ดวงใจทศกัณฐ์ (เซตวิศวะ)

EPISODE 01

สามปีก่อนหน้า

"ยัยนินแกจะไปดูพี่ๆ แข่งฟุตซอลมั้ย"

"..." ฉันยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่โมงครึ่งแล้ว แปลว่าแม่ต้องมารับภายในอีกครึ่งชั่วโมง

ยังพอมีเวลา...

"ไปเถอะ ถ้าไม่ไปเดี๋ยวยักษ์กริ้วนะ"

'ยักษ์' ที่นิเนยเพื่อนสนิทของฉันพูดถึงคือ'พี่ทศกัณฐ์' รุ่นพี่ที่ฉันกำลังคบกับเขาอยู่

เขาอายุห่างจากฉันสองปี ตอนนี้ฉันเรียนอยู่มอสี่พี่ทศกัณฐ์อยู่มอหก เขามีดีกรีเป็นถึงเด็กเรียนดี กีฬาเด่น เก่งดนตรี หน้าตาดีมากอีกต่างหาก

ที่สำคัญเขาเป็นเพื่อนสนิทของพี่นธีพี่ชายของฉัน

แต่การที่เราเป็นแฟนกันพ่อกับแม่ไม่ได้รับรู้เพราะไม่มีใครอนุญาตให้ฉันมีแฟนยังไงล่ะ ฉันเป็นลูกสาวคนเล็กที่ทุกคนยังคงต้องทะนุถนอมเอาไว้

"มีเวลาอีกครึ่งชั่วโมง" ฉันตอบแล้วรีบเก็บกระเป๋านักเรียนก่อนจะเดินตรงไปยังโรงยิมพร้อมกับยัยนิเนยทันที

เข้าไปถึงตรงนั้นก็มีคนนั่งอยู่เต็มโรงยิมแล้วทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียน

แน่ล่ะเพราะพวกนักกีฬาทีมนี้มีแต่พี่ๆ ที่หน้าตาดีทั้งนั้น โดยเฉพาะพี่ทศกัณฐ์ของฉัน รวมไปถึงพี่ธีด้วย เรียกได้ว่าตัวท็อปของโรงเรียนเลยก็ว่าได้

"พี่ทศกัณฐ์!!" เสียงยัยนิเนยตะโกนออกไปทำให้พวกนักกีฬาพากันหันมามองทั้งโรงเรียนเราและโรงเรียนคู่แข่ง ไหนจะพวกสาวๆ ที่รอชมรอเชียร์อีก

หาตีนมาให้ฉันมั้ยเนี่ยยัยนิเนย

"ยัยนิเนย!"ฉันรีบหันจับแขนเพื่อนเพื่อปรามทันที

แต่พอหันกลับไปมองตรงขอบสนามก็เห็นพี่ทศกัณฐ์กำลังมองมาที่ฉันแล้วยิ้มให้จนฉันต้องยิ้มตอบเขาอย่างอายๆ

"ฉันอิจฉาแกจัง แกเป็นคนเดียวที่ได้รอยยิ้มจากเจ้ายักษ์เลยนะ" นิเนยพร่ำเพ้อก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงตรงสแตนเชียร์

"..." ฉันฟังคำพูดของนิเนยแล้วต้องหน้าร้อนขึ้นมา

มันเป็นจริงอย่างที่นิเนยว่า ถึงแม้พี่ทศกัณฐ์จะเป็นเด็กกิจกรรมหลายๆ อย่างแต่เขากลับดูเงียบขรึม น่านิ่ง จนแทบไม่มีใครกล้าคุยด้วยนอกจากเพื่อนเขา ถึงจะดูเหมือนเป็นเด็กดีแต่บางทีเขาก็ดูเลวเพราะมีเรื่องกับคนอื่นด้วยความที่ไม่ยอมคนเท่าไหร่ เข้าถึงยากพอสมควร

สมฉายาของเขาที่ใครก็ชอบเรียก'ยักษ์'

ฉันคงโชคดีมากเพราะเป็นคนที่เขาเปิดใจให้ แต่นั่นก็เพราะเราทั้งคู่ต่างแอบชอบกันมานานแล้วยังไงล่ะ โดยมีพี่นธีเป็นพ่อสื่อ

"ญานินพี่ทศกัณฐ์มาหาแก! กริ้ดด แกดูสายตาพวกผู้หญิงพวกนั้น อิจฉาจนตาจะถลนออกมาแล้ว" นิเนยดี้ด้าใหญ่เมื่อคนร่างสูงเดินขึ้นมาบนสแตนเชียร์ก่อนที่จะลงแข่ง

"มาดูด้วยเหรอ" เขานั่งลงข้างๆ ฉันแล้วยิ้มมุมปากออกมาตอนถาม

"มาแป้บดียวค่ะ เดี๋ยวคุณแม่คงมารับแล้ว"

"..." เขาพยักหน้าแล้วยังคงมองฉันไม่เลิก "ขอมือหน่อย"

"คะ" ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปหาเขาช้าๆ

"เพิ่มพลัง" เขาคว้ามือของฉันไปจับไว้ก่อนจะพูดขึ้น

"โอ๊ย อะไรเนี่ย อิจฉาค่ะ!" นิเนยบ่นแล้วหน้าแดงขึ้นเหมือนเขินไปกับฉันด้วย

"สู้ๆ นะคะ นินอาจจะดูไม่จบเกมแต่จะเป็นกำลังใจให้ค่ะ" ฉันพูดแล้วยิ้มเขินๆ

"ครับ" เขาตอบกลับมาแล้วบีบมือแน่นกว่าเดิม ฉันรู้สึกได้ดีว่าเราชอบกันขนาดไหน ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา หัวใจของฉันมันเต้นแรงเสมอ "ไปแล้วนะ คืนนี้ถึงบ้านแล้วจะโทรหา"

"ไอ้ทศ!" เสียงของพี่ธีดังขึ้นแล้วหรี่ตามองฉัน จึงรีบดึงมือที่จับกับพี่ทศกัณฐ์ออกมา "จะแข่งแล้วยังไปวอแวน้องกูอีกนะ"

"ก็แฟนกู!" เขาพูดอย่างไม่แคร์สายตาใครก่อนจะลุกขึ้นยืน

"แต่มันน้องกูครับ เดี๋ยวกูไม่ให้เข้าใกล้นะ"

"พูดมากเดี๋ยวกูพาหนี" สาบานได้เลยว่านี่คือเด็กมัธยมปลาย

"..." แล้วพี่นธีก็ชูนิ้วกลางมาให้เพื่อนของตัวเองก่อนจะเดินกลับไปในสนาม พี่ทศกัณฐ์ก็เดินลงไปด้วยอย่างเท่ห์ๆ เพราะเป็นคนสุดท้ายที่ไปถึง

ชักจะทำตัวเด่นเกินไปแล้วนะ!