี่อย่างที่ใช้เอาตัวรอด หลินเยว่รู้ดี เธอไม่มีทางเอาชนะเจ้าหน้าที่ของสวรรค์ได้ การร้องเรียนไปอาจยิ่งทำให้แย่กว่าเดิม เอาเถอะ... ข้าไม่มีทางก้มหัวให้โชคชะตา ลำบากอีกกี่ชาติ ก็ไม่หวั่น เพราะข้าจะลิขิตทุกอย่างเอง!

กู้ชูหน่วน หมอยอดอัจฉริยะระดับโลกได้ข้ามกาลเวลามาแล้ว แถมยังโชคร้ายโดนวางยาที่มีเพียงชายหนุ่มเท่านั้นที่ถอนพิษได้ เพื่อรักษาชีวิตเฮงซวยนี้เอาไว้ ระหว่างทางเธอจึงคว้าชายงามที่บาดเจ็บสาหัสคนหนึ่งมาช่วยถอนพิษ "ก็แค่หลับนอนด้วยกัน เจ้าไม่สึกหรอหรอกน่า" เธอพูดอย่างไม่กระดากอาย แต่กลับทำเอาเขาโมโหจนแทบลมจับ โธ่เว้ย เขาเป็นถึงเทพสงครามผู้ยิ่งใหญ่ แต่กลับแปดเปื้อนมลทินเพราะหญิงที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า แต่ที่น่าโมโหที่สุดก็คือ นางส่ายหน้าวิจารณ์ว่า "ลีลาแย่มาก ต้องปรับปรุง" ยอดไปเลย เพราะเหตุการณ์นั้นทำให้เราต้องแต่งงานกัน ทะเบียนสมรสเพียงหนึ่งใบ นางและเขาได้กลายเป็นสามีภรรยากัน "เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าข้าลีลาใช้ไม่ได้ เช่นนั้นเรามาลองกันอีกสักครั้งไหม?" เมื่อเผชิญกับเทพสงครามที่ก้าวเข้ามาประชิด กู้ชูหน่วนเดือดดาล เดินออกห่างจากกำแพง "ไปให้พ้น ไก่อ่อนที่ไม่เคยแตะต้องผู้หญิงอย่างเจ้า ข้าไม่เชื่อหรอก หย่า ต้องหย่าเท่านั้น" "หย่าไปก็ไม่มีผล เจ้าหนีไปที่ใด ข้าก็จะตามไปที่นั้น " "..." "ชายแกร่งหญิงกล้ามาพบกัน เรื่องราวความรักแสนหวาน โปรดติดตามตอนต่อไป!"

กู้เฉิงเหยียนกำลังจะแต่งงานกับรักแรก เจียงหร่านที่อยู่กับเขามาเจ็ดปีกลับไม่ตีโพยตีพาย แล้วยังช่วยจัดงานแต่งให้พวกเขาอย่างยิ่งใหญ่ด้วย วันที่เขาจัดพิธีมงคลสมรส เจียงหร่านก็สวมชุดเจ้าสาวเช่นกัน บนถนนอันกว้างใหญ่ รถแต่งงานสองคันแล่นสวนกัน ตอนที่เจ้าสาวทั้งสองแลกช่อดอกไม้กัน กู้เฉิงเหยียนได้ยินเสียงเจียงหร่านบอกว่า “ขอให้มีความสุขนะ!” กู้เฉิงเหยียนไล่ตามอยู่ไกลหลายสิบกิโลเมตร ถึงได้ตามรถแต่งงานของเจียงหร่านทัน เขาดึงเจียงหร่านเอาไว้แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น “เจียงหร่าน เธอเป็นของฉัน” ผู้ชายคนหนึ่งก้าวลงมาจากรถแต่งงานแล้วดึงเจียงหร่านเข้าไปกอด “ถ้าเธอเป็นของคุณ แล้วผมล่ะเป็นใคร?”

“ในเมื่อเธออยากได้พี่เป็นผัวจนตัวสั่น จนต้องวางยาจัดฉากว่าเราเอากัน พี่ก็จะไม่ทำให้เธอผิดหวัง พี่จะสนองเรื่องอย่างว่าให้ถึงใจ แต่จำใส่หัวเอาไว้...เธอมันก็แค่เจ้าสาวที่พี่ไม่เคยรัก”

ภรรยา "หนิงเป่ย ไสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ! นายเกาะผู้หญิงกินมาห้าปีแล้ว แม้แต่เศษเงินเล็กๆน้อยๆ ก็มาขอจากฉัน นายไม่สมควรเป็นสามีฉันด้วยซ้ำ!" หนิงเป่ย "ในบัตรนี้มีเงินหมื่นล้านบาท เอาไปใช้นะครับ" ภรรยา "หมื่นล้านบาท! นายไปเอาเงินเยอะขนาดนี้มาจากไหน?" หนิงเป่ย "เงินที่เธอให้นั้น ผมเอาไปซื้อขายหุ้นแล้วได้กำไรครับ?" ภรรยา "คิดไม่ถึงเลยว่า นายคือเทพแห่งวงการหุ้นในตำนาน!"