ตัวละครหลักใน Devil May Cry ใครมีพัฒนาการน่าสนใจ

เราอยากเล่ายังไงดีว่าความต่างหลัก ๆ ระหว่าง 'Devil May Cry' แบบอนิเมะกับเกมมันอยู่ที่การนำเสนอ มากกว่าจะเป็นเนื้อหาเดียวกันที่ย้ายจากสื่อหนึ่งไปอีกสื่อหนึ่งแบบเป๊ะ ๆ มุมมองแรกคือจังหวะและพลังของการเล่าเรื่อง ในเกมผู้เล่นคือหัวใจของประสบการณ์—การคอมโบ การควบคุมตัวละคร และความรู้สึกชัยชนะเมื่อชนะบอสฉากยาว ๆ นั้นสร้างความสัมพันธ์ที่แตกต่าง เพราะทุกการกระทำเป็นของเราเอง แอนิเมะกลับต้องย่อและตัดต่อ เพื่อให้เรื่องเดินไปได้ภายในเวลา 12 ตอน ดังนั้นฉากแอ็กชันถูกออกแบบเป็นฉากสั้น ๆ ที่เน้นช็อตสวยๆ และการเล่าเชิงภาพแทนการเล่นจริง มุมมองที่สองคือคาแรกเตอร์และโทนเสียง เกมมักให้ Dante เป็นตัวละครที่ทรงพลังและมีมุกตลกแทรก แต่ในฐานะผู้เล่นเรารับรู้จากการกระทำของเขาเป็นหลัก แอนิเมะเลือกจะสำรวจด้านอื่น ๆ ของตัวละคร ทำให้มีมุกที่ดูเป็นบทสนทนามากขึ้น และบางครั้งก็เพิ่มฉากที่ทำให้เขาดูเป็นคนธรรมดามากขึ้น ความต่อเนื่องทางเนื้อเรื่องในแอนิเมะจึงออกเป็นสปินออฟมากกว่าจะยึดตามแคนอนของเกม สุดท้ายคือการรับรู้ของแฟน เกมให้ประสบการณ์เชิงโต้ตอบและระบบที่ท้าทาย แอนิเมะให้ความรู้สึกแบบดูหนังหรือซีรีส์—สะดวกแต่เป็นการเสพมากกว่าการร่วมสร้าง ใครที่ชอบความเข้มข้นแบบการควบคุมจะรู้สึกชอบเกมมากกว่า แต่ถ้าอยากเห็นคัทซีนและภาพเคลื่อนไหวสวย ๆ แอนิเมะก็มีเสน่ห์เฉพาะตัวของมัน

ฉากเปิดกับท่วงทำนองเพลงร็อกผสมกอธิคทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าไปในโลกของ 'Devil May Cry' ทันที — นี่ไม่ใช่แค่เกมแอ็กชัน แต่เป็นนิทานสั้น ๆ เกี่ยวกับลูกครึ่งปีศาจที่เดินทางมาเฟ้นหาเหตุผลให้ตัวเองได้ยืนอยู่ในโลกมนุษย์ ฉันเป็นคนชอบพูดถึงตัวละครก่อนพล็อต ดังนั้นต้องบอกว่า Dante ในภาคแรกถูกวางให้เป็นนักล่าปีศาจขี้เล่นแต่มีบาดแผลภายใน เขาเปิดร้านเล็ก ๆ ชื่อเดียวกับเกมแล้วรับงานล่าปีศาจจนกระทั่งวันหนึ่งหญิงลึกลับชื่อ Trish ปรากฏตัวพร้อมกับเบาะแสว่ามีอำนาจมืดยิ่งใหญ่กำลังคุกคามโลก เหตุการณ์พาเขาไปยังเกาะร้างซึ่งเต็มไปด้วยประตูมิติและศัตรูเหนือธรรมชาติ ไคลแมกซ์คือการพลิกบทที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่าง Dante กับ Trish ซับซ้อนขึ้น และการเผชิญหน้ากับเจ้านายใหญ่ที่ชื่อ Mundus ก็ย้ำให้เห็นธีมเรื่องการเลือกระหว่างเลือดกับหัวใจ ฉากจบเผยความกล้าของ Dante ที่ไม่ใช่แค่พละกำลัง แต่อยู่ที่การยืนหยัดเลือกปกป้องคนที่เขาเริ่มผูกพันไปแล้ว — นั่นแหละคือหัวใจของเรื่องที่ยังคงตราตรึงฉันอยู่

นี่คือภาพรวมการปลดล็อกตัวละครใน 'Devil May Cry 5' ที่ผมอยากสรุปให้ชัดเจนแบบเข้าใจง่าย เริ่มจากพื้นฐานก่อนเลย: ตัวละครหลักอย่าง Nero, Dante และ V จะถูกปลดล็อกตามจังหวะของเนื้อเรื่อง — เล่นไปเรื่อยๆ ก็จะได้สับเปลี่ยนบทบาทระหว่างตัวละครเหล่านี้ตามมิชชั่นที่เกมกำหนดไว้ ซึ่งไม่ต้องทำเงื่อนไขพิเศษใดๆ นอกจากผ่านเนื้อเรื่อง การจะเล่นตัวละครเหล่านี้แบบอิสระหลังจบเนื้อเรื่อง ให้ใช้ระบบ Mission Select เพื่อย้อนกลับไปเล่นมิชชั่นต่างๆ อีกครั้งด้วยตัวละครที่เกมอนุญาตในมิชชั่นนั้น ถ้ามองหาตัวละครพิเศษอย่าง Vergil นี่คือหัวใจสำคัญ: เขาไม่ได้รวมมากับตัวเกมเวอร์ชันเปิดตัวแบบปกติ แต่ถูกเพิ่มเข้ามาผ่านคอนเทนต์เสริม ('Vergil' DLC) หรือรวมมาในแพ็ก 'Devil May Cry 5: Special Edition' ที่วางขายต่อมา ถ้าต้องการเล่น Vergil อย่างเป็นทางการ เลือกซื้อ DLC แยกหรือหาซื้อ Special Edition เวอร์ชันคอนโซลใหม่ๆ ที่มีเขาอยู่แล้ว นอกจากนั้น การปลดล็อกโหมดพิเศษอย่าง 'Bloody Palace' มักจะเกิดขึ้นหลังจบเนื้อเรื่อง ซึ่งจะเปิดโอกาสให้ฝึกสกิลของตัวละครทั้งหมด ส่วนสิ่งที่อยากให้คำนึงถึงเวลาพยายามปลดล็อกหรือเล่นตัวละครใหม่คือการลงทุนกับ Skill Tree และการเก็บ Red Orbs — สกิลสำคัญมักต้องซื้อด้วย Orbs และบางท่าอาศัยอุปกรณ์หรืออาวุธที่ได้จากเนื้อเรื่อง การกลับมาเล่นมิชชั่นเดิมผ่าน Mission Select เป็นวิธีที่ดีในการทดลองคอมโบและหาเส้นทางปลดล็อกไอเท็มเสริม สรุปคือ เล่นตามเนื้อเรื่องก่อน แล้วถ้าต้องการ Vergil ให้ซื้อ DLC หรือหา Special Edition — นี่แหละวิธีที่สะดวกที่สุดที่ผมมักแนะนำให้เพื่อนๆ

ริฟกีตาร์เปิดตัวเกมยังคงทำให้เราอยากหยิบจอยกลับมาเล่น 'Devil May Cry 5' อยู่เสมอ — และโชคดีที่มีเนื้อหาเสริมที่เติมเต็มความรู้สึกนั้นได้ค่อนข้างครบถ้วน สิ่งที่ชัดเจนที่สุดคือการเพิ่มตัวละครที่หลายคนรอคอยอย่าง 'Vergil' เป็นโหมดที่ให้เล่นในสไตล์ที่ต่างจากตัวละครหลัก ทำให้การคอมโบและจังหวะการเล่นเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน นอกจากตัวละครแล้ว ยังมีโหมดใหม่ ๆ ที่ทำให้เกมเล่นสนุกขึ้น เช่น 'Turbo Mode' ที่เพิ่มความเร็วในการเล่น และโหมด 'Legendary Dark Knight' ที่เปลี่ยนการเผชิญหน้ากับศัตรูเป็นแบบฝูงศัตรูจำนวนมาก ทำให้ประสบการณ์คล้ายกับฉากฮอรห์ของเกมแอ็กชันสมัยก่อน ในแง่ของกราฟิกและฟีเจอร์เวอร์ชันต่อมา มีการใส่ระบบเรย์เทรซิง (ray tracing) และการปรับเฟรมเรตให้สูงขึ้นในเวอร์ชันคอนโซลยุคใหม่ ซึ่งรวมอยู่ในเวอร์ชันพิเศษที่ออกมาทีหลัง โดยรวมแล้วแพ็กเสริมและเวอร์ชัน 'Special Edition' ทำให้ทั้งการเล่นและภาพดูคมขึ้น เหมาะกับคนที่อยากสัมผัสทั้งความท้าทายใหม่ ๆ และฟีเจอร์กราฟิกที่อัปเกรด — เราชอบที่มันยังรักษาจิตวิญญาณความบ้าคอมโบของซีรีส์ไว้ได้ คล้ายความรู้สึกเมื่อเล่น 'Devil May Cry 3' ในวันวาน

เสียงกีตาร์ระเบิดในท่อนฮุกของ 'Devil Trigger' ยังคงตามหลอกหลอนฉันเสมอ นี่ไม่ใช่แค่เพลงประกอบเกมธรรมดา แต่เป็นท่อนฮุกที่ออกแบบมาให้ติดใจอย่างตั้งใจและได้ผลจริงๆ เราเป็นคอเพลงร็อกที่ชอบมิกซ์เสียงอิเล็กทรอนิกส์กับกีตาร์หนาๆ การได้ยินเสียงร้องสูงชัดเจนคุมโทนโดยท่อนคอรัสที่กระชากอารมณ์ และริฟกีตาร์ที่โผล่มาตรงจุดพีค ทำให้สมองจับจองเมโลดี้นั้นได้ในพริบตา เพลงนี้ยังมีโครงสร้างที่ไม่ซับซ้อนเกินไป แต่ใส่หางเสียงและจังหวะเปลี่ยนเทมโปเล็กๆ ทุกครั้งที่เล่นซ้ำ มันเลยกลายเป็นแหวนคล้องหูคนเล่นเกมและคนฟังเพลงแบบฉับพลัน มีหลายครั้งที่เราเปิดเพลย์ลิสต์ตอนทำงาน แล้วท่อนเปิดของเพลงนี้ก็เด้งขึ้นมาจนต้องหยุดและยิ้มออกมา มันให้ความรู้สึกเป็นพลังแบบฮีโร่พร้อมปะทะ เหมาะกับฉากคัตซีนที่ต้องการความมันส์และการผลักดันตัวละคร เพลงนี้ก็เลยติดหูได้ง่ายและติดนาน ไม่ว่าจะเป็นคนที่เล่นผ่านหลายรอบหรือแค่ชอบฟังซาวด์แทร็กเฉยๆ ในมุมมองเรา มันคือหนึ่งในเพลงประกอบเกมที่ออกแบบมาเพื่อให้คนร้องตามได้ทุกครั้งที่ได้ยิน

ในบรรดาเพลงประกอบทั้งหมดของ 'The Devil Judge' ชิ้นที่โดดเด่นที่สุดสำหรับฉันต้องยกให้ธีมหลักออร์เคสตราที่ใช้เป็นมอทิฟซ้ำตลอดซีรีส์ เดี๋ยวนี้เมื่อได้ยินโทนดนตรีแบบกลองหนัก ๆ เบสต่ำกับเสียงโซปราโนแบบลอย ๆ ก็เหมือนมีภาพศาลและแสงนีออนปรากฏขึ้นในหัวทันที โครงสร้างของชิ้นนี้ค่อนข้างชาญฉลาด เพราะไม่ได้เน้นเมโลดี้หวือหวา แต่สร้างความตึงเครียดด้วยเลเยอร์เครื่องสายและทองเหลือง ขณะที่พื้นหลังมีซินธ์แผ่ว ๆ ฉันชอบช่วงที่คอรัสแบบไม่ออกคำร้องแทรกเข้ามาเพราะมันเติมความรู้สึก “มหากาพย์แต่ชั่วคราว” ให้กับฉาก ทั้งการเปิดเรื่อง การเข้าไปในถ่ายทอดสดศาล และช่วงการเผชิญหน้าหนัก ๆ ของตัวละครหลัก ล้วนใช้ธีมนี้เป็นเส้นนำสายอารมณ์จนกลายเป็นสัญลักษณ์ของเรื่อง สิ่งที่ทำให้ธีมนี้ตราตรึงมากกว่าความอลังการคือความสามารถในการปรับตัวกับฉากต่าง ๆ อย่างน่าทึ่ง: บางครั้งมันมาอย่างดุดันเต็มอิมแพ็กต์ บางครั้งถูกดัดแปลงเป็นเวอร์ชันเงียบและเศร้าพร้อมเปียโนหนึ่งตัว ซึ่งทำให้ผู้ฟังจดจำจังหวะหลักได้แต่ไม่เบื่อ ฉันชอบที่นักประพันธ์ไม่พึ่งพาแค่ทำนองเพียงอย่างเดียว แต่ใช้การเรียงเสียงและไดนามิกเพื่อสร้างพลัง ทำให้เมื่อธีมนี้ดังขึ้น ความหมายของฉากเปลี่ยนทันทีและรู้สึกหนักแน่นขึ้นกว่าเดิม สรุปคือธีมหลักออร์เคสตราไม่ใช่แค่ดนตรีประกอบ แต่น่าจะเป็นตัวละครอีกตัวในงานชิ้นนี้เลย

ฉากปะทะกับ 'Urizen' ใน 'Devil May Cry 5' เป็นสิ่งที่ยังติดตาอยู่เสมอ ไม่ใช่แค่เพราะรูปลักษณ์ที่ทรงพลังหรือเพลงประกอบที่ยกระดับบรรยากาศ แต่เพราะการออกแบบเฟสที่เปลี่ยนแทคติกผู้เล่นอย่างต่อเนื่อง เมื่อเริ่มสู้ ร่างของมันช่างแข็งแกร่งและท่าโจมตีกว้าง ทำให้การอ่านจังหวะกับการกะระยะเป็นเรื่องจำเป็นสุด ๆ ในช่วงเฟสต่อมา 'Urizen' จะเปลี่ยนโหมด จากการออกท่าแบบหนัก ๆ มาสู่การใช้พลังเวทและการโจมตีที่มีความเร็วสูงขึ้น นั่นคือจุดที่ผมต้องปรับสไตล์การเล่นจากการตั้งรับมาเป็นการขยับตัวมากขึ้น และเริ่มโฟกัสการชิงช่องว่างเล็ก ๆ เพื่อสวนกลับ เพลงกับเอฟเฟกต์ภาพทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังสู้กับบอสในนิยายแฟนตาซีที่ดุดัน แต่ต้องอาศัยความแม่นยำแบบเกมแอ็กชัน เทคนิคง่าย ๆ ที่ผมมักใช้คืออย่าโลภทำคอมโบยาวเมื่อยังไม่รู้จังหวะของเฟสใหม่ ให้ปล่อยให้บอสเปิดช่องแล้วรีบใช้อินสแตนท์แดชหรือท่าเบรกเกอร์เพื่อหนีออกมา การตั้งค่าไอเท็มรักษาและเลือกสกิลที่เพิ่มความคล่องตัวมักช่วยได้มาก สุดท้ายแล้วสิ่งที่ชอบที่สุดคือความรู้สึกเมื่อสามารถอ่านจังหวะบอสได้และหาจุดอ่อนจนทำให้ฉากนั้นเปลี่ยนจากน่ากลัวเป็นน่าจดจำในแบบที่ยากจะลืม

ยอมรับเลยว่าพอพูดถึงแฟนฟิคของ 'Devil May Cry 3' หัวข้อที่ชวนให้คนไทยหยุดอ่านมากที่สุดคือความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องกับอดีตที่ยังไม่หายไปจากตัวละคร ฉันชอบอ่านฟิคแนวเปลี่ยนแปลงอดีตหรือ 'fix-it' ที่เอาช่วงเวลาสำคัญในเกมมาปรับให้คนที่เรารักไม่ต้องเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แบบที่ Dante กับ Vergil ได้โอกาสคุยกันจริงจังมากขึ้น แบบนี้มักมีทั้งความเจ็บปวดเดิมๆ ของเรื่องแต่มีความหวังแฝง ทำให้คนอ่านไทยอินง่ายเพราะชอบโทนดราม่าที่มีแสงสว่างปลายอุโมงค์ อีกแนวที่คนไทยชอบคือ AU ย้อนไปวัยเรียนหรือ AU ยุคปัจจุบัน ให้ตัวละครที่ดูเท่กลับมาเป็นคนธรรมดา ฉากฮาๆ เล็กๆ ในชีวิตประจำวัน เช่น Dante โดนเข้าสังคมออนไลน์แล้วลำบากใจ หรือ Vergil ต้องเรียนวิชาสังคมมนุษย์ เหล่านี้ทำให้แฟนฟิคเข้าถึงง่ายและมีพื้นที่ให้คนไทยแต่งเติมอารมณ์ร่วมได้เยอะ งานแบบนี้มักเป็นที่นิยมในกลุ่มที่อยากเห็นมุมอ่อนโยนของตัวละครมากกว่าการสู้กันแล้วจบแบบเดิม