ลองนึกภาพการประชุมทีมสตาร์ทอัพที่เต็มไปด้วยกราฟและตัวเลข แล้วฉันหยิบแนวคิดจาก 'ตำราพิชัยสงคราม' ขึ้นมาพูดอย่างจริงจัง—มันฟังดูขัดแย้ง แต่กลับเข้ากันได้ดีกว่าที่คิด เมื่ออ่านซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า เหล่าหลักการพื้นฐานอย่างการรู้จักตัวเองและรู้จักศัตรู (หรือในที่นี้คือคู่แข่ง), การใช้ทรัพยากรอย่างชาญฉลาด, และความยืดหยุ่นในการรับมือกับสถานการณ์ ทำให้ฉันเริ่มมองกลยุทธ์ธุรกิจดิจิทัลเป็นสนามรบที่ข้อมูลคือเสบียงและความเร็วคืออาวุธ
ในมุมปฏิบัติ ฉันมักเล่าให้ทีมฟังว่า reconnaissance ไม่ใช่แค่การเก็บข่าวสารคู่แข่ง แต่คือการทำ 'market intelligence' แบบเรียลไทม์: เก็บพฤติกรรมผู้ใช้ วิเคราะห์เทรนด์บนโซเชียล และใช้ A/B testing เพื่อทดลองสมมติฐานอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับที่ '
ซุนวู' เตือนให้ใช้การลวงเพื่อสร้างความได้เปรียบ ทางธุรกิจดิจิทัลเราใช้การออกแบบหน้าแรกหรือการสื่อสารแบรนด์ให้ผู้ใช้รับรู้ค่าที่แตกต่างก่อนคู่แข่ง การหลอกล่อในเชิงบวกนี้คือการวางตำแหน่งผลิตภัณฑ์
อีกประเด็นที่ฉันย้ำอยู่เสมอคือการจัดการโลจิสติกส์และโครงสร้างพื้นฐานในยุคคลาวด์ เปรียบได้กับการเลือกภูมิประเทศก่อนศึก: ใครมีเซิร์ฟเวอร์ที่ยืดหยุ่นและระบบออโตสเกล อาจชนะในช่วงที่ต้องรับโหลดพีคได้เร็วกว่า ความปลอดภัยข้อมูลก็เปรียบเหมือนป้อม
ปราการ ต้องป้องกันการโจมตีไซเบอร์และรักษาความน่าเชื่อถือของแบรนด์ไว้ นอกจากนี้การร่วมมือกับพันธมิตรและสร้างเครือข่าย (alliances) ก็เหมือนพันธมิตรในสนามรบ ช่วยเติมเต็มช่องโหว่ของตนเองได้เร็วขึ้น
สรุปแล้ว ฉันไม่ได้หมายถึงการผลักดันให้ทุกบริษัทเข้าหาสงคราม แต่ชอบนำกรอบคิดเชิงยุทธศาสตร์ของ 'ตำราพิชัยสงคราม' มาปรับใช้กับความไม่แน่นอนและการแข่งขันในโลกดิจิทัล: ใช้ข้อมูลเป็นดวงตา วางแผนล่วงหน้า แต่ยังพร้อมเปลี่ยนแผนเมื่อสถานการณ์เปลี่ยน รู้จักใช้ความเร็วและทรัพยากรร่วมกันให้เกิดประสิทธิผลสูงสุด นั่นแหละคือความงามของการเอาปรัชญาเก่าแก่ไปจับกับเทคโนโลยีสมัยใหม่ และนั่นคือวิธีที่ฉันชอบคิดเมื่อเผชิญกับปัญหาเชิงกลยุทธ์ในงานประจำวัน