ชุมชนท้องถิ่นจัดการปัญหาชื่อเสียงอุโมงค์ อินุนากิ อย่างไร

ความเงียบที่ล้อมรอบ 'อุโมงค์ อินุนากิ' ไม่ได้เกิดขึ้นเอง แต่มาจากการที่คนท้องถิ่นเลือกจะเรียกคืนเรื่องราวให้เป็นของชุมชนมากกว่าจะปล่อยให้ข่าวลือครอบงำ

ในฐานะคนที่โตมาแถวนี้ ฉันเห็นการเคลื่อนไหวหลายแบบที่ทำให้ชื่อเสียงของอุโมงค์เปลี่ยนไปจากความลึกลับมาสู่การเข้าใจและความรับผิดชอบ แรกสุดคือการติดตั้งป้ายเตือนและการเพิ่มแสงสว่างบริเวณทางเข้า-ออก เพื่อให้พื้นที่ปลอดภัยขึ้นและลดการจินตนาการที่พาไปสู่ความกลัวมากเกินจริง ไม่นานหลังจากนั้น ชุมชนร่วมกับองค์การปกครองท้องถิ่นจัดเวิร์กช็อปให้ความรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ท้องถิ่นและข้อเท็จจริงที่เกี่ยวกับอุโมงค์ แทนที่จะปล่อยให้เรื่องเล่าปากต่อปากเป็นตัวกำหนดภาพลักษณ์

อีกแนวทางที่น่าสนใจคือการใช้ศิลปะกับการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม หลายครั้งที่กลุ่มเยาวชนจัดนิทรรศการภาพถ่ายหรือการเดินชมเชิงประวัติศาสตร์แบบมีไกด์ เพื่อเล่าเรื่องราวจริงและชี้ชวนให้คนมองอุโมงค์ในมุมใหม่ เราเองเคยเข้าร่วมคืนนิทรรศการที่มีทั้งการบอกเล่าเรื่องราวชุมชนและการแสดงผลงานศิลปะ มันทำให้คนภายนอกรู้สึกเข้าถึงได้ และลดเสน่ห์ของข่าวลือที่มักจะถูกขยายบนโซเชียลมีเดีย ในภาพรวม ฉันคิดว่าการเปลี่ยนแปลงนี้เกิดจากความกล้าของคนในพื้นที่ที่จะพูดความจริงและสร้างทางเลือกใหม่ให้สถานที่ — ไม่ใช่การปิดกั้นความทรงจำ แต่เป็นการเรียงร้อยมันให้มีเกียรติยิ่งขึ้น

บางคนอาจมองว่าเรื่องผีเป็นของเล่นสำหรับนักท่องเที่ยว แต่ในมุมของฉัน 'อุโมงค์ อินุนากิ' ถูกจัดการโดยการบาลานซ์สองสิ่ง: การคุ้มครองความปลอดภัยและการปกป้องศักดิ์ศรีของสถานที่ ชุมชนตั้งกฎเกณฑ์ชัดเจนเกี่ยวกับการถ่ายภาพในบางพื้นที่ ห้ามจัดกิจกรรมกลางคืนที่ไม่รับผิดชอบ และมีจิตอาสาคอยเดินตรวจช่วงเย็นเพื่อลดการกระทำที่เสี่ยง นอกจากนี้ ยังมีการพูดคุยกับผู้ประกอบการที่จะทำคอนเทนต์เกี่ยวกับสถานที่ ให้ยึดหลักการไม่ทำให้แหล่งประวัติศาสตร์กลายเป็นเพียงสินค้าเชิงตำนานมากเกินไป

ผมเห็นว่าการจัดการแบบนี้ทำให้พื้นที่มีความสมดุลขึ้น คนที่อยากเรียนรู้จริง ๆ ยังคงมาได้ แต่คนที่หวังจะสร้างความตื่นเต้นจากข่าวลือเริ่มลดลงไป และนั่นทำให้ชุมชนมีโอกาสฟื้นฟูความสัมพันธ์กับสถานที่ได้มากขึ้นในแบบที่เคารพต่ออดีตของท้องถิ่น

เวลาผ่านไป ฉันสังเกตการจัดการชื่อเสียงของ 'อุโมงค์ อินุนากิ' เป็นการผสมผสานระหว่างความระมัดระวังกับการสร้างสรรค์ เช้าวันหนึ่งมีเจ้าหน้าที่มาวางกรงเหล็กกั้นไม่ให้คนเข้าไปในช่วงกลางคืน ต่อมาเป็นการวางแผนร่วมกับโรงเรียนในพื้นที่เพื่อสอนเด็กเรื่องความปลอดภัยและความสำคัญของการเคารพพื้นที่สาธารณะ เรารู้สึกว่าการให้ความรู้ตั้งแต่รุ่นเยาว์ช่วยลดความตื่นเต้นที่มาจากความไม่รู้อย่างมาก

นอกจากมาตรการทางกายภาพแล้ว ชุมชนยังทดลองใช้สื่อเชิงบวกเพื่อเปลี่ยนโทนของเรื่องเล่า มีการทำบทความสั้น ๆ ที่เล่าถึงประวัติการก่อสร้างและเหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้นในอดีต เพื่อชี้ให้เห็นว่าหลายสิ่งที่ถูกพูดถึงเป็นเพียงการบิดเบือน หรือบางครั้งเกิดจากความเข้าใจผิด ยิ่งไปกว่านั้น กลุ่มอาสาสมัครจัดรอบเวลากลุ่มเดินสำรวจชุมชน (guided walk) เพื่อให้คนท้องถิ่นมีบทบาทในการควบคุมบริบทการเล่าเรื่อง การจัดกิจกรรมแบบนี้ยังช่วยกระตุ้นเศรษฐกิจท้องถิ่นเล็ก ๆ เช่นแผงขายของที่ระลึกหรือคาเฟ่ใกล้เคียง สุดท้ายเรารู้สึกว่าการเปิดพื้นที่พูดคุยและตั้งกติกาชัดเจนช่วยคลี่คลายภาพลบได้ดี — แม้จะต้องใช้เวลาและความพยายามก็ตาม