ตัวละครหลักในวันที่ฝนพร่างพราย มีพัฒนาการอย่างไร?

มีมุมหนึ่งของ 'หยดฝนกลิ่นสนิม' ที่ชอบเล่นกับความเปราะบางของตัวละคร จึงทำให้รายชื่อตัวละครหลักอ่านแล้วเหมือนคนจริง ๆ ที่มีอดีตและปมฝังลึก ดิฉันขอเริ่มจากตัวเอกหญิง น้ำฟ้า — เด็กสาวผู้เงียบขรึมที่กลิ่นของฝนและสนิมมีความหมายพิเศษสำหรับเธอ บทบาทของน้ำฟ้าคือเส้นทางการค้นหาตัวตนและความทรงจำ เธอไม่ใช่ฮีโร่ประเภทตะลุยโลก แต่เป็นคนที่ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดภายในและตัดสินใจด้วยหัวใจเสมอ การพัฒนาตัวละครของเธอเป็นแกนกลางของเรื่อง ต่อมาคือสราญ เพื่อนและแรงผลักดัน เขาเป็นคนที่คอยชวนเธอออกจากความเงียบ ไม่ได้เป็นเพียงคนรักหรือเพื่อนธรรมดา แต่มักเป็นกระจกที่สะท้อนให้เห็นมุมที่น้ำฟ้าไม่ยอมรับในตัวเอง บทบาทของสราญช่วยทำให้โครงเรื่องมีจังหวะและความอบอุ่น วินทร์เป็นตัวละครที่ซับซ้อน คล้ายกับภาพสะท้อนของอดีต เขาไม่ใช่ตัวร้ายแบบตรงไปตรงมา แต่เป็นแรงกดดันที่ผลักให้เรื่องเดินไปสู่จุดเปลี่ยน อีกสองคนที่เติมสีสันคือยายมณี ผู้ให้คำแนะนำแบบลึกซึ้ง และพุดซ้อน เพื่อนร่วมชั้นที่เป็นตัวแทนของความเป็นไปได้ใหม่ ๆ ทั้งหมดนี้ทำให้เรื่องมีเนื้อสัมผัสเหมือนนิยายอย่าง 'Kimi no Na wa' ที่เน้นความสัมพันธ์และความทรงจำเป็นแกนหลัก

ในมุมมองของแฟนที่คลั่งไคล้เรื่องราวบรรยากาศมากกว่าพล็อต ตรงแรกที่สังเกตความต่างระหว่างเวอร์ชั่นการ์ตูนกับนิยายของ 'หยดฝนกลิ่นสนิม' คือการส่งต่อความรู้สึกทางประสาทสัมผัส นิยายใช้ภาษาเป็นตัวสร้างกลิ่นและสัมผัสได้อย่างช่ำชอง ทั้งคำบรรยาย กลิ่นเหล็ก กลิ่นฝน และรายละเอียดเล็กๆ อย่างเสียงหยดน้ำตกกระทบบ้านเก่า ทำให้อารมณ์ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นภายในหัวผู้อ่าน การเล่าในนิยายมีพื้นที่ให้ตัวละครไตร่ตรอง มีมุมมองภายในมากกว่า จึงอธิบายแรงจูงใจ ความทรงจำ และความขัดแย้งภายในได้ลึก การเปรียบเทียบซ้ำๆ ระหว่างกลิ่นสนิมกับความทรงจำถูกขยายออกด้วยภาษาที่ละเอียดยิบจนผิวหนังเกรียวกรัง ฉากบางฉากที่แผ่วเบาในเวอร์ชั่นการ์ตูนกลับกลายเป็นบทยาวที่ค่อยๆ เผาไหม้ในนิยายจนควันลอยฟุ้งชัดเจนขึ้น ด้านการ์ตูนกลับใช้องค์ประกอบภาพและเสียงเป็นอาวุธหลัก แผนภาพ สี โทนกล้อง เคลื่อนไหว และดนตรีทำให้ความเหงาหรือความอบอุ่นถูกตีความใหม่ได้ในพริบตา ฉากฝนตกที่ในนิยายยืดออกด้วยบทบรรยาย กลายเป็นมอนทาจสั้นๆ ที่มีเสียงฝนและดนตรีนำทาง จังหวะการบอกเล่าในอนิเมะมักกระชับกว่า มีการคัดเลือกฉากสำคัญเพื่อนำเสนออารมณ์ให้ชัดเจนและรวดเร็ว ซึ่งทั้งดีและเสียไปพร้อมกัน ฝ่ายดีคือความเข้มข้นทางอารมณ์ขึ้นมาทันทีจากภาพและเสียง แต่ฝ่ายเสียคือรายละเอียดเบื้องหลังบางอย่างถูกย่อหรือตัดทิ้ง ทำให้แรงจูงใจบางอย่างของตัวละครดูผิวเผินกว่าในนิยาย การปรับโครงเรื่องและจังหวะยังเป็นสิ่งที่เห็นได้ชัดในการดัดแปลง บทสนทนา หรือเส้นเรื่องรองอาจถูกยุบรวมเพื่อให้พอดีกับจำนวนตอน การ์ตูนมักเลือกเน้นโมเมนต์ที่สร้างภาพจำ เช่นการเผชิญหน้า การสลาย หรือการเปิดเผยสำคัญ ขณะที่นิยายให้เวลากับการผูกเงื่อนปมและการคลี่คลายที่ไม่รีบร้อน ผลลัพธ์คือการรับรู้ตัวละครสองแบบ แตกต่างกันทั้งความลึกและน้ำหนักของการตัดสินใจ อีกประเด็นที่น่าสนใจคือสัญลักษณ์ของกลิ่นและสนิมในสองเวอร์ชั่น ในนิยายสัญลักษณ์ถูกล้อมด้วยบทบรรยายเชิงเปรียบเทียบ ส่วนการ์ตูนมักเลือกสื่อผ่านภาพซ้ำ สีสนิม สีเทา น้ำค้าง และการตัดต่อ ทำให้สัญลักษณ์บางอย่างชัดขึ้นในภาพ แต่สูญเสียการตีความที่หลากหลายซึ่งนิยายสามารถนำเสนอได้ ท้ายสุด ความแตกต่างที่ทำให้ทั้งสองเวอร์ชั่นมีเสน่ห์ต่างกันคือการเข้าถึงอารมณ์ การ์ตูนให้ความรู้สึกเร่งด่วนและตราตรึงในระดับสายตา-หู ขณะที่นิยายชวนให้จมและทบทวนด้วยจิต ในฐานะแฟน มักจะหันกลับไปอ่านนิยายเมื่อต้องการเข้าใจเบื้องหลังและแรงจูงใจมากขึ้น แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความทรงจำที่การ์ตูนสร้างไว้ด้วยเพลงประกอบและภาพซ้ำๆ ทั้งสองเวอร์ชั่นเติมเต็มกันและกัน ทำให้เรื่องราวของ 'หยดฝนกลิ่นสนิม' มีมิติที่หลากหลายและน่าเก็บรักษาในหัวใจด้วยวิธีต่างกันอย่างน่าพึงพอใจ

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นชื่อ 'ฝนตกครั้งนั้น ฉันรักเธอ' บนหน้าปกดิจิทัล ฉันก็อยากรู้ทันทีว่ามันหาอ่านได้จากที่ไหนและมีรูปแบบไหนบ้างที่คุ้มค่ากับการลงทุนเวลาและเงินของเรา ความรู้สึกของฉันตอนนี้มาจากการอ่านมาหลายแนว ผมมองว่างานที่เป็นนิยายความรักแนวเรียบง่ายแบบนี้มักมีทั้งฉบับตีพิมพ์และฉบับออนไลน์ให้เลือก ช่วงแรกลองมองที่ร้านหนังสือออนไลน์หลักของไทยอย่าง MEB กับ Ookbee ซึ่งเป็นที่รวบรวมนิยายไทยและนิยายแปลหลายเล่ม พร้อมทั้งมีระบบรีวิวและตัวอย่างให้อ่านก่อนตัดสินใจ ถ้าชอบรูปแบบอ่านบนหน้าจอก็เลือกอีบุ๊กได้ แต่ถาชอบสัมผัสกระดาษแนะนำดูในสต็อกของร้านหนังสือใหญ่เช่น Kinokuniya หรือ SE-ED เพราะบางครั้งสำนักพิมพ์จะจัดพิมพ์เป็นเล่มจริงและลงขายที่นั่น อีกมุมที่ฉันมักแนะนำคือการตรวจสอบหน้าเพจของผู้เขียนและเพจสำนักพิมพ์โดยตรง บ่อยครั้งผู้เขียนจะประกาศช่องทางการขายทั้งแบบอีบุ๊กและรูปเล่ม รวมถึงแจกลิงก์ร้านที่มีของจริง นอกจากนี้ยังมีตลาดมือสองออนไลน์ที่น่าเชื่อถือสำหรับฉบับลิมิเต็ดหรือหมดพิมพ์ เช่น กลุ่มซื้อขายหนังสือมือสองใน Facebook หรือแพลตฟอร์มซื้อขายทั่วไป แต่ต้องระวังค่าใช้จ่ายจัดส่งและสภาพหนังสือ ถาอยากได้คำยืนยันเรื่องฉบับแปลหรือฉบับพิเศษ ให้สังเกตเลข ISBN หรือข้อมูลสำนักพิมพ์บนปกก่อนกดซื้อ สุดท้ายแล้วการเลือกว่าซื้อที่ไหนขึ้นกับว่าชอบความสะดวกแบบดิจิทัลหรือความอบอุ่นเมื่อได้จับเล่มจริงมากกว่า แต่ถาได้อ่านบทนำแล้วรู้สึกอิน เหมือนมีฝนตกอยู่ข้างหน้าต่าง นั่นแหละคือสัญญาณว่าควรซื้อเก็บไว้

เพลงประกอบฉากฝนที่ทำให้คนพูดถึงมากที่สุดสำหรับเรื่อง 'ฝนตกครั้งนั้น ฉันรักเธอ' ในมุมมองของฉันคือเพลงบัลลาดช้าๆ ที่ถูกใช้ในซีนสารภาพรักกลางสายฝน — เสียงเปียโนโปร่ง ๆ กับท่อนฮุคที่ร้องคำว่า 'ฉันรักเธอ' ซ้ำๆ ทำให้จังหวะภาพและเสียงผสานจนกลายเป็นโมเมนต์ที่คนเอาไปพูดถึงในโซเชียลมากที่สุด เพลงนี้โดดเด่นเพราะไม่ใช่แค่เนื้อเพลงที่กินใจ แต่การเรียบเรียงที่ปล่อยช่องว่างระหว่างโน้ตให้คนได้หายใจ ทำให้ฉากดูยิ่งใหญ่และเป็นส่วนตัวไปพร้อมกัน พอดีชอบฟังเพลงประกอบเรื่องนี้แบบตั้งใจ, เพลงที่ว่ามีเวอร์ชันวิโอลินและเวอร์ชันอคูสติกอีกสองแบบที่แฟน ๆ นำมาคัฟเวอร์อย่างต่อเนื่อง ซึ่งบ่งบอกว่ามันเข้าถึงได้ทั้งคนที่ชอบเสียงร้องและคนที่ชอบดนตรีล้วน ๆ ความทรงจำของฉากนั้นมันไม่ใช่แค่ภาพตัวละครกอดกันท่ามกลางสายฝน แต่เป็นการจับจังหวะของอารมณ์ที่เพลงนำพาไป — ทำให้คนที่ดูใหม่หรือดูซ้ำต่างก็มีน้ำตาในจังหวะที่ต่างกันไป ยังชอบว่าการโปรโมตใช้ท่อนสั้น ๆ ของเพลงนี้ในตัวอย่าง ทำให้เส้นเพลงติดหูจนคนเห็นฉากไหนแล้วก็ต้องนึกถึงท่อนนั้นทันที นอกจากนี้นักร้องที่นำเพลงออกมาก็มีโทนเสียงที่แปลกแต่คม จึงกลายเป็นเสียงประจำเรื่องเหมือนกับที่บางเพลงประกอบในซีรีส์ต่างประเทศเคยทำไว้ เช่นเสียงร้องใน 'Goblin' ที่เคยทำให้ซีนยาก ๆ กลายเป็นซีนอมตะ ความประทับใจของเพลงนี้ไม่ได้เกิดจากท่อนใดท่อนหนึ่งเพียงอย่างเดียว แต่เกิดจากการรวมกันของเนื้อร้อง เมโลดี้ และการวางไว้ในจังหวะภาพที่สำคัญ — นั่นแหละคือเหตุผลที่แฟน ๆ ยกให้มันเป็นเพลงที่โดนใจที่สุด จบลงด้วยความคิดว่าบางเพลงประกอบสามารถเก็บช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตเราเอาไว้ได้เหมือนกล่องเพลงเล็ก ๆ และเพลงนี้ก็ทำหน้าที่นั้นได้ดีจริง ๆ

ลองจินตนาการเวอร์ชันที่เต็มไปด้วยออร่าของความรักแล้วคิดดูว่าคู่พระ-นางคนไหนจะทำให้ 'ดุจดวงดาวพร่างพราวราวประกายรัก' สะกดทุกสายตาได้ทันที สีหน้าและการสื่ออารมณ์แบบละเอียดเป็นสิ่งที่ฉันให้ความสำคัญสูงสุด จึงอยากเห็นนักแสดงที่ถ่ายทอดความละมุนและแรงปรารถนาได้ทั้งในความเรียบง่ายและฉากปะทะอารมณ์ ฉันมองว่าใครสักคนที่มีสายตาเข้มข้นแต่ยังรักษาความอบอุ่นในโทนเสียงได้ จะทำให้ฉากค่อยๆ สะสมเคมีได้อย่างเป็นธรรมชาติ ส่วนคู่หรือตัวประกอบที่เข้ามาเติมจังหวะตลกร้ายหรือความขัดแย้งก็สำคัญไม่แพ้กัน การเลือกคู่ที่มีเคมีแบบเจนจัดแต่ยังไม่ซ้ำใครจะช่วยให้เรื่องไม่กลายเป็นสำเนาของผลงานอื่น ตัวอย่างเช่นการผสมระหว่างคนที่กุมอารมณ์ได้แน่นกับคนที่ปล่อยเสน่ห์แบบเป็นมิตร จะสร้างความสมดุลฉากโรแมนติกและดราม่าได้ดี ฉันอยากเห็นการแคสต์ที่กล้าท้าทาย บางฉากอาจตัดกันด้วยเพลงบรรเลงชวนคิดถึงและการแสดงเพียงแวบเดียวก็สามารถทำให้ผู้ชมกลั้นหายใจได้ ผลลัพธ์ที่ดีควรเป็นการแสดงที่เหลือไว้ให้ความทรงจำของผู้ชมค่อยๆ ละเมียด ไม่ใช่แค่ความหวือหวาในชั่วขณะ

ดนตรีเปิดฉากของเรื่องนี้ควรเป็นสิ่งที่พาใจลอยไปยังเวิ้งฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงระยิบระยับและความหวัง ฉันมองภาพฉากกลางคืนที่ตัวเอกยืนมองดาวแล้วเสียงสายไวโอลินค่อยๆ เล่าเรื่องก่อนคำพูดจะมาเสริม จังหวะไม่จำเป็นต้องเร็วแต่ต้องมีพลังในชั่วขณะหนึ่ง—มีการใช้เปียโนบอบบางกับเครื่องสายที่ค่อยๆ ขยายตัวตามความรู้สึก งานซาวนด์สเกปเล็กๆ เช่น เซเลสตาและฮาร์ปจะช่วยให้ภาพของดวงดาวมีประกาย ส่วนลูกเล่นอิเล็กทรอนิกส์เล็กน้อยสามารถให้ความร่วมสมัยโดยไม่ทำลายความโรแมนติกแบบคลาสสิก ผมชอบเมโลดี้ที่มีธีมประจำตัวสำหรับตัวละครสองคน ซึ่งเมื่อตัดสลับกันแล้วจะเกิดความรู้สึกของการพบและจากได้อย่างละเอียดอ่อน ในมุมมองนี้ เสียงร้องหลัก (หากมี) ควรเป็นเสียงหญิงหวานๆ แต่ไม่หวานจนเลี่ยน ส่งย้ำบทสนทนาทางอารมณ์มากกว่าการโชว์สกิลแบบจัดเต็ม ผมมักคิดถึงวิธีที่เพลงประกอบใน 'Your Lie in April' ทำให้ฉากเปียโนมีน้ำหนักแบบเดียวกัน แต่งานของเราไม่จำเป็นต้องซับซ้อนเท่านั้น การเว้นจังหวะและความเงียบมีความสำคัญต่อการเน้นฉากสำคัญ เมื่อผสมองค์ประกอบคลาสสิกกับเส้นเสียงเล็กๆ ของอิเล็กทรอนิกส์ ผลลัพธ์จะเป็นเพลงที่ทั้งอบอุ่นและเปล่งประกาย เหมาะกับชื่อเรื่อง 'ดุจดวงดาวพร่างพราวราวประกายรัก' อย่างเป็นธรรมชาติ

จากเครดิตที่ปรากฏในตอนที่สองของ 'หยด ฝน กลิ่น สนิม' ชื่อผู้เขียนต้นฉบับไม่ได้ถูกระบุอย่างชัดแจ้งในข้อมูลประกอบหรือครีดิตตอนท้ายที่ผมเห็น ทำให้การระบุชื่อคนเขียนต้นฉบับสำหรับ ep 2 ต้องอาศัยการตรวจสอบจากแหล่งทางการของผลงาน เช่น หน้าเพจของผู้ผลิต เพจสตรีมมิ่ง หรือข้อมูลในโปรไฟล์ผู้จัดพิมพ์ เพราะบางครั้งการให้เครดิตต่อบทหรือฉากจะถูกแยกออกจากเครดิตรวมของซีรีส์และอยู่ในเอกสารประกอบหรือโพสต์ประกาศต่างหาก ฉะนั้นถ้าอยากรู้แบบชัดเจนที่สุด ให้ดูที่แหล่งข้อมูลอย่างเป็นทางการของผลงานหรือประกาศจากผู้สร้างโดยตรง เหตุการณ์ลักษณะนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกในวงการสื่อ ตัวอย่างเช่นงานทีวีซีรีส์หรืออนิเมะบางเรื่องจะมีเครดิตแยกระหว่าง 'ผู้เขียนต้นฉบับ' ที่เป็นเจ้าของไอเดียดั้งเดิม กับ 'คนเขียนบทตอน' ที่ดัดแปลงเรื่องให้เข้ากับความยาวของตอน คนสองบทบาทนี้มักทำงานร่วมกันและบางครั้งผู้เขียนบทของ ep 2 อาจได้รับเครดิตเฉพาะตอน ส่วนผู้เขียนต้นฉบับจึงไม่ได้ถูกระบุในครีดิตตอนย่อย ถ้าผลงานนั้นเป็นนิยายหรือมังงะที่ดัดแปลง ผู้เขียนต้นฉบับปกติก็จะเป็นผู้แต่งงานต้นฉบับ เช่นในกรณีของผลงานดังที่รู้จักกันดี ผู้เขียนต้นฉบับจะถูกระบุชัดทั้งในหน้าปกและเครดิตประกอบ แต่สำหรับงานที่เริ่มเผยแพร่แบบออนไลน์หรือเป็นแฟนอาร์ต/แฟนดราม่า อาจใช้ชื่อปลอม หรือลงลายเซ็นในที่อื่นแทน ทำให้การตามหาแหล่งที่มาซับซ้อนขึ้น ท้ายที่สุด ความหวังก็คือจะได้เห็นเครดิตต้นฉบับถูกระบุชัดเจน เพราะการให้เครดิตคือการให้เกียรตินักสร้างและช่วยให้แฟนๆ ติดตามผลงานของผู้เขียนต่อไปได้อย่างถูกต้อง ถ้าต้องการใช้มุมมองส่วนตัว ผมรู้สึกว่าการระบุชื่อผู้เขียนต้นฉบับอย่างโปร่งใสยังทำให้แฟนคลับรู้สึกเชื่อมต่อกับผลงานได้ลึกกว่าเดิม และยังเป็นการสนับสนุนครีเอเตอร์ให้ได้รับการยอมรับที่พวกเขาควรได้รับ ซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับชุมชนคนรักงานเล่าเรื่องแบบเดียวกับผม

เอาล่ะ, ฉันอยากเล่าแบบจับใจความสั้น ๆ ให้เข้าใจง่ายเกี่ยวกับเนื้อเรื่องของ 'ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย' ที่อ่านแล้วทำให้หัวใจเต้นแปลกๆ แบบอบอุ่นปนเศร้า เรื่องนี้เล่าเรื่องความรักระหว่างคนธรรมดากับคนที่เหมือนถูกพรากมาจากดวงดาว — ตัวเอกเป็นหญิงสาวชื่อ มายา ที่มีชีวิตเรียบง่ายแต่ชอบมองดาวอยู่เสมอ เพราะดาวสำหรับเธอเป็นทั้งที่พักใจและคำสัญญาว่ามีบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าชีวิตประจำวัน มายาเติบโตในเมืองชายฝั่ง มีปมในครอบครัวและความฝันเกี่ยวกับการวาดภาพท้องฟ้า วันหนึ่งเธอได้พบกับชายลึกลับชื่อ ฌอห์น ที่เหมือนไม่เข้ากับโลกนี้ ทั้งพูดน้อย แต่เวลากลับอบอุ่นและเข้าใจความเหงาของเธอได้ดี การเจอกันบนดาดฟ้าตึกเก่าที่มียอดดูดาวเป็นพื้นหลังกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ค่อย ๆ พัฒนาอย่างละเมียดละไม เรื่องราวไม่ได้จบแค่ความรักสองคนเท่านั้น เพราะมีปมอดีตและความลับเชื่อมโยง ฌอห์นไม่ได้เป็นคนธรรมดา เขามีอดีตที่เกี่ยวข้องกับตระกูลร่ำรวยและบาดแผลจากเหตุการณ์ในวัยเด็กที่ทำให้เขาหลบหนีเข้าสู่ความเงียบ การเปิดเผยความจริงว่าชายคนนี้มีความผูกพันกับกลุ่มคนที่คิดว่าเขาเป็นเพียงมรดกของทรัพย์สิน สร้างความขัดแย้งทั้งกับครอบครัวของมายาและศัตรูที่ตามหาผู้สืบทอดบางคน ทั้งสองต้องเผชิญกับฉากปะทะทางอารมณ์ ทั้งการหักหลัง ความเข้าใจผิด และการเสียสละที่ทำให้ความรักของพวกเขาทดสอบความแข็งแรง ฉากหนึ่งที่ฉันชอบคือคืนหนึ่งที่อาจารย์ดาวตก — พวกเขานั่งข้างกันในฝนโปรยปราย ฌอห์นถอดถุงมือให้มายาแล้วบอกอย่างเงียบ ๆ ว่าเขาจะไม่ปล่อยมือ นั่นเป็นช่วงเวลาที่ความสัมพันธ์กลายเป็นคำสัญญาแท้จริง นอกจากคู่หลักแล้ว นักอ่านจะประทับใจกับตัวละครรองที่มีมิติ เช่น เพื่อนสนิทของมายาที่เป็นนักดนตรีแล้วช่วยให้เธอกล้าเผชิญหน้ากับความกลัว รวมถึงตัวร้ายที่ไม่ได้เลวจนไม่มีเหตุผล ทุกคนมีบทบาทในการทำให้เรื่องรู้สึกสมจริงและอบอุ่นไปพร้อมกัน ธีมหลักของงานคือชะตากรรม versus การเลือกที่จะรักและรักษาแผลในอดีต เรื่องนี้ยังสอดแทรกภาพสวย ๆ ของท้องฟ้า ดนตรี และศิลปะการวาดภาพที่ช่วยขับอารมณ์ได้ดี ตอนจบให้ความรู้สึกพอใจแบบหวานอมขมกลืน — ไม่ใช่แค่แฮปปี้เอนดิ้งฉาบฉวย แต่เป็นการเติบโตและการยอมรับที่ทำให้ทั้งสองสามารถก้าวต่อไปด้วยกัน ฉันอ่านแล้วยิ้มและกลั้นน้ำตาได้ไม่บ่อยนัก เหมือนเพิ่งได้เห็นดาวตกผ่านหน้าต่างใจ ซึ่งยังคงทำให้ฉันอบอุ่นยามคิดถึงอยู่เสมอ.