ขอต้อนรับสู่ห้องเรียนนิยม เฉพาะ ยอดคน เพลงประกอบมีเพลงไหนเป็นไฮไลท์?

หนึ่งชีวิต หนึ่งหัวใจที่สูญเสียไปให้กับคนที่ไร้หัวใจ ชาตินี้ข้าไม่ขอร่วมทางเดินกับเขาอีก... แต่ทำไมมันไม่ง่ายเช่นนั้น เหตุใดเรื่องราวจึงได้แตกต่างไปจากเดิมเช่นนี้ แล้วข้าจะหนีหัวใจตัวเองพ้นได้เช่นไร

"คุณครับผมยังไม่พร้อม" เขาจำผู้หญิงคนนี้ได้ดี เพราะเธอเป็นคู่ควงด็อกเตอร์พันไมล์บุตรชายคนเล็กของเจ้าของโรงงานอิทธิพลค้าไม้ ริมฝีปากงามที่แต่งแต้มไปด้วยสีสันแนบจูบลงกับผิวกายชายหนุ่มตรงหน้าแบบไม่อายเลย "อะไรวะเนี่ย" ชายหนุ่มที่ดำรงตำแหน่งเป็นผู้จัดการใหญ่ของโรงงานอิทธิพลค้าไม้รีบเบือนหน้าหลบ แต่เขาจะหลบไปไหนได้ล่ะในเมื่อคนตรงหน้าทั้งสวยและเซ็กซี่ขนาดนี้ หลบแค่พอเป็นพิธีเท่านั้นแหละ เผื่อว่าเธอเปลี่ยนใจตัวเขาเองจะได้ไม่อายมาก แต่พอเห็นว่าเธอเอาจริงชายชาติทหารแบบเขามีหรือที่จะปล่อยไป... "ถ้าคุณยังไม่หยุดผมจะไม่ทนแล้วนะ" ชายหนุ่มเตือนหญิงสาวที่ฝังจูบอยู่ซอกคอของเขาเป็นครั้งสุดท้าย แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สนใจคำเตือนนั้นเลย ด้วยฤทธิ์ยาที่ผสมอยู่กับเครื่องดื่มมันทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ ยิ่งได้อยู่ใกล้เพศตรงข้ามมันก็ทำให้ยานั้นออกฤทธิ์ได้ดี "ช่วยฉันหน่อยนะคะ" เธอเห็นว่าเขานิ่งมากก็เลยออกปากขอร้อง เพราะแค่เธอทำเองมันไม่ได้ช่วยให้ความร้อนรุ่มในร่างกายลดลงได้เลย "ถ้าได้สติมาแล้วคุณจะไม่เสียใจแน่นะ" เขาคิดว่าเธอแค่ดื่มหนักไปเท่านั้น "ไม่ค่ะ"

[ด้วยความบังเอิญที่เผลอไปจีบบุคคลที่มากด้วยชื่อเสียงและอำนาจโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอจึงขอความช่วยเหลือจากอินเตอร์เน็ตอย่างสิ้นหวัง] หลังจากที่ถูกหักหลังโดยคนทรยศและพี่สาวของเธอ แคทเธอรีนสาบานว่าจะเป็นป้าของคู่รักที่ไร้ยางอายนั่น! ด้วยเหตุนี้เธอจึงให้ความสนใจกับลุงของอดีตแฟนเก่าของเธอ เธอช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลยว่าเขาร่ำรวยและหล่อเหลากว่าแฟนเก่าของเธอและยังคงตามตื้อเขาต่อไป แม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะเย็นชาต่อเธอ ทว่าเธอก็ไม่สนใจ ตราบใดที่เธอสามารถรักษาสถานะการเป็นป้าของแฟนเก่าเอาไว้ได้ วันหนึ่ง แคทเธอรีนก็รู้ตัวว่าเธอจีบคนผิด! ผู้ชายคนนั้นที่เธอตามจีบอยู่ไม่เว้นแต่ละวันกลับไม่ใช่ลุงของคนทรยศนั่น! แคทเธอรีนอยากจะบ้าตาย “ฉันไม่เอาแล้ว ฉันต้องการจะเลิก!” ฌอนพูดอะไรไม่ออก เธอช่างเป็นผู้หญิงที่ไร้ความรับผิดชอบอะไรอย่างนี้! หากเธอต้องการจะเลิก เธอก็ฝันไปเถอะ!

โซล บารมี บวรกิจวัฒนา ปีสี่ คณะวิศวะ 189/64 นิสัย เป็นคนรักเพื่อน เสียสละให้เพื่อนได้ทุกอย่าง ภายนอกเหมือนเป็นคนเจ้าชู้ ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แต่ไม่ชอบผูกมัดกับใคร ฝังใจกับเรื่องรักในอดีตของตัวเอง ใยไหม ธันยรัตน์ วราพิพัฒน์ ปีสี่ คณะวิศวะ 162/49 นิสัย ดาวมหาลัยคนสวย เป็นคนนิ่ง ๆ ต่อหน้าคนอื่นเป็นคนพูดน้อย จะพูดมากเฉพาะอยู่กับเพื่อนสนิท ผู้ชายคนไหนมาจีบก็ไม่สน ฝังใจรักกับผู้ชายคนเดียว Spoilt “ที่นี้รู้หรือยังว่าเธอมันโง่ โง่แล้วก็ยังอวดฉลาด” “หยุดด่าฉันสักที!!! ฉันรู้แล้วว่าตัวเองโง่ แล้วยังไงล่ะ ตอนนี้ฉันก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว” “ฉันถึงถามเธอไงว่าเธอมีเหตุผลอะไรถึงได้เอาตัวเองมาเสี่ยงแบบนี้”

คุณอินน์ อินทฐานนท์ ชื่อนี้ทำให้คุณหมอใบบุญญาถึงกับนิ่วหน้ากับสิ่งที่ได้ยิน ไม่อยากเชื่อว่าหนุ่มเจ้าสำราญอย่างเขาที่มีฉายา เจ้าชายคาสโนว่าเนี่ยนะจะ...เวอร์จิ้น ลิงออกลูกเป็นควายคุณหมอสาวยังจะเชื่อเสียกว่า "ผมพูดจริง ๆ นะ" "เอ่อค่ะ แล้วคุณอินน์อยากให้หมอรักษาเรื่องอะไรคะ" ใบบุญญาได้ฟังมาจากเจ้าป้าของชายหนุ่มว่าเขาเป็นโรคประหลาด ซึ่งผลตรวจสุขภาพของเขาก็ปกติทุกอย่างแต่ที่ไม่ปกติน่าจะเกิดจากจิตใจของเขานี่แหละ "คุณห้ามบอกใครนะ" "หมอ เป็นหมอนะคะ ต้องรักษาความลับคนไข้ คุณอินน์ไม่ต้องกังวลนะคะ" สายตาของชายหนุ่มยังกังวลไม่น้อย เขาลูบหน้า ลูบตาหลายต่อหลายครั้ง ภาษากายแบบนี้ทำให้เรารู้ว่าผู้ฟังกำลังกังวล "คุณอินน์ ไม่ชอบผู้หญิงเหรอคะ" "ชอบ" "คุณอินน์ ไม่แข็งหรือเปล่าคะ" "แข็ง" อืม ฟังดูก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรกับความเวอร์จิ้นของเขา แล้วปัญหามันอยู่ตรงไหนกันนะ "แข็ง แต่มันหดทันทีที่โดนจับ" "อ๋า..." จิตแพทย์เจ้าของไข้เข้าใจทันที เขาแข็งแต่เขาหดเมื่อจะร่วมรัก เคสนี้ยากกว่าที่คิดนะเนี่ย....งานเข้าแล้วหมอใบ

นอนอ่านนิยายอยู่ดี ๆ ถิงถิงก็ไปโผล่ในนิยายที่ไม่เคยได้อ่าน นอกจากไม่เคยได้อ่านแล้ว สามีเจ้าของร่างก็พึ่งเสียไปหลายวันก่อน ลูกสาวก็พึ่งจะเดือนเศษ แม่สามีก็ป่วยอีถิงถิงคนนี้สุดจะงง ถิงถิงจำได้ว่าเธอเพิ่งจะนอนหลังอ่านนิยายเรื่อง ‘ฝากรักไว้กับรักแรกของแฟนเก่า’ จบไปตอนบ่ายสามของวัน นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักน้ำเน่าที่ถิงถิงชอบมาก และมันยังเป็นนิยายของนักเขียนที่เธอติดตาม เนื่องจากนักเขียนได้ส่งนิยายที่สั่งพิมพ์ให้กับนักอ่านที่สั่งซื้อมาถึง ถิงถิงที่ว่างจึงรีบอ่านนิยายเกือบห้าร้อยหน้าโดยที่ไม่ยอมพักจนจบโดยใช้เวลาเพียงสิบชั่วโมงในการอ่าน จากนั้นจึงหันไปหยิบหูฟังมาสวมพร้อมกับผ้าปิดตาที่ใช้ตลอดเพราะเดี๋ยวแดดจะแยงตาตอนเช้า แต่แล้วถิงถิงที่นอนอย่างสบายใจก็ต้องสะดุ้งตื่น เพราะได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ข้างหู ถิงถิงขมวดคิ้วระหว่างรู้สึกตัว ตั้งแต่จำความได้เธอก็โตมากับคุณยายสองคนที่บ้านนอกและเสียไปเมื่อห้าปีก่อน หลังเรียนจบมัธยมปลายจึงย้ายเข้ามาเรียนในมหาลัยรัฐบาลที่มีทุนเรียนฟรี นอกจากยายแล้วเธอก็ไม่ได้มีญาติคนอื่นอีก จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะได้ยินเสียงเด็กร้องในห้อง เพราะที่พักของเธอนั้นเป็นหอพักสำหรับนักศึกษา เด็กที่ต่ำกว่าสิบสองขวบถูกห้ามเข้ามาอยู่เพราะเจ้าของหอกลัวจะรบกวนเหล่านักศึกษาในมหาลัยที่ต้องตื่นไปเรียนเช้าและกลับดึกบางคณะ