ซุนวู มาจากนิยายหรือตำนานเรื่องใด?

มีประโยคของซุนวูที่ฉันมองว่าเป็นคำคมระดับไอคอนสำหรับคนเล่นเกมวางแผนหรืออ่านหนังสือยุทธศาสตร์ นั่นคือประโยคที่ว่า "รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง" ซึ่งสั้นแต่หนักแน่นจนแฟนๆ เอาไปหยิบใช้กันแบบมุกคุยกันในบอร์ดหรือแคปหน้าจอเกมแล้วแชร์ ฉันมักจะเห็นคนหยิบประโยคนี้มาใช้เวลาวิเคราะห์แมตช์การแข่งขันหรือแผนบุกใน 'Total War: Three Kingdoms' เพราะมันสื่อถึงการสำรวจข้อมูลและเตรียมทรัพยากรก่อนลงสนามจริง ในชีวิตประจำวันฉันเองก็เอามาเป็นแนวคิดเวลาเลือกทีมโปรเจกต์หรือเตรียมสอบ: ถ้ารู้ทั้งตัวเองและปัญหา โอกาสชนะจะสูงขึ้นมาก ประโยคนี้ไม่ได้สัญญาว่าชนะเสมอไป แต่มันเตือนให้วางแผนอย่างรอบคอบและไม่ประมาท ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมคนจากวงการต่างๆ ถึงยังคงอ้างจนถึงทุกวันนี้

เมื่อนึกถึงภาพลักษณ์ของซุนวูในสื่อภาพเคลื่อนไหว ผมมักเข้าใจว่าเขาไม่ค่อยถูกตั้งให้เป็นตัวละครเอกแบบละครทีวีทั่วๆ ไป แต่บทบาทของเขามักออกมาเป็นแนวคิดหรือแรงบันดาลใจให้ตัวละครนักยุทธศาสตร์ในหนังบู๊-ประวัติศาสตร์ สักเรื่องที่ชัดเจนคือหนังฮอลลีวูด 'The Art of War' ที่ลากชื่อและแนวคิดของซุนวูมาเป็นธีมหลัก แม้หนังจะไปทางเทคโนโลยีสมัยใหม่และการเมืองระหว่างประเทศ แต่องค์ประกอบเชิงกลยุทธ์ การอ่านจังหวะคู่ต่อสู้ และการใช้ทรัพยากรอย่างคุ้มค่า กลับสะท้อนหลักการจากงานโบราณของซุนวูได้อย่างชัดเจน ในมุมมองผม หนังแนวนี้ทำให้คนรุ่นใหม่เห็นว่าแนวคิดเก่าแก่สามารถแปลงเป็นเรื่องราวแอ็กชันสมัยใหม่ได้โดยไม่รู้สึกเชย

การดึงบทเรียนจาก 'ตำราพิชัยสงคราม' มาใช้กับธุรกิจยุคดิจิทัลให้ความรู้สึกเหมือนเอาแผนที่เก่ามาต่อพลังให้กับยานอวกาศ เราเชื่อว่าสาระสำคัญไม่ได้อยู่ที่คำพูดโบราณเพียงอย่างเดียว แต่เป็นแก่นยุทธศาสตร์ เช่น การรู้เขารู้เรา (รู้ตลาดกับคู่แข่ง) การอาศัยความยืดหยุ่น และการวางแผนเพื่อควบคุมสภาพแวดล้อม อีกเรื่องที่สำคัญคือการเลือกเวลารุก-ถอยอย่างชาญฉลาด ซึ่งเหมือนฉากหนึ่งใน 'Attack on Titan' ที่การตัดสินใจเลือกเวลาโจมตีหรือป้องกันส่งผลต่อชะตากรรมทั้งเมือง เพราะธุรกิจก็เช่นกัน การเปิดตัวผลิตภัณฑ์ในช่วงเวลาที่คู่แข่งอ่อนแอหรือการเบรกเพื่อรวบรวมข้อมูลอาจเปลี่ยนเกมได้ วิธีปฏิบัติที่เราใช้คือการแปลงหลักการให้เป็นแนวทางปฏิบัติ เช่น ตั้งทีมที่ทำหน้าที่สอดส่องคู่แข่งและลูกค้า ใช้ข้อมูลเป็นพื้นฐานตัดสินใจ และออกแบบระบบสำรองเมื่อแผนหลักล้มเหลว ถ้าต้องสรุปให้สั้น: ไม่จำเป็นต้องยึดตามตัวอักษรของ 'ตำราพิชัยสงคราม' แต่การทำความเข้าใจหลักการ แล้วปรับให้เข้ากับความไม่แน่นอนของโลกปัจจุบัน นั่นแหละที่สร้างความได้เปรียบได้จริง

อ่าน 'ตำราพิชัยสงคราม' ครั้งแรกทำให้ฉันเห็นว่าการข่าวไม่ใช่แค่การสะสมข้อมูล แต่มันคือการตีความและการเลือกเวลาในการใช้ข้อมูลนั้น ในฐานะคนที่ชอบคิดเป็นพล็อตการสู้รบ ฉันชอบที่ซุนวูเน้นเรื่องสปายและการปล่อยข่าวจงใจ—สปายมีบทบาทหลากหลาย ทั้งแทรกซึมในพื้นที่ ศึกษาจิตใจศัตรู หรือแม้แต่ปลอมตัวเป็นผู้สนับสนุนเพื่อหาจุดอ่อน การข่าวจึงเป็นทั้งเครือข่ายมนุษย์และการอ่านสัญญาณเล็กๆ น้อยๆ ของสถานการณ์ อีกประเด็นที่ฉันย้ำอยู่บ่อยๆ คือการโต้ตอบที่ซุนวูสอนนั้นเน้นความยืดหยุ่น: เมื่อรู้ข้อมูลแล้วต้องตอบสนองอย่างรวดเร็วและเหมาะสม ไม่ใช่ใช้ข้อมูลทั้งหมดในคราวเดียว การปล่อยข้อมูลเทียมหรือการชักนำเพื่อให้ศัตรูตัดสินใจผิดเป็นอีกเครื่องมือสำคัญ ดังนั้นการข่าวในมุมมองของฉันจึงเป็นทั้งวิทยาศาสตร์ของการสังเกตและศิลปะของการหลอกลวง—ถ้าใช้ได้อย่างชาญฉลาด มันเปลี่ยนแนวรบได้โดยไม่ต้องชนะแรงปะทะโดยตรง

ในโลกของการอ่านยุทธศาสตร์ผมมักจะกลับมาคิดถึงความต่างระหว่าง 'ตำราพิชัยสงคราม' และงานยุทธศาสตร์ตะวันตกเสมอ เพราะทั้งสองฝั่งให้ภาพของสงครามและการต่อสู้ที่ชัดเจนแต่ต่างกันอย่างมีรสนิยม หนังสือของซุนวูสั้น กระชับ และเต็มไปด้วยสุภาษิตที่เน้นการชนะโดยไม่ต้องต่อสู้ การใช้เล่ห์เหลี่ยม การรู้เขาให้เหมาะกับเรา และการใช้ภูมิศาสตร์ เวลา และสภาพจิตใจของฝ่ายตรงข้ามให้เป็นประโยชน์ ขณะที่งานยุทธศาสตร์ตะวันตก เช่น 'เจ้าชาย' ของมาκιαเวลลี หรือ 'เกี่ยวกับสงคราม' ของคลอเซวิตซ์ นำเสนอกรอบคิดที่เน้นสถาบันอำนาจ การเมืองภายใน ความเป็นจริงของรัฐ และการวิเคราะห์เชิงเหตุ-ผลที่ละเอียดกว่า ทั้งสองแบบใช้องค์ประกอบต่างกัน แต่กลับเติมเต็มกันในทางปฏิบัติได้ดีมากเมื่อเอามาใช้จริง

ในฐานะคนที่ติดตามทั้งการเมืองและประวัติศาสตร์เชิงกลยุทธ์มานาน จึงมองเห็นว่า 'ตำราพิชัยสงคราม' ถูกนำมาปรับใช้โดยนักวิเคราะห์การเมืองในหลายระดับ ทั้งเชิงทฤษฎีและเชิงปฏิบัติ ตัวอย่างแรกที่ชัดเจนคือการวางแผนเชิงสถานการณ์: นักวิเคราะห์ใช้หลักการของซุนวูในการทำแผนสำรองและประเมินความเป็นไปได้ของแต่ละเส้นทาง เหมือนการวาดสมรภูมิที่มีหลายทางเลือก โดยจะมองทั้งกำลังของตัวเอง คู่แข่ง สภาพแวดล้อม และเวลาที่เหมาะสม แนวคิดอย่าง ‘‘รู้เขารู้เรา’’ ถูกแปลงเป็นการหาข้อมูลเชิงประจักษ์ เช่น โพล สื่อสังคม และข้อมูลเชิงเศรษฐกิจ เพื่อประเมินความได้เปรียบหรือความเปราะบาง และนำไปสู่การแนะนำกลยุทธ์ที่เน้นการเพิ่มข้อได้เปรียบหรือการหาทางถอยที่ปลอดภัยเมื่อสถานการณ์เปลี่ยนแปลง หลักการสำคัญอีกอย่างที่นักวิเคราะห์ยึดใช้คือการเน้นการชนะโดยไม่ต่อสู้ ซึ่งหมายถึงการใช้วิธีการทางการทูต เศรษฐกิจ หรือข้อมูล เพื่อบ่อนทำลายข้อได้เปรียบของฝ่ายตรงข้ามก่อนที่จะเกิดความขัดแย้งเต็มรูปแบบ ตัวอย่างเช่น การออกแบบกรอบการสื่อสารเชิงนโยบายให้สอดคล้องกับสาธารณะเพื่อลดแรงสนับสนุนของคู่แข่ง หรือการใช้มาตรการคว่ำบาตรแบบคำนวณเพื่อลดศักยภาพของคู่แข่งโดยไม่ต้องเปิดฉากทางทหาร แนวคิดการลวงและอำพรางจาก 'ตำราพิชัยสงคราม' ถูกประยุกต์เป็นเทคนิคการชี้นำสื่อ การรณรงค์ข้อมูล และการใช้สัญญาณที่ทำให้คู่แข่งประเมินสถานการณ์ผิดพลาด ซึ่งในโลกยุคข้อมูลข่าวสารเป็นดาบสองคม ทั้งมีพลังมากแต่ก็เสี่ยงต่อการถูกย้อนกลับได้ง่าย มุมมองเชิงปฏิบัติการที่เห็นอยู่บ่อยคือการจัดลำดับความสำคัญของทรัพยากรและการเลือกสมรภูมิที่เหมาะสม นักวิเคราะห์จะช่วยกำกับนโยบายให้เน้นเรื่องที่ให้ผลสูงสุดจากทรัพยากรจำกัด เช่น เลือกเปิดประเด็นที่ประชาชนสนใจจริง ๆ แทนที่จะสู้ในประเด็นรอง นอกจากนี้ยังมีการใช้แนวคิดการแบ่งแยกพันธมิตรและสร้างพันธมิตรใหม่แบบค่อยเป็นค่อยไป เพื่อกระจายความเสี่ยงและเพิ่มอิทธิพลในพื้นที่สำคัญ การจำลองการตอบโต้ของฝ่ายตรงข้าม (red-teaming) ก็เป็นอีกเครื่องมือที่มาจากจิตวิญญาณของซุนวู—การลองคิดแทนคู่แข่งเพื่อลดความประมาทและเตรียมตอบโต้ได้รวดเร็ว ท้ายที่สุด การใช้ 'ตำราพิชัยสงคราม' ในการวิเคราะห์การเมืองต้องมีความระมัดระวัง เพราะบริบทสมัยใหม่มีความซับซ้อนและมีข้อจำกัดทางศีลธรรมกฎหมายมากขึ้น ความสำเร็จไม่ได้ขึ้นกับกลยุทธ์ล้วน ๆ แต่ขึ้นกับการสื่อสารที่ชัดเจน ความชอบธรรม และการยอมรับของประชาชน การตีความซุนวูอย่างยืดหยุ่นและมีจรรยาบรรณทางวิชาชีพช่วยให้แนวคิดโบราณมีประโยชน์จริงในยุคปัจจุบัน ในมุมมองของเรา น่าสนุกที่ได้เห็นหลักคิดเก่า ๆ ถูกนำมาปรับใช้ให้เข้ากับโลกสมัยใหม่ แต่ก็มีความกังวลเล็ก ๆ ว่าถ้าประยุกต์แบบไม่รอบคอบ อาจทำให้การเมืองกลายเป็นสนามแข่งขันที่ไร้ความรับผิดชอบได้

ลองนึกภาพการประชุมทีมสตาร์ทอัพที่เต็มไปด้วยกราฟและตัวเลข แล้วฉันหยิบแนวคิดจาก 'ตำราพิชัยสงคราม' ขึ้นมาพูดอย่างจริงจัง—มันฟังดูขัดแย้ง แต่กลับเข้ากันได้ดีกว่าที่คิด เมื่ออ่านซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า เหล่าหลักการพื้นฐานอย่างการรู้จักตัวเองและรู้จักศัตรู (หรือในที่นี้คือคู่แข่ง), การใช้ทรัพยากรอย่างชาญฉลาด, และความยืดหยุ่นในการรับมือกับสถานการณ์ ทำให้ฉันเริ่มมองกลยุทธ์ธุรกิจดิจิทัลเป็นสนามรบที่ข้อมูลคือเสบียงและความเร็วคืออาวุธ ในมุมปฏิบัติ ฉันมักเล่าให้ทีมฟังว่า reconnaissance ไม่ใช่แค่การเก็บข่าวสารคู่แข่ง แต่คือการทำ 'market intelligence' แบบเรียลไทม์: เก็บพฤติกรรมผู้ใช้ วิเคราะห์เทรนด์บนโซเชียล และใช้ A/B testing เพื่อทดลองสมมติฐานอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับที่ 'ซุนวู' เตือนให้ใช้การลวงเพื่อสร้างความได้เปรียบ ทางธุรกิจดิจิทัลเราใช้การออกแบบหน้าแรกหรือการสื่อสารแบรนด์ให้ผู้ใช้รับรู้ค่าที่แตกต่างก่อนคู่แข่ง การหลอกล่อในเชิงบวกนี้คือการวางตำแหน่งผลิตภัณฑ์ อีกประเด็นที่ฉันย้ำอยู่เสมอคือการจัดการโลจิสติกส์และโครงสร้างพื้นฐานในยุคคลาวด์ เปรียบได้กับการเลือกภูมิประเทศก่อนศึก: ใครมีเซิร์ฟเวอร์ที่ยืดหยุ่นและระบบออโตสเกล อาจชนะในช่วงที่ต้องรับโหลดพีคได้เร็วกว่า ความปลอดภัยข้อมูลก็เปรียบเหมือนป้อมปราการ ต้องป้องกันการโจมตีไซเบอร์และรักษาความน่าเชื่อถือของแบรนด์ไว้ นอกจากนี้การร่วมมือกับพันธมิตรและสร้างเครือข่าย (alliances) ก็เหมือนพันธมิตรในสนามรบ ช่วยเติมเต็มช่องโหว่ของตนเองได้เร็วขึ้น สรุปแล้ว ฉันไม่ได้หมายถึงการผลักดันให้ทุกบริษัทเข้าหาสงคราม แต่ชอบนำกรอบคิดเชิงยุทธศาสตร์ของ 'ตำราพิชัยสงคราม' มาปรับใช้กับความไม่แน่นอนและการแข่งขันในโลกดิจิทัล: ใช้ข้อมูลเป็นดวงตา วางแผนล่วงหน้า แต่ยังพร้อมเปลี่ยนแผนเมื่อสถานการณ์เปลี่ยน รู้จักใช้ความเร็วและทรัพยากรร่วมกันให้เกิดประสิทธิผลสูงสุด นั่นแหละคือความงามของการเอาปรัชญาเก่าแก่ไปจับกับเทคโนโลยีสมัยใหม่ และนั่นคือวิธีที่ฉันชอบคิดเมื่อเผชิญกับปัญหาเชิงกลยุทธ์ในงานประจำวัน

หลักการสำคัญจาก 'ตำราพิชัยสงคราม' ที่ทำให้ฉันยังตื่นเต้นก็คือแนวคิดการชนะโดยไม่ต่อสู้ — การเจรจาที่แท้จริงคือศิลปะของการทำให้คู่ต่อสู้ยอมรับเงื่อนไขโดยไม่รู้สึกถูกบีบให้ยอมแพ้ สิ่งแรกที่ฉันยึดคือการรู้จักตัวเองและรู้จักคู่เจรจาอย่างละเอียด: จุดแข็ง จุดอ่อน ผลประโยชน์ที่ซ่อนอยู่ และทางเลือกสุดท้ายของแต่ละฝ่าย การเตรียมข้อมูลแบบนี้ทำให้เราสามารถออกแบบข้อเสนอที่ทำให้ฝั่งตรงข้ามเห็นว่าพวกเขาได้ประโยชน์มากกว่าที่คิด ซึ่งสอดคล้องกับคำพูดว่า "รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง" ในบริบทเจรจา ฉันมักจะคิดเป็นชุดทางเลือกหลายแบบ (multiple offers) ที่จัดลำดับความน่าสนใจเพื่อให้สามารถยอมถอยได้โดยยังรักษาเป้าหมายหลักไว้ อีกเรื่องที่ฉันเอามาใช้บ่อยคือการลวงด้วยนุ่มนวล—ไม่ใช่โกง แต่เป็นการตั้งเงื่อนไข เช่นแสดงความอ่อนแอเชิงกลยุทธ์ หรือปล่อยข้อมูลบางส่วนเพื่อชักนำให้คู่เจรจาขึ้นกับดักทางจิตใจ การใช้เวลาและจังหวะก็สำคัญ: การเสนอเวลาจำกัด การปล่อยข่าวเชิงบวกให้ช่วงก่อนเจรจา หรือการให้ทางเลือกที่ดูเป็นชัยชนะสำหรับอีกฝ่าย ล้วนแล้วแต่เป็นเทคนิคที่ทำให้ข้อตกลงเกิดขึ้นด้วยความร่วมมือมากกว่าแรงกดดัน เมื่อฉันทิ้งท้าย ฉันมักคิดว่าการเจรจาที่ดีคือการสร้างความสัมพันธ์ระยะยาวมากกว่าการชนะเพียงครั้งเดียว