ฉางหัวเซิน ประวัติและเส้นทางอาชีพในวงการบันเทิงเป็นอย่างไร

เราเคยหลงใหลในบรรยากาศของเมืองหลวงเก่าจนแทบลืมหายใจ เมื่ออ่าน '长安十二时辰' ครั้งแรก สิ่งที่สะดุดตาคือการย่นเวลาให้ทั้งเรื่องเกิดขึ้นในระยะเพียงไม่กี่ชั่วโมง ซึ่งเป็นกรณีที่ชวนลุ้นแต่ก็ทำให้รายละเอียดเชิงประวัติศาสตร์ถูกปรับให้เข้ากับจังหวะเล่าเรื่อง นักเขียนหยิบเอารากฐานทางประวัติศาสตร์—อย่างเมืองหน้าตา กฎระเบียบของราชสำนัก และการมีอยู่ของหน่วยงานความมั่นคง—มาเป็นพื้น แต่ตัวละครหลักหลายคนถูกแต่งขึ้นหรือถูกขยับบทบาทจนแตกต่างจากหลักฐานจริง ตัวอย่างเช่นการสร้างสายลับหรือยอดนักรบที่สามารถสะสางคดีซับซ้อนให้จบภายในไม่กี่ชั่วยามนั้นมีน้ำหนักทางวรรณกรรมมากกว่าความเที่ยงตรงทางประวัติศาสตร์ การบรรยายด้านสภาพสังคมและการค้ามีความสมจริงอยู่บ้าง แต่ฉากบางฉากจะเติมความเข้มข้นด้วยองค์ประกอบที่เป็นไปได้ยาก เช่นการประสานการข่าวแบบทันสมัยหรือการใช้เทคนิคบางอย่างที่ดูล้ำหน้าไปกว่ายุคสมัยจริง การนำเสนอพิธีกรรมและการแต่งกายก็ถูกประยุกต์ให้เหมาะกับสายตาผู้อ่านสมัยใหม่มากกว่าจะยึดตามรูปแบบดั้งเดิมทั้งหมด บทสนทนาและมุกปลีกย่อยมักใส่สีสันเพื่อขับเคลื่อนโทนเรื่องให้เร็วขึ้น พอเข้าใจว่าผลงานตั้งใจทำหน้าที่เป็นนิยายมากกว่าหนังสือประวัติศาสตร์ก็สนุกขึ้น: มันให้ความตื่นเต้นและภาพจำของเมืองโบราณที่มีชีวิตชีวา แต่ถาต้องการใช้เป็นแหล่งอ้างอิงเชิงเหตุการณ์จริง ต้องแยกแยะว่าฉากไหนเป็นการสร้างสรรค์เพื่อเรื่องเล่าและฉากไหนเป็นเงาสะท้อนของความจริง แล้วปล่อยให้ทั้งสองอย่างอยู่ด้วยกันอย่างเพลิดเพลินก็พอจะได้ความอิ่มเอมแบบคนอ่านแบบฉันได้ดี

บรรยากาศความตึงเครียดใน '长安十二时辰' ทำให้ผมยกให้คนที่รับบท '张小敬' เป็นนักแสดงที่ต้องเผชิญความยากลำบากมากที่สุดและก็เล่นได้ดีที่สุดด้วยน้ำหนักของบทบาท พอเริ่มพูดถึงเรื่องนี้ ผมต้องยกเครดิตให้กับการแสดงที่เต็มไปด้วยรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั้งการเคลื่อนไหว การเว้นจังหวะคีตกิริยา และสำเนียงที่มีเอกลักษณ์ ซึ่งทั้งหมดนั้นทำให้ตัวละครมีมิติไม่ใช่แค่คนแข็งกระด้างทั่วไป การต้องสื่อความเป็นอดีตนักโทษที่ซ่อนบาดแผลใจใต้ความเฉยเมย ต้องแสดงความแข็งแกร่งทางกายภาพในฉากปะทะ และในขณะเดียวกันก็ต้องไหลออกมาด้วยความอ่อนไหวเมื่อเผชิญเหตุการณ์บางอย่าง — นี่คือช่วงความท้าทายที่ไม่ใช่ทุกคนจะทำได้ลงตัว ฉากที่ทำให้ผมประทับใจคือช่วงที่เขาต้องทำงานในเงามืดของเมืองใหญ่ ทั้งการแกะรอย การตัดสินใจภายใต้แรงกดดัน และการแสดงสายตาที่บอกเรื่องราวมากกว่าคำพูด ในมุมมองผม การผสมผสานระหว่างความสมจริงทางกายภาพและการส่งอารมณ์ผ่านสายตาทำให้การแสดงนี้โดดเด่นและน่าจดจำ ท้ายสุดแววตาเล็ก ๆ ในฉากหนึ่งฉุดให้ผมรู้สึกถึงประวัติศาสตร์ส่วนตัวของตัวละครมากกว่าคำบรรยายใด ๆ — นี่แหละคือเหตุผลที่ผมคิดว่าเขารับบทยากและทำได้ยอดเยี่ยมจริง ๆ

บอกเลยว่าของที่ระลึกสไตล์ฉางอานที่เห็นได้รับความนิยมในไทยมากที่สุดคือของใช้เล็กๆ ที่หยิบมาโชว์หรือพกได้ง่าย เช่น พวงกุญแจโลหะลวดลายโบราณ สติกเกอร์ศิลปะจีนโทนหม่น ๆ และป้ายอะคริลิคลายตัวละครหรืออาคารสถาปัตยกรรม ฉันมักจะเจอของพวกนี้ในบูทงานคอสเพลย์ งานแฮนด์เมด และร้านออนไลน์ราคาย่อมเยา เพราะมันถูกแบ่งขายเป็นเซ็ตราคาไม่สูง ทำให้แฟนหลายคนกล้าลงทุนสะสมชุดเล็กๆ ก่อนจะขยับไปของใหญ่กว่า หลายคนชอบของที่ระลึกเป็นงานศิลป์ขนาดพกพาเพราะสามารถเอาไปแต่งมุมโต๊ะ ทำเป็นคอลเลกชันบนชั้น หรือติดกระเป๋าไปงานได้ ฉันเองชอบสแตนดี้อะคริลิคลายฉากเมืองโบราณเพราะมันให้ฟีลภาพประกอบเหมือนโปสเตอร์จิ๋ว และยังมีข้อดีคือน้ำหนักเบาไม่เปลืองที่จัดเก็บ นอกจากของเล็กแล้ว โปสการ์ดอาร์ตบุ๊กจําลายฉางอานก็ขายดี เพราะศิลปินมักออกแบบฉากย้อนยุค รายละเอียดลายเส้นสวย ทำให้คนซื้อไปเก็บเป็นของตกแต่งหรือใช้ส่งให้เพื่อนคนรักแนวเดียวกัน ท้ายสุดฉันมักจะแนะนำให้พิจารณาวัสดุและขนาดก่อนซื้อนะ บางพวงกุญแจสวยแต่ห่วงไม่ทน บางโปสเตอร์พิมพ์สีเพี้ยนจากรูปหน้าร้าน แนะนำเลือกบูทที่มีรีวิวและรูปถ่ายจากของจริง จะได้ไม่เสียใจเรื่องคุณภาพ แถมถ้าชอบจริงๆ ควรเก็บที่มีลิมิตหรือหมายเลขผลิต เพราะมูลค่าคอลเลกชันอาจขึ้นได้ทีหลัง

ทำนองเปิดของ 'ฉางอันสิบสองชั่วยาม' กระแทกเข้ามาแบบภาพยนตร์ในหัวฉันทันที — มันมีทั้งความยิ่งใหญ่และความเปราะบางผสมกันจนแปลกดี ฉันชอบการจัดวางเครื่องดนตรีแบบผสมตะวันออก-ตะวันตกในธีมหลัก แทนที่จะใช้แค่เครื่องสายจีนเพียว ๆ นักประพันธ์หยิบเปียโนกับซินธิไซเซอร์มาเสริมให้มิติของเมืองเก่าดูร่วมสมัยขึ้น เสียงกลองและจังหวะหนัก ๆ ทำให้ฉากเปิดเมืองเชื่อมต่อกับความตึงเครียดของพล็อตได้อย่างแนบเนียน ส่วนท่อนกรูฟที่เปลี่ยนไปเป็นเมโลดี้เฉียบคมก็มักปรากฏในช่วงหายนะหรือช่วงหัวเราะสั้น ๆ ของตัวละคร ทำให้รู้สึกว่าแต่ละท่อนเพลงไม่ใช่แค่แบ็คกราวนด์ แต่เป็นตัวเล่าเรื่องร่วมด้วย สรุปแล้ว เพลงธีมหลักไม่เพียงแต่จำได้ง่าย แต่มันปรับอารมณ์คนดูได้ตั้งแต่ยังไม่ทันถึงฉากสำคัญ ทั้งความกังวล ความหวัง และความโศกศัลย์ ถูกยัดไว้ในไม่กี่นาทีแรกของซีรีส์ เหมือนเป็นกุญแจที่ปลดล็อกอารมณ์ทั้งหมดของการเดินทางในเมืองฉางอัน ประทับใจแบบไม่ต้องคิดมาก

แหล่งที่เป็นทางการที่สะดวกที่สุดมักจะเริ่มจากร้านหนังสือใหญ่ในไทยทั้งแบบอิฐปูนและออนไลน์ เพราะฉันมักซื้อเล่มแปลที่อยากอ่านจากร้านเหล่านี้ก่อนเสมอ ความจริงแล้วถ้าต้องการอ่าน 'ฉางอันสิบสองชั่วยาม' แบบถูกลิขสิทธิ์ ให้เช็คหน้าแค็ตตาล็อกของร้านอย่าง SE-ED, Naiin, B2S หรือเว็บร้านหนังสือออนไลน์ที่มีหมวดนิยายแปลจีน บางครั้งเวอร์ชันแปลไทยจะออกเป็นเล่มที่วางขายหน้าร้านจริง ข้อดีคือได้ปกและคั่นหน้าที่อ่านสบายตา ส่วนอีบุ๊กก็มีบนแพลตฟอร์มยอดนิยมอย่าง MEB หรือ Ookbee ซึ่งสะดวกเมื่ออยากอ่านตอนเช้าบนรถเมล์ ถ้าชอบดูมากกว่าอ่าน บอกเลยว่าซีรีส์ที่ดัดแปลงจากเรื่องนี้ก็มีให้ชมบนแพลตฟอร์มสตรีมมิ่งต่างประเทศ ส่วนตัวแล้วการอ่านต้นฉบับแปลควบคู่กับการดูภาพยนตร์/ซีรีส์ช่วยให้เข้าใจบรรยากาศและรายละเอียดมากขึ้น ดังนั้นทางเลือกที่ดีที่สุดคือหาซื้อฉบับแปลจากร้านที่เชื่อถือได้หรืออ่านบนแอปอีบุ๊กที่มีลิขสิทธิ์ แล้วค่อยตามชมเวอร์ชันภาพยนตร์เพื่อความครบเครื่อง

มีบางอย่างเกี่ยวกับ 'ฉางอันสิบสองชั่วยาม' ที่ทำให้ฉันอยากอธิบายให้ชัดเจนกว่าแค่คำว่า "จริงหรือไม่" เพราะงานชิ้นนี้ยืนอยู่บนเส้นบาง ๆ ระหว่างพื้นฐานทางประวัติศาสตร์กับความคิดสร้างสรรค์ ฉันเชื่อว่าฉากและบรรยากาศเมืองหลวงถัง—ถนน คลอง ตลาด กลุ่มพ่อค้าและนักดนตรี—ตั้งใจนำเอาข้อมูลจากแหล่งประวัติศาสตร์มาสร้างให้มีความน่าเชื่อถือ เช่น การแต่งกายบางแบบ ระบบราชการ หรือเทศกาลต่าง ๆ ที่ปรากฏในบันทึกยุคถัง แต่พล็อตหลัก ตัวละครหลายตัว และบทสนทนาเป็นผลผลิตจากจินตนาการของผู้แต่งมากกว่าเหตุการณ์ที่มีการบันทึกไว้แบบตรงตัว ถ้าต้องมองแบบแยกชิ้น ผมมักบอกว่าจุดยืนของงานแบบนี้คือการใช้ "คราบประวัติศาสตร์" เพื่อให้ผลงานมีความหนักแน่น แต่ไม่ใช่การอ้างอิงข้อเท็จจริงเชิงประวัติศาสตร์ทั้งหมด งานจึงเป็นเหมือนเวทีที่ยืมบรรยากาศของยุคถังมาเล่าเรื่องในมุมมองร่วมสมัย มากกว่าจะเป็นหนังสือประวัติศาสตร์ฉบับย่อ ซึ่งทำให้มันทั้งเสน่ห์และข้อจำกัดในเวลาเดียวกัน

เคยสงสัยไหมว่า 'ฉางอันสิบสองชั่วยาม' อาจมีผู้บรรยายที่เชื่อถือไม่ได้ซ่อนอยู่ภายในเรื่องเล่า คิดแบบนี้แล้วฉันยิ้มเบา ๆ เพราะหลายฉากที่ถูกเล่าเหมือนมองผ่านกระจกหมอก มุมกล้องบอกเล่าความจริงไม่หมด แล้วเสียงภายในหัวตัวละครบ่อยครั้งให้ข้อมูลที่ขัดแย้งกับสิ่งที่กล้องเห็น พอเริ่มมองใหม่ ๆ จะพบชิ้นเล็ก ๆ ที่เป็นเบาะแส เช่น ไฟโคมที่หายไปก่อนเหตุการณ์สำคัญ หรือคำพูดที่เหมือนจะถูกเติมเต็มด้วยความทรงจำที่ขาดไป ในฐานะแฟนเรื่องเล่าแนวจิตวิทยา ฉันมองว่านี่อาจเป็นเทคนิคการเล่าเพื่อทำให้ผู้อ่านสับสนและตั้งคำถามกับความจริง เหมือนตอนที่ตัวละครตัดสินใจโดยอ้างความทรงจำ แต่นาฬิกาในฉากกลับเดินถอยหลังเล็กน้อย น่าแปลกใจว่าการจัดวางรายละเอียดระดับเล็ก ๆ นี้ทำงานร่วมกันเพื่อสร้างความไม่แน่นอนที่ค่อย ๆ ปะทุเป็นเงื่อนงำใหญ่ ถ้าจะคิดต่อไปอีก แนวคิดนี้ยังเปิดพื้นที่ให้ตีความอื่น ๆ ได้อีกเยอะ เช่น ใครได้ประโยชน์จากการที่ความจริงถูกเบียดบัง หรือเหตุใดบางความทรงจำจึงถูกลบออกแบบมีจังหวะ ฉันชอบการอ่านเรื่องในมุมนี้เพราะมันทำให้ฉากที่ดูธรรมดากลายเป็นหมากรุกชั้นดี และการหาสัญญาณย่อย ๆ เหล่านั้นก็เป็นความสนุกแบบแอบตื่นเต้นคล้ายเกมตามหาเบาะแสของ 'Death Note' แต่โทนอ่อนโยนกว่า

ตอนที่ Sui Zhou และ Tang Fan เดินเล่นริมแม่น้ำในตอนพลบค่ำ พร้อมกับแสงตะเกียงที่ส่องประกายบนผิวน้ำ มันให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนโลกทั้งใบเหลือเพียงสองคน บรรยากาศเงียบสงบ ผสมกับความเอ็นดูที่ทั้งคู่มีต่อกัน แม้จะไม่พูดออกมาตรงๆ แต่สายตาก็มอบความอบอุ่นให้กัน แสงสีทองของยามเย็นราวกับเนรมิตฉากนี้ให้เป็นความทรงจำที่โรแมนติกที่สุดในเรื่อง