นักเขียนหฤหรรษ์ให้สัมภาษณ์ว่าได้แรงบันดาลใจจากอะไร?

ตั้งแต่ยังเด็กฉันหลงใหลกับความขัดแย้งที่อยู่ระหว่างความงามและความเศร้า นั่นทำให้ผลงานหฤหรรษ์ที่ฉันชื่นชอบมักมีโทนโศกและใต้ผิวน้ำซึ่งเต็มไปด้วยความหมาย มากกว่าจะเป็นการใส่เวทมนตร์ลงไปเพียงเพื่อความตื่นเต้น ผมชอบงานที่ใช้ภาษาพาให้รู้สึกถึงเวลาและหน่วยความจำ อย่างเช่นวิธีที่ 'One Hundred Years of Solitude' จัดวางเรื่องราวแบบเป็นวงกลมและละเอียดยิบถึงรายละเอียดเล็ก ๆ ที่ทำให้โลกทั้งใบรู้สึกมีชีวิต สำหรับแรงบันดาลใจเชิงภาพและโครงสร้างฉันได้รับจากเกมที่เปิดให้ผู้เล่นค้นหาเรื่องราวจากซากปรักหักพัง เช่นใน 'Dark Souls' ที่การเล่าเรื่องไม่ได้ถูกยื่นมาเป็นข้อเท็จจริงทั้งหมด แต่กระจายอยู่ในวัตถุ ฉาก และบทสนทนาเล็ก ๆ การผสมกันของสองแนวทางนี้—ภาษาและการเล่าสไตล์กระจัดกระจาย—ทำให้ฉันอยากสร้างงานที่ผู้อ่านต้องพยายามไขปริศนา ไม่ใช่แค่รับเพลิน ๆ นอกจากนี้เพลงพื้นหลังและเสียงธรรมชาติยังมีอิทธิพลต่อโทนเรื่องของฉันมาก ตรงที่สามารถเปลี่ยนความเร็วการหายใจหรือทิศทางของฉากได้โดยไม่ต้องเพิ่มคำบรรยาย พอรวมทุกอย่างเข้าด้วยกัน งานที่ออกมาจึงเป็นการเรียงร้อยของเศษชิ้นความทรงจำ ประวัติศาสตร์ และสัญลักษณ์ ที่ให้คนอ่านไปต่อเองได้โดยไม่รู้สึกถูกจับจ้องจนเกินไป

คืนหนึ่งฉันนอนมองเส้นขอบฟ้าจนจินตนาการกลายเป็นเรื่องราว—นั่นแหละเป็นจุดเริ่มที่ชัดเจนที่สุดของแรงบันดาลใจสำหรับงานเขียนหฤหรรษ์ของฉัน

เมล็ดพันธุ์แรกมาจากนิทานกลางคืนที่พ่อแม่เล่าให้ฟัง ความรู้สึกถูกล้อมรอบด้วยแสงเทียน กลิ่นไม้และเสียงฝน ทำให้ฉากที่ธรรมดากลายเป็นประตูสู่โลกอื่นได้ตลอดเวลา ฉากของป่าลึกลับและปราสาทเก่าในความคิดผมถูกหล่อหลอมจากภาพรวมของเรื่องเล่าโบราณและการเดินทางในจินตนาการนั้น ฉันมักนึกถึงฉากที่กองทัพเดินผ่านภูเขาใน 'The Lord of the Rings' กับความรู้สึกยิ่งใหญ่ของการผจญภัย ซึ่งไม่ได้หมายถึงสงครามเสมอไป แต่คือโทนและลมหายใจของเรื่องที่ทำให้ฉากดูมีน้ำหนัก

อีกแรงที่ไม่อาจมองข้ามคือภาพยนตร์ที่รวมความงดงามกับความแปลกประหลาดไว้ด้วยกัน เช่นฉากใน 'Spirited Away' ที่ประตูโลกมนุษย์และโลกอื่นชัดเจนแต่กลับละลายเข้าด้วยกัน เหล่านี้สอนให้ฉันรู้ว่าการสร้างโลกหฤหรรษ์ไม่ได้หมายความว่าต้องอธิบายทุกอย่างหมด มันคือการเลือกฉาก เลือกกลิ่น เลือกเสียงที่จะกระตุ้นผู้อ่านให้เติมเต็มช่องว่างนั้นเอง งานเขียนของฉันจึงเป็นการผสมระหว่างความทรงจำในวัยเด็ก ภาพยนตร์ที่ปลุกความเป็นไปได้ และความตั้งใจที่จะให้ผู้อ่านได้เดินทางด้วยตัวเอง สุดท้ายแล้วฉากที่ฉันชอบคือฉากเงียบ ๆ ที่เปิดโอกาสให้คนอ่านได้เป็นผู้สร้างโลกร่วมกับผู้เขียน — นั่นแหละทำให้เขียนต่อไปได้อย่างไม่เบื่อ

กลางฝนของฤดูหนึ่งฉันยืนฟังเสียงน้ำจากหลังคาและคิดว่าตำนานเก่า ๆ สามารถแปลความจริงสังคมในแบบที่นิยายธรรมดาทำไม่ได้ เรื่องเล่าโบราณจากหลายวัฒนธรรมมอบภาพของสิ่งเหนือธรรมชาติที่สอดแทรกบทเรียนไว้เสมอ แรงบันดาลใจสำคัญอีกด้านมาจากการอ่านเรื่องราวใน 'Arabian Nights' ที่การเดินทางและนิทานซ้อนนิทานทำให้แต่ละเรื่องมีมิติ และจากงานวรรณกรรมไทยเช่น 'พระอภัยมณี' ซึ่งความลิบลับและบทกวีผสมผสานกับภูมิทัศน์ท้องถิ่นได้อย่างกลมกลืน ทั้งสองชุดเรื่องสอนฉันให้ใช้ตำนานพื้นบ้านเป็นรากของการสร้างฉากหฤหรรษ์ แทนที่จะพยายามสร้างระบบเวทมนตร์ที่ซับซ้อน ฉันชอบคิดว่าเวทมนตร์ควรเกิดจากประเพณี ความเชื่อ และการตีความของผู้คนในชุมชนนั้น ๆ มากกว่าการยึดติดกับกฎเกณฑ์ตายตัว เวลาที่ผมเขียนฉากที่เชื่อมกับตำนานเก่า มันให้ความรู้สึกเหมือนกำลังฟังบรรพบุรุษเล่าเรื่องข้างกองไฟ—ถ่ายทอดความหวาดหวั่น ความหวัง และความแปลกใหม่นิด ๆ เท่านั้น ซึ่งทำให้เรื่องยังคงมีพลังและไม่รู้สึกเป็นของตาย