ขอโทษทีฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว ถูกดัดแปลงเป็นซีรีส์หรือยัง

มีพล็อตหนึ่งผุดขึ้นในหัวทันทีเมื่อได้ยินชื่อเรื่อง 'ขอโทษทีฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว' — เรื่องราวนี้จะเล่นกับความสัมพันธ์แบบเจ้านาย-เลขา แต่พลิกมุมมองให้เป็นการค้นหาตัวตนที่ขำ ๆ และอบอุ่นมากกว่าแค่โรแมนซ์ออฟฟิศ เราเริ่มจากนางเอกที่ทำงานเป็นเลขาให้ผู้บริหารหนุ่มสุดเพอร์เฟกต์มานานปี จนคนรอบข้างคุ้นว่าเธอคือเงาที่คอยจัดการชีวิตของเขา เมื่ออยู่ ๆ เธอตัดสินใจเลิกเป็นเลขาเพื่อไล่ตามความฝันเล็ก ๆ ของตัวเอง — อาจเป็นการเปิดร้านขนม การเป็นนักเขียนคอลัมน์ หรือแม้แต่การไปเรียนต่อต่างประเทศ เหตุผลไม่ใช่เพียงเบื่องาน แต่เป็นการอยากรู้จักตัวเองนอกบทบาทที่คนอื่นกำหนด พล็อตเดินแบบคอมิดราม่า: ฉากฮาขำ ๆ เกิดจากการที่เจ้านายยังคงติดนิสัยให้เธอจัดการทุกอย่าง แต่ค่อย ๆ เรียนรู้ที่จะพึ่งพาตัวเองมากขึ้น ความตึงเครียดเล็ก ๆ ผสานกับมิตรภาพใหม่ ๆ และการท้าทายทางอาชีพทำให้เรื่องมีจังหวะดี จุดไคลแม็กซ์คือการที่ทั้งสองต้องเผชิญความจริงว่าเขาเองก็หลงรักภาพเธอในมุมที่ต้องการดูแล ไม่ใช่ในมุมที่เธอเป็นตัวตนเต็มรูปแบบ ตอนจบสามารถไปได้หลายทาง — อาจเป็นการแยกทางอย่างเป็นมิตรที่ทั้งคู่เติบโต หรือจบด้วยการกลับมาร่วมทางกันแบบคนเท่าเทียม ซึ่งส่วนตัวเราเลือกแบบหลังแต่ให้ความสำคัญกับการเติบโตของตัวละครทั้งสอง เพราะมันทำให้เรื่องรู้สึกจริงจังและละมุนกว่าการจบหวือหวาแบบเดียวที่คาดได้

วันนี้อยากเล่าเกี่ยวกับแฟนฟิคที่ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงและคิดว่าควรลองสักเรื่องถ้าชอบความโรแมนติกแบบลึกซึ้งและมีแง่มุมความเป็นมนุษย์ เนื้อประเภทที่ฉันมักจะจมอยู่ได้ยาวๆ คือ soulmate AU กับ hurt/comfort ผสมกัน เพราะมันให้ความหวังและการเยียวยาในเวลาเดียวกัน คู่ที่มีแผลทั้งด้านกายและใจ แล้วค่อยๆ เชื่อมกันผ่านสัญลักษณ์หรือข้อความที่ผูกสองคนไว้ มันพาให้ทุกบทสนทนามีน้ำหนัก ฉันเคยอ่านแฟนฟิคที่นำคู่จาก 'Violet Evergarden' มาใส่เข้ากับกิมมิคการสื่อสารผ่านจดหมายที่ต้องรอคอย ทำให้ทุกการรอคอยมีความหมายมากขึ้น อีกแนวที่ฉันชอบคือ crossover แบบนุ่มนวล เช่น เอาตัวละครจาก 'Demon Slayer' ไปอยู่ในโลกปัจจุบัน แล้วให้ความเป็นครอบครัวและการหลงเหลือของอดีตเป็นแกนเรื่อง การอ่านแฟนฟิคแนวนี้ช่วยให้ฉันมองตัวละครในมุมใหม่และเติมฉากที่อนิเมะ/นิยายยังไม่ได้อธิบายอย่างลึกซึ้ง เทคนิคที่ฉันใช้เวลาเลือกอ่านคือมองความสมดุลระหว่างฉากฟูฟ่องกับฉากยากๆ ถ้ามี trigger warning ชัดเจน ฉันก็พร้อมจะลงไปกับเรื่องนั้น เพราะรู้ว่าจะมีการเยียวยาในตอนท้ายหรืออย่างน้อยก็มีการเติบโตของตัวละคร ซึ่งสำหรับฉันแล้ว นั่นแหละคือเสน่ห์ของแฟนฟิคแบบนี้

ชื่อเรื่องนี้ทำให้คนอ่านอย่างฉันหยุดสักพักก่อนคลิกเข้าไปดูทันที เพราะน้ำเสียงแบบคอมเมดี้โรแมนซ์ผสมดราม่าเล็กน้อยในชื่อมันชวนให้คิดว่าตัวเอกต้องมีการเปลี่ยนบทบาทสำคัญในชีวิตงาน หน้าปกเวอร์ชันเว็บมักจะระบุว่า 'ขอโทษทีฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว' เป็นผลงานของนักเขียนไทยนามปากกา 'มะลิลา' ซึ่งเริ่มลงตอนแรกบนแพลตฟอร์มนิยายออนไลน์ในปี 2563 ก่อนจะได้รับการตีพิมพ์เป็นเล่มโดยสำนักพิมพ์ขนาดกลางในปีถัดมา ฉันชอบวิธีที่ผู้เขียนคนนี้สร้างคาแรกเตอร์ให้ตัวเอกไม่ใช่แค่คนทำงานที่เก่ง แต่ยังมีความเป็นมนุษย์ มีความอ่อนแอและปากแข็ง ทำให้บทสนทนาเผ็ดร้อนแต่มีความอบอุ่นในเวลาเดียวกัน รูปแบบการเล่าเรื่องในงานของ 'มะลิลา' มักจะสลับมุมมองระหว่างตัวเอกและคู่กัด ทำให้เรารู้สึกผูกพันกับทั้งสองฝั่ง มากกว่าจะเป็นฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอย่างชัดเจน ถ้ากำลังมองหาฉบับอ่านเพลิน แนะนำหาฉบับตีพิมพ์หรือการลงตอนรวบรวมบนแพลตฟอร์มหลัก เพราะมักจะมีตอนพิเศษหรือแก้ไขข้อความจากเวอร์ชันแรก ๆ ที่ช่วยให้ตัวเรื่องสมบูรณ์ขึ้น การอ่านงานนี้แล้วแอบยิ้มกับการเปลี่ยนบทบาทของตัวละครได้อย่างเป็นธรรมชาติ เป็นความรู้สึกที่ยังค้างอยู่ตอนปิดเล่ม

มีของสะสมให้เลือกตั้งแต่ของจุกจิกไปจนถึงฟิกเกอร์ไฮเอนด์ที่จัดวางเหมือนงานศิลป์บนชั้นโชว์ และฉันมักมองเห็นความสุขง่ายๆ ตอนที่ได้หยิบของโปรดขึ้นมาดู สเกลฟิกเกอร์แบบ 1/7 หรือ 1/8 จะเหมาะกับคนที่อยากได้รายละเอียดคมชัด เช่นงานที่ถ่ายทอดอิริยาบถจากซีรีส์อย่าง 'Demon Slayer' ได้อย่างน่าประทับใจ ขณะที่ฟิกเกอร์น่ารักอย่าง 'Nendoroid' หรือ 'Figma' มอบความยืดหยุ่นในการโพสท์และเข้ากันได้กับฉากมินิไดโอรามา สำหรับคนที่ชอบประกอบของเอง ม็อดเคลหรือโมเดลคิทแบบ 'Gundam' ก็เป็นตัวเลือกที่สนุกและให้ความภูมิใจเมื่อเสร็จงาน โดยส่วนตัวแล้วฉันมักแบ่งชั้นเก็บเป็นโซนตามธีมแล้วตามงบประมาณ ของที่มักแนะนำให้เริ่มเก็บคือฟิกเกอร์รางวัล (prize figures) เพราะราคาย่อมเยาและมีหลายแบบให้ลองสะสม ต่อมาค่อยขยับไปหาสตูดิโอที่ผลิตสเกลคุณภาพสูง หากอยากได้ของหายากก็มีตลาดมือสองและงานอีเวนต์เฉพาะที่มักปล่อยไอเท็มลิมิตเต็ด ซึ่งจะทำให้ชั้นโชว์ของฉันดูมีเรื่องเล่ามากขึ้น สรุปคือเลือกจากความชอบจริงๆ แล้วค่อยขยายคอลเลกชันทีละชิ้น จะสนุกและไม่เจ็บกระเป๋าเกินไป

นับเป็นงานที่ฉันยินดีจะพูดถึงเพราะเรื่องนี้ให้ความรู้สึกเหมือนอ่านจดหมายรักจากมังงะเล่มโปรด: 'ขอโทษทีฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว' ถูกดัดแปลงมาจากมังงะจริง ๆ ซึ่งทำให้เสน่ห์ของตัวละครหลักกับมุกจิกกัดในต้นฉบับยังคงหลงเหลืออยู่ในซีรีส์ ฉันรู้สึกว่าการยกองค์ประกอบสำคัญจากมังงะมาทำเป็นซีรีส์ทำให้โครงเรื่องไม่หลุดธีมเดิม—ฉากที่เล่นกับความอึดอัดระหว่างตัวละครสองคนถูกขยายให้มีมิติทางอารมณ์มากขึ้น ขณะเดียวกันการปรับบทก็ช่วยให้จังหวะเล่าเรื่องเหมาะกับคนดูทีวีมากขึ้น เช่นเดียวกับงานดัดแปลงดี ๆ อย่าง 'Kaguya-sama' ที่ยังคงกลิ่นอายต้นฉบับแต่นำเสนอภาพเคลื่อนไหวและการแสดงสดที่เติมเต็มความคมของมุก ในฐานะแฟนที่ตามทั้งมังงะและซีรีส์ ฉันคิดว่าการอ่านต้นฉบับช่วยให้เข้าใจแรงจูงใจของตัวละครได้ลึกกว่า ขณะเดียวกันการดูซีรีส์ก็ให้ความเพลิดเพลินในมิติของการแสดงและการกำกับ ถ้าคิดจะลงลึก แนะนำให้สลับกันอ่านและดู จะเห็นรายละเอียดต่าง ๆ ที่แต่ละเวอร์ชันเติมให้กันและกัน

นี่แหละคือคำถามที่แฟนเพลงทุกคนอยากรู้มากที่สุด ณ ปัจจุบันยังไม่มีประกาศวางจำหน่ายอย่างเป็นทางการของเพลงประกอบจาก 'ขอโทษทีฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว' ที่ยืนยันได้แน่ชัด แต่จากรูปแบบการปล่อยเพลงประกอบของซีรีส์และอนิเมะหลายเรื่อง จะมีแนวทางที่พอจะคาดเดาได้บ้าง: มักจะมีซิงเกิลเปิดหรือซิงเกิลปิดออกมาก่อนช่วงกลางๆ ของการฉาย เพื่อใช้โปรโมต แล้วจึงรวมเป็นอัลบั้มเต็มหรือ OST หลังจากซีรีส์จบหรือขยับมาสัก 1–3 เดือนหลังจบซีซั่น ในกรณีที่เคยเจอมา เช่นกับ 'Violet Evergarden' โอเวอร์ออล OST มักจะปล่อยทั้งแบบดิจิทัลบนสตรีมมิ่งและแบบแผ่นซีดีสำหรับสะสม ซึ่งดีลแบบพิเศษหรือบ็อกซ์เซ็ตจะใช้เวลานานกว่าปกติเล็กน้อย ถ้าอยากได้ของแท้และข้อมูลล่าสุด ให้ตามช่องทางของผู้ผลิตหรือบัญชีโปรดิวเซอร์ เพราะประกาศสำคัญมักจะมาจากแหล่งนั้นเป็นหลัก ฉันเองก็เตรียมเงินรอซื้อเวอร์ชันฟิสิคอลถ้ามีออกมา เพราะรายละเอียดปกและโน้ตของคอมโพเซอร์มักจะคุ้มค่าสำหรับแฟนเพลงโดยตรง

เราไม่เคยคิดว่าทฤษฎีแฟนคลับจะพาไปไกลขนาดนี้ แต่พอได้อ่านพวกทฤษฎีรอบ ๆ 'Neon Genesis Evangelion' แล้วก็หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย บางทฤษฎีหยิกแกมหยอกถึงระดับเมตาฟิชชั่น เช่นว่าเหตุการณ์ในอนิเมะเป็นการสะท้อนความทรงจำของผู้กำกับหรือเป็นการทดลองทางจิตวิทยาที่ควบคุมโดยองค์กรเบื้องหลัง ซึ่งพวกนี้มีหลักฐานชวนคิดจากบทสนทนาและภาพสัญลักษณ์ที่ซ่อนอยู่ ส่วนทฤษฎีที่หนักไปทางไซโค-คอนเซ็ปต์มักชี้ว่าตัวละครอย่าง Shinji หรือ Rei เป็นตัวแทนของอารมณ์ร่วมของมนุษยชาติ มากกว่าตัวละครที่มีเรื่องราวเดี่ยว ๆ สิ่งที่ทำให้ทฤษฎีพวกนี้น่าสนใจคือมันไม่ได้จบแค่การคาดเดา แต่กลายเป็นวิธีอ่านผลงานใหม่ ๆ และคุยกันแบบลึก ๆ ในคอมมูนิตี้ สำหรับเรา การเห็นคนเอารายละเอียดเล็ก ๆ ในฉากมาเชื่อมเป็นภาพใหญ่ ๆ นั้นเติมชีวิตให้กับงานศิลปะชิ้นนี้และทำให้ทุกครั้งที่ดูซ้ำมีความหมายที่เปลี่ยนไปได้อีก นี่แหละเสน่ห์ของทฤษฎีแฟนคลับ — บางทีก็เพี้ยน แต่บางทีก็เฉียบคมจนต้องหยุดคิด

เสียงกริ๊งๆ จากโต๊ะทำงานของตัวเอกยังติดหูทุกครั้งที่คิดถึง 'ขอโทษทีฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว' — เรื่องนี้มีตัวละครหลักที่ชัดเจนและแต่ละคนก็ฉุดดึงอารมณ์ไปคนละทาง นที — ตัวเอกของเรื่อง ผู้ที่เริ่มต้นจากการเป็นเลขาคนหนึ่งแล้วตัดสินใจเปลี่ยนทิศทางชีวิต เขาไม่ใช่คนอวดดี แต่มักเก็บความรู้สึกไว้ข้างใน ฉันชอบวิธีที่เขาเติบโตช้าๆ จากความลังเลเป็นความมั่นใจ ธีร — เจ้านายสุดเคร่งขรึม ผู้มีบุคลิกเย็นชาแต่จริงใจในแบบของตัวเอง เขามีความสัมพันธ์กับนทีที่ค่อยๆ พัฒนา ทั้งความขัดแย้งและความเข้าใจกันเล็กๆ นี่แหละที่ทำให้เคมีระหว่างสองคนมีเสน่ห์ อัครินทร์ — เพื่อนสนิทหรือเพื่อนร่วมงานที่คอยเป็นที่ปรึกษาและเขย่าบรรยากาศเมื่อเรื่องเริ่มเครียด บทบาทของเขาช่วยสร้างมิติให้เส้นเรื่องไม่ติดอยู่แค่ความรักระหว่างสองคน เกรซ กับ ภูมิ — ตัวละครสนับสนุนสองคนที่เติมสีสันให้โลกของตัวเอก เกรซเป็นที่ปรึกษาที่คมและอ่อนโยน ส่วนภูมิมักเป็นตัวกระตุ้นเหตุการณ์หรือความเข้าใจผิดสั้นๆ ทั้งคู่ทำให้เรื่องมีจังหวะหัวเราะและดราม่าไปพร้อมกัน โดยรวมแล้ว รายชื่อเหล่านี้คือแกนนำของเรื่อง แต่อย่าลืมว่าฉากเล็กๆ กับตัวประกอบหลายคนช่วยจับอารมณ์ให้สมจริงขึ้น ซึ่งนั่นเป็นเหตุผลที่ฉันยังชอบกลับมาอ่านหรือดูซ้ำ ๆ อยู่บ่อยครั้ง